ο γ.γ. του πλοκ δεν πήγε στην πρωινή απεργιακή συγκέντρωση. η σημερινή απεργία ήταν ο ορισμός της κηδείας. μια απεργία κηρυγμένη δύο μέρες πριν, χωρίς καμία προοπτική παρέμβασης, την ημέρα της ψήφισης του ν/σ, που ούτως ή άλλως θα ψηφιζόταν, και υποθέτω ότι τα κόμματα της αριστεράς ήξεραν από αρκετές μέρες πιο πριν πότε θα πήγαινε στην βουλή. αφήνοντας στην άκρη την απόλυτη ξεφτίλα της γσεε, η κήρυξη της απεργίας με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ και φυσικά την ουρά των σωματείων-σφραγίδα του ΝΑΡ, δεν είχε κανέναν άλλο σκοπό από το να κάνουν τις προεκλογικές τους εμφανίσεις το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. οπότε, ναι, έκανα απεργία, αλλά δεν θα σύρω το κουφάρι μου στις κηδείες. έκανα απεργία γιατί η απεργία είναι πρώτα απ'όλα σύγκρουση και μπλόκο στον χώρο δουλειάς, αλλά και άρνηση της δουλειάς - έστω και για μια μέρα στο τόσο. αγαπάμε την τάξη μας - μισούμε την εργασία. ΑΥΤΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.
παρόλα αυτά, βρέθηκα με την σ. κομισάριο ιβηρικών και λατινοαμερικάνικων υποθέσεων και άλλες συντρόφισσες/ους στην απογευματινή πορεία για τον/την ζακ/zackie.
καθώς οδηγούσα για να πάω γλάδστωνος σκεφτόμουν την θεωρία των δύο άκρων και τους νεκρούς μας: τον ζακ - θύμα του ρατσισμού, της ομοφοβίας, της ματσίλας, της made in greece σκατοψυχιάς του να κλωτσάς τον πεσμένο αναίσθητο στο έδαφος. τους 135 νεκρούς σε εργατικά ατυχήματα=δολοφονίες μέχρι τώρα εντός του 2023, που σίγουρα θα αυξηθούν κατακόρυφα με την ακόμα μεγαλύτερη γαλεροποίηση της δουλειάς με το νόμο του καθάρματος της σταδίου.
και σκέφτηκα μετά την κλάψα της ρεβιζιονιστικής και ρεφορμιστικής αριστεράς εντός και εκτός κοινοβουλίου που μιρλιάζει για την θεωρία των δύο άκρων και την εξίσωση μας με τους φασίστες. λοιπόν, παιδιά, ναι είμαστε το ένα άκρο, πρέπει να είμαστε εξτρεμιστές. ναι, οφείλουμε να ζούμε και να αναπνέουμε για την καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου, να πραγματώσουμε την βίαιη εκδίκηση για όσους, όσες και όσα έχουμε χάσει από το ταξικό μίσος που έχουν για εμάς τα αφεντικά και όλα τα σκουπίδια που δεν αποδέχονται την διαφορετικότητα, να πραγματοποιήσουμε την ολοκληρωτική δικτατορία του προλεταριάτου και των καταπιεσμένων με την φυσική εξόντωση όλων των εχθρών μας. ναι, είμαστε δύο άκρα. το ένα άκρο είναι το κεφάλαιο, είναι τα αφεντικά που μεταχειρίζονται τους νόμους, την επιβεβλημένη κουλτούρα, την κουτοπονηριά, τον ψυχολογικό εκφοβισμό και την σεξουαλική βία για να μας υποτάξουν. το άλλο άκρο είμαστε εμείς που μετράμε τους νεκρούς μας, εμείς που αναγκαζόμαστε να μισούμε μήπως κάποτε καταφέρουμε να εδραιώσουμε την αγάπη.
και μετά φεύγοντας με την σ. κομισάριο ιβηρικών και λατινοαμερικάνικων υποθέσεων σκεφτόμουν την ηλιθιότητα ενός τμήματος αναρχικών που άρχισαν να σπάνε μια βιτρίνα στην σταδίου. η σ. κομισάριος μου είπε ότι το έσπασαν επειδή ήταν κοσμηματοπωλείο. και όμως ήταν βιτρίνα από μαγαζί με βαλίτσες. και πάλι, το να σπάσεις ένα random κοσμηματοπωλείο επειδή ο δολοφόνος του ζακ ήταν κοσμηματοπώλης (εδώ που τα λέμε ενεχυροδανειστής/κλεπταποδόχος) είναι απλά αυτιστικό. χέστηκα και για τους μαγαζάτορες και για την ιδιοκτησία τους, όμως το να σπάσεις έναν άκυρο επειδή έτυχε να κάνει το ίδιο επάγγελμα με έναν δολοφόνο είναι τουλάχιστον λογική συλλογικής ευθύνης. άρα, αν ένας ντελιβεράς είναι φασίστας και πατήσει με το μηχανάκι του έναν πρόσφυγα θα κάψουμε όλους τους ντελιβεράδες, μην σου πω και την ΣΒΕΟΔ. άσε που στο άσχετο να σπάσεις ένα τζάμι και να ριψοκινδυνέψεις ένα πέσιμο των ματ χωρίς καμία ιδιαίτερη αφορμή και προετοιμασία, ε είσαι λίγο μαλάκας.
επίσης, οκ, καταλαβαίνω ότι η πορεία καλέστηκε κυρίως από αναρχικούς (ήταν και το σεκ αν δεν κάνω λάθος). η πορεία ήταν για την μνήμη του ζακ. σόρι αν είμαι πολύ στενόμυαλος, αλλά το να φωνάζονται γενικά συνθήματα του χώρου τύπου "λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά" (άντε να δικαιολογήσω τα αντιμπατσικά λόγω της εμπλοκής μπάτσων στην δολοφονία του ζακ, αν και προφανώς δεν φωνάζονταν γι' αυτό τον λόγο, και να δεχτώ και τα φεμινιστικά/queer συνθήματα γιατί η δολοφονία του ζακ είχε το στοιχείο της ομοφοβίας και της πατριαρχικής ματσίλας), τότε η πορεία έγινε προσχηματικά για τον ζακ και την καταγγελία του όλου κοινωνικού και κρατικού συμπλέγματος της ομοφοβίας, του σεξισμού, της κρατικής και δικαστικής κάλυψης των φασιστών φονιάδων, και στην πραγματικότητα ήταν μια πορεία του "χώρου" για να διακηρύξει τα ιδεολογικοπολιτικά του χαρακτηριστικά. αν είναι έτσι, τότε θα ήθελα να ξέρω σε τι διαφέρει από μία πορεία του ΠΑΜΕ, που έχει έναν αρκετά μεγάλο αριθμό σωματείων υπό τον έλεγχο του, και εμείς δεν γουστάρουμε τις πορείες του γιατί θεωρούμε - ορθά - ότι δεν είναι πορεία εργατικών σωματείων ή μιας συνομοσπονδίας, αλλά του ΚΚΕ, γιατί αυτά τα σωματεία αναπαράγουν τον γραφειοκρατικό έλεγχο του συνδικαλιστικού βραχίονα του ΚΚΕ και φωνάζουν συνθήματα που είναι του ΚΚΕ και όχι "των εργατών."
για την πολυαγαπημένη μου σ. κομισάριο ιβηρικών και λατινοαμερικάνικων υποθέσεων (που την αγαπάω περισσότερο επειδή στην αρχή δεν είχε καταλάβει ότι εγώ ήμουν ο γ.γ. του πλοκ), με αφορμή μια κουβέντα που είχαμε για το περού:
για τον ζακ και όλους όσους έχουν πεθάνει στην δουλειά:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου