ποίημα: νέα κατάσταση νέα καθήκοντα

 

 

νέα κατάσταση νέα καθήκοντα

 

«είμαι στρατιώτης του α παγκοσμίου πολέμου

(1914-1918)

και έχω προσβληθεί από ισπανική γρίπη

υπάρχουν νεκροί παντού

μέχρι στιγμής έχει

αφανιστεί το 1/3

του στρατού»

 

είμαι καρκινοπαθής δεκαεξάχρονος μαθητής στις αρρώστιες ευπαθής

όταν από κόβιντ αρρώστησα και πήγα

οι φίλοι μου λουλούδια μου βάλαν στο θρανίο

και οι καθηγήτριες μου με βάλαν στο μουσείο

μετά με πήγαν στο γραφείο του μεγάλου αρχηγού

σαν έκθεμα του πρότζεκτ του σχολικού

για να προβληθεί – είπαν – το σχολείο

κι αυτές στο βιογραφικό τους να βάλουν ακόμα ένα στοιχείο

και τώρα διευθύντριες κάθονται με τα πόδια στο γραφείο

 

είμαι αυτιστικός

του σχολείου ο περίγελως

έχουν πει πως είμαι του σχολείου ο διάβολος

δεν αντέχουν που βρωμάω

γι’ αυτό στο αποσμητικό τους κολυμπάω

οι καθηγητές με λυπούνται αλλά να με διώξουν θέλουν για να μην ασχολούνται

κι όταν στο νοσοκομείο μπήκα

όλοι τους τόσο λυπηθήκαν

και την ηρεμία τους την βρήκαν

 

είμαι λεσβία είμαι και χοντρή

μέχρι πέρυσι ήμουνα μαθήτρια καλή

αλλά οι καλές μου οι καθηγήτριες οι παιδοκαθοδηγήτριες με θεωρούνε προβληματική

ούτε μια φορά δεν γύρισε καμιά τους τον πόνο μου να δει

άσε που φέτος κάνω παρέα και με μία αδερφή

πόση ανωμαλία να χωρέσει στα σχολεία

και να μου λένε στα βιβλία πως η αυτοκτονία είναι δειλία βρε κωλολεσβία

που να ξεραν πως το να αποφοιτάς από αυτό το μπουρδέλο είναι μαγεία

 

είμαι καθηγήτρια πολύ καταρτισμένη

και στα κινήματα από παλιά χωμένη

τα κωλόπαιδα κυνηγάω – πόσο βασανισμένη

να μείνει στην ίδια τάξη η κάθε καριολίτσα η καθυστερημένη

κι όσοι από δω μέσα την αλητεία γουστάρετε

από το σχολείο αυτό τον μπούλο θα λάβετε

διαλέξτε ποιανού το μέρος θέλετε να πάρετε

κι αξιολόγηση μην διανοηθείτε να μην κάνετε

 

και εκείνος στου προαυλίου την εξορία

φτύνει στους συνάδελφους του πίσω την εξουσία

σβήνει σβάστικες απτα θρανία

σβήνει απτους τοίχους την ομοφοβία

νέα κατάσταση νέα καθήκοντα

μιλάει σε όσα ώτα μαθητικά είναι ευήκοα

για όσα είναι στα αλήθεια τα προσήκοντα

το όπλο πάντα παρά πόδα παρά τις πληγές και τα χαστούκια

για να ανθίσουν τα όμορφα και τ’ άσχημα λουλούδια

για να ξεψυχήσει σίγουρος αν και με κάποια στεναχώρια

πως όλα αυτά τα άστρα τον αγάπησαν και λένε ακόμα τα τραγούδια

όταν έρχονται τα ζόρια

 

(-δ)