ποίημα: θερινή νάρκη

θερινή νάρκη

την άνοιξη ανθίζω
χρώματα, έντομα, μυρωδιές παντού
όλη μου την ζωή
αυτήν περιμένω για ν' ανοίξω τα μάτια μου

το καλοκαίρι μαραίνομαι
καπνοί, στάχτες, γέλια παντού
όλη μου την ζωή
αυτό περιμένω για να πεθάνω

λένε ότι η ανάσταση είναι άνοιξη
λένε ότι είναι η νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο
εγώ λέω ότι ο χριστός είναι το καλοκαίρι
είναι ο θρίαμβος του θανάτου πάνω στην ζωή

το καλοκαίρι κλείνω τα μάτια μου
και πέφτω σε λήθαργο
είμαι νεκρός αλλά
ονειρεύομαι νέες δυστοπίες μέσα τους να κατοικήσω

περιμένω την φθινοπωρινή βροχή
να ξεπλύνει τις στάχτες των ονείρων μου
περιμένω το ψύχος του χειμώνα
να παγώσει την καρδιά μου για να μείνει ζωντανή

κάθε καλοκαίρι είμαι θαμμένος
κάτω από τα αποτσίγαρα που γεμίζουν τις παραλίες
στους δίσκους των εικοσάχρονων στις σεζόν
στα υπολείμματα του ταμείου ανεργίας στην τράπεζα
στις πευκοβελόνες ανάμεσα στα πτώματα των τζιτζικιών
στην άμμο κάτω από την πετσέτα της
στον ιδρώτα που κολλάει στα κορμιά μετά το γαμήσι

ο τάφος μου είναι εφήμερος
άλλοι άνθρωποι θα πατήσουν
στο ξεραμένο χώμα του του χρόνου

ο τάφος μου είναι παντοτινός
σε αυτόν επιστρέφω κάθε καλοκαίρι
για να μαραθώ και να πεθάνω ξανά

(-δ)