κάθε κυριακή ο γ.γ. του πλοκ θα απονέμει το βραβείο "για τον
πούλιτσερ" της εβδομάδας σε κάποιο άρθρο εφημερίδας ή σάιτ, το οποίο
προκαλεί έμετο, διάρροια, γέλια ή σχέδια για δολοφονία του βραβευμένου
αρθρογράφου.
καμιά φορά είναι να αναρωτιέται κανένα για το αν οι συριζαίοι πιστεύουν όντως αυτά που λένε ή αν απλά πουλάνε παπά. αν κάποιο υποπτευόταν ότι οι συριζαίοι είναι ρουφιάνοι, ασφαλίτες και έμμισθοι της κοσμικής κατάρας της δεξιάς δεν θα ήταν και τόσο απίθανο εν τέλει να συμβαίνει. δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μέρες μόλις πριν διεξαχθούν οι εκλογές του 2023 και οι ευρωεκλογές, αλλά και κατά την συζήτηση για το νομοσχέδιο της ψυχικής υγείας, οι συριζαίοι από μόνοι τους αλλάζουν την συζήτηση και την ατζέντα από τα επίδικα και την αντίσταση στην επέλαση της ακροδεξιάς και πέφτουν σε γκάφες και αυτογκόλ. βλέπε κατρούγκαλος. βλέπε αναφορές σε μαύρα ταμεία. βλέπε πολάκης. ή εν τέλει μπορεί οι συριζαίοι να είναι ένας συνδυασμός έπαρσης, υποκρισίας και ρουφιανιάς μαζί. άλλωστε είναι ξεκάθαρο ότι η ντεμέκ διαγραφή του πολάκη για τα σχόλια του για την γραμματέα του μπουμπούκου θα είναι προσωρινή - γι' αυτό έτσι κι αλλιώς δεν του ζήτησαν να παραδώσει την κοινοβουλευτική έδρα.
φυσικά στο πουλ "συριζαίοι" δεν αναφέρομαι μόνο σε όσους είναι ακόμα ενταγμένοι στην φαρσοκωμωδία της κουμουνδούρου, αλλά και σε όσους ήταν μέχρι πρότινος σε αυτόν: λαε, λαφαζάνης, νέα αριστερά. ίσως στην πραγματικότητα οι χειρότεροι, οι πιο υποκριτές, οι πιο χαφιέδες, οι πιο συριζαίοι εν τέλει να είναι αυτοί που αποχώρησαν γιατί ντεμέκ ο κασσέλ έστρεψε τον σύριζα προς τα δεξιά, γιατί αν είχαν καταλάβει αυτοί την προεδρία του σύριζα θα ήταν αλλιώς.
το σημερινό βραβείο για τον πούλιτσερ πάει στον κώστα δουζίνα, πρώην συριζαίο βουλευτή, πρώην διευθυντή του ινστιτούτου πουλαντσάς, και "πολύ" ακαδημαϊκού, κώστα δουζίνα, για τις δουζίνες μαλακίες που μας κερνάει στο κοιλοπόνημα του "Νέες σημειώσεις για τη «Νέα Αριστερά» (Για τον Γιάννη Δραγασάκη)" στην εφημερίδα των συριζαίων με αφορμή την αποχώρηση του δραγασάκη απο την κουμουνδούρου.
ο δουζίνας ακαδημαϊκός είναι, ακαδημαϊκού τύπου μαλακίες για την αριστερά θα μας πει. ξεκινάει το άρθρο κάνοντας αναφορά στην "μεγάλη Νέα Αριστερά [που] πρέπει να αλλάξει επομένως τους όρους στους οποίους αναδύθηκε." ποιοι είναι αυτοί οι όροι; μην είναι άραγε η αγάπη για τον σοσιαλφασισμό του spd; μην είναι η προσκόλληση στο χαφιέδικο ιστορικό συμβιβασμό του pci; μην είναι οι μεσομεγαλοαστικές ταξικές καταγωγές των στελεχών του σύριζα; μην είναι η απόλυτη ασχετοσύνη τους και η έλλειψη της οποιασδήποτε σύνδεσης με την εργατική τάξη και το αέναο κωλογλύψιμο της μεσαίας τάξης, δηλαδή των μικρομεσαίων αφεντικών; ή μήπως είναι ότι ούτε ένας συριζαίος δεν κάνει απεργία στον ιδιωτικό τομέα και οι συριζαίοι δεν υπήρχαν ποτέ στις απεργίες;
όχι, δεν είναι αυτοί οι όροι πάνω στους οποίους αναδύθηκε ο σύριζα. κατά τον δουζίνα αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι ότι πρέπει να κρατάμε μικρό καλάθι με το τι απαιτούμε και διεκδικούμε:
Συγκροτεί μια ρεαλιστική ουτοπία, μια κοινωνική πραγματικότητα που παρότι δεν υπάρχει ακόμη οι προϊδεασμοί και τα σημάδια της βρίσκονται παντού: στην αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους, στην οργάνωση γύρω από προβλήματα της καθημερινότητας, στο τραγούδι και στην τέχνη της ανάγκης και της ήττας, στα όνειρα των παιδιών και στη φαντασία των μεγάλων, ακόμη κι αν αυτά «περιορίζονται» σε μικρή βελτίωση της ζωής, σε λίγες μέρες διακοπές, σε περισσότερο σεβασμό από τις εξουσίες. [...] Αντί για «δικαιοσύνη παντού», «λιγότερη αδικία».
το κάτω κείμενο του δουζίνα είναι το εξής: ας είμεθα ρεαλιστές. το 2012-2015 είπαμε όσα παραπάνω ψέματα μπορούσαμε να πούμε γιατί αυτό είχαν ανάγκη τα αφεντικά, μην έχουμε συνέχεια απεργίες και σπασμένες βιτρίνες. φυσικά όταν ο "λαός" πίστεψε τις δουζίνες μαλακιών μας και μας ψήφισε μετά έπρεπε όλες αυτές τις μαλακίες που είπαμε να τις εφαρμόσουμε. γνωρίζοντας ότι θα κλάναμε στην εε μία μάντρα είπαμε να πουλήσουμε τρελίτσα και να το ρίξουμε πάλι στον "λαό" με το δημοψήφισμα. τι σκατά, θα διακινδίνευε να βγούμε από το ευρώ; ο "λαός" όμως συνέχισε να κρατάει μεγάλο καλάθι από τις δουζίνες μαλακιών που τον είχε ταϊσει ο τσίπρας και οι ντεμέκ αριστεροί οικονομολόγοι στην πλατεία συντάγματος. οπότε τελικά κλάσαμε μια μάντρα στον σόιπλε και πάνε τα μεγάλα όνειρα.
άρα σύμφωνα με τον δουζίνα: για να ξαναγίνουμε κυβέρνηση, να έχω και γω ρε παιδί μου ένα άνετο μπαγιόκο γμτχρστμ τι αριστερές και κινήματα και δικαιοσύνη σας λέω τώρα, δυστυχώς δεν μπορούμε να ξαναπούμε παπάτζες για ανόδους μισθών, διαγραφές χρεών κλπ. έτσι κι αλλιώς, ο "λαός" δέχεται κάθε μαλακία που θα σκεφτεί να περάσει ο κούλης και αρκείται στα μάρκετ πας, στα ένερτσι πας, στα βακέησο πας. άρα για να μπορέσουμε να ξαναγίνουμε κυβέρνηση (ας πούμε να ξαναγίνουμε μεγάλη νέα αριστερά μπας και τσιμπήσουμε κανέναν αντάρσυο και κανέναν ξέμπαρκο γιατί αριστεροί μας ψήφιζαν πλέον κάνουν αποχή), πρέπει να πουλήσουμε μικρό καλάθι, μικρές προσδοκίες. ρε φίλε, τόσο σκατά είστε με τον κούλη, ε με εμάς θα είστε λίγο καλύτερη. θα έχετε "λιγότερη αδικία."
τώρα ο δουζίνας εντοπίζει την πορεία του σύριζα προς τα σκατά (την ονομάζει "πρόωρη γήρανση" - καμιά ενυδατική να τους δώσουμε να κρύψουν τις ρυτίδες) μετά το 2020:
"To 2021 σε σειρά άρθρων με τίτλο «Σημειώσεις για τη Νέα Αριστερά» έγραφα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται να γίνει κόμμα «νέου τύπου». Το κόμμα είχε υποχωρήσει πολιτικά στους περισσότερους τομείς, είχε εγκαταλείψει τη θεωρητική συζήτηση και την επιστημονική τεκμηρίωση και τα ηγετικά στελέχη είχαν αφοσιωθεί στην εσωτερική πάλη των τάσεων. Δεν υπήρχε ενδιαφέρον για ιδέες, οράματα και εναλλακτικές πρωτοβουλίες. Οι προτάσεις του 2023 επαναλάμβαναν προηγούμενες που είχαν ηττηθεί επανειλημμένα, έμοιαζαν παραδομένες. Ενα συνέδριο για την «Αριστερά του 21ου αιώνα» που οργάνωσε το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς αποτέλεσε μια προσπάθεια να ανακοπεί η πορεία προς την παρακμή που οδήγησε νομοτελειακά στα αποτελέσματα του 2023 και στην αποχώρηση Τσίπρα. Αλλά η πεποίθηση των υπευθύνων ότι ξέρουν τι είναι αριστερό, η επανάληψη κουρασμένων τσιτάτων, οι βαρονίες και οι τάσεις επιτάχυναν την αποσύνθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε το 2015 μια βίαιη ενηλικίωση. Το 2023 πέτυχε την πρόωρη γήρανση. Η ελπίδα που έρχεται έγινε νοσταλγία για ένα παρελθόν που δεν υπήρξε.
Η σταδιακή παρακμή επέτρεψε την εμφάνιση και την επιτυχία της
κασσελάκειας εφόδου. Η αποκοπή του ΣΥΡΙΖΑ από την αριστερή παράδοση,
ιδεολογία και ηθική, τα καθημερινά «είπα-ξείπα» που ξεκινούν από μια
ανήκουστη στην αριστερά θέση και, μετά από νουθεσίες φαντάζομαι των
επίδοξων δελφίνων, γίνονται «δεν καταλάβατε, εννοούσα κάτι άλλο», η
εισβολή και προβολή δεξιών ιδεών και μεθόδων και αποτυχημένων στελεχών, η
επίθεση στα ιστορικά πρόσωπα που έφτιαξαν τον ΣΥΡΙΖΑ εγγράφουν το
φαινόμενο Κασσελάκη στα παγκόσμια αρχεία της πολιτικής σχιζοφρένειας. Εν
τούτοις, χιλιάδες αριστεροί μένουν στο κόμμα. Μόνο με αυτούς μπορεί να
υπάρξει ελπίδα ανασύνταξης της Αριστεράς."
το πρόβλημα, δουζίνα, που πας κάπως να το πιάσεις, αλλά το σουλουπώνεις γιατί κι εσύ μέσα σε αυτό το σύστημα βρίσκεσαι, είναι ότι ο σύριζα και οι συριζαίοι είναι αριστεροί. δεν είναι λενινιστές για να γίνουν κόμμα νέου τύπου, δεν είναι επαναστάτες κομμουνιστές ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ που θα φάνε συλλήψεις, παρακολουθήσεις, απολύσεις από χώρους δουλειάς, ξύλο στις πορείες. τόσο τα "ηγετικά στελέχη" όσο και τα κομματικά μέλη είστε ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ. όχι αγωνιστές. τα στελέχη σας στην καλύτερη των περιπτώσεων δουλεύουν σε γραφεία υπουργείων, και φυσικά οι περισσότεροι είστε ακαδημαϊκές περσόνες. δεν είχατε, δεν έχετε και δεν θα έχετε ποτέ καμία επαφή ούτε με την δουλειά, ούτε με τα αφεντικά, ούτε με την φτώχεια, ούτε με την ανεργία, ούτε με την καταστολή. και φυσικά ποτέ δεν αμφισβητήσατε το κράτος και τους θεσμούς, γιατί από αυτούς τα τσεπώνετε. γι' αυτό και όσα ντεμέκ θεωρητικά συνέδρια κάνετε σε κυριλέ συνεδριακές χώρους, δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβετε τι πήγε στραβά, και γιατί ο "λαός" σας φτύνει.
τώρα για το αν η "κασσελάκεια έφοδος" ήταν το αποκορύφωμα της παρακμής και της "αποαριστεροποίησης" του σύριζα και της υποκρισίας, ας θυμίσω μόνο ότι η "αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και τους κατατρεγμένους" εκφράστηκε με τους θανάτους των προσφύγων στα χιόνια της Μόριας, την περικύκλωση της Ειδομένης από χιλιάδες μπάτσους και την απαγόρευση των μμε από το να καταγράψουν την κρατική καταστολή, και την μεταφορά τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης με τα φράγκα της εε και του οηε που τσέπωσαν οι μκο και ο κάθε φασίστας επιχειρηματίας που πουλούσε υπηρεσίες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. α ναι ήσουν βουλευτής τότε δουζίνα. ουπς.
όσο για την "οργάνωση γύρω από προβλήματα της καθημερινότητας", να υπενθυμίσω μόνο μερικές καταλήψεις που είχαν ως στόχο ακριβώς αυτό και που εκκενώθηκαν από το κράτος του σύριζα:
2016: εκκένωση Ορφανοτροφείου, Μανδαλιδείου και Κοινότητας Hurriya (Θεσσαλονίκη)
2017: εκκένωση Gare (Εξάρχεια)
2018: εκκένωση κατάληψης Τερμίτα (Βόλος)/ εκκένωση Gare, Ζαϊμη 11, Ματρόζου (Εξάρχεια)
2019: εκκένωση Clandestina, Cyclopi, Azadi, New Babylon (Εξάρχεια)]
ήταν άραγε δουζίνα και αυτά στο πλαίσιο του να ζητάμε "περισσότερο σεβασμό από τις εξουσίες;" ή ήταν πολύ μάξιμουμ όλα αυτά και τελικά απλά θα έπρεπε στη νέα ρεαλιστική ουτοπία που μας κουνάς να ζητάμε κάπως λιγότερο σεβασμό από τις εξουσίες από το να μας χτυπάνε και να μας συλλαμβάνουν;
τελειώνω με την έπαρση που διακατέχει ακόμα τον δουζίνα, την αμετροέπεια, την έλλειψη οποιασδήποτε σύνδεσης με την πραγματικότητα:
"Στα άρθρα του 2020 και του 2021, έδινα στη νέα ιδεολογία το όνομα που υιοθέτησαν πέρσι όσοι εγκατέλειψαν τον αδιέξοδο ΣΥΡΙΖΑ. Η γενιά των μεγάλων κοινωνικών αγώνων των ’60 χρησιμοποίησε το «Νέα Αριστερά» πρώτη για να δηλώσει τη διαφοροποίηση από το σοβιετικό σύστημα και τη στροφή στις μεγάλες κοινωνικές ρωγμές και τους αγώνες του φύλου, της φυλής, του περιβάλλοντος, της σεξουαλικότητας. Η Νέα Αριστερά ήταν ριζικά νέα στο περιεχόμενο και τη μορφή της πολιτικής. Από τη μήτρα αυτή βγήκαν ο Δυτικός Μαρξισμός, που εκφράστηκε από το περιοδικό New Left Review, αλλά και μεγάλα πολιτικά ρεύματα: ο ευρωκομμουνισμός σε Ιταλία, Ισπανία και Ελλάδα, το αντι-παγκοσμιοποιητικό και τα μεγάλα κοινωνικά κινήματα, ο πρώιμος ΣΥΡΙΖΑ. Η Αριστερά επέζησε επειδή υπήρξε η Νέα Αριστερά. Σήμερα χρειαζόμαστε μια τέτοια νέα αρχή, ένα μεγάλο ριζοσπαστικό ξεκίνημα ανοικτό στις ιδεολογικές τάσεις και τους κοινωνικούς αγώνες της πληθυντικής Αριστεράς. Χρειαζόμαστε τον ΣΥΡΙΖΑ του 2012."
σιγά ρε δουζίνα μεγάλε θεωρητικέ του μαρξισμού που είχες ήδη δώσει στη νέα ιδεολογία και όνομα. και τι όνομα μάλιστα. νέα αριστέρα. ποιος είσαι πια ασούμε, ο μαρκούζε ασούμε;
για να μην ξεχνιόμαστε βέβαια, ξέρουμε που κατέληξε ο ευρωκομμουνισμός στην ιταλία (προσέγγιση για κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ pci και χριστιανοδημοκρατίας, δεν υπάρχει πια αριστερά στην ιταλία) και στην ισπανία (οριακά επιβιώνει η αριστερά στην καταλονία και φυσικά ξέρουμε για τους πορδέμος και τα σπίτια των ηγετών του). δεν ξεχνάμε φυσικά που κατέληξε και το αμερικάνικο new left. όσοι ήταν επαναστάτες και πήραν τα όπλα για να υπερασπιστούν τις μαύρες κοινότητες και να αντισταθούν στον πόλεμο στο Βιετνάμ κατέληξαν νεκροί ή στις φυλακές (Μαύροι Πάνθηρες, Weather Underground). αλλά καλό είναι αυτό το new left να μην το αναφέρουμε και πολύ πολύ. όσοι από το αμερικάνικο new left ήταν αρκετά "συριζαίοι" φυσικά τα γλίτωσαν όλα αυτά και κατέληξαν ακαδημαϊκοί. κάποιοι έγιναν πιο λάιτ μετά από αυτά που πέρασαν - γεια σου angela davis - και εξαργύρωσαν αγώνες. αυτοί είναι και τα είδωλα του δουζίνα.
γι' αυτό λοιπόν, ο γ.γ. του πλοκ εύχεται στον τρου συριζαίο 2012 κώστα δουζίνα να βραβευτεί και με μια δουζίνα για τον πούλιτσερ ακόμα.
