κάθε κυριακή ο γ.γ. του πλοκ θα απονέμει το βραβείο "για τον πούλιτσερ" της εβδομάδας σε κάποιο άρθρο εφημερίδας ή σάιτ, το οποίο προκαλεί έμετο, διάρροια, γέλια ή σχέδια για δολοφονία του βραβευμένου αρθρογράφου.
για αυτή την κυριακή, ο τάκαρος ο θεοδωρόπουλος κάνει ντρίμπλα σε όλα τα υπόλοιπα βοθρολύματα της ελληνικής δημοσιογραφίας και είναι ο πρώτος που βραβεύεται για δεύτερη φορά με βραβείο για τον πούλιτσερ. αφορμή, το πρόσφατο κοιλοπόνημα του με τίτλο "Υπάρχει αντισημιτισμός στην Ελλάδα;" το οποίο δημοσιεύτηκε την εβδομάδα που μας πέρασε στην κλασημερινή.
το ερώτημα θα μπορούσε να απαντηθεί πολύ εύκολα, λέγοντας στον τάκαρο να ρίξει μια ματιά στα στελέχη που απαρτίζουν το κόμμα που χρηματοδοτεί τον εργοδότη του και του δίνει το βήμα να εκτοξεύει κάθε εβδομάδα τουλάχιστον μια γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση που αποκαλούνται κατ' ευφημισμό "άρθρα."
αλλά φυσικά για τον τάκαρο, αντισημιτισμός δεν υπήρξε ποτέ στην ελληνική δεξιά, έλληνες εβραίοι δεν κυνηγήθηκαν ποτέ, ούτε μεταφέρθηκαν προς εξόντωση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. άσε μας κουκλίτσα μου. η ανάδυση του εν ελλάδι αντισημιτισμού τοποθετείται χρονικά από τον τάκαρο στην πρώιμη εποχή της διακυβέρνησης του μπατσοκ:
"Αν λαϊκισμός είναι η απαξίωση των «επιλέκτων», των ελίτ, η ελληνική του εκδοχή την οποία έφερε στην εξουσία ο Ανδρέας Παπανδρέου αντιμετώπιζε το Ισραήλ ως προκεχωρημένο φυλάκιο των δυτικών ελίτ, των βραχιόνων του ιμπεριαλισμού. Ο αντισημιτισμός υπήρξε ένα από τα υλικά της συνταγής του λαϊκισμού. Συστατικό της αντιδυτικής γεύσης που συμμετείχε στη νοστιμιά του δημοκρατικού εδέσματος της μεταπολίτευσης."
θα άξιζε βέβαια κάποιος να του υπενθυμίσει του τάκαρου ότι ο πρωθυπουργός της ελλάδας ακριβώς πριν από τον παπανδρέου τον β' ήταν ο γιος κάποιου πρωθυπουργού κατοχικής κυβέρνησης συνεργατών του ναζισμού, και ότι ο συγκεκριμένος γιος υπήρξε και συνήγορος υπεράσπισης του πατέρα του όταν ο τελευταίος δικάστηκε για δωσιλογισμό. ουπς.
αφού την βγαίνει και από τα αριστερά ο τάκαρος αναφέροντας τον Αβραάμ Μπεναρόγια, που έγινε εν τέλει πολίτης ισραήλ (το οποίο οι σύντροφοί του αντιμετώπιζαν ως αιχμή του δόρατος του «ιμπεριαλισμού»), αρχίζει να φτιάχνει ένα παραμύθι με πολλούς κακούς λύκους, όπου συνδέει παπανδρέου-τσοχατσόπουλο-καντάφι-μπάαθ-αραβική άνοιξη-ιράν για να καταλήξει ότι το ΚΚΕ είναι αντισημιτικό όπως και οι παπάδες και οι χρυσαυγίτες, και βεβαίως-βεβαίως όσοι υποστηρίζουν την Παλαιστίνη, γιατί όποιος υποστηρίζει την Παλαιστίνη υποστηρίζει και την Χαμάς.
"Ποιος δεν θυμάται την ευφορία της προοδευτικής κοινότητας για την πλατεία Ταχρίρ, που απειλούσαν ότι θα τη μεταφέρουν έως το Σύνταγμα; Θριαμβολογούσαν για τη χειραφέτηση των αραβικών πληθυσμών, της «γης των κολασμένων». Αντίστοιχη ευφορία με την πτώση του Σάχη τη δεκαετία του ’70 και την επιβολή στο Ιράν του απάνθρωπου καθεστώτος των Αγιατολάδων. Οταν θεωρείς πρόοδο τους Αγιατολάδες και τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» που θέλουν να εξαφανίσουν το κράτος του Ισραήλ, τότε ο αντισημιτισμός ακολουθεί χωρίς καν να χρειαστεί να τον κατονομάσεις.
Ναι, υπάρχει αντισημιτισμός στην ελληνική κοινωνία. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους νεοναζί, στους παλαιοημερολογίτες, στα βαθιά στρώματα της ελληνικής Ορθοδοξίας ή στο ΚΚΕ που θύμωσε επειδή ο Κώστας Τασούλας πρόβαλε στην πρόσοψη του Κοινοβουλίου τη σημαία του Ισραήλ. Ούτε στους θρασύδειλους που βεβηλώνουν εβραϊκά νεκροταφεία με την ίδια ευκολία που γεμίζουν τους τοίχους με γκράφιτι. Αναφέρομαι στον αντισημιτισμό που λειτουργεί ως ένα από τα πολλά πρόσωπα της δυσπιστίας, στην καλύτερη περίπτωση, εχθρότητας στη χειρότερη, με την οποία αντιμετωπίζεται ο δυτικός κόσμος από ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθετήσεως. Και ανεξαρτήτως ψήφου. Με τον ίδιο τρόπο που υποστηρίζουν πολλοί την εισβολή της ρωσικής απολυταρχίας στην Ουκρανία, με τον ίδιο τρόπο τώρα εξακολουθούν να πιστεύουν πως το Ισραήλ ευθύνεται επειδή οι τρομοκράτες της Χαμάς σφάζουν μωρά στο έδαφός του. Το Ισραήλ, ακόμη κι αν είναι το θύμα, όπως είναι σήμερα, δεν μπορεί παρά να είναι ο θύτης. Επειδή είναι η μόνη δυτική χώρα της Μέσης Ανατολής."
επίσης, είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι ο τάκαρος την λέει σε όσους υποστήριζαν την αιγυπτιακή εξέγερση, γιατί απ' αυτήν αναδείχτηκαν κυβέρνηση οι "Αδελφοί Μουσουλμάνοι" (οι οποίοι εκλέχτηκαν απολύτως δημοκρατικά), ο ηγέτης των οποίων πέθανε φυλακισμένος από την δικτατορία του σίσι. ε όχι και δικτατορία ο σίσι, θα πει ο τάκαρος. στρατηγικός σύμμαχος του ισραήλ και της ελλάδας είναι, δηλαδή των δύο φάρων της δημοκρατίας στην ανατολική μεσόγειο.
έχουμε όμως και επικό κλείσιμο:
"Ο αντισημιτισμός στην ελληνική κοινωνία δεν είναι ένας συγκροτημένος τρόπος σκέψης. Οπως υπήρξε στη Γερμανία ή τη Γαλλία. Είναι ένα συναισθηματικό σύμπλεγμα, ένα κουβάρι από θρησκευτικό αταβισμό, πολιτικό λαϊκισμό πασπαλισμένο από την απαραίτητη ελληνική ελαφρότητα. Δεν το λέω αυτό για να τον αθωώσω ή να μειώσω τη σημασία του. Απλώς η ελαφρότητα τον βοηθάει να περάσει απαρατήρητος και κατά συνέπεια να απολαμβάνει ένα είδος ασυλίας. Την ίδια ασυλία που απολαμβάνει ο κομμουνισμός. Δεν άνοιξε ποτέ μια σοβαρή δημόσια συζήτηση γι’ αυτού του τύπου τις νοσηρότητες. Ωστε να μην πέφτουμε από τα σύννεφα όταν βλέπουμε το Κομμουνιστικό Κόμμα να συντάσσεται στην ίδια παράταξη με όσους πιστεύουν στα «Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών»."
εδώ βέβαια θα μπορούσε κάποιος να υποθέσει ότι ο τάκαρος έγραψε τόσες γραμμές με την διάρροια του για να μας πει ότι ο κομμουνισμός είναι το χειρότερο κακό του κόσμου και ότι θα έπρεπε να διώκεται ποινικά, αν διώκεται ποινικά και ο αντισημιτισμός.
και όμως. ξαναδιαβάστε λίγο την αρχή της παραγράφου. ας την κάνω και λίγο πολτ για να την δείτε καλύτερα:
"Ο αντισημιτισμός στην ελληνική κοινωνία δεν είναι ένας συγκροτημένος τρόπος σκέψης. Οπως υπήρξε στη Γερμανία ή τη Γαλλία. Είναι ένα συναισθηματικό σύμπλεγμα, ένα κουβάρι από θρησκευτικό αταβισμό, πολιτικό λαϊκισμό πασπαλισμένο από την απαραίτητη ελληνική ελαφρότητα."
ο τάκαρος λοιπόν μαλώνει τους έλληνες που δεν ανέπτυξαν ένα συγκροτημένο, σοβαρό, επιστημονικό ρε παιδί μου, αντισημιτισμό όπως έκαναν οι γερμανοί και οι γάλλοι. με λίγα λόγια, ο τάκαρος μας λέει:
1) ο ναζισμός που ως ιδεολόγημα αναδείχθηκε πάνω στον αντικομμουνισμό και την γι' αυτούς σχέση του με τους εβραίους και πάνω στην θεωρία του λούτεντορφ και του χίτενπουρκ για την πισώπλατη μαχαιριά τον εβραίων που οδήγησε στην ήττα στον πρώτο παγκόσμιο ήταν συγκροτημένος τρόπος σκέψης
2) η νύχτα των κρυστάλλων, τα εβραϊκά γκέτο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το ολοκαύτωμα ήταν συγκροτημένος τρόπος σκέψης
3) οι σφαγές των σταυροφόρων κατά των εβραίων και οι εκτοπίσεις εβραίων επί μεσαιωνικής γαλλίας ήταν συγκροτημένος τρόπος σκέψης
4) τα blood libels στην γαλλία του 19ου αιώνα που έγραφαν ο edouard drumont και ο jules guérin ήταν συγκροτημένος τρόπος σκέψης
5) η υπόθεση ντρέιφους, τα αντισημιτικά μπάχαλα της περιόδου και η δίκη του ζολά επειδή κατηγόρησε την κυβέρνηση για αντισημιτισμό στην δίωξη ντρέιφους ήταν συγκροτημένος τρόπος σκέψης
6) η αριανοποίηση εβραϊκών επιχειρήσεων, η αφαίρεση της γαλλικής υπηκοότητας από τους εβραίους, το ριφιφί των περιουσιών των γαλλοεβραίων την περίοδο του καθεστώτος vichy ήταν συγκροτημένος τρόπος σκέψης
κάποτε ο συνάδελφος του τάκαρου ο κυρ-μπάμπης ζητούσε την εγκαθίδρυση μιας σοβαρής χρυσής αυγής.
σήμερα ο τάκαρος δεν γουστάρει τον ελληνικό "φέτα με ψωμί" αντισημιτισμό και ζητάει την υιοθέτηση ενός σοβαρού, συγκροτημένου αντισημιτισμού.
ας είναι. έτσι θα μπορέσουμε και εμείς να καρφώσουμε την κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο στην πρόσοψη του ελληνικού ράιχστακ και στην οροφή των γραφείων της εφημερίδας του φαλήρου όπυ εργάζεται ο τάκαρος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου