βελιγράδι: ο γ.γ. του πλοκ στην φωλιά του τιτοϊκού ρεβιζιονισμού

πρόσφατα ο γ.γ. του πλοκ έκανε ταξίδι-αστραπή στο Βελιγράδι (φυσικά και όχι για λόγους αναψυχής, τι σταχανοφικοί είμεθα). λόγω υποχρεώσεων και μιας υφέρπουσας βαρεμάρας, δεν τριγύρισε πάρα πολύ, οπότε μην περιμένετε κινηματικό τριπ αντβάιζο και που να μπουκώσετε, γιατί στην πρώην πρωτεύουσα του ρεβιζιονιστή τίτο, αυτού του ιούδα που έδωσε πισώπλατη μαχαιριά στον ΔΣΕ, δεν καταδεχόμαστε να διασκεδάσουμε. αυτό το αφήνουμε για την φιλόξενη Τασκένδη και τις πολιτείες της.

το πρώτο πράγμα που παρατήρησα με την άφιξη μου στο αεροδρόμιο nikola tesla ήταν ότι γίνονταν έργα αναβάθμισης του αεροδρομίου.

βλέποντας ότι ανάδοχος της ανακαίνισης του αεροδρομίου είναι η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΤΕΡΝΑ, διάφορες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου: πρώτον, να τρέξω όσο πιο γρήγορα γινόταν για να μην την πάθω όπως διάφοροι δύσμοιροι συμπολίτες μας που έχουν αφήσει αυτόν τον μάταιο κόσμο λόγω κακοτεχνιών της τερνα. δεύτερον, η ρεμούλα είναι γενικευμένο βαλκανικό φαινόμενο. τρίτον, αναλογίστηκα τους ναρίτες και αυτόνομους αυτού του κόσμου που αν έβλεπαν τον μουσαμά της τερνα θα έλεγαν για διείσδυση του ελληνικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια κλπκλπ.

βγαίνοντας στην έξοδο του αεροδρομίου, με σταματάει σέρβος ταρίφας και με ρωτάει αν θέλω ταξί. έχοντας ξυπνήσει πολύ νωρίς το πρωί για να πετάξω, δεν μπορούσα να αρνηθώ την πρόταση του. νομοτελειακά, η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν: "γκρικ μπράδερ;" όντας εν γένει ευγενικός και προσήνης σαν άνθρωπος, έπνιξα την ανάγκη μου να αρχίσω να του τα χώνω για τον μιλόσεβιτς και την σφαγή της Σρεμπρένιτσα και την ελληνική συνενοχή και έγνεψα καταφατικά. "φρομ τεσαλονίκι;" "άι λιβ ιν άθενς μπατ άι αμ φρομ θεσαλονίκι," του απαντάω. "α, γιες, τεσαλονίκι, βέρι νάις σίτι, άιβ μπιν δέαρ." και εκεί μου κάνει την ύποπτη ερώτηση: "ολιμπιάκος;" "άσε ρε πονηρέ επειδή να πούμε είσαι αλεπουδιάς," του απαντάω εγώ με φωνή σαν του αυγολέμονου. "πάοκ αντ παρτιζάν όνλι. άι χόουπ γιου αρ νοτ τσαβέρνα ζβέζντα," του λέω με απειλητική φωνή, κραδαίνοντας κονσερβοκούτι. "νο, νο, άιμ πάρτιζαν." την γλύτωσε ο ταρίφας και δεν βρέθηκε σφαγμένος να επιπλέει στον Δούναβη και εκεί άρχισε κάτι να μου λέει για τον γκαστόνε ομπράντοβιτς και τον πανατινάικος.

το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς καθ'οδόν προς το Βελιγράδι από την εθνική οδό είναι ένα kosovo is serbia γραμμένο σε μια πεζογέφυρα.

εκεί άρχισα να κριντσάρω σκεπτόμενος το ότι μεγάλωσα σε οικογένεια ΚΚΕ με πατέρα να έχει για εικόνισμα τον μιλόσεβιτς που τον πολεμούσαν όλοι ενώ αυτός ήταν άγιος.

μπαίνοντας στο Βελιγράδι, πρέπει να περάσεις από το Νόβι Μπέογκραντ, που βρίσκεται περίπου στο κέντρο της μητροπολιτικής περιοχής και χτίστηκε μετά τον β΄π.π. για να στεγάσει το κυρίως προλεταριακό τμήμα του πληθυσμού. το κύριο χαρακτηριστικό του είναι οι πολυώροφες εργατικές πολυκατοικίες (γνωστές ως Bloks) με κυρίαρχη την μπρουταλιστική αισθητική (βλέπε την παρακάτω εικόνα καθώς και την αρχική της ανάρτησης).

 

πλέον το Νόβι Μπέογκραντ είναι το κύριο επίκεντρο της οικονομικής και οικοδομικής ανάπτυξης του Βελιγραδίου, με πολλά σύγχρονα κτίρια να χτίζονται στις όχθες του ποταμού Σάβου, τα οποία παραδόξως συνεχίζουν να διατηρούν στοιχεία του μπρουταλισμού

όπως είπα και παραπάνω, δεν έχω πολλά να περιγράψω για την πόλη γιατί δεν περιηγήθηκα σχεδόν καθόλου. οι τιμές είναι αξιοπρεπείς, ωστόσο μου φάνηκε ότι λόγω του ότι όλα τα χρήματα που χρησιμοποιούν είναι με στρογγυλεμένα μεγάλα ποσά (τύπου 2000 δινάρια) είναι κάπως εύκολο να χάσεις την μπάλα του πόσα ξοδεύεις.

τον περισσότερο χρόνο μου τον πέρασα στο κτίριο της φιλοσοφικής του πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, ένα αρκετά παλιό κτίριο, με πολύ χρηστική αρχιτεκτονική, καθώς αποτελείται από κυκλικούς ορόφους και πολλούς εσωτερικούς γεφυρωτούς διαδρόμους. καμία σχέση με τα σύγχρονα ελληνικά πανεπιστημιακά κτίρια που μοιάζουν με νεόδμητα επαρχιακά κέντρα υγείας.

όπως φαίνεται και από τις παρακάτω φωτό, στις τουαλέτες του πανεπιστημίου γίνεται μεγάλη διαπάλη σε σχέση με το έμφυλο ζήτημα και την ορθή χρήση των αντωνυμιών.

η αίσθηση των περισσότερων σέρβων που συναναστράφηκα ήταν ότι στην ελλάδα και δη στην θεσσαλονίκη υπάρχει ένα πολυπολιτισμικό κλίμα και τους έκανε εντύπωση η αναφορά μου στις ακροδεξιές πορείες σε σχέση με το μακεδονικό και το τι έζησα ως μαθητής δημοτικού σε σχολείο της θεσσαλονίκης στα μέσα των 90ς.

αντίστοιχα, σε συνομιλία μου με καθηγητή της φιλοσοφικής του πανεπιστημίου των Σκοπίων (της πόλης ρε αλεπουδιάρηδες), επιβεβαιώθηκε αντίστοιχα η επιθετικότητα των εθνικιστών της μακεδονίας (της χώρας) απέναντι σε όποιον τάχθηκε με την συμφωνία των πρεσπών. φυσικά, εγώ σε αυτό το θέμα εξέφρασα την συνεπή κομμουνιστική θέση ότι η συμφωνία των πρεσπών ήταν κατά βάση άδικη για την μακεδονία (την χώρα) και συμφέρουσα για τον ελληνικό εθνικισμό. αλλά αυτά σε κάποια άλλη ανάρτηση.

βασικό χαρακτηριστικό του Βελιγραδίου είναι ότι είναι μια πολύ ζωντανή πόλη, με μπάντες να παίζουν μουσικές σε παιδικές χαρές, πάρκα, την νεολαία να είναι πολύ outgoing παρά την δυνατή βροχή που έπεφτε σάββατο βράδυ (είχε βέβαια πάρα πολλή ζέστη). οφείλω ωστόσο να πω ότι τρώνε πολύ κρέας. έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι τελικά οι έλληνες και γενικά οι μεσόγειοι παίζει να έχουν την πιο υγιεινή διατροφή. απίστευτο.

(η όχθη του Δούναβη)

(η Δυτική Πύλη του Βελιγραδίου, ίσως το πιο κλάσικό δείγμα του σοσιαλιστικού μοντερνιστικού μπρουταλισμού)

ωστόσο, τα χάιλαιτς της διαμονής μου στο Βελιγράδι συνέβησαν κατά την διαδρομή της επιστροφής μου. πέρασα έξω από την stark arena (άντε μωρή παρτιζάν) και αφενός είδα πολλά βενζινάδικα της καζπρομ (πουτινάκια οι σέρβοι), αφετέρου, πέρασαν από μπροστά μας όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά τέσσερις μαζεμένες φεράρι. τόσες μαζεμένες δεν είχα δει ποτέ μου, άσε που έπαθα και ένα μικρό φλασπακ σκεπτόμενος το θρυλικό arcade παιχνίδι Out Run.

κατάλαβες σύντροφε τι κονόμησαν οι τιτοϊκοί ρεβιζιονιστές με την γιουγκοσλαβική διαχείριση καπιταλιστική θεωρία και πράξη;

κοντά στο αεροδρόμιο υπάρχει ένα ενδιαφέρον μουσείο αεροπορίας με πολλά παρκαρισμένα μαχητικά αεροσκάφη της γιουγκοσλαβικής περιόδου με το τιτοϊκό αστέρι στο πλάι, αλλά δεν πρόλαβα να βγάλω φωτό.

το αποκορύφωμα της σέρβικης εμπειρίας μου συνέβη δευτερόλεπτα πριν μπω στο αεροπλάνο του γυρισμού. καθώς περνούσα την φυσούνα κοιτάω το διπλανό αεροσκάφος, το οποίο είχε την ονομασία Vlade Divac.

έτσι λοιπόν κοίταξα γύρω μου μήπως έβλεπα και κανένα αεροσκάφος ονόματι Πέτζα Στογιάκοβιτς ή Ζόραν Σάβιτς για να αρχίσω να φωνάζω "ωωω παοκάρα) αλλά εις μάτην.

(αν θέλετε μια πιο ενδελεχή ταξιδιωτική ανάλυση του Βελιγραδίου και γενικά των πρώην γιουγκοσλαβικών μεγαλουπόλεων, μπορείτε να καταθέσετε γραπτό αίτημα προς το π.γ. της κ.ε. του πλοκ με αποδέκτη τον σ. κομισάριο Γεωργίας που έχει ταξιδέψει πιο πολύ)