πρόσφατα ο σ. κομισάριος Κατασκευών και Βιομηχανίας μου επέστησε την προσοχή στην ανέγερση αγάλματος του μεγάλου συντρόφου κομμουνιστή επαναστάτη, κομισάριου της Τσέκα και εξολοθρευτή της αντεπανάστασης Φέλιξ Ντζερζίνσκι (για ένα μικρό αγιογράφημα μου προς τον σύντροφο, διαβάστε το τοπ-φάιφ αγαπημένων σοβιετικών εδώ) έξω από το αρχηγείο της svr, της υπηρεσίας διεθνούς κατασκοπείας της kgb στην Μόσχα.
κανονικά, δεν θα ασχολιόμουν γιατί σε αντίθεση με άλλους συντρόφους δεν έχω καμία απολύτως συμπάθεια στην σημερινή ρωσία, ούτε εύχομαι να νικήσει στον πόλεμο με την ουκρανία απλά γιατί απέναντι είναι οι ναζί του αζόρ και οι αμερικάνοι, και έτσι δεν θεωρώ ότι η τίμηση του σοβιετικού παρελθόντος από την σημερινή ρωσία και τον φασίστα πούτιν είναι λέκιασμα της μνήμης της οκτωβριανής επανάστασης και της καταστροφής του ναζισμού.
ούτως ή άλλως, η σημερινή ανάρτηση δεν αφορά το άγαλμα, αλλά ένα υπέροχο easter egg που αφορά τον Φέλιξ και μπορεί να βρεθεί στην γιαπωνέζικη εφηβική αστυνομική τηλεοπτική σειρά Sukeban Deka. Το Sukeban Deka (χοντρικά μπορεί να μεταφραστεί ως "πρώην παραβατική μαθήτρια ντετέκτιβ) είναι ένα μάνγκα που κυκλοφόρησε σε 22 τόμους από το 1975 έως το 1982. το 1985 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση με το γύρισμα τριών σεζόν, ενώ έχουν υπάρξει και μερικές ταινίες, καθώς και 2 παιχνίδια βασισμένα στην σειρά για το Sega Master System (ως αιώνιος λάτρης του από παιδί θα τα παίξω λίαν συντόμως). η πρώτη σεζόν που μόλις τώρα τελείωσα έχει ως πρωταγωνίστρια στον ρόλο της Saki Asamiya την τότε 19χρονη συγκινητικά - στα όρια των δακρύων - όμορφη τραγουδίστρια και ηθοποιό (και - fun fact - ακόλουθο των μορμόνων) Yuki Saito. η Saki Asamiya είναι μια 17χρονη μαθήτρια που εξαναγκάζεται από κάποια μυστική υπηρεσία της αστυνομίας να δουλέψει ως ντετέκτιβ για να σώσει την μητέρα της από την θανατική ποινή. σε γενικές γραμμές και για να μην σποϊλάρω προσπαθεί να εξιχνιάσει διάφορα εγκλήματα που γίνονται στο ή αφορούν το σχολείο της, μέχρι που μετά το 14ο περίπου επεισόδιο γίνεται ένας γενικός χαμούλης. και, ναι, το όπλο της είναι ένα μεταλλικό γιο-γιο που όταν το παίζει κάνει έναν ήχο σαν φρενάρισμα κατσαρίδας.
δεν έχω δει τις επόμενες σεζόν (δεν παίζει άλλωστε σε αυτές η Yuki - σε αγαπώ - Saito), αλλά η σειρά τα σπάει. πέρα από το ηθικοπλαστικό μήνυμα υπέρ του νόμου, την συνεργασία της Saki με την αστυνομία, ωστόσο έχει και κάποια θετικά μηνύματα όπως την αντίσταση στην απόλυτη εξουσία και την σχολική επιβολή, ενώ ασχολείται αρκετά και με την διαφθορά,η οποία ήταν πολύ εκτεταμένη στις γιαπωνέζικες κυβερνήσεις των 70ς και 80ς.
αλλά, όταν μιλάμε για γιαπωνέζικες αστυνομικές σειρές και ταινίες, ψιλοχεστήκαμε για τα μηνύματα, σωστά; πέρα από την απίστευτη γλυκύτητα της Yuki Saito, η σειρά είναι πολύ καλτ, με τον πολύ τυπικά γιαπωνέζικο τσίζι τρόπο: μπόλικο καράτε από κορίτσια, αρκετό μελόδραμα, δολοφονίες και πάνω απ' όλα τ-ρ-ο-μ-ε-ρ-ή μουσική, στην οποία θα επανέλθω σε λίγο.
"άντε ρε, γ.γ. μας τα πρηξες, που κολλάει ο ντζερζίνσκι;"
στο τέλος του 20ου επεισοδίου, λοιπόν, η Saki, ο γκόμενος της Sanpei και ο σύνδεσμος της στην αστυνομία Jin Kyouichiro σώζουν έναν αμερικάνο επιστήμονα και την κόρη του από τα δίχτυα της διεφθαρμένης μεγαλοοικογένειας Mizuchi και τους ξεπροβοδίζουν στο λιμάνι πριν αυτοί αποβιβαστούν στο καράβι (;) για την αμερική. ε λοιπόν, συντρόφισσες, σύντροφοι και αγαπητά παιδιά, το καράβι λέγεται Феликс Дзержинский και έχει κι ένα κόκκινο αστέρι στην πλώρη:
το πράγμα όμως γίνεται καλύτερο όταν πατέρας και κόρη ανεβαίνουν τις σκάλες του καραβιού, όπου υπάρχει αναρτημένος - for good measure - και μουσαμάς με το ονοματεπώνυμο του συντρόφου στα αγγλικά:
και για να μην κάνουν οι θεατές κάποιο λάθος και δεν καταλάβουν από που είναι το φέρι, υπάρχει και προστατευόμενη ονομασία προέλευσης Владивосток πάνω σε σωσίβια λέμβο:
υποθέτω ότι οι συντελεστές της σειράς ούτε καν πρόσεξαν το όνομα του καραβιού (αλλιώς για ποιο λόγο δύο αμερικάνοι πολίτες να ταξιδέψουν με σοβιετικό πλοίο για την αμερική;), αλλά αυτό κάνει την σειρά ακόμα πιο καλτ.
όσο για την μουσική της σειράς, είναι μια απίστευτη μίξη τυπικών ρομαντικών γιαπωνέζικων τραγουδιών που θα συναντούσε κανείς σε οποιαδήποτε αντίστοιχη σειρά και υπεραλήτικου rock με γενναίες δόσεις funk και jazz με ξέφρενα ουρανομήκη σαξόφωνα και τρομπέτες στις σκηνές δράσεις που είναι ότι πρέπει για βραδινές σπίντες στην παραλιακή ή για μάπες σε μπάτσους στις πορείες.
το καλύτερο δείγμα είναι στο 38.10 (και μετά) του ακόλουθου βίντεο (το έχω ήδη μαρκάρει στο 38.10, όμως επειδή υπάρχουν αρκετοί λουδίτες αναγνώστες απλά το αναφέρω):
επίσης, το τραγούδι των τίτλων τέλους που τραγουδάει η ίδια η Yuki Saito με την γλυκιά φωνή της είναι τρομερά συγκινητικό και έχει τέλειους υπερτσίζι καρατυπικούς ρομαντικούς ταμάμ για σειρές και άνιμε στίχους (τους έχει στο βιντεο):
με αυτό το τέλειο easter egg για τον σύντροφο Φέλιξ μέσω της τρυφερής ύπαρξης της Yuki Saito, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τον Ντζερζίνσκι έτσι:
κι όμως, μεγάλε αξέχαστε σύντροφε, δεν έφυγες ποτέ από κοντά μας. είσαι πάντα εκεί, μέσα στις αιμοδιψείς κομμουνιστικές καρδιές μας. και όταν νικήσουμε, δεν θα χρειαζόμαστε τα αγάλματα των σημερινών ρωσοφασιστών που σπιλώνουν την μνήμη σου. όταν νικήσουμε, θα στήσουμε ένα άγαλμα-αναπαράσταση της φωτό που είσαι αγκαλιά με τον μεγάλο μουστακαλή σύντροφο. και ο μεγαλύτερος φόρος τιμής που θα σου κάνουμε θα είναι να μην αφήσουμε ούτε δείγμα φασίστα και καπιταλιστή που θα τολμήσει να αμφισβητήσει την επάνασταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου