ποίημα: απολογισμός (ή το υποσκληρίδιο αιμάτωμα)

 








 

 απολογισμός (ή το υποσκληρίδιο αιμάτωμα)

 

ένα γαλάζιο φόρεμα, μισό κιλό παϊδάκια, ένα σκισμένο καλσόν,

κι η ομορφότερη τσικνοπέμπτη (κατά τα λεγόμενα σου)

εσύ να με παρομοιάζεις με τον οσάμου νταζάι

και γω με το “black” των pearl jam

 

ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα, μια απεργία, ένα τσιγάρο πριν από τα χημικά,

κι ένα διαλυμένο μπλοκ από τις κρότου λάμψης

οι σύντροφοι στο λαϊκό

κι εσύ να προβάρεις στον καθρέφτη την καινούρια μάσκα που σου πήρα για τα δακρυγόνα

 

ένα nissan, το “rhiannon” στο spotify, τα φιλιά στην προβλήτα,

κι ένα αυτοκόλλητο του γαύρου κολλημένο στο παγούρι μου

εγώ να ανακρίνω τα παιδιά ποιος τόλμησε να μου κάνει τέτοια φάρσα

και εσύ σαν άγγελος να μου ξεφεύγεις διαρκώς

 

μια κατάληψη, ένας σύλλογος, μια απειλή,

κι όλες οι ψήφοι υπέρ των αποβολών

εσύ να αρνείσαι να με κοιτάξεις στα μάτια

κι εγώ με ματωμένα χέρια να γράφω στον πίνακα

 

το αίμα καθημερινά να τρέχει από την μύτη μου, μια μαγνητική, ένα υποσκληρίδιο αιμάτωμα,

κ ένα βράδυ παρασκευής στο αττικό

εσύ να θες οικογένεια

κι εγώ αντί για τα φάρμακα και την μπόχα του θαλάμου να αποζητώ το άρωμα των υγρών ανάμεσα στα πόδια σου

 

οι ημικρανίες, ο λήθαργος, η απώλεια της αίσθησης του χρόνου, τα μάτια μου να υποφέρουν από αιώνες λάμψης,

και η αποσύνθεση του κενού στο μυαλό μου

εσύ σαν άγγελος ξέφυγες για πάντα

κι εγώ τυφλωμένος από την αχνή σπίθα των άστρων να στέκομαι στην μακρινή ακτή της περιφερειακής γαλατσίου

 

ένα ταξίδι που δεν έγινε, μια συναυλία που ακυρώθηκε, οι πορείες που δεν θα περπατήσουμε μαζί,

και το μάθημα της εναντιότητας που πήρε η γερασμένη κι έρημη καρδιά μου

εγώ να δώσω ζωή στην κατάμαυρη άβυσσο και να της χαρίσω την μορφή μου

κι εσύ να γίνεις αστέρι στον ουρανό κάποιου άλλου


------


αυτός είναι ο απολογισμός του γενικού γραμματέα, γραμμένος με το αριστερό του χέρι

το δεξί του χέρι θα παραμείνει πάντα εκεί για σένα, όπως κάποτε ζήτησες


(-δ)

1 σχόλιο: