πεζό: διλήμματα

διλήμματα

με ρωτάς τι προτιμώ: τα χριστούγεννα ή το πάσχα. διαμαρτύρεσαι. λες τα χριστούγεννα είναι όλοι ευτυχισμένοι και βγαίνουν για δώρα και να βγουν σέλφιζ κάτω από τα αμέτρητα λαμπάκια του συντάγματος. εγώ λέω ότι το πάσχα είναι καλύτερο. δεν είναι μόνο η απέχθεια μου προς την χριστουγεννιάτική τοξική θετικότητα και τον καταναλωτισμό που μου προκαλεί φλύκταινες και διάρροια. το ζήτημα είναι αισθητικό – και γευστικό. τσουρέκι αντί για κουραμπιέδες. εντόσθια αντί για γέμιση. λουλούδια αντί για παγωμένη βροχή της θεσσαλονίκης. άραγμα στο σπίτι, καμιά βόλτα στην παραλία αν λέει ο καιρός αντί για ψυχαναγκαστική πρωτοχρονιάτικη έξοδος. ναι, ρε ακόμα και φράνκο τζεφιρέλι αντί για καρκίνο των τηλεοπτικών ρεβεγιόν. μα πάνω απ’ όλα προτιμώ τον χριστό πάνω στο σταυρό να ξεψυχάει παρά να γεννιέται.

ναι το ξέρω. στο τέλος ο θεός νικάει, η ζωή θριαμβεύει επί του θανάτου, ανάσταση, καμπάνες, ξερατό στην μάπα του κάθε συγγενή που μου λέει χριστός ανέστη και λέω μέσα από τα δόντια ένα υπόκωφο χρονιά πολλά για να αποφύγω το γαμωσταυρίδι. ναι, ο συμβολισμός του πάσχα είναι κατά βάση ενδεχομένως πιο υπεραισιόδοξος από τα χριστούγεννα. εκεί που περιμένω μια ζωή απλά να καταλήξω ένα κουφάρι προς την τέρψη του κάθε έμβιου όντος κατοικεί κάτω από το χώμα, ξαφνικά έχω να αγχώνομαι γιατί η υπόσχεση του αιώνιου θανάτου απειλείται από την εγγύηση της ανάστασης της ψυχής.

και πάλι όμως. το θείο δράμα είναι μια ευχαρίστηση. όχι, δεν μέμφομαι τους χριστιανούς γιατί πιστεύουν σε αναστάσεις, αναλήψεις, αναγεννήσεις και λοιπές ανοησίες. σιχαίνομαι τον θεό τους και το να σταυρώνεις τον γιο του είναι μια υπόσχεση - ένα όνειρο. τι ευχαρίστηση που θα έπαιρνα αν ήμουν αυτός που του περνούσε το αγκάθινο στέμμα στο κεφάλι του. ή πόσο μάλλον αν έβλεπα το μέγα θηρίο να τον κάνει σφεντόνα έτσι όπως είναι επί ξύλου κρεμάμενος. δεν θέλω να πείσω το ποίμνιο για την ανορθολογικότητα των πιστεύω τους. θέλω να δουν τα παιδιά τους να αιμορραγούν αργά και βασανιστικά για όσες γυναίκες και όσους γκέι σταύρωσαν με τα βλέμματα και με τα λόγια τους.

και θέλω να διαγράψω κάθε ομαδική με συναδέλφους στο βάιπερ που εύχονται εις διπλούν: μια που εύχονται καλή ανάσταση δυο-τρεις ώρες ex ante, μια που λένε χριστός ανέστη το πρωί.

παλιά ερχόταν στο σπίτι μου για ιδιαίτερο μια τύπισσα – ας την πούμε κάτια. μια μέρα, ήταν δεν ήταν 20 δεκεμβρίου, μου λέει: «-δ μου, πειράζει να φύγω σήμερα λίγο νωρίτερα;»

εγώ γενικά την βαριόμουν αφάνταστα. και επίσης δεν άντεχα τους δέκα τόνους αρώματος που έβαζε. αλλά επειδή δεν διάβαζε καθόλου και τα είχα  πάρει μαζί της την ρωτάω: «να φύγεις, αλλά έχεις κάποια σοβαρή δουλειά;»

«αχ όχι μωρέ. να, το βράδυ αύριο θα πάω να κοιμηθώ στου θάνου και θέλω να πάω ερμού να αγοράσω ρουχαλάκια».

οκ εκεί σταμάτησα να το παίζω σοβαρός καθηγητής και το γύρισα στο φτηνό λούμπεν κουτσομπολιό που ξέρεις ότι είναι η βασική ακαδημαϊκή ειδικότητα μου.

«τι εννοείς κάτια; θα πας να αγοράσεις πρόστυχα εσώρουχα, δικτυωτά και τα σχετικά;»

«αχ όχι καλέ, χαχα. να, μπιτζαμάκια θα πάω να αγοράσω χριστουγεννιάτικα μέρες που είναι;»

«τι εννοείς χριστουγεννιάτικα μπιτζαμάκια»

«να μωρέ, με αστεράκια, δεντράκια και τέτοια!»

«δηλαδή θες να μου πεις ότι θα χάσουμε μάθημα για να πας να αγοράσεις χριστουγεννιάτικα μπιτζαμάκια για το σεξ;»

εκεί η κάτια ντράπηκε λίγο. είναι που όταν το θέλω γίνομαι πολύ μαλάκας κι εγώ. οκ την λυπήθηκα και το γυρνάω στο πιο λάιτ.

«οκ αν είναι για το βράδυ με τον μάνο πήγαινε [εκεί αναθάρρησε η κάτια]. αλλά κάτσε να σε ρωτήσω λίγο. αν έχεις χριστουγεννιάτικα μπιτζαμάκια, αυτό σημαίνει ότι έχεις και πασχαλινά;»

«χαχαχα ναι καλέ εννοείται!»

«και τι έχουν πάνω τα πασχαλιάτικα μπιτζαμάκια σου κάτια μου; αρνιά στην σούβλα, κοκορέτσια και τον χριστό πάνω στον σταυρό;» [το παραδέχομαι, μικρός άκουγα deicide “once upon the cross”]

«όχι καλέ. αυγουλάκια, κοτοπουλάκια, λαγουδάκια και τέτοια»

ε, πες μου τώρα εσύ. το πάσχα δεν σας δίνει την υπόσχεση για μπιτζαμάκια με κοκορέτσια να στάζουν και τον χριστούλη να βαρυγκομάει πάνω στο κούτσουρο; όχι πες μου. τι χριστούγεννα και μαλακίες.

 

(-δ)