αφουγκραζόμενο την ανάγκη των συντροφισσων και των συντρόφων για λίγη κωμική ανακούφιση από το καμίνι της ταξικής πάλης (λέγε με κλικ-πέητ και ανάγκη για views), το π.γ. της κ.ε. του πλοκ με κοοπτάτσια αποφασίζει την επιβολή νέας μόνιμης στήλης που θα δημοσιεύεται κάθε τρίτη με τίτλο "ο ναζιστικός ζελές της τρίτης" όπου θα αναρτάται κάποια δήλωση του μεγαλύτερου κωμικού που έγινε ποτέ πρόεδρος χώρας, του βολοτίμιρ του ζελέ του αστείου.
για τον σημερινό ζελέ, ο γ.γ. του πλοκ δίνει το βήμα στο έγκυρο (not) σάιτ διπλωματίας και αμερικάνικης στρατιωτικής προπαγάνδας foreign (love) affairs, για να δούμε λίγο και από συμμαχικά στόματα το άδειασμα που τρώει ο ζελές, όπως φαίνεται από το παρακάτω άρθρο "Redefining Success in Ukraine" ("Επαναπροσδιορίζοντας την Επιτυχία στην Ουκρανία"), το οποίο ο καλός σας γ.γ. μεταφράζει για εσάς, γιατί οι φίλοι μας οι αμερικάνοι είναι ματζίρηδες και ζητάνε συνδρομή:
Redefining Success in Ukraine
Ukraine’s counteroffensive appears to have stalled, just as wet and cold weather brings to a close the second fighting season in Kyiv’s effort to reverse Russian aggression. At the same time, the political willingness to continue providing military and economic support to Ukraine has begun to erode in both the United States and Europe. These circumstances necessitate a comprehensive reappraisal of the current strategy that Ukraine and its partners are pursuing.
Such a reassessment reveals an uncomfortable truth: namely, that Ukraine and the West are on an unsustainable trajectory, one characterized by a glaring mismatch between ends and the available means. Kyiv’s war aims—the expulsion of Russian forces from Ukrainian land and the full restoration of its territorial integrity, including Crimea—remain legally and politically unassailable. But strategically they are out of reach, certainly for the near future and quite possibly beyond.
The time has come for Washington to lead efforts to forge a new policy that sets attainable goals and brings means and ends into alignment. The United States should begin consultations with Ukraine and its European partners on a strategy centered on Ukraine’s readiness to negotiate a cease-fire with Russia and to simultaneously switch its military emphasis from offense to defense. Kyiv would not give up on restoring territorial integrity or holding Russia economically and legally accountable for its aggression, but it would acknowledge that its near-term priorities need to shift from attempting to liberate more territory to defending and repairing the more than 80 percent of the country that is still under its control.
Russia may well reject Ukraine’s offer of a cease-fire. But even if the Kremlin proves intransigent, Ukraine’s shift from offense to defense would limit the continuing loss of its soldiers, enable it to direct more resources to long-term defense and reconstruction, and shore up Western support by demonstrating that Kyiv has a workable strategy aimed at attainable goals. Over the longer term, this strategic pivot would make it clear to Russia that it cannot simply hope to outlast Ukraine and the West’s willingness to support it. That realization may eventually convince Moscow to move from the battlefield to the negotiating table—a move that would be to Ukraine’s ultimate advantage, since diplomacy offers the most realistic path for ending not only the war but also, over the long term, Russia’s occupation of Ukrainian territory.
STALEMATE
The current situation on the battlefield yields a glass-half-full, glass-half-empty picture. On one side of the ledger, Ukraine has demonstrated stunning resolve and skill, not only denying Russia’s attempt to subjugate it but also taking back a considerable portion of the territory seized by Russia last year. On the other side of the ledger are the enormous human and economic costs of the war and the reality that Russia has succeeded, at least for now, in using force to seize a sizable piece of Ukraine’s territory. Despite Ukraine’s much-heralded counteroffensive, Russia has actually gained more territory over the course of 2023 than Ukraine has. Overall, neither side has made significant advances. Ukrainian and Russian forces have fought to an effective standstill: a stalemate has set in.
What, then, is to be done? One option for the West is to do more of the same, continuing to provide an enormous amount of weaponry to Ukraine in the hope that doing so will enable its forces to eventually defeat Russia’s. The problem is that Ukraine’s military shows no signs of being able to break through Russia’s formidable defenses, no matter how long and hard it fights. Defense tends to have the advantage over offense, and Russian forces are dug in behind miles of mine fields, trenches, traps, and fortifications. The West can send more tanks, long-range missiles, and eventually F-16 fighter jets. But there is no silver bullet capable of turning the tide on the battlefield. As Valery Zaluzhny, Ukraine’s top general, recently admitted, “There will most likely be no deep and beautiful breakthrough.” We are where we are on the battlefield in Ukraine, and where we are looks at best like a costly deadlock.
Time will not be on Ukraine’s side if a high-intensity war drags on indefinitely. Russia’s economy and its defense industrial base are on a war footing. Moscow is also importing arms from North Korea and Iran and has access to consumer items that contain technology that it can repurpose for military uses. Should Russia need to reinforce its military presence in Ukraine, it has a large pool of manpower on which to draw. Russia has also found new markets for its energy, while sanctions have had only a modest effect on the Russian economy. Putin appears politically secure and in control of the levers of power, from the military and security services to the media and public narrative.
Meanwhile, in Ukraine, soldiers and civilians alike continue to lose their lives in significant numbers, the military is burning through its weapons stocks, and the economy has shrunk by about one-third (although it is beginning to show signs of growth). Among Ukraine’s Western supporters, Ukraine fatigue is starting to take a toll on their readiness to keep up the flow of support to Kyiv. The United States remains central to the provision of Western aid to Ukraine, but opposition to providing sizable amounts of further assistance is growing in the Republican Party, so far foiling the Biden administration’s requests for new funding. The leading contender for the Republican presidential nomination, former President Donald Trump, has a history of siding with Russia and distancing himself from the United States’ partners—including Ukraine. That Trump is polling ahead of Biden in key swing states only adds to the uncertainty about the trajectory of U.S. policy. And wobbliness in U.S. support for Ukraine will increase wobbliness in Europe, where one EU member, Slovakia, has already decided to cease the provision of military aid to Kyiv.
Hamas’s October 7 attack on Israel and the ensuing conflict in Gaza have also grabbed the world’s attention, relegating the war in Ukraine to the back burner. The issue is not only that Washington is distracted; the U.S. military has only finite resources, and U.S. defense industrial base has far too limited production capacity. The United States is stretched thin as it supports two partners engaged in hot wars. Defense analysts are already pronouncing the nation’s defense strategy to be “insolvent,” as a recent RAND study put it; others argue that the United States should be devoting its attention and resources to strategic challenges in the Indo-Pacific.
It will not be politically easy for either Ukraine or the West to confront these sobering strategic realities. But it is far preferable for both Kyiv and its supporters to embrace a new strategy that puts ends and means back into balance than to continue pursuing a course that has led to a dead end—and which could, before long, bring about a sharp decline in Western support for Ukraine.
TURN THE TABLES
Washington needs to take the lead in launching consultations with Ukraine and Western allies aimed at persuading Kyiv to offer a cease-fire in place while pivoting from an offensive to a defensive strategy. The West should not press Ukraine to give up on restoring its 1991 borders or on holding Russia responsible for the death and destruction that its invasion has caused. Yet it must seek to convince Ukrainians that they need to adopt a new strategy to pursue these objectives.
A cease-fire would save lives, allow economic reconstruction to get underway, and enable Ukraine to devote incoming Western arms to investing in its long-term security rather than to quickly expending weaponry on a deadlocked battlefield. The precise terms of a cease-fire—the timing, the exact location of a line of contact, the procedures for the pullback of weapons and forces, the provisions for observation and enforcement—would have to be hammered out under broad international supervision, most likely under the auspices of either the United Nations or the Organization for Security and Cooperation in Europe.
A cease-fire would go into effect only if both Ukraine and Russia agree to its terms. Moscow’s compliance is not out of the question. Russian forces have been suffering grievous losses on the battlefield, and the Kremlin’s act of aggression has clearly backfired, by strengthening NATO, transatlantic cohesion, and Ukraine’s determination to forever free itself of Russia’s sphere of influence. Putin just might seize the opportunity to stanch the bloodletting and try to bring Russia in from the cold.
Still, it is much more likely that Moscow would spurn a cease-fire proposal. Putin still harbors expansive war aims in Ukraine and seems to believe that Russia has more staying power than Ukraine. He is no doubt closely following opinion polls in the United States indicating that Trump’s return to the White House is a realistic possibility, an outcome that would surely weaken if not end U.S. support for Ukraine. Even if the Kremlin wanted to avoid outright rejection of a cease-fire proposal in order to sidestep the reputational costs of doing so, it could counter with terms sure to be unacceptable to Ukraine and the West.
Yet ultimately, trying to broker a cease-fire between Kyiv and Moscow is worth a shot less for what it would accomplish than for what it would reveal. Even if Russia were to reject a proposed cease-fire, it would still make sense for Kyiv to put one on the table. Doing so would allow Ukraine to seize the political initiative, reminding publics in the West and beyond that this war remains one of Russian aggression. The Kremlin’s rejection of a cease-fire would help Western governments maintain and tighten sanctions against Russia and help Ukraine nail down long-term military and economic support.
Whether or not a cease-fire takes hold, Ukraine needs to pivot to a defensive strategy, away from its current offensive strategy. Kyiv’s existing approach is one of high costs and low prospects, putting Ukrainians in the awkward position of asking for open-ended Western assistance on behalf of an effort with diminishing chances of success. Instead, Ukraine should focus on holding and rebuilding the territory that it now controls, reversing the offense-defense equation and putting Russia in the position of having to bear the exorbitant costs of conducting offensive operations against well-dug-in Ukrainian forces and expanded air defenses. Even as it switched to a defensive strategy along the frontlines, Ukraine could continue using long-range weapons, naval assets, and covert operations to strike at Russian positions in rear areas and in Crimea, raising the costs of continuing occupation. And should clear evidence emerge that Russia’s military capability or will is faltering, Ukraine would retain the option of returning to a more offensive-oriented strategy.
A strategy shift along these lines would turn the tables on Russia, requiring its forces to accomplish something they have thus far shown they are incapable of: effective combined arms offensive operations. At the same time, this shift would save Ukrainian lives and money and reduce its defense needs from the West, something that might prove essential if U.S. support falls off and Europe is left carrying the load. Ukraine would be wise to devote incoming resources to its long-term security and prosperity instead of expending it on the battlefield for little gain.
Persuading Ukrainian President Volodymyr Zelensky and the Ukrainian public to change course would be no easy task, given the justice of their cause and all that has already been sacrificed. But the reality is that what began as a war of necessity for Ukraine—a fight for its very survival —has morphed into a war of choice, a fight to recapture Crimea and much of the Donbas region in eastern Ukraine. It is not only an unwinnable war; it is also one that risks losing Western support over time. It makes far more sense for Ukraine to ensure that the bulk of the country under Kyiv’s control emerges as a prosperous and secure democracy than to risk the nation’s future in a long-shot military effort to reclaim territory still under Russian control. Ukraine’s emergence as a successful and resilient democracy capable of defending itself would constitute a resounding defeat of Russian ambition.
A BETTER BET
Ukraine’s friends in the West can and should sweeten what would be a bitter pill for Ukrainians. The United States and select NATO members (a friends of Ukraine coalition of the willing) should commit not just to long-term economic and military help but also to guaranteeing Ukraine’s independence. This undertaking would be modeled on Article 4 of the NATO Treaty, which provides for immediate consultations whenever “the territorial integrity, political independence, or security” of a member is threatened. The European Union, which has recently announced its intention to begin accession negotiations with Kyiv, should accelerate the membership timetable for Ukraine and offer it a special EU-lite arrangement in the interim. The Western allies should also make clear that most sanctions against Russia would remain in place until Russian forces leave Ukraine, and that they would help Ukraine restore its territorial integrity at the negotiating table.
It is quite possible that the prospects for a mutually agreed cease-fire and follow-on negotiations over territory will improve markedly after the 2024 presidential election in the United States. If the winner is committed to the continuation of transatlantic solidarity and further efforts to ensure Ukraine’s security and sovereignty, Putin would have little reason to presume that time is on Russia’s side. But the U.S. election is a year away, and it could lead to an outcome that leaves Ukraine in the lurch. Neither Washington nor Kyiv should run that risk. The United States needs to work with Ukraine now to pivot to a new strategy that reflects military and political realities. To do otherwise is to recklessly gamble on Ukraine’s future.
Επαναπροσδιορίζοντας την Επιτυχία στην Ουκρανία
Η Υιοθέτηση μιας Νέας Στρατηγικής Οφείλει να Ισορροπήσει τα Μέσα και τους Σκοπούς
Από τους Richard Haass και Charles Kupchan
17 Νοεμβρίου 2023
Η ουκρανική επίθεση φαίνεται να έχει βαλτώσει, καθώς οι υγρες και ψυχρές καιρικές συνθήκες κλείνουν την δεύτερη πολεμική χρονιά της προσπάθειας του Κιέβου να αντιστρέψει την ρώσικη επιθετικότητα. Την ίδια στιγμή, η πολιτική προθυμία να συνεχιστεί η παροχή στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης προς την Ουκρανία έχει αρχίσει να υπονομεύεται τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη. Αυτές οι συνθήκες απαιτούν μια συνολική επανεκτίμηση της τρέχουσας στρατηγικής που ακολουθούν η Ουκρανία και οι σύμμαχοι της.
Μια τέτοια επανεξέταση αποκαλύπτει μια άβολη αλήθεια: πιο συγκεκριμένα, η Ουκρανία και η Δύση βρίσκονται σε μια μη βιώσιμη τροχιά που χαρακτηρίζεται από μια καταφανή ασυμβατότητα μεταξύ των σκοπών και των υπαρκτών μέσων. Οι πολεμικοί στόχοι του Κιέβου - η εκδίωξη των ρώσικων δυνάμεων από την ουκρανική γη και η ολική επανάκτηση της εδαφικής της ακεραιότητας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας - παραμένουν νομικά και πολιτικά αδιαμφισβήτητοι. Όμως, στρατηγικά βρίσκονται εκτός εμβέλειας, σίγουρα βραχυπρόθεσμα και αρκετά πιθανότατα και μακροπρόθεσμα.
Έχει φτάσει η ώρα για την Ουάσινγκτον να ηγηθεί των προσπαθειών για τον σχεδιασμό μιας νέας πολιτικής που θα θέτει εφικτούς στόχους και θα ευθυγραμμίζει τα μέσα και τους σκοπούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να ξεκινήσουν συζητήσεις με την Ουκρανία και τους ευρωπαίους συμμάχους της πάνω σε μια στρατηγική που θα εστιάζει στην ετοιμότητα της Ουκρανίας να διαπραγματευτεί μια εκεχειρία με την Ρωσία και ταυτόχρονα να στρέψει την στρατιωτική της έμφαση από την επίθεση στην άμυνα. Σε μια τέτοια περίπτωση, το Κίεβο δεν θα εγκατέλειπε τον αγώνα για την παλινόρθωση της εδαφικής της ακεραιότητας ή για την ενοχοποίηση της επιθετικότητας της Ρωσίας για τις οικονομικές και νομικές ζημίες που υπέστη, αλλά θα αναγνώριζε ότι οι βραχυπρόθεσμες προτεραιότητες της οφείλουν να μετακινηθούν από την προσπάθεια απελευθέρωσης περισσότερων περιοχών προς την υπεράσπιση και αποκατάσταση του πάνω από 80% του εδάφους που ακόμα ελέγχει.
Η Ρωσία πολύ πιθανόν είναι να απορρίψει την πρόταση της Ουκρανίας για κατάπαυση του πυρός. Αλλά ακόμα και αν το Κρεμλίνο παρουσιαστεί αδιάλλακτο, η μετατόπιση της Ουκρανίας από την επίθεση στην άμυνα θα περιόριζε την συνεχιζόμενη απώλεια στρατιωτών, θα την διευκόλυνε να κατευθύνει περισσότερους πόρους σε μια μακροπρόθεσμη άμυνα και ανοικοδόμηση, και θα ενίσχυε την υποστήριξη της Δύσης καθώς θα αναδείκνυε ότι το Κίεβο διαθέτει μια λειτουργική στρατηγική επίτευξης εφικτών στόχων. Μακροπρόθεσμη, αυτή η στρατηγική στροφή θα έδειχνε στην Ρωσία ότι δεν μπορεί απλά να ελπίζει ότι θα εξαντλήσει την Ουκρανία και την προθυμία της Δύσης να την στηρίξει. Αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί εν τέλει να πείσει την Μόσχα να περάσει από το πεδίο των μαχών στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων - μια κίνηση που θα ήταν προς απόλυτο όφελος της Ουκρανίας, καθώς η διπλωματία προσφέρει τον πιο ρεαλιστικό δρόμο για το τέλος όχι μόνο του πολέμου, αλλά, μακροπρόθεσμα, και της ρωσικής κατοχής ουκρανικών εδαφών.
ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Η κατάσταση στο πεδίο των μαχών στην παρούσα φάση δίνει μια εικόνα με ένα ποτήριο που είναι τόσο μισογεμάτο όσο και μισοάδειο. Από την μια πλευτά, η Ουκρανία έχει επιδείξει εντυπωσιακή αποφασιστικότητα και ικανότητα όχι μόνο στην απόκρουση της προσπάθειας της Ρωσίας να την καθυποτάξει, αλλά και να επανακτήσει ένα σημαντικό τμήμα των εδαφών που καταλήφθηκαν πέρυσι από την Ρωσία. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το τεράστιο ανθρωπιστικό και οικονομικό πλήγμα του πολέμου και η πραγματικότητα ότι η Ρωσία έχει πετύχει, τουλάχιστον για τώρα, να χρησιμοποιήσει την ισχύ της για να καταλάβει ένα ευμεγέθες τμήμα της ουκρανικής επικράτειας. Παρά την πολυδιαφημισμένη αντεπίθεση της Ουκρανίας, η Ρωσία, στην πραγματικότητα, έχει καταλάβει περισσότερα εδάφη εντός του 2023 από ότι η Ουκρανία. Συνολικά, καμία από τις δύο δυνάμεις δεν έχει κάνει σημαντική πρόοδο. Οι ουκρανικές και ρωσικές δυνάμεις έχουν πολεμήσει μέχρι το σημείο της στασιμότητας: πλέον κυριαρχεί ένα στρατηγικό αδιέξοδο.
Άρα τι πρέπει να γίνει; Μια επιλογή για την Δύση είναι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, να συνεχίσει να παρέχει τεράστιες ποσότητες οπλισμού στην Ουκρανία με την ελπίδα ότι πράττοντας έτσι θα επιτρέψει στις δυνάμεις της να νικήσουν τελικά αυτές της Ρωσίας. Το πρόβλημα είναι ότι ο στρατός της Ουκρανίας δεν δείχνει να μπορεί να διασπάσει την ανυπέρβλητη γραμμή άμυνας της Ρωσίας όσο σκληρά και να μάχεται. Η άμυνα τείνει να επικρατεί της επίθεσης, και οι ρώσικες δυνάμεις είναι τοποθετημένες πίσω από μίλια ναρκοπεδίων, χαρακωμάτων, παγίδων και οχυρωμάτων. Η Δύση μπορεί να στείλει κι άλλα τανκς, πυραύλους μακράς εμβέλειας, και τελικά μαχητικά F-16. Αλλά δεν υπάρχει κανένα μαγικό όπλο που να μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση στο πεδίο των μαχών. Όπως ομολόγησε πρόσφατα ο Βάλερι Ζαλούζνι, ο ανώτατος στρατηγός της Ουκρανίας, "Tο πιο πιθανό είναι ότι δεν θα υπάρξει καμία βαθιά και όμορφη επέλαση." Αυτή είναι η κατάσταση στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανίας, και φαίνεται ότι βρισκόμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα επιζήμιο αδιέξοδο.
Ο χρόνος δεν θα είναι στο πλευρό της Ουκρανίας αν συνεχιστεί επ' αόριστον ένας πόλεμος υψηλής έντασης. Η οικονομία και η αμυντική βιομηχανία της Ρωσίας βρίσκονται επί ποδός πολέμου. Επίσης, η Ρωσία εισάγει όπλα από την Βόρεια Κορέα και το Ιράν και έχει πρόσβαση σε τεχνολογικά προϊόντα της ευρείας αγοράς που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για στρατιωτικούς σκοπούς. Αν η Ρωσία χρειαστεί να ενισχύσει την στρατιωτική της παρουσία στην Ουκρανία, διαθέτει μια μεγάλη δεξαμενή ανθρώπινου δυναμικού από όπου μπορεί να αντλήσει στρατιώτες. Επιπλέον η Ρωσία έχει βρει νέες αγορές για την πώληση των ενεργειακών της αγαθών, την στιγμή που οι κυρώσεις έχουν απλά καταφέρει ένα περιορισμένης κλίμακας πλήγμα στην ρώσικη οικονομία. Ο Πούτιν εμφανίζεται να είναι πολιτικά ασφαλής και να ελέγχει τους μηχανισμούς εξουσίας, από τις υπηρεσίες στρατού και ασφαλείας μέχρι τα ΜΜΕ και την δημόσια προπαγάνδα.
Την ίδια στιγμή, συνεχίζει να υπάρχει μεγάλος αριθμός θανάτων στρατιωτών και πολιτών, ο στρατός εξαντλεί τα οπλικά του αποθέματα, και η οικονομία έχει μικρύνει κατά περίπου ένα τρίτο (παρόλο που αρχίζει να δείχνει σημάδια ανάπτυξης). Η εξάντληση της Ουκρανίας έχει αρχίσει να επηρεάζει την ετοιμότητα των δυτικών υποστηρικτών της να συνεχίσουν την ροή βοήθειας προς το Κίεβο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να παίζουν κεντρικό ρόλο στην παροχή της δυτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, αλλά έχει αρχίσει να φουντώνει η αντίθεση εντός του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος όσον αφορά στην συνέχιση της παροχής εκτεταμένης βοήθειας, παρεμποδίζοντας έτσι τα σχέδια της κυβέρνησης Μπάιντεν να ζητήσει νέα χρηματοδότηση. Ο κύριος διεκδικητής για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, ο πρώην Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, έχει ένα ιστορικό στήριξης προς την Ρωσία και τήρησης αποστάσεων από τους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών - συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας. Το ότι ο Τραμπ προηγείται δημοσκοπικά του Μπάιντεν σε πολιτείες-κλειδιά αυξάνει την αβεβαιότητα σχετικά με την πορεία της αμερικάνικης πολιτικής. Και η ασάφεια στην αμερικάνικη βοήθεια προς την Ουκρανία θα αυξήσει την αστάθεια στην Ευρώπη, όπου ήδη ένα κράτος-μέλος της ΕΕ, η Σλοβακία, έχει αποφασίσει να παύσει την παροχή στρατιωτικής βοήθειας προς το Κίεβο.
Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου της Χαμάς στο Ισραήλ και η συνεχιζόμενη σύρραξη στην Γάζα έχει επίσης τραβήξει την παγκόσμια προσοχή, υποβαθμίζοντας έτσι τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι η προσοχή της Ουάσινγκτον έχει αποσπαστεί. Ο στρατός των ΗΠΑ διαθέτει έναν πεπερασμένο αριθμό πόρων, και η αμερικανική αμυντική βιομηχανική υποδομή έχει μια πολύ περιορισμένη παραγωγική δυνατότητα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν πολλά χρήματα καθώς στηρίζουν δύο συμμάχων που έχουν εμπλακεί σε θερμές πολεμικές συγκρούσεις. Κάποιοι αμυντικοί αναλυτές έχουν ήδη χαρακτηρίσει την αμυντική στρατηγική του έθνους ως "χρεοκοπημένη," όπως το έθεσε μια πρόσφατη μελέτη του ιδρύματος RAND. Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να αφιερώσουν την προσοχή και τους πόρους τους στις στρατηγικές προκλήσεις στο Ινδο-Ειρηνικό μέτωπο.
Δεν θα είναι πολιτικά εύκολο ούτε για την Ουκρανία ούτε για την Δύση να αντιμετωπίσουν αυτή την απαισιόδοξη στρατηγική πραγματικότητα. Αλλά είναι πολύ προτιμότερο τόσο για την Ουκρανία όσο και για τους υποστηρικτές της να υιοθετήσουν μια νέα στρατηγική που θα ισορροπήσει τους σκοπούς και τα μέσα από το να συνεχίσουν να ακολουθούν μια πορεία που έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο - και που θα μπορούσε, πολύ σύντομα, να επιφέρει μια μεγάλη απώλεια στην βοήθεια της Δύσης προς την Ουκρανία.
ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Η Ουάσινγκτον οφείλει να πάρει την πρωτοβουλία για την έναρξη συζητήσεων μεταξύ της Ουκρανίας και των δυτικών συμμάχων με στόχο να πειστεί το Κίεβο να προτείνει την εφαρμογή κατάπαυσης πυρός ταυτόχρονα με την στροφή από μια επιθετική προς μια αμυντική στρατηγική. Η Δύση δεν θα έπρεπε να πιέσει την Ουκρανία να απεμπολήσει την επαναφορά των συνόρων της σε αυτά του 1991 ή την καταδίκη της Ρωσίας ως υπεύθυνης για τον θάνατο και την καταστροφή που προκάλεσε η εισβολή της. Ωστόσο, πρέπει να προσπαθήσει να πείσει τους ουκρανούς για την ανάγκη της υιοθέτησης μιας νέας στρατηγικής για να επιτύχουν αυτούς τους στόχους.
Μια εκεχειρία θα έσωζε ζωές, θα επέτρεπε την απαρχή της οικονομικής ανοικοδόμησης, και θα καθιστούσε την Ουκρανία να θέσει τον εισερχόμενο δυτικό εξοπλισμό στην υπηρεσία της μακροπρόθεσμης ασφάλειας αντί για μια γρήγορη σπατάλη οπλισμού σε ένα αδιέξοδο πεδίο μάχης. Οι ακριβείς όροι της κατάπαυσης πυρός - ο χρόνος, η ακριβής περιοχής της γραμμής επαφής, οι διαδικασίες απόσυρσης όπλων και δυνάμεων, οι προβλέψεις για την επιτήρηση και εφαρμογή της εκεχειρίας - θα χρειαζόταν να συμφωνηθούν υπό ευρεία διεθνή επίβλεψη, πιθανότατα υπό την αιγίδα είτε του ΟΗΕ είτε του Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη.
Μια κατάπαυση πυρός θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο εφόσον η Ουκρανία και η Ρωσία συμφωνήσουν στους όρους της. Δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί απίθανη η συμμόρφωση της Μόσχας. Οι ρώσικες δυνάμεις έχουν υποστεί σοβαρές απώλειες στο πεδίο της μάχης, και η επιθετικότητα του Κρεμλίνου της έχει προφανώς γυρίσει μπούμερανγκ καθώς οδήγησε στην ενίσχυση του ΝΑΤΟ, στην διατλαντική συνοχή και στην αποφασιστικότητα της Ουκρανίας να απελευθερωθεί για πάντα από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Ο Πούτιν μπορεί να αδράξει την ευκαιρία να σταματήσει την αιματοχυσία και να προσπαθήσει να βγάλει την Ρωσία από την απομόνωση.
Ωστόσο, είναι ακόμη πιο πιθανό η Μόσχα να απορρίψει μια πρόταση εκεχειρίας. Ο Πούτιν ακόμα τρέφει επεκτατικούς πόθους στην Ουκρανία και φαίνεται να πιστεύει ότι η Ρωσία έχει μεγαλύτερη σταθερή ισχύ από την Ουκρανία. Αναμφίβολα παρακολουθεί στενά τις δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ που δείχνουν ότι η επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο είναι μια ρεαλιστική πιθανότητα, ένα αποτέλεσμα που σίγουρα θα αποδυνάμωνε, αν όχι να σταματήσει, την αμερικάνικη στήριξη προς την Ουκρανία. Ακόμα και αν το Κρεμλίνο δεν απέρριπτε ολοκληρωτικά μια πρόταση για κατάπαυση του πυρός ώστε να αποφύγει τα πλήγματα στην εικόνα της, θα έπρεπε να αντιπροτείνει όρους που δεν θα γίνονταν αποδεκτοί από την Ουκρανία και την Δύση.
Ωστόσ, σε τελική ανάλυση, αξίζει να γίνει προσπάθεια διαμεσολάβησης ώστε να κηρυχτεί κατάπαυση πυρός μεταξύ Κιέβου και Μόσχας, όχι τόσο για ότι θα μπορούσε να πετύχει όσο για ότι θα αναδείκνυε. Ακόμα και αν η Ρωσία απέρριπτε την πρόταση εκεχειρίας, θα ήταν λογικό για το Κίεβο να την ρίξει στο τραπέζι. Κάτι τέτοιο, θα επέτρεπε στην Ουκρανία να πάρει την πολιτική πρωτοβουλία, υπενθυμίζοντας έτσι στην κοινή γνώμη στην Δύση και παραπέρα ότι αυτός ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα της ρώσικης επιθετικότητας. Η απόρριψη μιας εκεχειρίας εκ μέρους του Κρεμλίνου θα βοηθούσε τις δυτικές κυβερνήσεις να διατηρήσουν και να εντείνουν τις κυρώσεις έναντι της Ρωσίας και να βοηθήσουν την Ουκρανία να διασφαλίσει μια μακροπρόθεσμη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια.
Είτε γίνει, είτε δεν γίνει μια κατάπαυση πυρός, η Ουκρανία οφείλει να στραφεί προς μια αμυντική στρατηγική αντί για την τρέχουσα επιθετική της στρατηγική. Η τωρινή προσέγγιση του Κιέβου κοστίζει ακριβά χωρίς να έχει υψηλές προοπτικές, και αυτό βάζει τους ουκρανούς στην άβολη θέση να ζητούν την διαρκή βοήθεια της Δύσης προς μια προσπάθεια της οποίας οι πιθανότητες επιτυχίας μειώνονται. Αντιθέτως, η Ουκρανία θα έπρεπε να διατηρήσει και να ξαναχτίσει τα εδάφη που τώρα ελέγχει, αναστρέφοντας την εξίσωση επίθεσης-άμυνας και αναγκάζοντας την Ρωσία να βρεθεί στην θέση να αναλάβει το δυσβάσταχτο κόστος των επιθετικών επιχειρήσεων εναντίον καλά τοποθετημένων ουκρανικών δυνάμεων και μιας αυξημένης αεράμυνας. Ακόμα και στην περίπτωση στροφής σε μια αμυντική στρατηγική κατά μήκος του μετώπου, η Ουκρανία θα μπορούσε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί όπλα μεγάλης εμβέλειας, ναυτικές ενισχύσεις και μυστικές επιχειρήσεις για να χτυπήσει στα μετόπισθεν των ρώσικων θέσεων και στην Κριμαία, αυξάνοντας το κόστος μιας συνεχιζόμενης κατοχής. Και αν αποδειχθεί ξεκάθαρα ότι η ρώσικη στρατιωτική ικανότητα ή θέληση παραπαίει, η Ουκρανία θα διατηρούσε την επιλογή να επανέλθει σε μια πιο επιθετικά προσανατολιζόμενη στρατηγική.
Μια στρατηγική στροφή αυτού του τύπου θα ανέτρεπε την κατάσταση εις βάρος της Ρωσίας, καθώς θα απαιτούσε από τις δυνάμεις της να πετύχουν κάτι που μέχρι τώρα δεν έχουν δείξει ότι είναι ικανές να καταφέρουν, δηλαδή, αποτελεσματικές συντονισμένες επιχειρήσεις όλων των όπλων. Την ίδια στιγμή, η μεταστροφή θα έσωζε ζωές και χρήματα και θα μείωνε την αμυντική εξάρτηση από την Δύση, κάτι που θα μπορούσε να αποδειχθεί μείζονος σημασίας αν η αμερικανική βοήθεια μειωθεί και η Ευρώπη αναγκαστεί να φορτωθεί όλο το βάρος μόνη της. Η Ουκρανία θα έκανε καλά να αφιερώσει εισερχόμενους πόρους στην μακροπρόθεσμη ασφάλεια και ευημερία της αντί να τα σπαταλάει στο πεδίο των μαχών χωρίς ουσιαστικό κέρδος.
Φυσικά, το να πειστεί ο ουκρανός Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι και η ουκρανική κοινή γνώμη να αλλάξει η στρατηγική προσέγγιση δεν θα ήταν εύκολο έργο, δεδομένου του δίκαιου του σκοπού τους και όλες τις θυσίες που έχουν κάνει μέχρι τώρα. Αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι αυτό που ξεκίνησε για την Ουκρανία ως πόλεμος από αναγκαιότητα - η μάχη για την επιβίωση της - έχει μεταμορφωθεί σε πόλεμο από επιλογή, μια μάχη για την επανακατάληψη της Κριμαίας και μεγάλου κομματιού της περιοχής του Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία. Ένας τέτοιος πόλεμος όχι μόνο δεν μπορεί να κερδηθεί αλλά διακινδυνεύει την μελλοντική απώλεια της βοήθειας της Δύσης. Για την Ουκρανία έχει πιο πολύ νόημα να διασφαλίσει ότι η πλειονότητα των εδαφών που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Κιέβου θα αποτελούν μια ευημερούσα και ασφαλή δημοκρατία παρά να ρισκάρει το μέλλον του έθνους μέσω μιας αμφίβολου επιτυχίας πολεμική προσπάθεια για να επανακτήσει εδάφη που βρίσκονται υπό ρώσικο έλεγχο. Η ανάδυση της Ουκρανίας ως μιας επιτυχημένης και σταθερής δημοκρατίας ικανής να υπερασπίσει τον εαυτό της θα αποτελούσε μια εκκωφαντική ήττα για τις ρώσικες φιλοδοξίες.
ΕΝΑ ΠΙΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΣΤΟΙΧΗΜΑ
Οι φίλοι της Ουκρανίας στην Δύση μπορούν και οφείλουν να χρυσώσουν κάτι που θα αποτελούσε ένα πολύ άνοστο χάπι για τους ουκρανούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και επιλεγμένα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ (μια συμμαχία των πρόθυμων φίλων της Ουκρανίας) οφείλουν να δεσμευτούν όχι μόνο ως προς μια μακροπρόθεσμη οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη αλλά και ως προς την εγγύηση της ουκρανικής ανεξαρτησίας. Αυτό το εγχείρημα θα βασιζόταν πάνω στο Άρθρο 4 του Συμφώνου του ΝΑΤΟ, το οποίο προβλέπει άμεσες συζητήσεις όποτε "η εδαφική ακεραιότητα, πολιτική ανεξαρτησία, ή ασφάλεια" ενός κράτους-μέλους απειλείται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία πρόσφατα ανακοίνωσε την πρόθεση της να ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Ουκρανίας στις τάξεις της, πρέπει να επιταχύνει το χρονοδιάγραμμα της ένταξης και να προωθήσει μια συμφωνία πιο ειδικής, χαλαρής ένωσης στο μεσοδιάστημα. Οι δυτικοί σύμμαχοι θα έπρεπε επίσης να κάνουν ξεκάθαρο ότι οι περισσότερες κυρώσεις έναντι της Ρωσίας θα συνεχίσουν να υφίστανται ώσπου οι ρώσικες δυνάμεις εγκαταλείψουν την Ουκρανία, και ότι θα βοηθήσουν την Ουκρανία να παλινορθώσει την εδαφική της ακεραιότητα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Είναι αρκετά πιθανό ότι η προοπτική μιας αμοιβαία συμφωνηθείσας εκεχειρίας και των κατοπινών διαπραγματεύσεων σχετικά με τον εδαφικό έλεγχο θα βελτιωθεί σημαντικά μετά τις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του 2024. Αν ο νικητής δεσμευτεί ως προς την συνέχιση της διατλαντικής αλληλεγγύης και την συνέχιση των προσπαθειών για την εξασφάλιση της ουκρανικής ασφάλειας και κυριαρχίας, ο Πούτιν δεν θα είχε λόγο να πιστεύει ότι ο χρόνος είναι με το μέρος της Ρωσίας. Αλλά οι αμερικάνικες εκλογές είναι έναν χρόνο μακριά και το αποτέλεσμα τους θα μπορούσε να αφήσει την Ουκρανία αβοήθητη. Ούτε η Ουάσινγκτον ούτε το Κίεβο θα έπρεπε να λάβουν ένα τέτοιο ρίσκο. Οι ΗΠΑ οφείλουν να δουλέψουν τώρα με την Ουκρανία για την στροφή προς μια νέα στρατηγική που αντανακλά την στρατιωτική και πολιτική πραγματικότητα. Το αντίθετο ισούται με ένα επικίνδυνο τζογάρισμα πάνω στο μέλλον της Ουκρανίας.
τι μας λένε λοιπόν οι δύο αρθρογράφοι, αφού κατάφεραν να μας κοιμήσουν με τις συνεχείς τους επαναλήψεις:
1) αδειάζουν τον ζελέ που επέμενε ότι η ουκρανική αντεπίθεση πάει καλά και επιβεβαιώνουν τον αρχιστράτηγο ζαλούζνι. ήδη η Αβντιίβκα και κάτι άλλα μέρη έπεσαν στα χέρια του ρώσικου ιμπεριαλισμού
2) η ουκρανία δεν πρόκειται να πάρει πίσω ούτε την Κριμαία ούτε το Ντονμπάς από τον σολζενιτσικό γιωτά πρώην καγκεμπίτη (όπως είχε πει παλιότερα και ένας υφιστάμενος του στόλτενπερκ) και καλύτερα να τα αποχαιρετήσει για πάντα
3) η ουκρανία δεν πρόκειται να κερδίσει τον πόλεμο και κινδυνεύει να τον χάσει ολοκληρωτικά
4) ο σολζενιτσικός γιωτάς πρώην καγκεμπίτης όχι μόνο δεν έχει χάσει τον έλεγχο εντός ρωσίας, ούτε πεθαίνει από καρκίνο και όλα τα υπόλοιπα γνωστά παραμύθια των δυτικών αλλά έχει ισχυροποιηθεί πολιτικά και έχει βρει νέες αγορές για την ενέργεια του
5) αμερικάνικο μπαγιόκο και f-16 μπάι-μπάι
6) ας κόψει τον λαιμό της η μισή εε να δίνει λεφτά στον ζελέ τώρα που σλοβακία, ουγγαρία και οι σχετικοί κόβουν λάσπη. ούτως ή άλλως ο βασικός σκοπός της εμπλοκής της αμερικής στην όλη ιστορία ήταν να καταστρέψει την εε ενεργειακά και οικονομικά
7) ο ανοϊκός παππούλης από το ντέλαγουερ δεν πρόκειται να ξαναβγεί και όταν γυρίσει ψόφιο κουνάβι από το queens αντίο ζωή
8) οι διαπραγματεύσεις - αν τις δεχτεί ο σολζενιτσικός γιωτάς πρώην καγκεμπίτης - δεν πρόκειται να βγάλουν εδαφικό κέρδος για την ουκρανία, παρά μόνο θα ζητήσει έλεος και να θα επικυρώσει de jure την προσάρτηση της Κριμαίας και του Ντονμπάς
9) (και πιο σημαντικό) θα διατηρηθούν ντεμέκ οι περισσότερες κυρώσεις προς την ρωσία (δηλαδή οι πίπες περί κλεισίματος λογαριασμών των "ολιγαρχών) αλλά η πιο σημαντική, δηλαδή η κύρωση στην ροή ρώσικου αερίου και πετρελαίου θα αρθεί
βρε τον κακομοίρη τον ζελέ, στο τέλος με τον σολτς και τον κούλη στο χέρι θα μείνει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου