echinopsis oxygona
όταν μπήκες μέσα για πρώτη φορά και σε χαιρέτησα μου φάνηκες τόσο τέλεια
που σε αντιπάθησα δίχως αύριο
την δεύτερη φορά που σε είδα ο ήλιος σε φώτιζε και εκείνο το σημάδι στο μάγουλο σου ήταν τόσο ατελές
που από τότε σε σκέφτομαι δίχως αύριο
έχω έναν κάκτο που βγάζει μπουμπούκια
για να μεγαλώσουν κάνουν καιρό και είναι άσχημα και αγκαθωτά
μια ανοιξιάτικη νύχτα γίνονται τεράστια ροζ λουλούδια και το μπαλκόνι μου γεμίζει μυρωδιές και μέλισσες
την επόμενη μέρα μαραίνονται δίχως αύριο
«δεν θέλω να με φωτίζει ο ήλιος για να μην βλέπεις τις ατέλειες μου»
θα ήθελα όλη μέρα να σου μιλάω για τον Μισίμα και τις μαύρες τρύπες και τους κάκτους
για το χιόνι της άνοιξης που περιμένει τον ήλιο για να λιώσει
για τον ήλιο που δεν μπορεί να δραπετεύσει από την βαρύτητα
και για τα νυχτερινά λουλούδια που ανθίζουν δίχως αύριο
όμως δεν υπάρχει αύριο
(-δ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου