παροικών εν σεόλ
από το λαγούμι μου
tα αστέρια έμοιαζαν
με τα μάτια σου
στήνοντας καρτέρι
στο κατώφλι μου
ξέρω τι έκανα στον κόσμο
το αίμα της καρδιάς μου
έφτιαξε αυλάκια
που γράφανε "όλα ή τίποτα"
και μετά αυτό το καρτέρεμα
φύτρωσε και άνθισε
σαν γαλάζιος κρίνος πριγκηπικός
όπως θα έλεγε και η j.b.
κι ας σου άρεσε να κρατάς τα πάντα αόριστα
οι κρίνοι όμως
δεν φυτρώνουν στα λαγούμια
δεν ανθίζουν στα ματωμένα αυλάκια των καρδιών
και εσύ ποτέ δεν μου έδειξες
πάνω σου εκείνα τα σκουλαρίκια και το δαχτυλίδι
το ξέρω, ίσως να μαραινόσουν
όλα ή τίποτα
άλλά δεν μπορώ πια να κρυφτώ πίσω στο λαγούμι μου
ούτε να στήνω πια καρτέρι
πήρα το μάθημα που μου έμαθε ο νίτσε
η ελπίδα είναι το έσχατο κακό
γιατί παρατείνει το μαρτύριο των ανθρώπων
στην τάφεθ έθαψα την ματωμένη μου καρδιά
και στην γκεχένα
είμαι πια θαμμένος
εκεί που τα αστέρια
είναι κρυμμένα πίσω
από σύννεφα θειάφι
και δεν θα ξανανθίσει κρίνος
(-δ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου