μουσαφίρια στην ντάτσα: η αναζήτηση του υποκειμένου

 ΕΡΓΑΤΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΟΡΩΝ ΕΝΟΘΗΤΕ
(γ.γ. μικρών Οκτωβριστών)

το π.γ. της κ.ε. του πλοκ αποφασίζει ομόφωνα (δλδ με κοοπτάτσια του γ.γ. του πλοκ) την έναρξη νέας ενότητας με τίτλο μουσαφίρια στην ντάτσα, στην οποία θα φιλοξενούνται κείμενα, σκέψεις, καλλιτεχνικές παρεμβάσεις και οτιδήποτε άλλο μπορεί να κατεβάσει η κεφάλα των έτερων κομισάριων του πλοκ αλλά και φίλων, συντρόφων κλπ. με αυτή την ενότητα, το π.γ. της κ.ε. του πλοκ καλεί όποι@ θέλει να υποβάλει το κείμενο του προς εξέταση από την σταλινική σχολή της λογοκρισίας και την δημοσίευση του μετά από τις σχετικές παρεμβάσεις των αρμόδιων κομισαριάτων και την σχετική αυτοκριτική του κάθε φορά υποβάλλοντος.

(σημερινός μουσαφίρης στην ντάτσα είναι ο σ. κομισάριος Μακριών Γενειάδων, ο οποίος ούτε καν τον τίτλο του κομισαριάτου του δεν μπορούσε να γράψει σωστά)

Όπως ίσως θα ανέμενε κανείς από το κομισαριάτο Μακριάς Γενειάδας, αντικείμενό μας είναι οι τρίχες. Τριχολογία, εν ολίγοις. Θα πει κανείς “Καλά, με τρίχες ασχολείστε;”. “Ναι, με τρίχες ασχολούμαστε”, θα απαντήσουμε.

Στον σύντομο αυτό πρόλογο, παρουσιάστηκε το αντικείμενο ενασχόλησης του κομισαριάτου Μακριάς Γενειάδας, οι τρίχες. Παρουσιάστηκε και το υποκείμενο του παρόντος κειμένου, το κομισαριάτο Μακριάς Γενειάδας. Για να τελειώνουμε σιγά-σιγά με τα τυπικά, ας παρουσιάσουμε και το ρήμα, δαχτυλογραφώ, σε γ’ πρόσωπο ενικού ενεργητικής φωνής, δαχτυλογραφεί, σε χρόνο αόριστο, δαχτυλογράφησε. Συνοπτικά, το κομισαριάτο Μακριάς Γενειάδας (υποκείμενο) δαχτυλογράφησε (ρήμα) αυτό το κείμενο (αντικείμενο). Και λέμε να τελειώνουμε σιγά-σιγά με τα τυπικά, επειδή απομένει και η διατύπωση προθέσεων. Θέλουμε να σας προσκαλέσουμε σε μία σιωπηρή, μηνιαία αναζήτηση του υποκειμένου, μέσα από τον επαναστατικά, ολοκληρωτικά φιλόξενο διαδικτυακό τόπο, στον οποίο διαβάζετε αυτό το κείμενο.

Πώς είπατε; Υποκείμενο; Και για να έχουμε καλό ρώτημα, γιατί πήγατε από το γ’ πρόσωπο ενικού, αορίστου ενεργητικής φωνής (δαχτυλογράφησε) στο α’ πρόσωπο πληθυντικού, ενεστώτα ενεργητικής φωνής (θέλουμε, κλπ.); 

Ναι, θα το παραδεχτώ (α’ πρόσωπο ενικού στιγμιαίου μέλλοντα παθητικής φωνής): το υποκείμενο είναι μία από τις σημαντικότερες τρίχες που έπιασε ποτέ το κομισαριάτο Μακριάς Γενειάδας.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί να σκεφτούμε ότι, υπό κανονικές συνθήκες, αν συνομιλούμε με ένα οικείο μας άτομο, για οποιοδήποτε οικείο θέμα συζήτησης (λόγου χάρη τη γενοκτονία στη Γάζα, την πολιτική ορθότητα των ποντιακών ανεκδότων, το χρώμα των μαλλιών της φαλακρής τραγουδίστριας ή ακόμα και τη σωστή δοσολογία ρυζιού και νερού για το αυγολέμονο) αναμένουμε ότι θα τηρούνται ορισμένοι κανόνες. Για παράδειγμα, προβλέπεται να ακούσουμε την έκφραση: “ναι, αλλά καταδικάζεις τη Χαμάς;” ή την έκφραση: “ναι, αλλά δεν είσαι Πόντιος για να ξέρεις τι έχουν περάσει οι καημένοι!” ή την έκφραση: “αφού είναι καραφλή, τι με λες τώρα;” ή ακόμα και την έκφραση: “πρώτα βάζουμε το ρύζι και μετά το νερό”.

Σε όλες τις προαναφερθείσες τυχαίες εκφράσεις, το υποκείμενο είναι εκεί, ακόμα και όταν υπονοείται, και μας ακούγεται και λογικό.

Αν, όμως, για οποιονδήποτε λόγο, οι εκφράσεις αυτές ήταν κάπως αλλιώτικες; “ναι, αλλά καταδικάζει τη Χαμάς;” ή “ναι, αλλά δεν είστε Πόντιος για να ξέρετε τι έχουν περάσει οι καημένοι!” ή “αφού είναι καραφλή, τι με λένε τώρα;” ή ακόμα “πρώτα βάζουν το ρύζι και μετά το νερό”.

Κάπου εδώ, ολοκληρώνεται η γνωριμία μας. Ελπίζουμε να το πιάσατε το υπονοούμενο. Το υποκείμενο είναι σημαντικό. Είτε δηλώνεται είτε υπονοείται, είτε το ρήμα είναι μεταβατικό είτε αμετάβατο, είτε η σύνταξη είναι ονομαστική είτε εργαστική είτε άλλη.