κάθε κυριακή ο γ.γ. του πλοκ θα απονέμει το βραβείο "για τον πούλιτσερ" της
εβδομάδας σε κάποιο άρθρο εφημερίδας ή σάιτ, το οποίο προκαλεί έμετο,
διάρροια, γέλια ή σχέδια για δολοφονία του βραβευμένου αρθρογράφου.
κάθε κομμουνιστής που σέβεται τον εαυτό του είναι προγραμματισμένος by default να μισεί τον μαρατσίδη. ένας εκ των εισηγητών του ιστορικού αναθεωρητισμού εν ελλάδι, ένας εκ των εκπροσώπων του ακαδημαϊκού δωσιλογισμού, καθώς και ο βασικός εκλογικός αναλυτής του σκαι δεν θα μπορούσε παρά να είναι στις υψηλότερες θέσεις της hitlist μας, και φυσικά κάθε φορά που έτρωγε μάπες από αναρχικούς στην θεσσαλονίκη ήταν πάντα ένας λόγος για συγχαρητήρια τηλεγραφήματα.
η μεταγραφή του μαρατσίδη στον σύριζα πέρυσι - με αφορμή τις παρακολουθήσεις - αποτέλεσε ένα από αυτά τα πράγματα για τα οποία λέμε "τα ύστερα του κόσμου." να ακούς τον μαρατσίδη στο κόκκινο να κατηγορεί τον κούλη για επιβολή μετεμφυλιακού καθεστώτος, και να τον κάνει ο τσίπρας και βασικό επικοινωνιολόγο του, προσωπικά το θεώρησα ως μεγαλύτερη ξεφτίλα ακόμα και από την συνεργασία με αντώναρο, ακόμα και από την εκλογή του πάκη ως προέδρου της δημοκρατίας, μη σε πω και από την κωλοτούμπα και τα συμπαρομαρτούντα.
στο νέο του βαρυσήμαντο κοιλοπόνημα που δημοσίευεσε στο news247 με τίτλο "Για την ψυχή μας ρε γαμώτο!" ο μαρατσίδης παρεμβαίνει στην εκλογική διαδικασία του σύριζα παίρνοντας θέση υπέρ της αχτσιόγλου.
η αλήθεια είναι ότι σαν αριστερό άρλεκιν κάνει καλή δουλίτσα καθώς εξιστορεί πως έγινε εκον ρήγας φεραίος στα 16 του το 1981 και μας περιγράφει τις φοβερά μοναδικές δραστηριότητες του (διαδηλώσεις, μοιράσματα, κοπάνες, χαστούκια γιατί διάβαζε θούριο στο μάθημα) καθώς και την περιφρόνηση του πατέρα του. ήταν τόσο γαμάτο κομματόσκυλο ο μαρατσίδης που μας το αναλύει λεπτομερώς:
"Το λεξιλόγιο μου πλούτηνε. Έγινε πλήρες από ακατάληπτες σε πολλούς λέξεις: ολομέλεια, καθοδηγητής, ακτίφ, συνδιάσκεψη. Απέκτησα αστείες δεξιότητες, όπως για παράδειγμα να φτιάχνω κόλλα χρησιμοποιώντας το σωστό μίγμα για να πιάνει καλά η αφίσα ή να ασβεστώνω τοίχους για να γράφονται από πάνω τα συνθήματα -οι καθηγητές μου με δούλευαν κανονικά, πως χάρη σε μένα το σχολείο δεν κινδύνευε από αρρώστιες από τον τόσο ασβέστη που είχαμε χρησιμοποιήσει."
και οι ευρωρεβιζιονιστές καθοδηγητές του, αυτοί που αποκήρυξαν τον εμφύλιο, την ΟΠΛΑ και τον ΔΣΕ, αυτοί που οδήγησαν στις φυλακές, στις εξορίες και στα ψυχιατρεία της ΕΣΣΔ και του συμφώνου της Βαρσοβίας χιλιάδες επαναστάτες κομμουνιστές που αρνήθηκαν να φτύσουν την ίδια τους τη ζωή, τον είχαν κάνει να πιστεύει ότι το Εσ. ήταν και συνεχιστής του επαναστατικού αγώνα (ενώ χειροκροτούσαν τον χαφιέ περλικουέρ που έδινε τα χέρια με τους χριστιανοδημοκράτες στην ιταλία):
"Υπήρχε πάντως μια βαριά σκιά. Αυτή που έπεφτε πάνω μας από το βαρύ βιογραφικό της ηγεσίας: εκατοντάδες χρόνια φυλακής, ζωή γεμάτη και ζωή χαμένη, ζωή ταυτισμένη με το κόμμα και τα δράματά του. Αριστερά σήμαινε απόλυτη ταύτιση ακόμη και στα χρόνια της νιότης μου που τα πράγματα είχαν χαλαρώσει."
σιγά ρε μαρατσίδη, λες και πήγες και σε κανένα εργοστάσιο να δουλέψεις για να στήσεις εργοστασιακή επιτροπή, μη χε.
ο μαρατσίδης όμως την σακουλεύτηκε την δουλειά. κατάλαβε ότι απλά αν είσαι κομματόσκυλο δεν πας μπροστά σε ένα γκρουπούσκουλο - έστω και ρεφορμιστικό. χρειάζεται να ανελιχθείς κοινωνικά και επαγγελματικά - και το κόμμα θα είναι ο διάδρομος για να το καταφέρεις. τον κατάλαβαν από τότε διάφοροι κνίτες και ρηγάδες που γίνανε καθηγηταράδες στην ακαδημία, και κληροδότησαν αυτήν την γνώση και στις εξωκοινοβουλευτικές τους παραφυάδες που δεν σε δέχονται για μέλος αν δεν έχεις κάνει τουλάχιστον διδακτορικό:
"Στην πορεία έγινε κατανοητό πως η «στράτευση» δεν έφτανε. Ο Γρηγόρης Φαράκος το είχε συλλάβει νωρίς: «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες» το είχε πει. Αν κι εμείς οι Ρηγάδες το λοιδορήσαμε -στα μάτια μας φάνταζε ως η πεμπτουσία της συντηρητικής σκέψης- ο Φαράκος ήταν χρόνια μπροστά. Αντιλαμβανόταν πως η επόμενη γενιά της ηγεσίας στην Αριστερά θα κρινόταν στην ικανότητα της να συνδυάσει τις αξίες με τη γνώση. Δεν θα αρκούσαν «οι αγώνες», χρειάζονταν απαραιτήτως και τα βιογραφικά."
έτσι λοιπόν ο μαρατσίδης προχωρά εξηγώντας μας πως έγινε καριερίστας:
"Τα χρόνια πέρασαν, άλλαξαν πολλά. Στη δική μου ζωή, το τείχος του Βερολίνου έπεσε βαριά στο κεφάλι μου. Αναθεώρησα πολλά, έφυγα στα μέσα της δεκαετίας του ’90, έκανα τη διαδρομή μου. Πήγα εκεί που με πήγαν τα διαβάσματα μου, οι δάσκαλοι μου και οι εμπειρίες που με συντρόφευσαν. Άλλοτε απέναντι της, άλλοτε δίπλα της, στο τέλος χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά επέστρεψα. Το αποδέχτηκα πια. Η Αριστερά είναι το σπίτι μου, καλό-κακό αυτό είναι, αυτός είναι ο κόσμος μου, αυτές οι αξίες μου. Πιο ώριμος, τώρα, αναγνωρίζω τις αντιφάσεις μου."
φυσικά δεν μας εξηγεί ότι έκανε καριέρα όντας ο βασικός εκφραστής - απο κοινού με καλύβα, μασάουερ και μουμτσή - της "ακαδημαϊκής" πια επιβίωσης των αφηγημάτων για κομμουνιστοσυμμορίτες, κατσαπλιάδες, εαμοβούλγαρους και σταλινικά σχέδια κατάκτησης της ελλάδας. έτσι, για να έχει να λέει ο πορδοσάλτε και ο κυρ-μπάμπης και να κάνουν καριέρα. με ένα "απέναντι της" και ένα "η Αριστερά είναι το σπίτι μου" ξεμπερδεύουμε.
και αφού ρίχνει και ένα λαϊκίστικο ad hominem χέσιμο στον κασσελάκη ("Τόσο πολύ αλλάξαν τα χρόνια; Τόσο πολύ πια θαμπώνονται οι αριστεροί από την κουλτούρα των αντιπάλων τους; Τόση μεγάλη είναι η γοητεία που τους ασκεί η μπουρζουαζία; Δεν το είχα καταλάβει ότι ονειρεύονται να γίνουν η Αριστερά του χαβιαριού"), μας λέει και ότι η ψήφος στην δήμιο των απεργιών είναι ηθικής τάξεως ζήτημα:
"Τα κόμματα είναι κρεατομηχανές, το ξέρω από καιρό. Και το χερούλι τους δεν το κρατάω εγώ, ούτε και ποτέ το θέλησα. Δεν το μετάνιωσα, δεν το μετανιώνω, όλα ήταν για την ψυχή μου. Και για την ψυχή μου θα πάω αύριο να ψηφίσω την Έφη."
και μόνο ότι όλα αυτά τα λέει ο μαρατσίδης, θα ήταν αρκετά για να μην χρειαστεί κάποιος σχολιασμός αποδόμησης, αλλά δεν κρατιέμαι:
1) το να λες για αριστερά του χαβιαριού δεν έχει καμιά διαφορά από το τι λένε οι δεξιοί για τους αριστερούς για δεξιές τσέπες. γενικά οι αριστεροί πρέπει να είναι ρακένδυτοι για να είναι αποδεκτοί. φυσικά, εσύ μαρατσίδη δεν έκανες ποτέ καμιά απεργία να χάσεις μεροκάματο ή να απολυθείς, οπότε το να λες για τα οικονομικά του άλλου, ε είναι κάπως
2) ναι ο κασσελάκης είναι πλούσιος, εφοπλιστής, αμερικανάκι, τρώει χαβιάρι (και εμένα μου αρέσει btw, εσύ που είσαι από θεσσαλονίκη θα έπρεπε να ξέρεις ότι μπορούμε να φάμε εύκολα και όχι πολύ ακριβά). γιατί ρε μαρατσίδη, οι άλλοι οι σύντροφοι σου στην ηγεσία του σύριζα δούλεψαν ποτέ και ήταν συνδικαλιστές και προέρχονταν από φτωχές οικογένειες και δεν το ξέραμε; ο πιο φτωχός στον σύριζα είναι καθηγητής πανεπιστημίου ή μια ζωή ζει από κομματικό μισθό και βουλευτικές αποζημιώσεις. μήπως κι εσύ βρήκες κανένα εσπα εκεί στα ΑΣΚΙ ή κανένα καλό μισθουλάκι από τα ιδρύματα ρόζα λούξεμπουργκ, πουλατσάς και φρίτριχ έπερτ και κουνάς και το δάχτυλο;
3) αν για την ψυχή σου θα ψήφιζες έφη, φυσικά θα ψήφιζες υπέρ της κατάργησης των απεργιών και της μείωσης των συντάξεων. oh wait, η έφη δεν είναι γόνος εφοπλιστών, οπότε κομπλέ.
4) το ότι έχεις την ελευθερία να νιώθεις την αριστερά σπίτι σου μετά από χρόνια εκπροσώπησης του ακαδημαϊκού δωσιλογισμού, και να διαφημίζεις κιόλας ότι ήσουν "άμισθος συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του Ιουνίου" δεν είναι βασικά δικό σου πρόβλημα. είναι σύμπτωμα του τι είναι η αριστερά στην ελλάδα και παγκοσμίως. η αριστερά είναι το δικό σου σπίτι γιατί είναι το σπίτι και κάθε λογής αφεντικού, το σπίτι απεργοσπαστών που κουνάνε και το δάχτυλο σε όσους και όσες απέχουμε από τις εκλογές, είναι ο ναός του ρεφορμισμού, της διαχείρισης και της λατρείας των εκλογών ως ιερής αγελάδας. είναι το σπίτι σου γιατί όλο και καμιά δουλίτσα θα βρεις να κάνεις στην αριστερά. έχει assets η αριστερά, μην φοβάσαι μαρατσίδη. θα μπορείς να συνεχίσεις την καριέρα του αντικομμουνισμού και με αριστερό πρόσημο πλέον.
γι' αυτό κι εγώ σου την χαρίζω την αριστερά. γιατί για μένα ή είσαι κομμουνιστής ή είσαι αριστερός. και αντίθετα με σένα δεν έχω ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου