το π.γ. της κ.ε. του πλοκ πιστό στις αντιιμπεριαλιστικές του αρχές (= πιστό στο κλίκ-πέητ) αποφασίζει με κοοπτάτσια την επιβολή μιας νέας μόνιμης στήλης που θα αναρτάται κάθε τετάρτη με τίτλο "μεγάλες στιγμές του ιμπεριαλισμού," στην οποία θα σχολιάζονται παλιά ή νέα λόγια και έργα των διαφόρων κηνσόρων του ιμπεριαλισμού.
...είμαστε όλοι τρομοκράτες εκτός από τους σιωνιστές! σήμερα 15 Μαίου συμπληρώνονται 76 χρόνια από τη Νάκμπα, αυτό που ονομάζεται από τους παλαιστίνιους άραβες η Καταστροφή, δηλαδή η εθνοκάθαρση και η εκδίωξη τους από την γη τους από τους σιωνιστές και τις φασιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις τους, την χαγκάνα, την ιργκούν και τους λέχι, και συμπίπτει με την ημέρα της διακήρυξης της ανεξαρτησίας της σιωνιστικής οντότητας. καθώς η λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών είναι βασικό στοιχείο της ιμπεριαλιστικής και φασιστικής προπαγάνδας, ο γ.γ. του πλοκ θυμάται τον αγώνα των παλαιστινίων για την επιστροφή τους στην γη τους με ένα κλασικό παράδειγμα του πώς οι σιωνιστές αθωώνονται και δικαιολογούνται για τρομοκρατικές πράξεις – και μάλιστα πολλαπλάσιας ισχύος – σε σχέση με ότι θεωρείται από την «διεθνή κοινότητα» ως τρομοκρατικές ενέργειες από πλευράς παλαιστινίων.
κατά την έξοδο των παλαιστινίων από την γη τους, γύρω στις 110 χιλιάδες πήγαν ως πρόσφυγες στον Λίβανο. ο Λίβανος υπήρχε ως ανεξάρτητο κράτος από το 1943 και λειτουργούσε βάσει της εθνικής συμφωνίας μεταξύ σιιτών, σουνιτών και μαρωνιτών, σύμφωνα με την οποία οι – καθολικοί – μαρωνίτες θα αποδέχονταν την αραβική ταυτότητα του Λιβάνου και δεν θα ζητούσαν ξένη βοήθεια και οι μουσουλμάνοι δεν θα προσπαθούσαν να ενωθεί κρατικά η χώρα με την συρία. σε επίπεδο κυβέρνησης, η εθνική συμφωνία προέβλεπε – και συνεχίζει να προβλέπει – ότι ο πρόεδρος της δημοκρατίας θα είναι πάντα μαρωνίτης, ο πρωθυπουργός σουνίτης, ο πρόεδρος της βουλής σιίτης (για τις υπόλοιπες σημαίνουσες κρατικές θέσεις και τις υπόλοιπες σημαντικές θρησκευτικές ομάδες του Λιβάνου – βλέπε, κυρίως, Δρούζοι, αλλά και ορθόδοξοι χριστιανοί, μπορεί να γράψω κάποιο κείμενο κάποια στιγμή). σύμφωνα με την απογραφή του 1932, οι χριστιανοί αποτελούσαν το 51% του λιβανέζικου πληθυσμού – και οι μαρωνίτες ήταν το πολυπληθέστερο τμήμα τους – ενώ οι μουσουλμάνοι το 42% - τότε περισσότεροι ήταν οι σουνίτες αλλά πλέον είναι οι σιίτες. με βάση την απογραφή του 1932, οι χριστιανοί κατάφεραν 11 χρόνια μετά (σαν η δημογραφική κατάσταση του Λιβάνου να είχε μείνει αναλλοίωτη) να καταφέρουν να κατοχυρώσουν αναλογία 6:5 όσον αφορά τον αριθμό των βουλευτών έναντι των μουσουλμάνων και των Δρούζων. καθώς το 90% των παλαιστίνινων προσφύγων ήταν σουνίτες, οι μαρωνίτες λογικά ένιωθαν ότι η κυριαρχία τους στην πολιτική και οικονομική ζωή του Λιβάνου θα ανατρεπόταν αν οι παλαιστίνιοι αποκτούσαν λιβανέζικη ιθαγένεια – και αν φυσικά μπορούσαν να ζήσουν εκτός των προσφυγικών καταυλισμών. έτσι, ενώ στην συρία και στην ιορδανία οι παλαιστίνιοι αποκτούσαν υπηκοότητα και μπορούσαν να δουλέψουν ως δημόσιοι υπάλληλοι, στον Λίβανο θεωρούνταν επισήμως non-nationals, δεν μπορούσαν να αποκτήσουν λιβανέζικη υπηκοότητα ή διαβατήριο, και συνεπώς ούτε να πάνε σχολείο μπορούσαν, ούτε να βρουν αξιοπρεπείς δουλειές, και ούτε καν να λάβουν επιδόματα. το 1967, μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, οι παλαιστίνιοι πλέον αποτελούσαν το 1/10 του πληθυσμού της χώρας.
ο Πόλεμος των Έξι Ημερών αποτέλεσε ουσιαστικά το τέλος της δι’αντιπροσώπων (ιορδανίας, συρίας, αιγύπτου) πάλης των παλαιστινίων για ανεξαρτησία και επιστροφή στην γη τους. το 1957 είχε ιδρυθεί η φατάχ στο κουβέιτ και το 1964 στο κάιρο η οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης (plo). μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών ιδρύθηκε το κομμουνιστικό Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PFLP). οι παλαιστίνιοι ένοπλοι μαχητές των διάφορων οργανώσεων – τότε – εξοπλίζονταν και χρηματοδοτούνταν κυρίως από την συρία και την ιορδανία. μετά την ίδρυση και τον εξοπλισμό των παλαιστινιακών οργανώσεων, ο αγώνας πλέον είχε περάσει στα δικά τους χέρια.
οι παλαιστινιακές οργανώσεις, με πρωτοστάτη το PFLP, έγιναν στα τέλη των 1960s και στα 1970s πασίγνωστες για τις αεροπειρατείες τους, με τις οποίες προσπαθούσαν είτε να κάνουν ένοπλη προπαγάνδα, είτε να πιέσουν για την απελευθέρωση αγωνιστών. στις 23 Ιουλίου 1968 3 μέλη του PFLP πραγματοποίησαν αεροπειρατεία στην πτήση 426 της el al με 45 επιβάτες από Ρώμη προς τελ αβίβ και προσγείωσαν το αεροπλάνο στο Αλγέρι καταφέρνοντας την απελευθέρωση 16 φυλακισμένων. στις 26 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, 2 μαχητές του PFLP (Naheb Suleiman και Mahmoud Mohammad Issa Mohammad) επιτέθηκαν με όπλα στο αεροπλάνο της πτήσης 253 της el al καθώς βρισκόταν στο αεροδρόμιο του Ελληνικού. οι 2 ένοπλοι σκότωσαν έναν ισραηλινό επιβάτη και τραυμάτισαν 2, και στην προσπάθεια τους να διαφύγουν συνελήφθησαν από την ελ.ας. είναι επίσης άξιο αναφοράς ότι ο Mohammad καταδικάστηκε στην ελλάδα σε 17 χρόνια φυλάκισης αλλά απελευθερώθηκε μετά από 1,5 χρόνο μήνες, όταν 6 μαχητές του PFLP πραγματοποίησαν αεροπειρατεία στις 22 Ιουλίου 1970 στην πτήση 255 της ολυμπιακής πάνω από την Ρόδο ενώ έκανε το δρομολόγιο Βηρυτός-Αθήνα και απείλησαν να ανατινάξουν το αεροπλάνο αν δεν απελευθερώνονταν ο Mohammad και άλλοι 6 παλαιστίνιοι που κρατούνταν στην ελλάδα για επιθέσεις σε αεροπλάνα (για τον Suleiman δεν είναι γνωστό τι έγινε).
ωραία. Ας δεχτούμε ότι οι παλαιστίνιοι ήταν-είναι-θα είναι βάρβαροι τρομοκράτες που σκοτώνουν άμαχους ισραηλινούς. ας δούμε πως απάντησαν οι σιωνιστές στην επίθεση του PFLP στην Αθήνα, που οδήγησε στον θάνατο ενός ισραηλινού πολίτη. αντιγράφω από το βιβλίο Lebanon: A House Divided της Sandra Mackey (1989, Norton), που γενικά έχει μια δυτική προσέγγιση στην ιστορία του Λιβάνου:
Even before the 1967 war, arms made their way into the Palestinian camps in Lebanon, allowing nascent guerrilla groups to stage pinprick raids across the border into Israel. After 1967 the guerrilla movement burgeoned, fed by thousands of young Palestinians in the camps with neither jobs nor hope. The commando with his gun and his zeal now symbolized the Palestinians of Lebanon.
While no more than half the Palestinians in Lebanon in camps, after 1967 their strength and leadership came from Ein al Hilweh, Nabatieh, Shatila, and the other camps. The fedayeen, or commandos, were from a major segment of the Palestinian population rather than from the population as a whole. The road across the Lebanese-Israeli border beckoned to the Palestinian guerrilla army. From their camps and enclaves in Lebanon, they struck against Israel. And Israel responded tit for tat, carrying every commando raid back into Lebanon.
On December 28, 1968, Israeli commandos landed at the Beirut airport and systematically blew up thirteen planes belonging to Middle East Airlines (MEA). Israel had delivered its ultimatum: If Palestinian incursions into Israel continued, Lebanon would pay. Israel was holding the country with the least cohesion and the least ability to deal with the Palestinians responsible for their behavior. Suddenly Lebanon was thrust beyond the Lebanese’ own squabbles into the throes of the Palestinian-Israeli death struggle. The sweet era of Charles Helou had ended. (p. 142)
Ακόμα και πριν από τον πόλεμο του 1967, οπλισμός έβρισκε τον δρόμο του προς τους παλαιστινιακούς καταυλισμούς εντός του Λιβάνου, επιτρέποντας σε αναδυόμενες αντάρτικες ομάδες να οργανώνουν μικρής κλίμακας επιδρομής εντός Ισραήλ. Μετά το 1967 το αντάρτικο κίνημα αναπτύχθηκε, τροφοδοτούμενο από χιλιάδες νεαρούς Παλαιστίνιους από τους καταυλισμούς που δεν είχαν ούτε δουλειά ούτε ελπίδα. Ο κομάντο με το όπλο του και τον ενθουσιασμό του πλέον αποτελούσε το σύμβολο για τους Παλαιστίνιους του Λιβάνου.
Παρότι οι Παλαιστίνιοι του Λιβάνου που ζούσαν σε καταυλισμούς δεν ξεπερνούσαν τους μισούς από το σύνολο όσων κατοικούσαν στην χώρα, μετά το 1967 η δύναμη και η ηγεσία τους προερχόταν από το Ein al Hilweh, την Nabatieh, την Shatila και τους άλλους καταυλισμούς. Οι φενταγίν, ή κομάντος, προέρχονταν από ένα σημαντικό τμήμα του παλαιστινιακού πληθυσμού αλλά όχι από τον πληθυσμό στον σύνολο του. Ο δρόμος κατά μήκος των λιβανο-ισραηλινών συνόρων καλούσε τον Παλαιστινιακό αντάρτικο στρατό. Από τους καταυλισμούς τους και τους θύλακες τους εντός Λιβάνου, εξαπέλυαν επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ. Και το Ισραήλ απάντησε με οφθαλμό αντί οφθαλμού, στέλνοντας κάθε επιθέση παλαιστίνιων κομάντο πίσω στον Λίβανο.
Στις 28 Δεκεμβρίου 1968, Ισραηλινοί κομάντος προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο της Βηρυτού και ανατίναξαν συστηματικά δεκατρία αεροπλάνα που ανήκαν στις Middle East Airlines (MEA). Το Ισραήλ είχε στείλει το τελεσίγραφο του: Αν συνεχίζονταν οι Παλαιστινιακές επιδρομές εντός Ισραήλ, ο Λίβανος θα το πλήρωνε. Το Ισραήλ θεωρούσε την χώρα με την μικρότερη συνοχή και την λιγότερη ικανότητα να αντιμετωπίσει τους Παλαιστινίους υπεύθυνση για την συμπεριφορά τους. Ξαφνικά ο Λίβανος είχε ωθηθεί πέρα τις δικές του εσωτερικές διαμάχες στην δίνη της θανατηφόρας διαμάχης μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραήλ. Η γλυκιά εποχή του Charles Helou [1] είχε τελειώσει.
η Mackey δεν αναφέρεται στην αφορμή της επίθεσης των σιωνιστών στο αεροδρόμιο της Βηρυτού, αλλά η αφορμή ήταν η θανατηφόρα επίθεση του PFLP στο Ελληνικό. ;oπως εύστοχα λέει, η σιωνιστική οντότητα πραγματοποίησε ένα δυσανάλογης δυναμικής και χωρίς κανενός είδους στοιχείο για λιβανέζικη εμπλοκή χτύπημα. dεν χτύπησε καν ας πούμε κάποιους κρατικούς στόχους, αλλά τα αεροπλάνα των mea, της λιβανέζικης αεροπορικής εταιρείας. Μάλιστα, σύμφωνα με το λήμμα της wikipedia σχετικά για την σιωνιστική επίθεση, το συμβούλιο ασφαλείας του οηε στις 31 Δεκεμβρίου 1968 εξέδωσε ομόφωνο (ξαναλέω: ομόφωνο) ψήφισμα καταδίκης, σύμφωνα με το οποίο ο Λίβανος είχε το δικαίωμα να ζητήσει αποζημίωση. ο ντε κωλ καταδίκασε επίσης το γεγονός και ανακάλεσε τον γάλλο πρέσβη από το τελ αβίβ και επέβαλε εμπάργκο όπλων στους σιωνιστές, ενώ μέχρι και οι αμερικάνοι το καταδίκασαν, δηλώνοντας ότι ο Λίβανος δεν είχε καμία σχέση με την επίθεση στο Ελληνικό.
φυσικά, σύμφωνα με την λογική των σιωνιστών, όλες οι παραπάνω καταδικές, ακόμα και των αμερικάνων, όχι μόνο μπορούν να θεωρηθούν ως υποδαύλιση της παλαιστινιακής τρομοκρατίας, αλλά και ένδειξη αντισημιτισμού. σήμερα πια σκοτώνει μέχρι και υπαλλήλους του οηε ως ύποπτους για τρομοκρατία. για την δυσανάλογης κλίμακας και έντασης στρατιωτική απάντηση των σιωνιστών στις υποτιθέμενες τρομοκρατικές επιθέσεις των παλαιστινίων δεν χρειάζεται πλέον καν να αναφερθούμε.
για την ιστορία, η επίθεση των σιωνιστών πραγματοποιήθηκε από την sayeret matkal, επίλεκτη μονάδα του σιωνιστικού στρατού, και κατάστρεψε 8 επιβατηγά αεροπλάνα των mea, 4 των lebanese international airways (ιδιωτικής αεροπορικής, θυγατρικής της pan am, που έκλεισε μετά την επίθεση) και 2 μεταφορικά αεροπλάνα των trans-mediterranean airways που ανήκαν σε ιδιώτες. το κόστος των κατεστραμμένων αεροπλάνων ήταν – σε τότε χρηματική αξία – 43,8 εκατομμύρια δολάρια.
όσο για την θέση και τον ρόλο του Λιβάνου στον παλαιστινιακό αγώνα και την σύγκρουση με τον σιωνισμό, αυτά είναι γνωστά και θέματα που θα μας απασχολήσουν και σε μελλοντικά κείμενα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου