κάθε κυριακή ο γ.γ. του πλοκ θα απονέμει το βραβείο "για τον πούλιτσερ" της
εβδομάδας σε κάποιο άρθρο εφημερίδας ή σάιτ, το οποίο προκαλεί έμετο,
διάρροια, γέλια ή σχέδια για δολοφονία του βραβευμένου αρθρογράφου.
κάθε κομμουνιστής που σέβεται τον εαυτό του είναι προγραμματισμένος by default να μισεί τον μαρατσίδη. ένας εκ των εισηγητών του ιστορικού αναθεωρητισμού εν ελλάδι, ένας εκ των εκπροσώπων του ακαδημαϊκού δωσιλογισμού, καθώς και ο βασικός εκλογικός αναλυτής του σκαι δεν θα μπορούσε παρά να είναι στις υψηλότερες θέσεις της hitlist μας, και φυσικά κάθε φορά που έτρωγε μάπες από αναρχικούς στην θεσσαλονίκη ήταν πάντα ένας λόγος για συγχαρητήρια τηλεγραφήματα.
η μεταγραφή του μαρατσίδη στον σύριζα πέρυσι - με αφορμή τις παρακολουθήσεις - αποτέλεσε ένα από αυτά τα πράγματα για τα οποία λέμε "τα ύστερα του κόσμου." να ακούς τον μαρατσίδη στο κόκκινο να κατηγορεί τον κούλη για επιβολή μετεμφυλιακού καθεστώτος, και να τον κάνει ο τσίπρας και βασικό επικοινωνιολόγο του, προσωπικά το θεώρησα ως μεγαλύτερη ξεφτίλα ακόμα και από την συνεργασία με αντώναρο, ακόμα και από την εκλογή του πάκη ως προέδρου της δημοκρατίας, μη σε πω και από την κωλοτούμπα και τα συμπαρομαρτούντα.
στο νέο του βαρυσήμαντο κοιλοπόνημα που δημοσίευεσε στο news247 με τίτλο "Για την ψυχή μας ρε γαμώτο!" ο μαρατσίδης παρεμβαίνει στην εκλογική διαδικασία του σύριζα παίρνοντας θέση υπέρ της αχτσιόγλου.
η αλήθεια είναι ότι σαν αριστερό άρλεκιν κάνει καλή δουλίτσα καθώς εξιστορεί πως έγινε εκον ρήγας φεραίος στα 16 του το 1981 και μας περιγράφει τις φοβερά μοναδικές δραστηριότητες του (διαδηλώσεις, μοιράσματα, κοπάνες, χαστούκια γιατί διάβαζε θούριο στο μάθημα) καθώς και την περιφρόνηση του πατέρα του. ήταν τόσο γαμάτο κομματόσκυλο ο μαρατσίδης που μας το αναλύει λεπτομερώς:
"Το λεξιλόγιο μου πλούτηνε. Έγινε πλήρες από ακατάληπτες σε πολλούς λέξεις: ολομέλεια, καθοδηγητής, ακτίφ, συνδιάσκεψη. Απέκτησα αστείες δεξιότητες, όπως για παράδειγμα να φτιάχνω κόλλα χρησιμοποιώντας το σωστό μίγμα για να πιάνει καλά η αφίσα ή να ασβεστώνω τοίχους για να γράφονται από πάνω τα συνθήματα -οι καθηγητές μου με δούλευαν κανονικά, πως χάρη σε μένα το σχολείο δεν κινδύνευε από αρρώστιες από τον τόσο ασβέστη που είχαμε χρησιμοποιήσει."
και οι ευρωρεβιζιονιστές καθοδηγητές του, αυτοί που αποκήρυξαν τον εμφύλιο, την ΟΠΛΑ και τον ΔΣΕ, αυτοί που οδήγησαν στις φυλακές, στις εξορίες και στα ψυχιατρεία της ΕΣΣΔ και του συμφώνου της Βαρσοβίας χιλιάδες επαναστάτες κομμουνιστές που αρνήθηκαν να φτύσουν την ίδια τους τη ζωή, τον είχαν κάνει να πιστεύει ότι το Εσ. ήταν και συνεχιστής του επαναστατικού αγώνα (ενώ χειροκροτούσαν τον χαφιέ περλικουέρ που έδινε τα χέρια με τους χριστιανοδημοκράτες στην ιταλία):
"Υπήρχε πάντως μια βαριά σκιά. Αυτή που έπεφτε πάνω μας από το βαρύ βιογραφικό της ηγεσίας: εκατοντάδες χρόνια φυλακής, ζωή γεμάτη και ζωή χαμένη, ζωή ταυτισμένη με το κόμμα και τα δράματά του. Αριστερά σήμαινε απόλυτη ταύτιση ακόμη και στα χρόνια της νιότης μου που τα πράγματα είχαν χαλαρώσει."
σιγά ρε μαρατσίδη, λες και πήγες και σε κανένα εργοστάσιο να δουλέψεις για να στήσεις εργοστασιακή επιτροπή, μη χε.
ο μαρατσίδης όμως την σακουλεύτηκε την δουλειά. κατάλαβε ότι απλά αν είσαι κομματόσκυλο δεν πας μπροστά σε ένα γκρουπούσκουλο - έστω και ρεφορμιστικό. χρειάζεται να ανελιχθείς κοινωνικά και επαγγελματικά - και το κόμμα θα είναι ο διάδρομος για να το καταφέρεις. τον κατάλαβαν από τότε διάφοροι κνίτες και ρηγάδες που γίνανε καθηγηταράδες στην ακαδημία, και κληροδότησαν αυτήν την γνώση και στις εξωκοινοβουλευτικές τους παραφυάδες που δεν σε δέχονται για μέλος αν δεν έχεις κάνει τουλάχιστον διδακτορικό:
"Στην πορεία έγινε κατανοητό πως η «στράτευση» δεν έφτανε. Ο Γρηγόρης Φαράκος το είχε συλλάβει νωρίς: «πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες» το είχε πει. Αν κι εμείς οι Ρηγάδες το λοιδορήσαμε -στα μάτια μας φάνταζε ως η πεμπτουσία της συντηρητικής σκέψης- ο Φαράκος ήταν χρόνια μπροστά. Αντιλαμβανόταν πως η επόμενη γενιά της ηγεσίας στην Αριστερά θα κρινόταν στην ικανότητα της να συνδυάσει τις αξίες με τη γνώση. Δεν θα αρκούσαν «οι αγώνες», χρειάζονταν απαραιτήτως και τα βιογραφικά."
έτσι λοιπόν ο μαρατσίδης προχωρά εξηγώντας μας πως έγινε καριερίστας:
"Τα χρόνια πέρασαν, άλλαξαν πολλά. Στη δική μου ζωή, το τείχος του Βερολίνου έπεσε βαριά στο κεφάλι μου. Αναθεώρησα πολλά, έφυγα στα μέσα της δεκαετίας του ’90, έκανα τη διαδρομή μου. Πήγα εκεί που με πήγαν τα διαβάσματα μου, οι δάσκαλοι μου και οι εμπειρίες που με συντρόφευσαν. Άλλοτε απέναντι της, άλλοτε δίπλα της, στο τέλος χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά επέστρεψα. Το αποδέχτηκα πια. Η Αριστερά είναι το σπίτι μου, καλό-κακό αυτό είναι, αυτός είναι ο κόσμος μου, αυτές οι αξίες μου. Πιο ώριμος, τώρα, αναγνωρίζω τις αντιφάσεις μου."
φυσικά δεν μας εξηγεί ότι έκανε καριέρα όντας ο βασικός εκφραστής - απο κοινού με καλύβα, μασάουερ και μουμτσή - της "ακαδημαϊκής" πια επιβίωσης των αφηγημάτων για κομμουνιστοσυμμορίτες, κατσαπλιάδες, εαμοβούλγαρους και σταλινικά σχέδια κατάκτησης της ελλάδας. έτσι, για να έχει να λέει ο πορδοσάλτε και ο κυρ-μπάμπης και να κάνουν καριέρα. με ένα "απέναντι της" και ένα "η Αριστερά είναι το σπίτι μου" ξεμπερδεύουμε.
και αφού ρίχνει και ένα λαϊκίστικο ad hominem χέσιμο στον κασσελάκη ("Τόσο πολύ αλλάξαν τα χρόνια; Τόσο πολύ πια θαμπώνονται οι αριστεροί από την κουλτούρα των αντιπάλων τους; Τόση μεγάλη είναι η γοητεία που τους ασκεί η μπουρζουαζία; Δεν το είχα καταλάβει ότι ονειρεύονται να γίνουν η Αριστερά του χαβιαριού"), μας λέει και ότι η ψήφος στην δήμιο των απεργιών είναι ηθικής τάξεως ζήτημα:
"Τα κόμματα είναι κρεατομηχανές, το ξέρω από καιρό. Και το χερούλι τους δεν το κρατάω εγώ, ούτε και ποτέ το θέλησα. Δεν το μετάνιωσα, δεν το μετανιώνω, όλα ήταν για την ψυχή μου. Και για την ψυχή μου θα πάω αύριο να ψηφίσω την Έφη."
και μόνο ότι όλα αυτά τα λέει ο μαρατσίδης, θα ήταν αρκετά για να μην χρειαστεί κάποιος σχολιασμός αποδόμησης, αλλά δεν κρατιέμαι:
1) το να λες για αριστερά του χαβιαριού δεν έχει καμιά διαφορά από το τι λένε οι δεξιοί για τους αριστερούς για δεξιές τσέπες. γενικά οι αριστεροί πρέπει να είναι ρακένδυτοι για να είναι αποδεκτοί. φυσικά, εσύ μαρατσίδη δεν έκανες ποτέ καμιά απεργία να χάσεις μεροκάματο ή να απολυθείς, οπότε το να λες για τα οικονομικά του άλλου, ε είναι κάπως
2) ναι ο κασσελάκης είναι πλούσιος, εφοπλιστής, αμερικανάκι, τρώει χαβιάρι (και εμένα μου αρέσει btw, εσύ που είσαι από θεσσαλονίκη θα έπρεπε να ξέρεις ότι μπορούμε να φάμε εύκολα και όχι πολύ ακριβά). γιατί ρε μαρατσίδη, οι άλλοι οι σύντροφοι σου στην ηγεσία του σύριζα δούλεψαν ποτέ και ήταν συνδικαλιστές και προέρχονταν από φτωχές οικογένειες και δεν το ξέραμε; ο πιο φτωχός στον σύριζα είναι καθηγητής πανεπιστημίου ή μια ζωή ζει από κομματικό μισθό και βουλευτικές αποζημιώσεις. μήπως κι εσύ βρήκες κανένα εσπα εκεί στα ΑΣΚΙ ή κανένα καλό μισθουλάκι από τα ιδρύματα ρόζα λούξεμπουργκ, πουλατσάς και φρίτριχ έπερτ και κουνάς και το δάχτυλο;
3) αν για την ψυχή σου θα ψήφιζες έφη, φυσικά θα ψήφιζες υπέρ της κατάργησης των απεργιών και της μείωσης των συντάξεων. oh wait, η έφη δεν είναι γόνος εφοπλιστών, οπότε κομπλέ.
4) το ότι έχεις την ελευθερία να νιώθεις την αριστερά σπίτι σου μετά από χρόνια εκπροσώπησης του ακαδημαϊκού δωσιλογισμού, και να διαφημίζεις κιόλας ότι ήσουν "άμισθος συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του Ιουνίου" δεν είναι βασικά δικό σου πρόβλημα. είναι σύμπτωμα του τι είναι η αριστερά στην ελλάδα και παγκοσμίως. η αριστερά είναι το δικό σου σπίτι γιατί είναι το σπίτι και κάθε λογής αφεντικού, το σπίτι απεργοσπαστών που κουνάνε και το δάχτυλο σε όσους και όσες απέχουμε από τις εκλογές, είναι ο ναός του ρεφορμισμού, της διαχείρισης και της λατρείας των εκλογών ως ιερής αγελάδας. είναι το σπίτι σου γιατί όλο και καμιά δουλίτσα θα βρεις να κάνεις στην αριστερά. έχει assets η αριστερά, μην φοβάσαι μαρατσίδη. θα μπορείς να συνεχίσεις την καριέρα του αντικομμουνισμού και με αριστερό πρόσημο πλέον.
γι' αυτό κι εγώ σου την χαρίζω την αριστερά. γιατί για μένα ή είσαι κομμουνιστής ή είσαι αριστερός. και αντίθετα με σένα δεν έχω ψυχή.
Και τώρα, φίλες φίλοι και αγαπητά παιδιά ας περάσουμε στην ένοπλη
ανασκόπηση της εβδομάδας για να δούμε πώς τα πήγαν οι σύντροφοι και οι
συντρόφισσες ένοπλων κομμουνιστικών και ισλαμικών κινημάτων στα πλαίσια
της μετωπικής μας τακτικής.
(το πλόκερ γαμιέται και δεν μπορώ να βάλω ίδιο χρώμα σε όλα τα λινκς. όλες οι παράγραφοι πάντως παραπέμπουν σε λινκς)
κάθε κυριακή ο γ.γ. του πλοκ θα απονέμει το βραβείο "για τον πούλιτσερ" της
εβδομάδας σε κάποιο άρθρο εφημερίδας ή σάιτ, το οποίο προκαλεί έμετο,
διάρροια, γέλια ή σχέδια για δολοφονία του βραβευμένου αρθρογράφου.
Και ναι, φίλες φίλοι και αγαπητά παιδιά, ήρθε η ώρα που όλ@ περιμέναμε. να βραβευτεί με βραβείο για τον πούλιτσερ ο ένας και μοναδικός ο τάκαρος ο θεοδωρόπουλος, αυτό το ρουμπίνι της φιλελεύθερης σκέψεως. και για τι θέμα, ε; για τον θάνατο των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων στην λιβύη καθώς πήγαιναν να συνδράμουν στην εκατόμβη θυμάτων που προκλήθηκε από τον ντάνιελ. το κείμενο που δημοσίευσε στην κλασημερινή λέγεται "Τι γύρευαν στη Λιβύη;" (πατήστε πάνω στον τίτλο) και ο γ.γ. του πλοκ προτείνει να απολαύσετε υπεύθυνα διατηρώντας στο πλάι σας έναν κουβά, ένα μπουκαλάκι πριπεράν, βέρτικο βομέξ, χαπάκια ιμότιουμ, ξοζάλ, και οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα γαστρεντερίτιδας ή αλλεργικών αντιδράσεων.
ο τάκαρος βάζει γκολ από τα αποδυτήρια με τον τίτλο και μόνο: "τι γύρευαν στην λιβύη;" έλα μου ντε, τι γύρευαν εκεί στους βρωμιαραίους τους μουσουλμάνους; και συνεχίζει με δεύτερο γκολ στα καπάκια: "Θανατηφόρα τροχαία συμβαίνουν καθημερινά. Τα περισσότερα περνούν απαρατήρητα και την επομένη έχουν ξεχαστεί." αν δεν ήξερε κάποιος ότι συγγραφέας του άρθρου είναι ο τάκαρος, τότε θα άρχιζε γαμωσταυρίδια για συριζομαδούρους, σταλινισμό "ο θάνατος του ενός είναι τραγωδία ο θάνατος εκατομμυρίων στατιστική κλπ." ευτυχώς όμως ο τάκαρος μας καθησυχάζει, βγάζοντας μας από τις κακές σκέψεις ότι κάτι άλλο έπαιξε στην λιβύη αντί για θανατηφόρο τροχαίο: "Γι’ αυτό το ζήτημα δεν είναι κάτω από ποιες συνθήκες σκοτώθηκαν οι τρεις στρατιωτικοί και οι δύο πολίτες στη Λιβύη. Κρίνοντας από την κατάσταση αυτής της οιονεί χώρας, πολύ φοβάμαι ότι δεν θα το μάθουμε ποτέ."
(τώρα αν κάποιο στέλεχος του στρατού βρέθηκε δολοφονημένο επειδή σκόπευε να διαρρεύσει ότι δεν σκοτώθηκαν σε τροχαίο αλλά από κανένα rpg αντιμαχόμενων πλευρών και μάλιστα ότι η ρουκέτα προερχόταν από την πλευρά του συντρόφου του στρατάρχη χαφτάρ, γνωστού και ως "ο ρόμμελ του Τομπρούκ" στους φίλους και συμμάχους [ρώσοι, βάκνερ, αίγυπτος, σιωνιστές, πετρελαιοσεϊχηδες και το isis - γενικά όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις), αλλά και ως "ο χασάπης της Ντέρνα" στους εχθρούς [τούρκοι είναι, μην τους ακούτε], που μέχρι και οι αμερικανοί τον έχουν δικάσει, ε, τότε αν αυτό το στέλεχεος του στρατού βρεθεί δολοφονημένο, τότε ο τάκαρος θα γράψει ένα νέο άρθρο με τίτλο "τι γύρευε ο δολοφονημένος κι έγινε στρατιωτικός" και το άρθρο θα ξεκινούσε λέγοντας "δολοφονίες για να συγκαλυφθούν οι ευθύνες του ελληνικού κράτους συμβαίνουν καθημερινά")
αλλά, οκ στην ελλάδα η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, δεν γίνονται παρακολουθήσεις, αρθρογράφοι μπορούν να βρίζουν και ξερνάνε σεξιστικό και ρατσιστική διάρροια από τα κεφάλια τους, οπότε πάμε παρακάτω. έτσι λοιπόν ο τάκαρος ξαναγυρνάει στο μοτίβο του τίτλου του κοιλοπονήματος του:
"Το ερώτημα που με απασχολεί είναι για ποιο λόγο βρέθηκαν εκεί. Ησαν μέλη μιας ανθρωπιστικής αποστολής και συνόδευαν τη φαρμακευτική βοήθεια και τα τρόφιμα που μεταφέρθηκαν εκεί με ένα C-130. Είκοσι άτομα, ανάμεσά τους και μέλη των Ειδικών Δυνάμεων για προστασία. Στόχος, η παρουσία της ελληνικής σημαίας σε μια περιοχή που η Τουρκία τη θεωρεί όμορή της χώρα. Κοινώς μια επιχείρηση δημοσίων σχέσεων απ’ αυτές που είναι απαραίτητες στη διπλωματία, δεν έχω αντίρρηση. Αναρωτιέμαι αφελώς. Δεν θα αρκούσε η αποστολή ιατροφαρμακευτικής βοήθειας και τροφίμων που θα παραλάμβαναν οι Λίβυοι; Αφελώς επίσης αναρωτιέμαι, και χωρίς να έχω κάποια πληροφόρηση, αν όσοι πήραν την απόφαση να στείλουν την ανθρώπινη αποστολή είχαν συνείδηση ότι δεν τους έστελναν σε ένα κράτος, έστω διαλυμένο, αλλά σε μια ανθρώπινη ζούγκλα."
there's a lot to unpack here, που θα λέγανε και στο χωριό μου στο δέλτα του ποταμού Αξιού:
1) η ελλάδα, κατά τον τάκαρο, δεν οφείλει να στέλνει έμψυχη βοήθεια σε ξένες χώρες που έχουν καταστραφεί από φυσικά φαινόμενα, μόνο τίποτα ληγμένα φάρμακα ή ρούχα που τα είχε πετάξει η περιφέρεια αττικής σε κάτι κάδους αφού πρώτα τα είχε μαζέψει για τους ουκρανούς αμάχους. όχι, μόνο οι άλλοι οφείλουν να στέλνουν προσωπικό για βοήθεια στην ελλάδα όταν έχει φωτιές, τι είμαστε εμείς βρε χαϊβάν, σαντσαλλι που τρώγαν βελανηυιδια απάν στα δέντρα;
2) ο τάκαρος καλό θα ήταν να θυμηθεί ότι στην λιβύη η χώρα του, ο απόπατος των Βαλκανίων και της Μεσογείου, στηρίζει έναν πραξικοπηματία χασάπη ενάντια στην κυβέρνηση εθνικής συμφωνίας του Σάρατζ που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη (εκτός από την τουρκία, το κατάρ και το ιράν)...εμμ.πώς να το πω...από τον ΟΗΕ και τους...αχ...ναι τους αμερικάνους ουπς. η χώρα του τάκαρου έχει συμμαχήσει με τον χαφτάρ από κοινού, όπως είπα και παραπάνω, με την ρωσία, το ισραήλ, την σαουδική αραβία, την γαλλία, την αίγυπτο, την ιορδανία, την συρία. αχ ναι, καλέ, η συμμαχία του χαφτάρ συνεργάζεται στρατιωτικά και με το isis. ουπς και πάλι. [α ναι, ο σύντροφος χαφτάρ πριν 2-3 χρόνια είχε κάνει και μια αποτυχημένη μπούκα στο τσαντ στηρίζοντας κάτι πραξικοπηματίες ενάντια στον killed in action [δικτάτορα μεν αλλά εγχώριο πρόεδροnonetheless] idriss déby. τα έφαγε τα μούτρα του αλλά νταξ].
3) η μαρτυρική Ντέρνα, όπου πέθαναν 20.000 από τις πλημμύρες, είχε καταληφθεί το 2019 από τις δυνάμεις του χαφτάρ και έκτοτε κυβερνάται από αυτές, μετά από πολιορκία δύο χρόνων ενάντια στην Αλ-Κάιντα που την έλεγχε, και στην οποία πολιορκία οι δυνάμεις του χαφτάρ κατηγορήθηκαν διεθνώς για εγκλήματα πολέμου. θα έλεγε κανείς ότι το γεγονός ότι τα φράγματα της Ντέρνα που έσπασαν έπρεπε να επισκευαστούν από τις αρχές του χαφτάρ, αλλά αυτά θα τα έλεγαν μόνο οι κακομοίρηδες οι κάτοικοι που πήγανε και κάψανε το σπίτι του δημάρχου. απαπαπαπα.
4) η λιβύη, όπως και κάθε χώρα του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου, προφανώς για τον τάκαρο και τους ομοϊδεάτες του του φιλελεύθερου χώρου φσυικά δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από μια "ανθρώπινη ζούγκλα." εύλογη η περιγραφή, δεν είναι λευκοί ευρωπαίοι χριστιανοί σαν εμάς άλλωστε για να δικαιούνται διεθνή ιατροφαρμακευτική ή χρηματική βοήθεια. έτσι κι αλλιώς, ο μόνος λόγος που ασχολείται η ελλάδα με την λιβύη είναι επειδή έκανε το λάθος ο σουλτάνος να στηρίξει μια διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση, οπότε και η ελλάδα έπρεπε να στηρίξει όποιον είναι απέναντι, no matter what.
ο τάκαρος ολοκληρώνει την κένωση του πεπτικού του συστήματος γράφοντας:
"Το λεωφορείο το συνόδευαν λιβυκά στρατιωτικά τζιπ – κοινώς τρέχα γύρευε. [ε ναι βρε τάκη μου, γι΄ αυτό και η ελλάδα στηρίζει τον χαλίφα τον χαφτάρ, γιατί έχει ένα ντούρο και αξιόμαχο στράτευμα που είναι έτοιμο να τα βάλει με τους τουρκαλάδες και τους πετάξει μέσα στην θάλασσα. τι, όχι;]
Οταν στέλνεις μια ανθρωπιστική αποστολή με 20 ανθρώπους, μάλλον ελαφρότητα προδίδει παρά διπλωματική ευφυΐα. Και πάντως δείχνει ότι δεν έχεις κανένα σχέδιο για την αντιστάθμιση της τουρκικής παρουσίας στην περιοχή. Τέλος, οφείλεις να ξέρεις πως οι γυναίκες και οι άνδρες του στρατού δεν χρωστούν τίποτε στη σπουδή σου να δείξεις ότι παράγεις έργο. Οι ζωές τους αξίζουν όσο και η δική σου."
τώρα, δεν θα μπω στον κόπο αν ως κομμουνιστής συμφωνώ ότι οι ζωές μελών των ενόπλων δυνάμεων της ελλάδας αξίζουν όσο οι ζωές μας. αυτό που θα πω υπενθυμίσω στον τάκαρο είναι την έναρξη του άρθρου του: "Θανατηφόρα τροχαία συμβαίνουν καθημερινά. Τα περισσότερα περνούν απαρατήρητα και την επομένη έχουν ξεχαστεί." έτσι λοιπόν και οι χαμένες ζωές των σκοτωμένων καραβανάδων στην λιβύη θα ξεχαστούν - για να μην μαθευτεί ότι δεν πέθανα σε τροχαίο αλλά σε ένοπλη επίθεση. και επειδή η ζωή σου και η καριέρα σου, τάκαρε, αξίζει περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου, θα το κάνεις γαργάρα.
πρόσφατα ο σ. κομισάριος Κατασκευών και Βιομηχανίας μου επέστησε την προσοχή στην ανέγερση αγάλματος του μεγάλου συντρόφου κομμουνιστή επαναστάτη, κομισάριου της Τσέκα και εξολοθρευτή της αντεπανάστασης Φέλιξ Ντζερζίνσκι (για ένα μικρό αγιογράφημα μου προς τον σύντροφο, διαβάστε το τοπ-φάιφ αγαπημένων σοβιετικών εδώ) έξω από το αρχηγείο της svr, της υπηρεσίας διεθνούς κατασκοπείας της kgb στην Μόσχα.
κανονικά, δεν θα ασχολιόμουν γιατί σε αντίθεση με άλλους συντρόφους δεν έχω καμία απολύτως συμπάθεια στην σημερινή ρωσία, ούτε εύχομαι να νικήσει στον πόλεμο με την ουκρανία απλά γιατί απέναντι είναι οι ναζί του αζόρ και οι αμερικάνοι, και έτσι δεν θεωρώ ότι η τίμηση του σοβιετικού παρελθόντος από την σημερινή ρωσία και τον φασίστα πούτιν είναι λέκιασμα της μνήμης της οκτωβριανής επανάστασης και της καταστροφής του ναζισμού.
ούτως ή άλλως, η σημερινή ανάρτηση δεν αφορά το άγαλμα, αλλά ένα υπέροχο easter egg που αφορά τον Φέλιξ και μπορεί να βρεθεί στην γιαπωνέζικη εφηβική αστυνομική τηλεοπτική σειρά Sukeban Deka. Το Sukeban Deka (χοντρικά μπορεί να μεταφραστεί ως "πρώην παραβατική μαθήτρια ντετέκτιβ) είναι ένα μάνγκα που κυκλοφόρησε σε 22 τόμους από το 1975 έως το 1982. το 1985 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση με το γύρισμα τριών σεζόν, ενώ έχουν υπάρξει και μερικές ταινίες, καθώς και 2 παιχνίδια βασισμένα στην σειρά για το Sega Master System (ως αιώνιος λάτρης του από παιδί θα τα παίξω λίαν συντόμως). η πρώτη σεζόν που μόλις τώρα τελείωσα έχει ως πρωταγωνίστρια στον ρόλο της Saki Asamiya την τότε 19χρονη συγκινητικά - στα όρια των δακρύων - όμορφη τραγουδίστρια και ηθοποιό (και - fun fact - ακόλουθο των μορμόνων) Yuki Saito. η Saki Asamiya είναι μια 17χρονη μαθήτρια που εξαναγκάζεται από κάποια μυστική υπηρεσία της αστυνομίας να δουλέψει ως ντετέκτιβ για να σώσει την μητέρα της από την θανατική ποινή. σε γενικές γραμμές και για να μην σποϊλάρω προσπαθεί να εξιχνιάσει διάφορα εγκλήματα που γίνονται στο ή αφορούν το σχολείο της, μέχρι που μετά το 14ο περίπου επεισόδιο γίνεται ένας γενικός χαμούλης. και, ναι, το όπλο της είναι ένα μεταλλικό γιο-γιο που όταν το παίζει κάνει έναν ήχο σαν φρενάρισμα κατσαρίδας.
δεν έχω δει τις επόμενες σεζόν (δεν παίζει άλλωστε σε αυτές η Yuki - σε αγαπώ - Saito), αλλά η σειρά τα σπάει. πέρα από το ηθικοπλαστικό μήνυμα υπέρ του νόμου, την συνεργασία της Saki με την αστυνομία, ωστόσο έχει και κάποια θετικά μηνύματα όπως την αντίσταση στην απόλυτη εξουσία και την σχολική επιβολή, ενώ ασχολείται αρκετά και με την διαφθορά,η οποία ήταν πολύ εκτεταμένη στις γιαπωνέζικες κυβερνήσεις των 70ς και 80ς.
αλλά, όταν μιλάμε για γιαπωνέζικες αστυνομικές σειρές και ταινίες, ψιλοχεστήκαμε για τα μηνύματα, σωστά; πέρα από την απίστευτη γλυκύτητα της Yuki Saito, η σειρά είναι πολύ καλτ, με τον πολύ τυπικά γιαπωνέζικο τσίζι τρόπο: μπόλικο καράτε από κορίτσια, αρκετό μελόδραμα, δολοφονίες και πάνω απ' όλα τ-ρ-ο-μ-ε-ρ-ή μουσική, στην οποία θα επανέλθω σε λίγο.
"άντε ρε, γ.γ. μας τα πρηξες, που κολλάει ο ντζερζίνσκι;"
στο τέλος του 20ου επεισοδίου, λοιπόν, η Saki, ο γκόμενος της Sanpei και ο σύνδεσμος της στην αστυνομία Jin Kyouichiro σώζουν έναν αμερικάνο επιστήμονα και την κόρη του από τα δίχτυα της διεφθαρμένης μεγαλοοικογένειας Mizuchi και τους ξεπροβοδίζουν στο λιμάνι πριν αυτοί αποβιβαστούν στο καράβι (;) για την αμερική. ε λοιπόν, συντρόφισσες, σύντροφοι και αγαπητά παιδιά, το καράβι λέγεται Феликс Дзержинский και έχει κι ένα κόκκινο αστέρι στην πλώρη:
το πράγμα όμως γίνεται καλύτερο όταν πατέρας και κόρη ανεβαίνουν τις σκάλες του καραβιού, όπου υπάρχει αναρτημένος - for good measure - και μουσαμάς με το ονοματεπώνυμο του συντρόφου στα αγγλικά:
και για να μην κάνουν οι θεατές κάποιο λάθος και δεν καταλάβουν από που είναι το φέρι, υπάρχει και προστατευόμενη ονομασία προέλευσης Владивосток πάνω σε σωσίβια λέμβο:
υποθέτω ότι οι συντελεστές της σειράς ούτε καν πρόσεξαν το όνομα του καραβιού (αλλιώς για ποιο λόγο δύο αμερικάνοι πολίτες να ταξιδέψουν με σοβιετικό πλοίο για την αμερική;), αλλά αυτό κάνει την σειρά ακόμα πιο καλτ.
όσο για την μουσική της σειράς, είναι μια απίστευτη μίξη τυπικών ρομαντικών γιαπωνέζικων τραγουδιών που θα συναντούσε κανείς σε οποιαδήποτε αντίστοιχη σειρά και υπεραλήτικου rock με γενναίες δόσεις funk και jazz με ξέφρενα ουρανομήκη σαξόφωνα και τρομπέτες στις σκηνές δράσεις που είναι ότι πρέπει για βραδινές σπίντες στην παραλιακή ή για μάπες σε μπάτσους στις πορείες.
το καλύτερο δείγμα είναι στο 38.10 (και μετά) του ακόλουθου βίντεο (το έχω ήδη μαρκάρει στο 38.10, όμως επειδή υπάρχουν αρκετοί λουδίτες αναγνώστες απλά το αναφέρω):
επίσης, το τραγούδι των τίτλων τέλους που τραγουδάει η ίδια η Yuki Saito με την γλυκιά φωνή της είναι τρομερά συγκινητικό και έχει τέλειους υπερτσίζι καρατυπικούς ρομαντικούς ταμάμ για σειρές και άνιμε στίχους (τους έχει στο βιντεο):
με αυτό το τέλειο easter egg για τον σύντροφο Φέλιξ μέσω της τρυφερής ύπαρξης της Yuki Saito, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τον Ντζερζίνσκι έτσι:
κι όμως, μεγάλε αξέχαστε σύντροφε, δεν έφυγες ποτέ από κοντά μας. είσαι πάντα εκεί, μέσα στις αιμοδιψείς κομμουνιστικές καρδιές μας. και όταν νικήσουμε, δεν θα χρειαζόμαστε τα αγάλματα των σημερινών ρωσοφασιστών που σπιλώνουν την μνήμη σου. όταν νικήσουμε, θα στήσουμε ένα άγαλμα-αναπαράσταση της φωτό που είσαι αγκαλιά με τον μεγάλο μουστακαλή σύντροφο. και ο μεγαλύτερος φόρος τιμής που θα σου κάνουμε θα είναι να μην αφήσουμε ούτε δείγμα φασίστα και καπιταλιστή που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την επάνασταση.
Και τώρα, φίλες φίλοι και αγαπητά παιδιά ας περάσουμε στην ένοπλη
ανασκόπηση της εβδομάδας για να δούμε πώς τα πήγαν οι σύντροφοι και οι
συντρόφισσες ένοπλων κομμουνιστικών και ισλαμικών κινημάτων στα πλαίσια
της μετωπικής μας τακτικής.
ο γ.γ. του πλοκ δεν πήγε στην πρωινή απεργιακή συγκέντρωση. η σημερινή απεργία ήταν ο ορισμός της κηδείας. μια απεργία κηρυγμένη δύο μέρες πριν, χωρίς καμία προοπτική παρέμβασης, την ημέρα της ψήφισης του ν/σ, που ούτως ή άλλως θα ψηφιζόταν, και υποθέτω ότι τα κόμματα της αριστεράς ήξεραν από αρκετές μέρες πιο πριν πότε θα πήγαινε στην βουλή. αφήνοντας στην άκρη την απόλυτη ξεφτίλα της γσεε, η κήρυξη της απεργίας με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και φυσικά την ουρά των σωματείων-σφραγίδα του ΝΑΡ, δεν είχε κανέναν άλλο σκοπό από το να κάνουν τις προεκλογικές τους εμφανίσεις το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. οπότε, ναι, έκανα απεργία, αλλά δεν θα σύρω το κουφάρι μου στις κηδείες. έκανα απεργία γιατί η απεργία είναι πρώτα απ'όλα σύγκρουση και μπλόκο στον χώρο δουλειάς, αλλά και άρνηση της δουλειάς - έστω και για μια μέρα στο τόσο. αγαπάμε την τάξη μας - μισούμε την εργασία. ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.
παρόλα αυτά, βρέθηκα με την σ. κομισάριο ιβηρικών και λατινοαμερικάνικων υποθέσεων και άλλες συντρόφισσες/ους στην απογευματινή πορεία για τον/την ζακ/zackie.
καθώς οδηγούσα για να πάω γλάδστωνος σκεφτόμουν την θεωρία των δύο άκρων και τους νεκρούς μας: τον ζακ - θύμα του ρατσισμού, της ομοφοβίας, της ματσίλας, της made in greece σκατοψυχιάς του να κλωτσάς τον πεσμένο αναίσθητο στο έδαφος. τους 135 νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα=δολοφονίες μέχρι τώρα εντός του 2023, που σίγουρα θα αυξηθούν κατακόρυφα με την ακόμα μεγαλύτερη γαλεροποίηση της δουλειάς με το νόμο του καθάρματος της σταδίου.
και σκέφτηκα μετά την κλάψα της ρεβιζιονιστικής και ρεφορμιστικής αριστεράς εντός και εκτός κοινοβουλίου που μιρλιάζει για την θεωρία των δύο άκρων και την εξίσωση μας με τους φασίστες. λοιπόν, παιδιά, ναι είμαστε το ένα άκρο, πρέπει να είμαστε εξτρεμιστές. ναι, οφείλουμε να ζούμε και να αναπνέουμε για την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, να πραγματώσουμε την βίαιη εκδίκηση για όσους, όσες και όσα έχουμε χάσει από το ταξικό μίσος που έχουν για εμάς τα αφεντικά και όλα τα σκουπίδια που δεν αποδέχονται την διαφορετικότητα, να πραγματοποιήσουμε την ολοκληρωτική δικτατορία του προλεταριάτου και των καταπιεσμένων με την φυσική εξόντωση όλων των εχθρών μας. ναι, είμαστε δύο άκρα. το ένα άκρο είναι το κεφάλαιο, είναι τα αφεντικά που μεταχειρίζονται τους νόμους, την επιβεβλημένη κουλτούρα, την κουτοπονηριά, τον ψυχολογικό εκφοβισμό και την σεξουαλική βία για να μας υποτάξουν. το άλλο άκρο είμαστε εμείς που μετράμε τους νεκρούς μας, εμείς που αναγκαζόμαστε να μισούμε μήπως κάποτε καταφέρουμε να εδραιώσουμε την αγάπη.
και μετά φεύγοντας με την σ. κομισάριο ιβηρικών και λατινοαμερικάνικων υποθέσεων σκεφτόμουν την ηλιθιότητα ενός τμήματος αναρχικών που άρχισαν να σπάνε μια βιτρίνα στην σταδίου. η σ. κομισάριος μου είπε ότι το έσπασαν επειδή ήταν κοσμηματοπωλείο. και όμως ήταν βιτρίνα από μαγαζί με βαλίτσες. και πάλι, το να σπάσεις ένα random κοσμηματοπωλείο επειδή ο δολοφόνος του ζακ ήταν κοσμηματοπώλης (εδώ που τα λέμε ενεχυροδανειστής/κλεπταποδόχος) είναι απλά αυτιστικό. χέστηκα και για τους μαγαζάτορες και για την ιδιοκτησία τους, όμως το να σπάσεις έναν άκυρο επειδή έτυχε να κάνει το ίδιο επάγγελμα με έναν δολοφόνο είναι τουλάχιστον λογική συλλογικής ευθύνης. άρα, αν ένας ντελιβεράς είναι φασίστας και πατήσει με το μηχανάκι του έναν πρόσφυγα θα κάψουμε όλους τους ντελιβεράδες, μην σου πω και την ΣΒΕΟΔ. άσε που στο άσχετο να σπάσεις ένα τζάμι και να ριψοκινδυνέψεις ένα πέσιμο των ματ χωρίς καμία ιδιαίτερη αφορμή και προετοιμασία, ε είσαι λίγο μαλάκας.
επίσης, οκ, καταλαβαίνω ότι η πορεία καλέστηκε κυρίως από αναρχικούς (ήταν και το σεκ αν δεν κάνω λάθος). η πορεία ήταν για την μνήμη του ζακ. σόρι αν είμαι πολύ στενόμυαλος, αλλά το να φωνάζονται γενικά συνθήματα του χώρου τύπου "λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά" (άντε να δικαιολογήσω τα αντιμπατσικά λόγω της εμπλοκής μπάτσων στην δολοφονία του ζακ, αν και προφανώς δεν φωνάζονταν γι' αυτό τον λόγο, και να δεχτώ και τα φεμινιστικά/queer συνθήματα γιατί η δολοφονία του ζακ είχε το στοιχείο της ομοφοβίας και της πατριαρχικής ματσίλας), τότε η πορεία έγινε προσχηματικά για τον ζακ και την καταγγελία του όλου κοινωνικού και κρατικού συμπλέγματος της ομοφοβίας, του σεξισμού, της κρατικής και δικαστικής κάλυψης των φασιστών φονιάδων, και στην πραγματικότητα ήταν μια πορεία του "χώρου" για να διακηρύξει τα ιδεολογικοπολιτικά του χαρακτηριστικά. αν είναι έτσι, τότε θα ήθελα να ξέρω σε τι διαφέρει από μία πορεία του ΠΑΜΕ, που έχει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό σωματείων υπό τον έλεγχο του, και εμείς δεν γουστάρουμε τις πορείες του γιατί θεωρούμε - ορθά - ότι δεν είναι πορεία εργατικών σωματείων ή μιας συνομοσπονδίας, αλλά του ΚΚΕ, γιατί αυτά τα σωματεία αναπαράγουν τον γραφειοκρατικό έλεγχο του συνδικαλιστικού βραχίονα του ΚΚΕ και φωνάζουν συνθήματα που είναι του ΚΚΕ και όχι "των εργατών."
για την πολυαγαπημένη μου σ. κομισάριο ιβηρικών και λατινοαμερικάνικων υποθέσεων (που την αγαπάω περισσότερο επειδή στην αρχή δεν είχε καταλάβει ότι εγώ ήμουν ο γ.γ. του πλοκ), με αφορμή μια κουβέντα που είχαμε για το περού:
για τον ζακ και όλους όσους έχουν πεθάνει στην δουλειά:
ίσως το μόνο διασκεδαστικό πράγμα όταν κατατίθεται ένα νομοσχέδιο σε διαβούλευση και έπειτα σε ψήφιση είναι η ηλεκτρονική διαβούλευση στο opengov.gr, γιατί εκεί αναδεικνύεται δημόσια η κυρίαρχη ιδεολογία του λαδεμπορισμού μεταξύ των ελλήνων εργοδοτών, αλλά και η πνευματική υστέρηση που τους διακρίνει πλειοψηφικά. για παράδειγμα το 2015, όταν κατατέθηκε από το υπουργείο παιδείας το νομοσχέδιο που θέσπιζε το ωράριο και τις αργίες των κέντρων ξένων γλωσσών και φροντιστηρίων μέσης εκπαίδευσης, υπήρξε ένας καταιγισμός σχολίων από αφεντικούλια των κξγ και φμε που έκαναν κόπι-πέιστ ακριβώς το ίδιο κείμενο που τους πάσαρε το europalso και το σπάμαραν 51 φορές, μέχρι που τους τρολάραμε εμείς στην διαβούλευση.
έτσι και στην δημόσια διαβούλευση για το νομοσχέδιο του αδώνιδος του γεωργιάδη, βλέπουμε μια σειρά εργοδοτικών ενώσεων, και δη επαρχιακών πόλεων, να κάνουν προτάσεις επί του νομοσχεδίου ώστε να κανιβαλιστούν ακόμα περισσότερο οι εργαζόμενοι.
πρώτα απ' όλα, λίγα λόγια για το ίδιο το νομοσχέδιο και γιατί είμαστε εναντίον. "ρε γ.γ." θα πείτε, ορισμένοι, "και μόνο το ότι είναι νομοσχέδιο του άδωνη είναι reason enough για να κάνεις απεργία." ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΑΦΩΝΗΣΩ ΚΑΘΟΛΟΥ, but still...
1) παρά τις πίπες του αδώνιδος για την επαναφορά (αλλά όχι την αναδρομικότητα) των τριετιών... από το 2027 (lol) σήμερα κατέβασε έξτρα τροπολογία (δείτε την εδώ) με την οποία λέει ότι οι τριετίες δεν θα επανέλθουν, παρά μόνο αν η ανεργία είναι κάτω από 10%. μην ξεχνάμε ότι το πάγωμα των τριετιών προήλθε με την 6 π.υ.σ. του 2012 (η οποία όπως είχα γράψει και σε άλλο άρθρο κατάργησε την μετενέργεια των ΣΣΕ και ουσιαστικά τις ίδιες τις ΣΣΕ), αλλά ενώ εκείνη ήταν μια ντεμέκ ρύθμιση έκτακτης ανάγκης, τώρα οι τριετίες κηδεύονται και νομοθετικά. "ναι, κύριε γ.γ. αλλά με το ν/σ θα μειωθεί η ανεργία," θα πουν κάποιοι νεοφιλελέδες. καλά, όπως θα φανεί και παρακάτω, ο στόχος του νόμου είναι η αύξηση της ανεργίας.
2) α, ναι, έτσι κι αλλιώς όσοι θα δικαιούνταν θεμελίωση τριετίας θα ήταν όσοι αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό, ή θα καλύπτονταν από ΣΣΕ που όριζε την ύπαρξη τριετιών (για βρείτε μου καμία γιατί βαριέμαι να ψάξω). άρα όσοι κάνουν την μαλακία και παίρνουν μισθό πάνω από τον κατώτατο, δεν παίρνουν τριετία. ήήήήήή μήπως θα μπορούσαν να πουν στο αφεντικό να τους δηλώνει τον κατώτατο και να παίρνουν τα υπόλοιπα μαύρα. "αχ καλέ γ.γ. είσαι πολύ καχύποπτος."
3) ο άδωνις πήρε πίσω τις παπαριές περί κοινοτικής οδηγίας για "δικαίωμα απασχόλησης έως 16 ωρών ημερησίως" γιατί κάποιοι τον μάζεψαν λέγοντας του ότι υπάρχει ευρωπαϊκή οδηγία (Οδηγία (ΕΕ) 2019/1152) που μιλάει για υποχρεωτική ξεκούραση 11 ωρών μεταξύ δύο ημερών δουλειάς. οπότε είπε να το κάνει 13 ώρεςμε τον όρο "παράλληλη απασχόληση" (άρθρο 9) για να ξεκουράζονται οι σκλάβοι και 11 ώρες ρε παιδί μου. εδώ δεν θα μπω σε πρακτικά πράγματα του τύπου πως θα προλαβαίνει ένας υπάλληλος να πηγαίνει από την μία στην άλλη δουλειά και να προλαβαίνει να κάνει 8ωρο και 5ωρο. γιατί, φίλες φίλοι και αγαπητά παιδιά, ο σκοπός της συγκεκριμένης ρύθμισης είναι η κατάργηση της υπερωριακής προσαύξησης και φυσικά η αύξηση της ανεργίας μέσω της υπερεργασίας του υπάρχοντος εργατικού δυναμικού. πώς θα γίνει αυτό; πολύ απλά, μεγάλες εταιρείες που έχουν παραμάγαζα ή δύνανται να ανοίξουν παραμάγαζα (δικές τους εταιρίες με διαφορετικό αφμ - ξέρετε, τα φροντιστήρια το κάνουν κατά κόρον αυτό - έχω προσωπική εμπειρία) θα απασχολούν έναν υπάλληλο με 8 ώρες στην "κανονική" εταιρεία και μετά άλλες 5 στο παραμάγαζο που θα είναι "άλλου εργοδότη" οπότε δεν χρειάζεται να πληρώνεται η υπερωρία. άσε που δεν θα χρειάζεται και έξτρα υπάλληλος που να αμείβεται και να ασφαλίζεται για 8ωρο.
4) εισάγεται δοκιμαστική περίοδος έως και 6 μηνών για συμβάσεις ορισμένου χρόνου (άρθρο 4), κατά την οποία ο εργαζόμενος μπορεί να απολυθεί, ενώ μέχρι τώρα αν απολυόταν κάποιος εργαζόμενος εντός σύμβασης ορισμένου και δεν είχε υπογράψει την μετατροπή της σε αορίστου δικαιούταν αποζημίωση.
5) παρακάμπτεται η δήλωση και μεταβολή των ωρών εργασίας στην εργάνη για τις επιχειρήσεις που έχουν εισαγάγει την ψηφιακή κάρτα εργασίας (άρθρο 22), άρα ενθαρρύνεται η μαύρη εργασία
6) σε επιχειρήσεις που λειτουργούν με βάρδιες, δίνεται η δυνατότητα εργασίας και έκτης μέρας με προσαύξηση 40% του ημερομισθίου (άρθρο 25), δηλαδή bye-bye 8ωρο-5ήμερο. αυτή η διάταξη επεκτείνεται και σε επιχειρήσεις που δεν λειτουργούν ντε και καλά 24/7 αλλά εφαρμόζεται "σε εξαιρετικές περιπτώσεις, κατά τις οποίες η επιχείρηση παρουσιάζει απρόβλεπτα ιδιαίτερα αυξημένο φόρτο εργασίας" (άρθρο 26) (λέγε με εστίαση και εμπόριο, λέγε με κατάργηση της κυριακάτικης αργίας)
7) προστατεύεται νομοθετικά η απεργοσπασία, η πρόσληψη απεργοσπαστών και ποινικοποιείται η απεργιακή περιφρούρηση και ο απεργιακός αποκλεισμός όταν ασκείται " εις βάρος των απεργοσπαστών με 6μηνη φυλάκιση και πρόστιμο (άρθρο 31)
8) μπορεί να παραλείφθηκε τελικά η διάταξη για συμβάσεις μηδενικών ωρών, όμως στην ουσία παραμένει υπό την ορολογία "μη προβλέψιμο πρόγραμμα οργάνωσης του χρόνου εργασίας του εργαζομένου" (άρθρο 10), με την οποία τίθενται οι όροι της "ελάχιστης προβλεψιμότητας." αν νομίζουν κάποιοι ότι τέτοιες διατάξεις αφορούν μόνο εργαζομένους στην εστίαση, στην οικοδομή κλπ, θα; σας στεναχωρήσω, αλλά είναι αρκετά πιθανό να επεκταθεί και σε άλλες δουλειές, πχ σε αναπληρωτές εκπαιδευτικούς με την υπόσχεση μορίων.
9) αν κάνει τσαχπινιές στην σύμβαση το αφεντικό, ακόμα και ο εργαζόμενος να πάει στην επιθεώρηση εργασίας και να κάνει καταγγελία, τζάμπα κόπος γιατί "Η παράλειψη του εργοδότη να χορηγήσει στον εργαζόμενο τα έγγραφα των παρ. 2 και 3 του άρθρου 71 δεν συνεπάγεται ακυρότητα της σύμβασης εργασίας." (άρθρο 14). θα σε απολύσουμε που θα σε απολύσουμε αν πας στο σεπε, δικέ μου, και να πας μπούλο θα πάρεις, νταξ;
και μετά από αυτή την μακροσκελή εισαγωγή (ξέρω τι σκέφτεστε μερικοί αλεπουδιάρηδες για την σεξουαλική μου ζωή - ε λοιπόν ναι ρε, μου αρέσουν τα προκαταρκτικά μακράς διαρκείας) ας περάσουμε στις προτάσεις που καταθέτουν τα αφεντικά στην διαβούλευση για το πώς να ξεσκίσουν παραπάνω την εργατική τάξη:
1) ο Σύλλογος Καταστηματαρχών Εστίασης και Αναψυχής Καλαμάτας (σκεακ) σε ένα ρεσιτάλ κουτοπονηριάς γράφει τα παρακάτω δακρύβρεχτα υπέρ της κατάργησης των δώρων:
"Μεγάλο πρόβλημα στην εστίαση αποτελεί η καταβολή δώρου Χριστουγέννων ή Πάσχα καθώς και του επιδόματος αδείας στους εργαζόμενους. Αυτό γίνεται γιατί η εργασία στην εστίαση έχει ως επί το πλείστων ευκαιριακό χαρακτήρα ή εποχιακό ακόμη και εκπαιδευτικό. Είναι δύσκολο για έναν επιχειρηματία που απασχολεί προσωπικό το μήνα Αύγουστο και τον πληρώνει ότι έχει συμφωνήσει να πρέπει να καταβάλει εισφορές για δώρα το Γενάρη. Πρόταση μας είναι στην εστίαση και προπάντων στις εποχιακές επιχειρήσεις να ενσωματωθεί η καταβολή του 13ου και 14ου μισθού (των δώρων) στο μισθό. Αυτό θα επιφέρει μία ονομαστική αύξηση στις αποδοχές των εργαζομένων περίπου 16,6%. Επίσης θα αποφέρει στο κράτος επιπλέον φορολόγηση και άμεσο αντίκτυπο στην αγορά καθώς η ονομαστική αύξηση θα πέσει στην αγορά."
στα αφεντικά της καλαμάτας δεν τους φτάνει η κατάργηση του 8ωρου, θέλουν να μην δίνεται στους εργαζόμενους (που δεν δίνεται αλλά λέμε τώρα) ούτε η προσαύξηση για 6η μέρα εργασίας ή για κυριακάτικη εργασία:
"Δεύτερο μεγάλο θέμα αποτελεί η αύξηση των μη μισθολογικών εισφορών. Η εστίαση είναι κλάδος με ένταση εργασίας. Σημαίνει ότι δουλεύει αργίες, νυχτερινά, Κυριακές. Επίσης έχει εύρος ωραρίου που σημαίνει ξεκινά από το πρωί και πολλές φορές καταλήγει αργά το βράδυ. Πρόταση μας είναι οι μισθολογικές εισφορές να μην προσαυξάνονται με τρόπο που αλλάζει η σχέση κλάσματος καθαρού μισθού προς σύνολο εισφορών. Άλλο ένα κόστος για τον επιχειρηματία είναι η παρακράτηση του φόρου από τον εργαζόμενο και η υποχρέωση καταβολής της από τον ίδιο. Εμείς θέλουμε να καταβάλουμε στον εργαζόμενο το φόρο ως αμοιβή του και ο εργαζόμενος να πληρώνει στη δήλωση του όπως όλοι μας τον φόρο που θα αντιστοιχεί. Αυτό θα δώσει επιπλέον ρευστότητα στην αγορά και ικανοποίηση στον εργαζόμενο για τις αμοιβές που πραγματικά δίνει ο εργοδότης. Αυτό θα φέρει πιο κοντά το πραγματικό μισθό με το δηλωμένο. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να αντιληφθείτε το μέγεθος της αδικίας που συντελείτε και αναγκάζει το κλάδο μας να παρανομεί."
2) οι αντίστοιχοι ταβερνιάρηδες της αχαϊας εκτός από το να συμφωνούν με τους καλαματιανούς ομόσταυλους τους, ζητάνε να μην υπάρχει και διάκριση στο αντικείμενο εργασίας των υπαλλήλων τους. μην σπάσει ο διάολος το ποδάρι του, ρε παιδί μου, και παίξει καμιά ΣΣΕ σε κάποιο αντικείμενο της εστίασης:
"Επι των άρθρων του νομοσχεδίου και για την αποφυγη της ψηφιοποίησης της εργασίας θελουμε να επισημάνουμε τα εξής :
Άρθρο 6 Στο άρθρο 6 (άρθρο 70 ΚΑΕΔ) παρ. 1 περ. γ αξιώνεται να δηλώνεται και «η θέση ή ειδικότητα του εργαζομένου, ο βαθμός του, η κατηγορία ή ο κλάδος της απασχόλησής του, καθώς και συνοπτική περιγραφή του αντικειμένου της εργασίας του». Η πρόβλεψη αυτή εισάγει για πρώτη φορά στο δίκαιό μας την έννοια της περιγραφής της θέσης εργασίας, η οποία, κατά τα ανωτέρω, θα αποκτά και συμβατική ισχύ.
Για τον κλάδο της εστίασης είναι πρακτικά αδύνατο .
Η λειτουργία όλων των καταστημάτων εστίασης σε πραγματικές συνθήκες απαιτεί την άσκηση διαφορετικών κάθε στιγμή αρμοδιοτήτων, λόγω του ότι μιλάμε για έναν κλάδο κατ’ εξοχήν εντάσεως εργασίας. Σε ένα 8ωρο ένας υπάλληλος εστίασης μπορεί να εκτελέσει κατά περίσταση και στιγμιαία, ενέργειες σερβιτόρου, ταμία, μπουφετζή ,καθαριστή, DJ…
Πρόταση: Μέρος του προσωπικού, για να μην γίνεται καταχρηστικά η επιλογή, να δηλώνεται ως υπάλληλος επισιτισμού."
(σημείωση: οι παραπάνω σύλλογοι καφετζήδων και ταβερνιάρηδων σπαμάρουν τα αιτήματα τους σχεδόν σε όλα τα άρθρα του ν/σ)
3) κάποιο κάτεργο τηλεπικοινωνιών δεν θέλει να υπάρχει και υπογραφή του εργαζομένου κατά την σύναψη σύμβασης για να αναρτηθεί στην εργάνη, για να μην υπάρχει έξτρα γραφειοκρατία. αχ πόσο στοργικοί καλέ:
"Άρθρο 21 Επειδή η απαίτηση της υπογραφής του εργαζομένου, που μέχρι σήμερα δεν απαιτούνταν, καθιστά τη διαδικασία σαφέστατα πιο γραφειοκρατική, ιδιαίτερα για τις μεγάλες επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν δεκάδες πρόσωπα κάθε εβδομάδα, και δεδομένου ιδίως ότι το άρθρο 6 αξιώνει παράδοση των βασικών όρων της σύμβασης εργασίας εντός εβδομάδος, προτείνεται η προθεσμία να γίνει ενιαία (εβδομαδιαία), να μην αξιώνεται εδώ ανάρτηση των υπογεγραμμένων βασικών όρων πριν από την ανάληψη υπηρεσίας, καθώς μάλιστα αν έχουν υπογραφεί οι βασικοί όροι, εξυπακούεται ότι θα έχουν δοθεί, με αποτέλεσμα αυτή η ρύθμιση να στερεί από κάθε νόημα και σημασία την εβδομαδιαία προθεσμία του άρθρου 6."
4) διάφορα αφεντικά δεν ικανοποιούνται ούτε με την αυτοδίκαιη λύση σύμβασης δόκιμου υπαλλήλου στο 6μηνο. θέλουν να απολύουν όταν γουστάρουν ρε παιδί μου:
"Η πρόβλεψη περί «αυτοδίκαιας λύσης» είναι, κατά τη γνώμη μας, άστοχη. Δεδομένου ότι δεν υφίσταται χρονικό σημείο λύσης της σύμβασης (όπως π.χ. στις συμβάσεις ορισμένου χρόνου), αλλά για τη λύση της σύμβασης προϋποτίθεται προηγούμενη κρίση του εργοδότη (περί του επιτυχούς ή μη της δοκιμής), θα πρέπει να προβλεφθεί λύση με καταγγελία του εργοδότη (σε περίπτωση ανεπιτυχούς δοκιμής), ώστε να υπάρχει ασφάλεια."
5) ο σύνδεσμος ελληνικών βιομηχανιών τροφίμων δεν αρκείται στην αύξηση των υπερωριών και των συνολικών ωρών εργασίας μέσω της παράλληλης εργασίας. θέλει κι άλλες υπερωρίες. τουλάχιστον κανά ράντζο θα δίνετε στους εργάτες ή όχι;:
"• Πρέπει να διασφαλιστεί με κάποιο τρόπο ότι ο 2ος εργοδότης θα είναι σε θέση να πληροφορείται το ωράριο απασχόλησης στον 1ο εργοδότη ώστε να διαμορφώσει κατάλληλο ωράριο στην παράλληλη απασχόληση για να μην παραβιάζει την εργατική νομοθεσία και βρεθεί αντιμέτωπος με κυρώσεις και πρόστιμα. • Λόγω της ιδιαιτερότητας ορισμένων κλάδων τροφίμων (κλάδος οινοποιίας), λόγω ταχείας φθοράς της πρώτης ύλης και των προϊόντων σχετικά με τα χρονικά όρια εργασίας προτείνουμε τα εξής: • Να είναι δυνατόν ο εργοδότης να απασχολεί νόμιμα τον εργαζόμενο περισσότερες ώρες την εβδομάδα και υπερωριακά, με αντίστοιχη καταβολή του νόμιμου χρηματικού αντίτιμου (τηρώντας την ελάχιστη ανάπαυση των 11 ωρών/24ωρο), και συγκεκριμένα πλέον των 150 ωρών ετησίως και μέχρι 450 ώρες. Άλλωστε ο σχετικός νόμος (άρθρο 58 του Ν.4808/2021) επιτρέπει επιπλέον ώρες υπερωριακής απασχόλησης, δηλαδή πλέον των 150 ωρών ετησίως, εφόσον αυτό ζητηθεί από το αρμόδιο όργανο του Υπουργείου Εργασίας (προσαύξηση έως 60%). Η ρύθμιση αυτή ωστόσο δεν εξυπηρετεί την απαραίτητη ευελιξία στην εργασία με σκοπό την κάλυψη των έκτακτων αναγκών που δικαιολογούν την υπερωριακή απασχόληση. • Επέκταση των νόμιμων υπερωριών από 3 σε 5 ώρες/ημέρα. Συνεπώς να δοθεί η δυνατότητα στον ένα εργοδότη να απασχολεί μέχρι 13 ώρες τον εργαζόμενο, δεδομένου ότι αναμένεται να ψηφιστεί, η δυνατότητα, ο εργαζόμενος να απασχολείται σε δύο εργοδότες με μέγιστη συνολική διάρκεια 13 ωρών/ημέρα. • Μεγαλύτερη ευελιξία σχετικά με τον τρόπο δήλωσης ή ακύρωσης των προγραμματισμένων υπερωριών, καθώς και των αλλαγών στην οργάνωση του χρόνου εργασίας που οφείλεται σε λόγους ανωτέρας βίας και άλλα έκτακτα περιστατικά ή σε επείγουσες ανάγκες. Να δηλώνονται απολογιστικά εντός 72 ωρών."
6) τα αφεντικά δεν γουστάρουν να γνωστοποιούν τους λόγους που απολύουν τους εργάτες (καθώς αυτό τους υποχρεώνει να κάνουν το άρθρο 17 (κοίτα να δεις που στο τέλος θα το βαφτίσουν και κομμουνιστικό το νομοσχέδιο του αδώνιδος) και σπαμάρουν ανελέητα το παρακάτω:
"Εξάλλου, την παρ. 1Α προστίθεται διάταξη που δεν υπήρχε έως τώρα, σύμφωνα με την οποία αν ο εργαζόμενος που απολύθηκε θεωρεί ότι η καταγγελία της συμβάσεώς του γίνεται επειδή άσκησε ένα από τα νόμιμα δικαιώματά του εκ του συγκεκριμένου νόμου, τότε μπορεί να αιτηθεί την γνωστοποίηση των λόγων της απολύσεως από τον εργοδότη και στην περίπτωση αυτή ο τελευταίος υποχρεούται να γνωστοποιήσει εγγράφως και δεόντως τεκμηριωμένους τους λόγους της απόλυσης. Η διάταξη αυτή υπονομεύει την αρχή του αναιτιώδους της καταγγελίας της σύμβασης εξαρτημένης εργασίας, καθώς υποχρεώνει τον εργοδότη, μετά από αίτηση του εργαζομένου, να γνωστοποιήσει εγγράφως και «τεκμηριωμένους» τους λόγους της καταγγελίας. Η χρήση της λέξης «τεκμηριωμένους» (αντί «τεκμηριωμένως») αφήνει σαφώς να νοηθεί ότι ο νομοθέτης θέλει εξιδιασμένη περιγραφή του/των λόγου/λόγων της καταγγελίας, δηλαδή λ.χ. όχι «σε απέλυσα διότι δεν ήσουν συνεπής στις υποχρεώσεις του» (οπότε δεν τεκμηριώνεται εις τι συνίστατο η ασυνέπεια), αλλά «σε απέλυσα επειδή ήσουν ασυνεπής στις υποχρεώσεις σου και συγκεκριμένα διότι δεν προσερχόσουν για εργασία την ώρα που έπρεπε αλλά συστηματικά με καθυστέρηση που μπορεί να έφθανε και την μία ώρα»."
7) επίσης, στο ίδιο θρεντ, την άρνηση του όποιου αγωνιστή/συνδικαλιστή εργαζομένου να δουλέψει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς εργοδοτικής αυθαιρεσίας την βαφτίζουν δυστροπία (ίσως βέβαια να εννοούσαν δυστοπία και κατά λάθος να βάλανε και ένα έξτρα ρο):
"Στην περ. γιγ περί άρνησης διευθέτησης, το όριο της καλής πίστης πρέπει να τεθεί στην άρνηση τόσο συστήματος που έχει συμφωνηθεί συλλογικώς, όσο και συστήματος που έχει προταθεί από τον εργοδότη. Διαφορετικά, αν δεν μετακινηθούν οι συγκεκριμένες λέξεις και το άρθρο παραμείνει ως έχει, θα δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση ότι εργαζόμενος μπορεί νομίμως να μη συναινεί σε πρόταση διευθέτησης π.χ. από δυστροπία και παρόλο που έχουν συναινέσει εκατοντάδες συνάδελφοί του και η συναίνεσή του επιβάλλεται από την ανάγκη λειτουργίας της επιχείρησης με ένα ενιαίο σύστημα (και όχι με ένα σύστημα για εκατοντάδες εργαζόμενους και άλλο για χάρη του). Γι’ αυτό προτείνουμε στην υποπερ. γιγ) της περ. γ) της παρ. 1 η φράση «και η άρνησή τους δεν είναι αντίθετη με την καλή πίστη» να μετακινηθεί στο τέλος ως εξής: «γιγ) των εργαζομένων που αρνούνται τη διευθέτηση που έχει συμφωνηθεί συλλογικά, σύμφωνα με την περ. β) της παρ. 1 και την περ. β) της παρ. 2 του άρθρου 192, καθώς και των εργαζομένων που δεν συναίνεσαν σε διευθέτηση του χρόνου εργασίας, σύμφωνα με την παρ. 6 του άρθρου 192, αν και τους ζητήθηκε από τον εργοδότη, εφόσον η άρνηση των πρώτων και η μη συναίνεση των δεύτερων δεν είναι αντίθετη με την καλή πίστη,»"
8) η λουξ μαρλαφέκας, η τσουξ μαγκλάρας, η κουξ ματζαφλάρας, η πουξ σπαζοκλαμπάνιας, τα σκαμπό μου και τ' αρχίδια μου καθώς και άλλες εταιρείες αιχμής θεωρούν την προσαύξηση 40% την 6η ημέρα εργασίας ακραία εργατική τροπολογία στο νομοσχέδιο και σχεδιάζουν να κάνουν κίνημα κατσαρόλας κατά της κομμουνιστικής κυβέρνησης της νέας δημοκρατίας:
"Αγνοείται παντελώς η ανάγκη των εργαζομένων να αυξήσουν το εισόδημά τους (διότι στην πράξη, καίτοι νόμιμη η απασχόληση, η αγορά εργασίας προσφέρει πάντα οικονομικά κίνητρα στο προσωπικό που προσέρχεται να απασχοληθεί την 6η ημέρα εργασίας) – Τιμωρείται ο εργοδότης ο οποίος προσπαθεί να εξυπηρετήσει τις λειτουργικές του ανάγκες, έστω και έκτακτες, με μια υπερβολική πρόβλεψη αύξησης αμοιβής της εργασίας αυτής, η οποία δεν αυξάνεται από 30% σε 40%, όπως λανθασμένα πιστεύεται, αλλά από 0% σε 40% (!) και με φοβερά περιοριστικές προϋποθέσεις, ενώ είναι γνωστές οι δυσχέρειες εύρεσης προσωπικού."
"Να προστεθεί ως περίπτωση κστ) η βιομηχανία τροφίμων."
10) οι ανωτέρω μαρλαφέκας, τσουτσουρέκας, μαλακοπίτουρας και άλλοι σημαντικοί contributors στην απασχόληση και στην αύξηση του ελληνικού αεπ θέλουν να καταργηθεί και κάθε προσαύξηση για υπερωρία. άντε ρε, για καμιά προσαύξηση στις βουρδουλιές είστε μόνο. δουλεύετε μαλάκες, δουλεύετε, άει στο διάολο όλοι σας (που θα έλεγε και ο σταμουλακάτος στο μικρό ψάρι):
"Προτείνεται η νομοθετική κατάργηση του αρ. 8 παρ. 4 του ΝΔ 4020/59: Ως γνωστόν, είναι νόμιμη και έγκυρη η συμφωνία ότι οι αξιώσεις του μισθωτού για υπερεργασία, για απασχόληση κατά τις Κυριακές, για απασχόληση κατά την 6η ημέρα κ.α. συμψηφίζονται με τις υπέρτερες των νομίμων καταβαλλόμενες αποδοχές. Όμως, δυνάμει διάταξης που νομοθετήθηκε πριν από 64 χρόνια!! (άρθρο 8 παρ. 4 του ΝΔ 4020/59), οι αξιώσεις από υπερωριακή απασχόληση δε συμψηφίζονται με τις ανώτερες των νομίμων καταβαλλόμενες αποδοχές, ούτε κατόπιν συμφωνίας. Δεδομένου ότι ουδείς δικαιολογητικός λόγος συντρέχει για διαφορετική μεταχείριση υπερεργασίας – υπερωρίας, θα πρέπει να προβλεφθεί η κατάργηση του αρ. 8 παρ. 4 του ΝΔ 4020/59. Άλλως, να δοθεί νομοθετικά η δυνατότητα να ανταλλάσσονται οι ώρες υπερωρίας με επιπλέον ημέρες ρεπό/αδείας (όπως συμβαίνει π.χ. στην Γερμανία)."
όπως βλέπουμε λοιπόν, τίποτα δεν είναι αρκετό για τα αφεντικά. και ακόμα περισσότερο για τα ελληνικά αφεντικά, που πάντα δρούσαν με κουτοπονηριά και αχορταγίλα. λαδέμπορες γεννήθηκαν, λαδέμπορες θα πεθάνουν. φυσικά, η αυριανή απεργία είναι από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις τουφεκιάς έβερ, έτσι για να δείξει το ΠΑΜΕ πόσο μεγάλα τα έχει (τα σωματεία του). παρόλα αυτά, ναι κάνουμε απεργία, γιατί δεν είμαστε απεργοσπάστες, έτσι για να την σπάσουμε στα αφεντικά μας, έτσι γιατί δεν γουστάρουμε να δουλεύουμε, γιατί όσο και να προσπαθήσουν σκλάβοι στο μυαλό δεν θα γίνουμε.
Στην ταχτικοάταχτη
στήλη ιστορίες γύρω από την φωτιά, ο γ.γ. του πλοκ διηγείται στιγμές
παραφροσύνης του εργατικού κινήματος για την διάσωση της από τα κάτω
ταξικής μνήμης
δεν θα κουράσω λέγοντας ξανά για την χαφιέδικη και εργοδοτική δράση του μαργαρώνη, η οποία συνετέλεσε στην απόλυση των συναδέλφων - αυτά εξιστορήθηκαν αναλυτικά στην 3η συνέχεια. θα υπενθυμίσω απλά ότι ο μαργαρώνης ήταν για χρόνια δημοτικός σύμβουλος στην ηλιούπολη με την λαϊκή συσπείρωση, ότι ήταν ο μόνος από τους συνδικαλιστές στην ανέλιξη που δεν απολύθηκε και ότι η δήθεν γ.σ. των εργαζομένων της ανέλιξης τον στήριξε, την στιγμή που επιτέθηκε στους συναδέλφους που διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους, ενώ όπως παραδέχθηκε δημόσια, η υπονομευτική του στάση απέναντι στους συναδέλφους-μέλη του σεφκ ήταν αποτέλεσμα γραμμής του κκε.
(μια μικρή παρέκβαση: τα κείμενα που ενσωμάτωσα στις προηγούμενες αναρτήσεις υπήρχαν στο σάιτ του σεφκ, το οποίο πριν 2-3 χρόνια η πλειοψηφία του αποφάσισε να ανανεώσει και ταυτόχρονα να διαγράψει όλο το παλιό ιστορικό ταξικών αγώνων, απεργιών, ανακοινώσεων καθώς και χρήσιμων στοιχείων σχετικά με τις σσε. το γιατί και το πώς αποφάσισε η πλειοψηφία του σεφκ - που πλέον αποτελεί ένα θλιβερό σωματείο σφραγίδα του ναρ - να διαγράψει την παλιά του ιστορία κάποια στιγμή θα γίνει θέμα μιας άλλης ιστορίας γύρω από την φωτιά. στο μεταξύ, υπάρχει η Πρωτοβουλία Εργαζομένων & Ανέργων στην Ιδιωτική Εκπαίδευση, η οποία αποτελεί μια εργατική ομάδα βάσης που παρεμβαίνει σε φροντιστήρια, ιδιωτικά σχολεία, κλπ και στο πλοκ της https://erganidekp.wordpress.com/ υπάρχει ένα ιστορικό αγώνων στην ιδιωτική εκπαίδευση καθώς και καταγραφή των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε αυτή)
θα προσπαθήσω να κάνω όσο το δυνατόν γίνεται μια χρονολογική περιγραφή των επόμενων γεγονότων, καθώς πλέον έχω αρχίσει να ξεχνάω κάποια πράγματα.
το 2013 ή το 2014, κατά την διεξαγωγή γ.σ. του βύρωνα, πραγματοποίησε παρέμβαση το μέλος του σεφκ, απολυμένος της ανέλιξης και σύντροφος Κ.Σ. κατά την διάρκεια της ομιλίας του, του επιτέθηκε φραστικά ο γαβρίλης λαμπάτος, φιλόλογος στην ανέλιξη που συνέχισε να δουλεύει εκεί μετά τις απολύσεις. ακριβώς δίπλα του, χαμογελαστός, καθόταν ο μαργαρώνης, που προφανώς τον είχε φέρει στο σωματείο. μετά από χέσιμο που έφαγε από εμάς, το βούλωσε.
(λίγα λόγια για τον λαμπάτο. το συγκεκριμένο φιλοεργοδοτικό υποκείμενο αυτοπαρουσιάζεται ως ιστορικός της αντίστασης, του εμφυλίου και έχει τολμήσει να γράψει βιβλίο μέχρι και τους κομμουνιστές αγωνιστές πρόσφυγες της τασκένδης που αντιστάθηκαν στην μετατροπή του ΚΚΕ σε ένα ρεφορμιστικό αντεπαναστατικό κόμμα και πλήρωσαν την κομμουνιστική τους στάση με εξορίες, ανεργία και εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία. υπήρξε επίσης μέλος της ρημαδ (όπως φαίνεται σε αυτό εδώ το κείμενο) και συνεχίζει να δουλεύει στην ανέλιξη)
τον μάρτιο του 2014, το "πουλέν" του μαργαρώνη λαμπάτος, όντας μέλος του βύρωνα, πήγε και κατέθεσε κατά 7 εκ των απολυμένων της ανέλιξης ως μάρτυρας υπεράσπισης του τσαρπαλή, ιδιοκτήτη της ανέλιξης. στην εκδίκαση των δεδουλευμένων των συναδέλφων. βέβαια, επειδή ο ρουφιάνος θα ρουφιανέψει και άλλους ρουφιάνος για να παραμείνει ο αγαπημένος ρουφιάνος, δεν παρέλειψε ενώπιον του δικαστηρίου να αναφέρει και την παρουσία του τότε προέδρου του βύρωνα, παναγιώτη γιαννόπουλου, στην προαναφερθείσα εργοδοτική συνέλευση των "εργαζομένων" της ανέλιξης. μετά από πρωτοβουλία του υπογράφοντος, το σωματείο πείστηκε (παρά την αρχική άρνηση του γιαννόπουλου) να διαγράψει τον λαμπάτο από μέλος. εδώ το ιστορικό της υπόθεσης του ρουφιάνου.
τον δεκέμβριο του 2015 η αντιπολίτευση του βύρωνα, αρνούμενη πλέον να ανεχθεί την αντιδημοκρατική λειτουργία του σωματείου υπό την καθοδήγηση του ΠΑΜΕ, αποφάσισε να μην συμμετάσχει ως παράταξη στις επερχόμενες εκλογές του σωματείου. στις εκλογές που πραγματοποιήθηκαν, το ΠΑΜΕ πλέον ανέκτησε και τις 7 έδρες στο δ.σ. και μαντέψτε ποιος τοποθετήθηκε νέος πρόεδρος...
...
...
σωστά, μαντέψατε, ο μαργαρώνης.
...
και το 2017 επανεξελέγη πρόεδρος του βύρωνα.
η θέση του γ.γ. του πλοκ, όπως και πολλών συντρόφων και συντροφισσών, είναι ότι ο μαργαρώνης υπηρέτησε ένα σχέδιο εκπονημένο από την ίδια την κεντρική επιτροπή του ΚΚΕ που στόχευε αφενός να διαλύσει μια προσπάθεια εργατικής παρέμβασης σε έναν χώρο δουλειάς που είχε καταφέρει να κατοχυρώσει την εφαρμογή της σσε δρώντας πέρα από τον ρεφορμιστικό και γραφειοκρατικό/κομματικό συνδικαλισμό, και αφετέρου να υπονομεύσει την εργατική δουλειά του σεφκ και τον ίδιο τον σεφκ, τον οποίο από το 2010 πολεμούσε μέσω του βύρωνα και της απόφασης για "κλαδικοποίηση" του βύρωνα (υπενθυμίζω ότι το ΠΑΜΕ ποτέ δεν απέσυρε τα μέλη του από το αντίστοιχο πασοκοκρατούμενο σωματείο των ιδιωτικών σχολείων). μαζι όμως με το χτύπημα του σεφκ, η κατεύθυνση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ ήταν να θέσει σε εφαρμογή την πολιτική της λαϊκής συμμαχίας με τα αφεντικά, μέσω του χτυπήματος των εργατικών αγώνων στο φροντιστήριο ανέλιξη. άλλωστε, μια ματιά στα ψηφοδέλτια της λαϊκής συσπείρωσης είναι αρκετή για να καταλάβει κανείς πόσοι "ελεύθεροι επαγγελματίες" συμμετέχουν. για τις υπηρεσίες που ο μαργαρώνης προσέφερε τόσο στην εργοδοτική γραμμή του ΚΚΕ, όσο και στα αφεντικά του, ανταμείφθηκε με τον ορισμό του ως προέδρου του βύρωνα (χωρίς να είναι πρώτος σε ψήφους). συνεπώς, εγώ όπως και άλλοι συναγωνιστές και συναγωνίστριες που δουλεύαμε σε φροντιστήρια αποφασίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να είμαστε μέλη ενός σωματείου που πρόεδρος του ήταν πλέον ένας χαφιές. φυσικά, υπήρχαν και κάποια ζωάδια που ανήκαν στο ναρ και στην ανταρσυα και μας έλεγαν ότι δεν είμαστε κομμουνιστές που αποχωρήσαμε από το σωματείο, και ότι η προεδροποίηση του μαργαρώνη δεν ήταν επιβράβευση του κκε για την εργοδοτική του δράση, αλλά ένδειξη του προβλήματος του ΚΚΕ σε έλλειψη ικανού στελεχιακού δυναμικού. αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία που θα διηγηθώ κάποια άλλη στιγμή.
το 2019-2020 ήταν η τελευταία χρονία που ο γ.γ. του πλοκ δούλεψε ως καθηγητής σε φροντιστήριο, πριν καβατζωθεί στην δημόσια εκπαίδευση. τον δεκέμβριο του 2019 ο βύρωνας είχε πάλι εκλογές, στις οποίες πήγα να ψηφίσω. κοιτώντας τα ψηφοδέλτια του ΠΑΜΕ, διαπίστωσα ότι ο μαργαρώνης έλειπε και από αυτό για το δ.σ., και από αυτό για το εκα, όσο και από αυτό για την οιελε. στο μυαλό μου άρχισαν να τριγυρίζουν διάφορες σκέψεις για ποιο λόγο ενώ ήταν πρόεδρος για 4 χρόνια, πλέον δεν ήταν καν στα ψηφοδέλτια του ΠΑΜΕ. εκείνη την χρονία, έτυχε στο φροντιστήριο που δούλευα να δουλεύει και μια καθηγήτρια μέλος του ΠΑΜΕ και του βύρωνα που την γνώριζα από παλιά, και την οποία ρώτησα για ποιο λόγο δεν ήταν υποψήφιος ο μαργαρώνης. εκείνη μου επιβεβαίωσε την υποψία μου, λέγοντας ότι "ο μαργαρώνης πέρασε στις γραμμές του ταξικού εχθρού," και επεξηγώντας ότι ο μαργαρώνης είχε γίνει πλέον μέτοχος στην ανέλιξη, γι' αυτό και διαγράφηκε από το σωματείο. φυσικά, ανεξάρτητα από την προσωπική άποψη της συναδέλφισσας σχετικά με την θέση του μαργαρώνη στην ταξική πάλη, η διαγραφή του ήταν επιβεβλημένη για καταστατικούς λόγους. θα μου πείτε, σώπα ρε γ.γ. δεν το καταλάβαμε. περιμένετε. έχω λόγο που το αναφέρω.
τον δεκέμβριο του 2021, ήταν οι επόμενες εκλογές του βύρωνα. εγώ πλέον είχα διοριστεί ως μόνιμος βιολόγος σε σχολείο. κάποια στιγμή έλαβα μια κλήση από ένα μέλος του βύρωνα ούτως ώστε να ενημερωθώ για τις εκλογές. αφού την ευχαρίστησα για την πληροφορία, της εξήγησα ότι πλέον δεν εργαζόμουν στην ιδιωτική εκπαίδευση, αλλά ήμουν μόνιμος δημόσιος εκπαιδευτικός οπότε δεν μπορούσα να ψηφίσω. επίσης, της είπα ότι και να δούλευα ακόμα σε φροντιστήριο δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναπάω να ψηφίσω στον βύρωνα καθώς είχαν για 4 χρόνια πρόεδρο έναν χαφιέ ρουφιάνο της εργοδοσίας που από πρόεδρος κατέληξε να γίνει μέτοχος-αφεντικό στο φροντιστήριο που δούλευε και που είχαν απολυθεί τα μέλη του σεφκ.
εκείνη μου απάντησε "το ξέρεις ότι διαφωνούμε σχετικά με το τι έγινε στην ανέλιξη."
εγώ της απάντησα ότι όφειλαν ως σωματείο για την προστασία των μελών τους να ανακοινώσουν ότι ο πρώην πρόεδρος του σωματείου έγινε προδότης και αφεντικό και ότι εξαργύρωσε την χαφιέδικη δράση του γινόμενος μέτοχος στο μαγαζί της ανέλιξης.
εκεινη μου είπε: "και η γυναίκα του είχε γίνει ήδη μέτοχος στην ανέλιξη και γι' αυτό τους διαγράψαμε και τους δύο."
εγώ: "είναι οικογενειακώς χαφιέδες τότε."
τότε εκείνη μου λέει: "γιατί, όλα τα αφεντικά είναι χαφιέδες;"
η απάντηση μου: "όχι, τα αφεντικά δεν είναι χαφιέδες. όμως αυτοί που ήταν συνδικαλιστές και έγιναν αφεντικά είναι χαφιέδες. και εκτός από μέλος του βύρωνα, το κόμμα τον διέγραψε ή είναι ακόμα ΚΚΕ;"
αυτή απάντησε: "δεν είναι δουλειά σου να σου πούμε τι κάνουμε στο κόμμα."
"οκ" της λέω, "εγώ σε αυτό το σωματείο δεν πρόκειται να ξαναπατήσω."
"εντάξει, γ.γ." μου λέει. "η θέση σου θα καταγραφεί." [σιγά μην με στείλετε και στα γκούλαγκ]
έτσι, λοιπόν, ο κύριος παναγιώτης μαργαρώνης μαζί με την επίσης ΚΚΕ σύζυγο του ράνια αλεξανδράκη έγιναν συνιδιοκτήτες και αφεντικά της ανέλιξης μαζί και τους κ.κ. πρέσβη και τσαρπαλή που απέλυσαν 12 εργαζομένους. η ιδιότητα τους ως ιδιοκτήτες του συγκεκριμένου μαγαζιού φαίνεται σε αυτό το λινκ, αλλά το βάζω από κάτω και σε φωτό, για να μην χαθεί ποτέ από την ταξική μνήμη των ακηδεμόνευτων εργατικών αγώνων. στα ονόματα των καθηγητών φιγουράρουν επίσης ο λαμπάτος, καθώς και ο αδερφός του μαργαρώνη. για προφανείς λόγους έσω σβήσει τα ονόματα των υπόλοιπων καθηγητών, τα οποία φυσικά υπάρχουν στο λινκ.
όσο για το αν ο μαργαρώνης είναι ακόμα ΚΚΕ και αν το ΚΚΕ τον θεωρεί πλέον ταξικό εχθρό, αυτή την απορία θα μας την λύσει η λίστα με τους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους της λαϊκής συσπείρωσης ηλιούπολης για τις δημοτικές εκλογές του οκτωβρίου του 2023 εδώ και στην φωτό από κάτω, όπου ο υποψήφιος μαργαρώνης αναφέρεται ως "μαθηματικός, ελεύθερος επαγγελματίας."
έτσι λοιπόν, η γραμμή του ΚΚΕ για την λαϊκή συμμαχία της εργατικής τάξης με τα αφεντικά κάτω από τον μανδύα των "ελεύθερων επαγγελματιών" έκανε έναν ολόκληρο κύκλο 360 μοιρών: η δημόσια περιγραφή από τον κουτσούμπα των εργοδοτών των φροντιστηρίων μέσης εκπαίδευσης και κέντρων ξένων γλωσσών ως "αυτοαπασχολούμενων" που άντε να έχουν ένα-δυο υπαλλήλους επιβεβαιώθηκε από την επαγγελματική και πολιτική εξέλιξη ενός, ας πούμε, "μεσαίου" στελέχους του κόμματος, ο οποίος από εργαζόμενος καθηγητής σε ένα φροντιστήριο πούλησε τους συναδέλφους, κράτησε την δουλειά του, έγινε πρόεδρος στο εργατικό σωματείο των καθηγητών, και εν τέλει έγινε και αφεντικό στο φροντιστήριο όπου δούλευε, συνεχίζοντας ταυτόχρονα να ζητάει την ψήφο των εργατών δημοτών της περιοχής του ως "ελεύθερος επαγγελματίας" ώστε να πραγματωθεί η λαϊκή συμμαχία ως αναγκαίο προαπαιτούμενο για τον σοσιαλισμό.
όσο για όλους εμάς τους υπόλοιπους, που ακόμα και να μην συμφωνούμε θεωρητικά στα πάντα αλλά πραγματώσαμε και συνεχίζουμε να πραγματώνουμε καθημερινά το σύνθημα "είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες και στ' αφεντικά δεν κάνουμε τις πλάτες," να ξέρετε ότι σας αγαπάω για πάντα. δεν ξέρω τι μπορεί να κάνει η αγάπη, αλλά η καρδιά μου είστε εσείς, και θα κρατήσω την καρδιά μου.
