το π.γ. της κ.ε. του πλοκ πιστό στις αντιιμπεριαλιστικές του αρχές
(= πιστό στο κλίκ=πέητ) αποφασίζει με κοοπτάτσια την επιβολή μιας νέας
μόνιμης στήλης που θα αναρτάται κάθε τετάρτη με τίτλο "μεγάλες στιγμές
του ιμπεριαλισμού," στην οποία θα σχολιάζονται παλιά ή νέα λόγια και
έργα των διαφόρων κηνσόρων του ιμπεριαλισμού.
άντε έτσι για να μην λένε κάποιοι πονηροί αλεπουδιάρηδες ότι ο γ.γ. του πλοκ τα ρίχνει όλα στον δυτικό ιμπεριαλισμό και δεν λέει τίποτα για τους ρώσους (μάλιστα μπορεί κάποιοι ακόμα πιο πονηροί να νομίζουν ότι ο ναζιστικός ζελές της τρίτης έχει στόχο να στηρίξει την ρώσικη εισβολή στην ουκρανία) σήμερα ο γ.γ. του πλοκ θα κάνει μια πολύ μικρή αναδρομή στην εμπλοκή της κυβέρνησης του σολζενιτσικού γιωτά πρώην καγκεμπίτη και του βάκνερ κρουπ σε πραξικοπήματα και εμφυλίους στην αφρική.
Μάλι
Το 2021 έγινε το τρίτο μέσα σε 10 χρόνια πραξικόπημα στο μάλι. η χώρα βρίσκεται ήδη από το 2012 σε πόλεμο, με τους Τουαρέγους αντάρτες στα βόρεια της χώρας να πολεμούν για την απόσχιση τους από την χώρα, και την γαλλία να έχει εισβάλει για να "βοηθήσει" στην ήττα των ανταρτών. μετά το πραξικόπημα του 2021, με το οποίο κατέλαβε την εξουσία ο στρατιωτικός και mastermind και του πραξικοπήματος του 2020 assimi goïta, άρχισαν να καταφθάνουν στο μάλι ρώσοι στρατιωτικοί σύμβουλοι και ανθρώπινο δυναμικό της βάκνερ άρχισε να φτάνει στην χώρα για να εκπαιδεύσουν τον μαλιανό στρατό και για προστασία ενάντια στους τζιχαντιστές της Αλ-Κάιντα και του isis που ελέγχουν εδάφη στα βόρεια και στα δυτικά, αλλά κυρίως στους Τουαρέγους του βορρά. πράγματι, στην πρόσφατη κατάληψη της πόλης Κιντάλ πραγματοποιήθηκε χάρη στην παρουσία της βάκνερ. επίσης, φαίνεται ότι το πραξικόπημα είχε ως στόχο την εκδίωξη της γαλλικής στρατιωτικής παρουσίας στην χώρα, και πιθανότατα πραγματοποιήθηκε με ανάμειξη της ρωσίας. η γαλλία, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, κατήγγειλαν την ανάμειξη της ρωσίας στο μάλι. το 2022, κατά την διάρκεια μαχών με την Αλ-Κάιντα στην πόλη Moura, η βάκνερ ενεπλάκη στην σφαγή πάνω από 300 αμάχων.
Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία
Ο γ.γ. του πλοκ ομολογεί ότι δεν καταλαβαίνει τι ακριβώς παίζει στην ΚΑΔ και ότι έχει μείνει στην περίοδο που έκαναν αντάρτικο οι ισλαμιστές Σελέκα (σελέκα κι ας μη γαμήσω ποτέ;) και οι χριστιανομαλάκες αντι-μπαλάκα (ή αλλιώς φιλομαλάκα;) και ότι από το 2014 έχει χαθεί η μπάλα με πόσες ένοπλες ομάδες υπάρχουν, τι θέλουν κλπ. Κάτι παρόμοιο με την ΛΔ κονγκό δλδ. αυτό που έχει καταλάβει είναι ότι κάποιοι σκοτώνονται μεταξύ τους, μετά τα βρίσκουν και σκοτώνονται με την κυβέρνηση κλπ. στην κυβέρνηση, λοιπόν, βρίσκεται ο faustin-archange touadéra (σοσιαλδημοκράτης σύμφωνα με την wikipedia) από το 2016 και η ρωσία έχει εμπλακεί στα της χώρας και του εμφυλίου από το 2017. εκτός από την βάκνερ, ένας άλλος ρώσικος μισθοφορικός στρατός που επιχειρεί στην ΚΑΔ είναι η πάτριοτ. το 2018 σκοτώθηκαν 3 ρώσοι δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν (λέγεται από την πάτριοτ) καθώς ερευνούσαν την δράση ρώσων μισθοφόρων στην ΚΑΔ. το 2020 ο πρώην πρόεδρος françois bozizé - που είχε ανατραπεί το 2013 από τους Σελέκα - επαναδραστηριοποιήθηκε και σε συνεργασία με διάφορες από τις ένοπλες πολιτοφυλακές παραλίγο να καταλάβουν την πρωτεύουσα Μπαγκί. τότε η ρωσία απέστειλε εκατοντάδες στρατιωτικούς συμβούλους και η ρουάντα απέστειλε στρατεύματα που αναχαίτισε τους αντάρτες, οι οποίοι κατηγόρησαν τον touadéra για νοθεία στις εκλογές. από το 2021, η δράση της βάκνερ έχει ενταθεί και είναι αυτή που έχει σώσει την κυβέρνηση touadéra. οι ρώσοι μισθοφόροι έχουν κατηγορηθεί για σφαγές σε χωριά στα βορειοδυτικά της χώρας, σκοτώνοντας αδιάκριτα τόσο αντάρτες όσο και χωρικούς, αλλά και εργάτες από το τσαντ, το σουδάν και τον νίγηρα που δουλεύουν σε ορυχεία και κτηνοτροφικές μονάδες, ακόμα και στρατιώτες του τσαντ, ενώ ανάγκασαν πολλούς πολίτες να δουλέψουν με την βία για την βάκνερ.
εκτός από τις ένοπλες επιχειρήσεις και την ασφάλεια των αξιωματούχων της κυβέρνησης, η βάκνερ στην ΚΑΔ - ως αντιπρόσωπος της ρωσίας δηλαδή - ενεργοποιείται στην υλοτομία, την εξόρυξη χρυσού, το εμπόριο διαμαντιών και την παραγωγή αλκοόλ (παραδοσιακή οικονομική δραστηριότητα στην ΚΑΔ). τι θα λέγατε για μια κεντροαφρικάνικη βότκα;
Νίγηρας
Στον νίγηρα μαίνεται τζιχαντιστική εξέγερση από το 2015 και το isis ελέγχει εδάφη στα νοτιοδυτικά σύνορα με την μπουρκίνα φάσο και το μάλι. σύμφωνα με άρθρο του tass, από το 2017 η ρωσία συμφώνησε να εμπλακεί στον "πόλεμο κατά της τρομοκρατίας" στηρίζοντας την κυβέρνηση του νίγηρα. το 2022 ιδρύθηκε η οργάνωση Μ62, που απαιτούσε την διακοπή της καθοδηγούμενης από την γαλλία επιχείρησης barkhane στο Σαχέλ για την καταπολέμηση των τζιχαντιστών. η οργάνωση οργάνωσε διαδηλώσεις στην Νιαμέυ κρατώντας ρώσικες σημαίες.
τον ιούλιο του 2023, ο στρατός του νίγηρα με ηγέτη τον abdourahamane tchiani και υποστηριζόμενος από το Μ62 οργάνωσε πραξικόπημα και συνέλαβε τον mohamed bazoum. ο πρικόζιν, ο τώρα τέζα ηγέτης της βάκνερ, εξέφρασε την υποστήριξη του στο πραξικόπημα και στην εκδίωξη των γάλλων. παρότι ο σολζενιτσικός γιωτάς πρώην καγκεμπίτης εξέφρασε το serious concern του για το πραξικόπημα, φαντάζομαι όλοι καταλαβαίνουμε ότι πίσω από αυτό είναι η ρωσία και η βάκνερ.
Μπουρκίνα Φάσο
Στην μπουρκίνα φάσο επίσης μαίνεται η ισλαμική εξέγερση του Σαχέλ και μέσα σε έναν χρόνο έχουν γίνει τρία πραξικοπήματα, με τους πραξικοπηματίες να καταγγέλλουν τους πρώην πραξικοπηματίες ότι δεν κατάφεραν να νικήσουν τους τζιχαντιστές. τον ιανουάριο του 2022, ο στρατιωτικός paul-henri sandaogo damiba ανέτρεψε τον πρόεδρο roch marc christian kaboré και κατέλαβε την εξουσία, αφού προηγουμένως είχε ζητήσει να προσληφθούν μισθοφόροι της βάκνερ για την μάχη ενάντια στους τζιχαντιστές. ο kaboré αρνήθηκε, ε και τι άλλο να κάνει ο damiba, έκανε πραξικόπημα. όπως αναφέρει και το σχετικό άρθρο του σάιτ the daily beast, ήταν μία "offer you can't refuse." στη συνέχεια, τον σεπτέμβριο του 2022, ο στρατιωτικός ibrahim traoré, πρώην σύμμαχος του damiba, έκανε αυτός πραξικόπημα, κατηγορώντας τον προκάτοχο του ότι είναι γιωτάς. όταν μπήκε στην Ουαγκαντούγκου, διάφοροι υποστηρικτές του κυμάτιζαν ρώσικες σημαίες. ο traoré, ο οποίος λέγεται ότι είναι μαρξιστής και παναφρικανιστής, ξανάνοιξε την - από το 1992 ανενεργή - ρώσικη πρεσβεία στην πρωτεύουσα, ωστόσο αρνείται τις κατηγορίες της γκάνας ότι έχει προσλάβει μισθοφόρους της βάκνερ στα βόρεια της χώρας και ότι έχει παραχωρήσει ένα ορυχείο προς αντάλλαγμα των υπηρεσιών της.
Σουδάν
Ως γνωστόν, το 2019 ανετράπη με πραξικόπημα ο για χρόνια δικτάτορας ομάρ αλ-μπασίρ μετά την δημοκρατική εξέγερση του 2018, ωστόσο οι διαδηλωτές και οι αντιδικτατορικές οργανώσεις καταδίκασαν και το πραξικόπημα και την στρατιωτική κυβέρνηση, κάτι που έκαναν και στελέχη της κυβέρνησης πούτιν. τον οκτώβριο του 2021, ο στρατιωτικός abdel fattah al-burhan ανέτρεψε τον διορισμό από την προηγούμενη χούντα πρωθυπουργό abdalla hamdok, έχοντας ως κύρια δύναμη κρούσης τις παραστρατιωτικές rsf (rapid support forces, δυνάμεις ταχείας υποστήριξης). o λαβρόφ είπε ότι για το πραξικόπημα ευθύνεται η προηγούμενη γιωτάδικη χούντα. στην συνέχεια όμως ο al-burhan τα έσπασε με τον διοικητή των rsf abdelrahim dagalo τον φεβρουάριο του 2023, καθώς οι rsf άρχισαν να διογκώνουν την παρουσία και επιτέθηκαν σε στρατόπεδα του στρατού στο Χαρτούμ. η βάκνερ, σύμφωνα με το cnn, έχει προμηθεύσει τις rsf με πυραύλους και οχήματα, ενώ λέγεται ότι έχει μεταφέρει και μισθοφόρους της από το Σαχέλ, το τσαντ και την λιβύη για να πολεμήσουν στο πλευρό των rsf. o δε λαβρόφ έχει δικαιολογήσει την αίτηση βοήθειας από την βάκνερ. τις rsf επίσης υποστηρίζουν τα εμιράτα και - κουκου - ο σύντροφος χαφτάρ.
Λιβύη
Όπως ο γ.γ. του πλοκ έχει αναφέρει και σε παλιότερο ποστ, ο σύντροφος χαφτάρ (ο σφαγέας της Ντέρνα) και το παρεάκι του, ο λιβυκός εθνικός στρατός, στηρίζεται - κόντρα στην αναγνωρισμένη από τον οηε, την αμερική και την τουρκία κυβέρνηση του σάρατζ - από την ελλαδάρα, τα εμιράτα και την ρωσία. η βάκνερ έχει παρουσία στην λιβύη από το 2018, με κατασκευή στρατιωτικών βάσεων, έμψυχο δυναμικό, οπλισμό, νάρκες, ενώ έχουν σκοτώσει αμάχους και έχουν κατηγορηθεί ότι προωθούν τον γιο του καντάφι, σαϊφ αλ-ισλάμ καντάφι να εμπλακεί στην πολιτική της λιβύης. φυσικά, τα σχέδια της ρωσίας και της βάκνερ στην λιβύη μέχρι τώρα έχουν πάρει τον πούλο. μήπως να οφείλεται ότι τους στηρίζει και η Κοσμική Κατάρα της Δεξιάς; σώπα καημένε...
Τσαντ
Το 2021, η ομάδα πρώην στρατιωτικών FACT (Front pour l’alternance et la concorde au Tchad, Δύναμη για την Αλλαγή και την Ομόνοια στο Τσαντ) οργάνωσε ένοπλη εξέγερση στο βορειοδυτικό τσαντ, στα σύνορα με την λιβύη, εναντίον της αυταρχικής κυβέρνησης του ιντρίς ντεμπί, καταφέρνοντας μάλιστα να τον σκοτώσουν όταν ο ίδιος ο ντεμπί ήταν επικεφαλής στο πεδίο της μάχης. η fact ηττήθηκε και ο γιος του ντεμπί έγινε πρόεδρος της χώρας. από το 2016 που ιδρύθηκε έχει πολεμήσει αλλά και συμμαχήσει με τον λιβυκό στρατό του χαφτάρ, ο οποίος στήριξε τους ενόπλους στις μάχες του 2021. άρθρο του al-jazeera αναφέρεται σε - ανεπιβεβαίωτες φήμες - ότι οι ένοπλοι εκπαιδεύτηκαν από την βάκνερ, ενώ οι new york times έχουν υποστηρίξει ότι τα όπλα που η βάκνερ έδωσε στους ενόπλους πληρώθηκαν από τα εμιράτα.
Μοζαμβίκη
Από το 2017, το isis πραγματοποιεί εξέγερση στην περιοχή Cabo Delgado της βόρειας μοζαμβίκης. η μοζαμβίκη είναι από το 1975 σύμμαχος της ρωσίας, όντας μέχρι το 1992 "σοσιαλιστικό" κράτος. σύμφωνα με άρθρο του the maritime executive του 2019, η ρωσία, εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι η total και η exxon σταμάτησαν τις εξορύξεις πετρελαίου και αερίου στην μοζαμβίκη λόγω της τρομοκρατίας, προσπάθησε να οικειοποιθηθεί τα κοιτάσματα της χώρας προς όφελος της καζπρομ. έτσι απέστειλε 200 μισθοφόρους της βάκνερ με συνδρομή της ρώσικης αεροπορίας και ναυτικού για να πολεμήσουν τους τζιχαντιστές. όμως αποδείχθηκαν αρκετά γατάκια για το isis και μετά από πολλές απώλειες πήραν πούλο.
Νιγηρία
Σύμφωνα με αρθρο των international business times, η νιγηρία, μετά από πόρτα που έφαγε από την αμερική, το 2016 ζήτησε από την ρωσία (και το πακιστάν) να της πουλήσουν μαχητικά αεροσκάφη για τις επιχειρήσεις ενάντια στους τζιχαντιστές του μπόκο χαράμ, ενώ νιγηριανοί στρατιώτες εστάλησαν στην ρωσία για εκπαίδευση. το 2021, η νιγηρία σύναψε με την ρωσία συμφωνία στρατιωτικοτεχνικής συνεργασίας, ώστε να εκπαιδευτούν στρατιώτες από την ρωσία και να προμηθευτεί όπλα από τους ρώσους. δεν θα αργήσουν να βγαίνουν και ρεπορτάζ για παρουσία της βάκνερ και στην νιγηρία, η οποία άλλωστε είναι ο 6ος μεγαλύτερος εξαγωγέας πετρελαίου και κατέχει μεγάλα κοιτάσματα μεταλλευμάτων. και να μην ξεχνάμε τις συγκρούσεις μεταξύ φυλών και των νιγηριανών κυβερνήσεων στο δέλτα του ποταμού Νίγηρα για τον έλεγχο του πετρελαίου.
τώρα, μετά από το ξεφωνητό στον ρωσικό ιμπεριαλισμό, να περιμένει ο γ.γ. του πλοκ και κατηγορίες ότι τα έχει βρει με την ΟΑΚΚΕ;
αφουγκραζόμενο την ανάγκη των συντροφισσων και των συντρόφων για
λίγη κωμική ανακούφιση από το καμίνι της ταξικής πάλης (λέγε με
κλικ-πέητ και ανάγκη για views), το π.γ. της κ.ε. του πλοκ με κοοπτάτσια
αποφασίζει την επιβολή νέας μόνιμης στήλης που θα δημοσιεύεται κάθε
τρίτη με τίτλο "ο ναζιστικός ζελές της τρίτης" όπου θα αναρτάται κάποια
δήλωση του μεγαλύτερου κωμικού που έγινε ποτέ πρόεδρος χώρας, του
βολοτίμιρ του ζελέ του αστείου.
για τον σημερινό ζελέ, ο γ.γ. του πλοκ δίνει το βήμα στο έγκυρο (not) σάιτ διπλωματίας και αμερικάνικης στρατιωτικής προπαγάνδας foreign (love) affairs, για να δούμε λίγο και από συμμαχικά στόματα το άδειασμα που τρώει ο ζελές, όπως φαίνεται από το παρακάτω άρθρο "Redefining Success in Ukraine" ("Επαναπροσδιορίζοντας την Επιτυχία στην Ουκρανία"), το οποίο ο καλός σας γ.γ. μεταφράζει για εσάς, γιατί οι φίλοι μας οι αμερικάνοι είναι ματζίρηδες και ζητάνε συνδρομή:
Redefining Success in Ukraine
A New Strategy Must Balance Means and Ends
By Richard Haass and Charles Kupchan
Ukraine’s
counteroffensive appears to have stalled, just as wet and cold weather
brings to a close the second fighting season in Kyiv’s effort to reverse
Russian aggression. At the same time, the political willingness to
continue providing military and economic support to Ukraine has begun to
erode in both the United States and Europe. These circumstances
necessitate a comprehensive reappraisal of the current strategy that
Ukraine and its partners are pursuing.
Such
a reassessment reveals an uncomfortable truth: namely, that Ukraine and
the West are on an unsustainable trajectory, one characterized by a
glaring mismatch between ends and the available means. Kyiv’s war
aims—the expulsion of Russian forces from Ukrainian land and the full
restoration of its territorial integrity, including Crimea—remain
legally and politically unassailable. But strategically they are out of
reach, certainly for the near future and quite possibly beyond.
The
time has come for Washington to lead efforts to forge a new policy that
sets attainable goals and brings means and ends into alignment. The
United States should begin consultations with Ukraine and its European
partners on a strategy centered on Ukraine’s readiness to negotiate a
cease-fire with Russia and to simultaneously switch its military
emphasis from offense to defense. Kyiv would not give up on restoring
territorial integrity or holding Russia economically and legally
accountable for its aggression, but it would acknowledge that its
near-term priorities need to shift from attempting to liberate more
territory to defending and repairing the more than 80 percent of the
country that is still under its control.
Russia
may well reject Ukraine’s offer of a cease-fire. But even if the
Kremlin proves intransigent, Ukraine’s shift from offense to defense
would limit the continuing loss of its soldiers, enable it to direct
more resources to long-term defense and reconstruction, and shore up
Western support by demonstrating that Kyiv has a workable strategy aimed
at attainable goals. Over the longer term, this strategic pivot would
make it clear to Russia that it cannot simply hope to outlast Ukraine
and the West’s willingness to support it. That realization may
eventually convince Moscow to move from the battlefield to the
negotiating table—a move that would be to Ukraine’s ultimate advantage,
since diplomacy offers the most realistic path for ending not only the
war but also, over the long term, Russia’s occupation of Ukrainian
territory.
STALEMATE
The
current situation on the battlefield yields a glass-half-full,
glass-half-empty picture. On one side of the ledger, Ukraine has
demonstrated stunning resolve and skill, not only denying Russia’s
attempt to subjugate it but also taking back a considerable portion of
the territory seized by Russia last year. On the other side of the
ledger are the enormous human and economic costs of the war and the
reality that Russia has succeeded, at least for now, in using force to
seize a sizable piece of Ukraine’s territory. Despite Ukraine’s
much-heralded counteroffensive, Russia has actually gained more
territory over the course of 2023 than Ukraine has. Overall, neither
side has made significant advances. Ukrainian and Russian forces have
fought to an effective standstill: a stalemate has set in.
What,
then, is to be done? One option for the West is to do more of the same,
continuing to provide an enormous amount of weaponry to Ukraine in the
hope that doing so will enable its forces to eventually defeat Russia’s.
The problem is that Ukraine’s military shows no signs of being able to
break through Russia’s formidable defenses, no matter how long and hard
it fights. Defense tends to have the advantage over offense, and Russian
forces are dug in behind miles of mine fields, trenches, traps, and
fortifications. The West can send more tanks, long-range missiles, and
eventually F-16 fighter jets. But there is no silver bullet capable of
turning the tide on the battlefield. As Valery Zaluzhny, Ukraine’s top general, recently admitted,“There will most likely be no deep and beautiful breakthrough.” We are where we are on the battlefield in Ukraine, and where we are looks at best like a costly deadlock.
Time
will not be on Ukraine’s side if a high-intensity war drags on
indefinitely. Russia’s economy and its defense industrial base are on a
war footing. Moscow is also importing arms from North Korea and Iran and
has access to consumer items that contain technology that it can
repurpose for military uses. Should Russia need to reinforce its
military presence in Ukraine, it has a large pool of manpower on which
to draw. Russia has also found new markets for its energy, while
sanctions have had only a modest effect on the Russian economy. Putin
appears politically secure and in control of the levers of power, from
the military and security services to the media and public narrative.
Meanwhile,
in Ukraine, soldiers and civilians alike continue to lose their lives
in significant numbers, the military is burning through its weapons
stocks, and the economy has shrunk by about one-third (although it is
beginning to show signs of growth). Among Ukraine’s Western supporters,
Ukraine fatigue is starting to take a toll on their readiness to keep up
the flow of support to Kyiv. The United States remains central to the
provision of Western aid to Ukraine, but opposition to providing sizable
amounts of further assistance is growing in the Republican Party, so
far foiling the Biden administration’s requests for new funding. The
leading contender for the Republican presidential nomination, former
President Donald Trump, has a history of siding with Russia and
distancing himself from the United States’ partners—including Ukraine.
That Trump is polling ahead of Biden in key swing states only adds to
the uncertainty about the trajectory of U.S. policy. And wobbliness in
U.S. support for Ukraine will increase wobbliness in Europe, where one
EU member, Slovakia, has already decided to cease the provision of
military aid to Kyiv.
Hamas’s
October 7 attack on Israel and the ensuing conflict in Gaza have also
grabbed the world’s attention, relegating the war in Ukraine to the back
burner. The issue is not only that Washington is distracted; the U.S.
military has only finite resources, and U.S. defense industrial base has
far too limited production capacity. The United States is stretched
thin as it supports two partners engaged in hot wars. Defense analysts
are already pronouncing the nation’s defense strategy to be “insolvent,”
as a recent RAND study put it; others argue that the United States
should be devoting its attention and resources to strategic challenges
in the Indo-Pacific.
It
will not be politically easy for either Ukraine or the West to confront
these sobering strategic realities. But it is far preferable for both
Kyiv and its supporters to embrace a new strategy that puts ends and
means back into balance than to continue pursuing a course that has led
to a dead end—and which could, before long, bring about a sharp decline
in Western support for Ukraine.
TURN THE TABLES
Washington
needs to take the lead in launching consultations with Ukraine and
Western allies aimed at persuading Kyiv to offer a cease-fire in place
while pivoting from an offensive to a defensive strategy. The West
should not press Ukraine to give up on restoring its 1991 borders or on
holding Russia responsible for the death and destruction that its
invasion has caused. Yet it must seek to convince Ukrainians that they
need to adopt a new strategy to pursue these objectives.
A
cease-fire would save lives, allow economic reconstruction to get
underway, and enable Ukraine to devote incoming Western arms to
investing in its long-term security rather than to quickly expending
weaponry on a deadlocked battlefield. The precise terms of a
cease-fire—the timing, the exact location of a line of contact, the
procedures for the pullback of weapons and forces, the provisions for
observation and enforcement—would have to be hammered out under broad
international supervision, most likely under the auspices of either the
United Nations or the Organization for Security and Cooperation in
Europe.
A
cease-fire would go into effect only if both Ukraine and Russia agree
to its terms. Moscow’s compliance is not out of the question. Russian
forces have been suffering grievous losses on the battlefield, and the
Kremlin’s act of aggression has clearly backfired, by strengthening
NATO, transatlantic cohesion, and Ukraine’s determination to forever
free itself of Russia’s sphere of influence. Putin just might seize the
opportunity to stanch the bloodletting and try to bring Russia in from
the cold.
Still,
it is much more likely that Moscow would spurn a cease-fire proposal.
Putin still harbors expansive war aims in Ukraine and seems to believe
that Russia has more staying power than Ukraine. He is no doubt closely
following opinion polls in the United States indicating that Trump’s
return to the White House is a realistic possibility, an outcome that
would surely weaken if not end U.S. support for Ukraine. Even if the
Kremlin wanted to avoid outright rejection of a cease-fire proposal in
order to sidestep the reputational costs of doing so, it could counter
with terms sure to be unacceptable to Ukraine and the West.
Yet
ultimately, trying to broker a cease-fire between Kyiv and Moscow is
worth a shot less for what it would accomplish than for what it would
reveal. Even if Russia were to reject a proposed cease-fire, it would
still make sense for Kyiv to put one on the table. Doing so would allow
Ukraine to seize the political initiative, reminding publics in the West
and beyond that this war remains one of Russian aggression. The
Kremlin’s rejection of a cease-fire would help Western governments
maintain and tighten sanctions against Russia and help Ukraine nail down
long-term military and economic support.
Whether
or not a cease-fire takes hold, Ukraine needs to pivot to a defensive
strategy, away from its current offensive strategy. Kyiv’s existing
approach is one of high costs and low prospects, putting Ukrainians in
the awkward position of asking for open-ended Western assistance on
behalf of an effort with diminishing chances of success. Instead,
Ukraine should focus on holding and rebuilding the territory that it now
controls, reversing the offense-defense equation and putting Russia in
the position of having to bear the exorbitant costs of conducting
offensive operations against well-dug-in Ukrainian forces and expanded
air defenses. Even as it switched to a defensive strategy along the
frontlines, Ukraine could continue using long-range weapons, naval
assets, and covert operations to strike at Russian positions in rear
areas and in Crimea, raising the costs of continuing occupation.
And should clear evidence emerge that Russia’s military capability or
will is faltering, Ukraine would retain the option of returning to a
more offensive-oriented strategy.
A
strategy shift along these lines would turn the tables on Russia,
requiring its forces to accomplish something they have thus far shown
they are incapable of: effective combined arms offensive operations. At
the same time, this shift would save Ukrainian lives and money and
reduce its defense needs from the West, something that might prove
essential if U.S. support falls off and Europe is left carrying the
load. Ukraine would be wise to devote incoming resources to its
long-term security and prosperity instead of expending it on the
battlefield for little gain.
Persuading
Ukrainian President Volodymyr Zelensky and the Ukrainian public to
change course would be no easy task, given the justice of their cause
and all that has already been sacrificed. But the reality is that what
began as a war of necessity for Ukraine—a fight for its very survival
—has morphed into a war of choice, a fight to recapture Crimea and much
of the Donbas region in eastern Ukraine. It is not only an unwinnable
war; it is also one that risks losing Western support over time. It
makes far more sense for Ukraine to ensure that the bulk of the country
under Kyiv’s control emerges as a prosperous and secure democracy than
to risk the nation’s future in a long-shot military effort to reclaim
territory still under Russian control. Ukraine’s emergence as a
successful and resilient democracy capable of defending itself would
constitute a resounding defeat of Russian ambition.
A BETTER BET
Ukraine’s
friends in the West can and should sweeten what would be a bitter pill
for Ukrainians. The United States and select NATO members (a friends of
Ukraine coalition of the willing) should commit not just to long-term
economic and military help but also to guaranteeing Ukraine’s
independence. This undertaking would be modeled on Article 4 of the NATO
Treaty, which provides for immediate consultations whenever “the
territorial integrity, political independence, or security” of a member
is threatened. The European Union, which has recently announced its
intention to begin accession negotiations with Kyiv, should accelerate
the membership timetable for Ukraine and offer it a special EU-lite
arrangement in the interim. The Western allies should also make clear
that most sanctions against Russia would remain in place until Russian
forces leave Ukraine, and that they would help Ukraine restore its
territorial integrity at the negotiating table.
It
is quite possible that the prospects for a mutually agreed cease-fire
and follow-on negotiations over territory will improve markedly after
the 2024 presidential election in the United States. If the winner is
committed to the continuation of transatlantic solidarity and further
efforts to ensure Ukraine’s security and sovereignty, Putin would have
little reason to presume that time is on Russia’s side. But the U.S.
election is a year away, and it could lead to an outcome that leaves
Ukraine in the lurch. Neither Washington nor Kyiv should run that risk.
The United States needs to work with Ukraine now to pivot to a new
strategy that reflects military and political realities. To do otherwise
is to recklessly gamble on Ukraine’s future.
Επαναπροσδιορίζοντας την Επιτυχία στην Ουκρανία
Η Υιοθέτηση μιας Νέας Στρατηγικής Οφείλει να Ισορροπήσει τα Μέσα και τους Σκοπούς
Από τους Richard Haass και Charles Kupchan
17 Νοεμβρίου 2023
Η ουκρανική επίθεση φαίνεται να έχει βαλτώσει, καθώς οι υγρες και ψυχρές καιρικές συνθήκες κλείνουν την δεύτερη πολεμική χρονιά της προσπάθειας του Κιέβου να αντιστρέψει την ρώσικη επιθετικότητα. Την ίδια στιγμή, η πολιτική προθυμία να συνεχιστεί η παροχή στρατιωτικής και οικονομικής υποστήριξης προς την Ουκρανία έχει αρχίσει να υπονομεύεται τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη. Αυτές οι συνθήκες απαιτούν μια συνολική επανεκτίμηση της τρέχουσας στρατηγικής που ακολουθούν η Ουκρανία και οι σύμμαχοι της.
Μια τέτοια επανεξέταση αποκαλύπτει μια άβολη αλήθεια: πιο συγκεκριμένα, η Ουκρανία και η Δύση βρίσκονται σε μια μη βιώσιμη τροχιά που χαρακτηρίζεται από μια καταφανή ασυμβατότητα μεταξύ των σκοπών και των υπαρκτών μέσων. Οι πολεμικοί στόχοι του Κιέβου - η εκδίωξη των ρώσικων δυνάμεων από την ουκρανική γη και η ολική επανάκτηση της εδαφικής της ακεραιότητας, συμπεριλαμβανομένης της Κριμαίας - παραμένουν νομικά και πολιτικά αδιαμφισβήτητοι. Όμως, στρατηγικά βρίσκονται εκτός εμβέλειας, σίγουρα βραχυπρόθεσμα και αρκετά πιθανότατα και μακροπρόθεσμα.
Έχει φτάσει η ώρα για την Ουάσινγκτον να ηγηθεί των προσπαθειών για τον σχεδιασμό μιας νέας πολιτικής που θα θέτει εφικτούς στόχους και θα ευθυγραμμίζει τα μέσα και τους σκοπούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να ξεκινήσουν συζητήσεις με την Ουκρανία και τους ευρωπαίους συμμάχους της πάνω σε μια στρατηγική που θα εστιάζει στην ετοιμότητα της Ουκρανίας να διαπραγματευτεί μια εκεχειρία με την Ρωσία και ταυτόχρονα να στρέψει την στρατιωτική της έμφαση από την επίθεση στην άμυνα. Σε μια τέτοια περίπτωση, το Κίεβο δεν θα εγκατέλειπε τον αγώνα για την παλινόρθωση της εδαφικής της ακεραιότητας ή για την ενοχοποίηση της επιθετικότητας της Ρωσίας για τις οικονομικές και νομικές ζημίες που υπέστη, αλλά θα αναγνώριζε ότι οι βραχυπρόθεσμες προτεραιότητες της οφείλουν να μετακινηθούν από την προσπάθεια απελευθέρωσης περισσότερων περιοχών προς την υπεράσπιση και αποκατάσταση του πάνω από 80% του εδάφους που ακόμα ελέγχει.
Η Ρωσία πολύ πιθανόν είναι να απορρίψει την πρόταση της Ουκρανίας για κατάπαυση του πυρός. Αλλά ακόμα και αν το Κρεμλίνο παρουσιαστεί αδιάλλακτο, η μετατόπιση της Ουκρανίας από την επίθεση στην άμυνα θα περιόριζε την συνεχιζόμενη απώλεια στρατιωτών, θα την διευκόλυνε να κατευθύνει περισσότερους πόρους σε μια μακροπρόθεσμη άμυνα και ανοικοδόμηση, και θα ενίσχυε την υποστήριξη της Δύσης καθώς θα αναδείκνυε ότι το Κίεβο διαθέτει μια λειτουργική στρατηγική επίτευξης εφικτών στόχων. Μακροπρόθεσμη, αυτή η στρατηγική στροφή θα έδειχνε στην Ρωσία ότι δεν μπορεί απλά να ελπίζει ότι θα εξαντλήσει την Ουκρανία και την προθυμία της Δύσης να την στηρίξει. Αυτή η συνειδητοποίηση μπορεί εν τέλει να πείσει την Μόσχα να περάσει από το πεδίο των μαχών στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων - μια κίνηση που θα ήταν προς απόλυτο όφελος της Ουκρανίας, καθώς η διπλωματία προσφέρει τον πιο ρεαλιστικό δρόμο για το τέλος όχι μόνο του πολέμου, αλλά, μακροπρόθεσμα, και της ρωσικής κατοχής ουκρανικών εδαφών.
ΑΔΙΕΞΟΔΟ
Η κατάσταση στο πεδίο των μαχών στην παρούσα φάση δίνει μια εικόνα με ένα ποτήριο που είναι τόσο μισογεμάτο όσο και μισοάδειο. Από την μια πλευτά, η Ουκρανία έχει επιδείξει εντυπωσιακή αποφασιστικότητα και ικανότητα όχι μόνο στην απόκρουση της προσπάθειας της Ρωσίας να την καθυποτάξει, αλλά και να επανακτήσει ένα σημαντικό τμήμα των εδαφών που καταλήφθηκαν πέρυσι από την Ρωσία. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το τεράστιο ανθρωπιστικό και οικονομικό πλήγμα του πολέμου και η πραγματικότητα ότι η Ρωσία έχει πετύχει, τουλάχιστον για τώρα, να χρησιμοποιήσει την ισχύ της για να καταλάβει ένα ευμεγέθες τμήμα της ουκρανικής επικράτειας. Παρά την πολυδιαφημισμένη αντεπίθεση της Ουκρανίας, η Ρωσία, στην πραγματικότητα, έχει καταλάβει περισσότερα εδάφη εντός του 2023 από ότι η Ουκρανία. Συνολικά, καμία από τις δύο δυνάμεις δεν έχει κάνει σημαντική πρόοδο. Οι ουκρανικές και ρωσικές δυνάμεις έχουν πολεμήσει μέχρι το σημείο της στασιμότητας: πλέον κυριαρχεί ένα στρατηγικό αδιέξοδο.
Άρα τι πρέπει να γίνει; Μια επιλογή για την Δύση είναι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, να συνεχίσει να παρέχει τεράστιες ποσότητες οπλισμού στην Ουκρανία με την ελπίδα ότι πράττοντας έτσι θα επιτρέψει στις δυνάμεις της να νικήσουν τελικά αυτές της Ρωσίας. Το πρόβλημα είναι ότι ο στρατός της Ουκρανίας δεν δείχνει να μπορεί να διασπάσει την ανυπέρβλητη γραμμή άμυνας της Ρωσίας όσο σκληρά και να μάχεται. Η άμυνα τείνει να επικρατεί της επίθεσης, και οι ρώσικες δυνάμεις είναι τοποθετημένες πίσω από μίλια ναρκοπεδίων, χαρακωμάτων, παγίδων και οχυρωμάτων. Η Δύση μπορεί να στείλει κι άλλα τανκς, πυραύλους μακράς εμβέλειας, και τελικά μαχητικά F-16. Αλλά δεν υπάρχει κανένα μαγικό όπλο που να μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση στο πεδίο των μαχών. Όπως ομολόγησε πρόσφατα ο Βάλερι Ζαλούζνι, ο ανώτατος στρατηγός της Ουκρανίας, "Tο πιο πιθανό είναι ότι δεν θα υπάρξει καμία βαθιά και όμορφη επέλαση." Αυτή είναι η κατάσταση στο πεδίο της μάχης στην Ουκρανίας, και φαίνεται ότι βρισκόμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, σε ένα επιζήμιο αδιέξοδο.
Ο χρόνος δεν θα είναι στο πλευρό της Ουκρανίας αν συνεχιστεί επ' αόριστον ένας πόλεμος υψηλής έντασης. Η οικονομία και η αμυντική βιομηχανία της Ρωσίας βρίσκονται επί ποδός πολέμου. Επίσης, η Ρωσία εισάγει όπλα από την Βόρεια Κορέα και το Ιράν και έχει πρόσβαση σε τεχνολογικά προϊόντα της ευρείας αγοράς που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για στρατιωτικούς σκοπούς. Αν η Ρωσία χρειαστεί να ενισχύσει την στρατιωτική της παρουσία στην Ουκρανία, διαθέτει μια μεγάλη δεξαμενή ανθρώπινου δυναμικού από όπου μπορεί να αντλήσει στρατιώτες. Επιπλέον η Ρωσία έχει βρει νέες αγορές για την πώληση των ενεργειακών της αγαθών, την στιγμή που οι κυρώσεις έχουν απλά καταφέρει ένα περιορισμένης κλίμακας πλήγμα στην ρώσικη οικονομία. Ο Πούτιν εμφανίζεται να είναι πολιτικά ασφαλής και να ελέγχει τους μηχανισμούς εξουσίας, από τις υπηρεσίες στρατού και ασφαλείας μέχρι τα ΜΜΕ και την δημόσια προπαγάνδα.
Την ίδια στιγμή, συνεχίζει να υπάρχει μεγάλος αριθμός θανάτων στρατιωτών και πολιτών, ο στρατός εξαντλεί τα οπλικά του αποθέματα, και η οικονομία έχει μικρύνει κατά περίπου ένα τρίτο (παρόλο που αρχίζει να δείχνει σημάδια ανάπτυξης). Η εξάντληση της Ουκρανίας έχει αρχίσει να επηρεάζει την ετοιμότητα των δυτικών υποστηρικτών της να συνεχίσουν την ροή βοήθειας προς το Κίεβο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες συνεχίζουν να παίζουν κεντρικό ρόλο στην παροχή της δυτικής βοήθειας προς την Ουκρανία, αλλά έχει αρχίσει να φουντώνει η αντίθεση εντός του Ρεπουμπλικάνικου Κόμματος όσον αφορά στην συνέχιση της παροχής εκτεταμένης βοήθειας, παρεμποδίζοντας έτσι τα σχέδια της κυβέρνησης Μπάιντεν να ζητήσει νέα χρηματοδότηση. Ο κύριος διεκδικητής για το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων, ο πρώην Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, έχει ένα ιστορικό στήριξης προς την Ρωσία και τήρησης αποστάσεων από τους συμμάχους των Ηνωμένων Πολιτειών - συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανίας. Το ότι ο Τραμπ προηγείται δημοσκοπικά του Μπάιντεν σε πολιτείες-κλειδιά αυξάνει την αβεβαιότητα σχετικά με την πορεία της αμερικάνικης πολιτικής. Και η ασάφεια στην αμερικάνικη βοήθεια προς την Ουκρανία θα αυξήσει την αστάθεια στην Ευρώπη, όπου ήδη ένα κράτος-μέλος της ΕΕ, η Σλοβακία, έχει αποφασίσει να παύσει την παροχή στρατιωτικής βοήθειας προς το Κίεβο.
Η επίθεση της 7ης Οκτωβρίου της Χαμάς στο Ισραήλ και η συνεχιζόμενη σύρραξη στην Γάζα έχει επίσης τραβήξει την παγκόσμια προσοχή, υποβαθμίζοντας έτσι τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το ζήτημα δεν είναι μόνο ότι η προσοχή της Ουάσινγκτον έχει αποσπαστεί. Ο στρατός των ΗΠΑ διαθέτει έναν πεπερασμένο αριθμό πόρων, και η αμερικανική αμυντική βιομηχανική υποδομή έχει μια πολύ περιορισμένη παραγωγική δυνατότητα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες χάνουν πολλά χρήματα καθώς στηρίζουν δύο συμμάχων που έχουν εμπλακεί σε θερμές πολεμικές συγκρούσεις. Κάποιοι αμυντικοί αναλυτές έχουν ήδη χαρακτηρίσει την αμυντική στρατηγική του έθνους ως "χρεοκοπημένη," όπως το έθεσε μια πρόσφατη μελέτη του ιδρύματος RAND. Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έπρεπε να αφιερώσουν την προσοχή και τους πόρους τους στις στρατηγικές προκλήσεις στο Ινδο-Ειρηνικό μέτωπο.
Δεν θα είναι πολιτικά εύκολο ούτε για την Ουκρανία ούτε για την Δύση να αντιμετωπίσουν αυτή την απαισιόδοξη στρατηγική πραγματικότητα. Αλλά είναι πολύ προτιμότερο τόσο για την Ουκρανία όσο και για τους υποστηρικτές της να υιοθετήσουν μια νέα στρατηγική που θα ισορροπήσει τους σκοπούς και τα μέσα από το να συνεχίσουν να ακολουθούν μια πορεία που έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο - και που θα μπορούσε, πολύ σύντομα, να επιφέρει μια μεγάλη απώλεια στην βοήθεια της Δύσης προς την Ουκρανία.
ΑΝΑΤΡΟΠΗ
Η Ουάσινγκτον οφείλει να πάρει την πρωτοβουλία για την έναρξη συζητήσεων μεταξύ της Ουκρανίας και των δυτικών συμμάχων με στόχο να πειστεί το Κίεβο να προτείνει την εφαρμογή κατάπαυσης πυρός ταυτόχρονα με την στροφή από μια επιθετική προς μια αμυντική στρατηγική. Η Δύση δεν θα έπρεπε να πιέσει την Ουκρανία να απεμπολήσει την επαναφορά των συνόρων της σε αυτά του 1991 ή την καταδίκη της Ρωσίας ως υπεύθυνης για τον θάνατο και την καταστροφή που προκάλεσε η εισβολή της. Ωστόσο, πρέπει να προσπαθήσει να πείσει τους ουκρανούς για την ανάγκη της υιοθέτησης μιας νέας στρατηγικής για να επιτύχουν αυτούς τους στόχους.
Μια εκεχειρία θα έσωζε ζωές, θα επέτρεπε την απαρχή της οικονομικής ανοικοδόμησης, και θα καθιστούσε την Ουκρανία να θέσει τον εισερχόμενο δυτικό εξοπλισμό στην υπηρεσία της μακροπρόθεσμης ασφάλειας αντί για μια γρήγορη σπατάλη οπλισμού σε ένα αδιέξοδο πεδίο μάχης. Οι ακριβείς όροι της κατάπαυσης πυρός - ο χρόνος, η ακριβής περιοχής της γραμμής επαφής, οι διαδικασίες απόσυρσης όπλων και δυνάμεων, οι προβλέψεις για την επιτήρηση και εφαρμογή της εκεχειρίας - θα χρειαζόταν να συμφωνηθούν υπό ευρεία διεθνή επίβλεψη, πιθανότατα υπό την αιγίδα είτε του ΟΗΕ είτε του Οργανισμού για την Ασφάλεια και την Συνεργασία στην Ευρώπη.
Μια κατάπαυση πυρός θα μπορούσε να εφαρμοστεί μόνο εφόσον η Ουκρανία και η Ρωσία συμφωνήσουν στους όρους της. Δεν θα έπρεπε να θεωρηθεί απίθανη η συμμόρφωση της Μόσχας. Οι ρώσικες δυνάμεις έχουν υποστεί σοβαρές απώλειες στο πεδίο της μάχης, και η επιθετικότητα του Κρεμλίνου της έχει προφανώς γυρίσει μπούμερανγκ καθώς οδήγησε στην ενίσχυση του ΝΑΤΟ, στην διατλαντική συνοχή και στην αποφασιστικότητα της Ουκρανίας να απελευθερωθεί για πάντα από την σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Ο Πούτιν μπορεί να αδράξει την ευκαιρία να σταματήσει την αιματοχυσία και να προσπαθήσει να βγάλει την Ρωσία από την απομόνωση.
Ωστόσο, είναι ακόμη πιο πιθανό η Μόσχα να απορρίψει μια πρόταση εκεχειρίας. Ο Πούτιν ακόμα τρέφει επεκτατικούς πόθους στην Ουκρανία και φαίνεται να πιστεύει ότι η Ρωσία έχει μεγαλύτερη σταθερή ισχύ από την Ουκρανία. Αναμφίβολα παρακολουθεί στενά τις δημοσκοπήσεις στις ΗΠΑ που δείχνουν ότι η επιστροφή του Τραμπ στον Λευκό Οίκο είναι μια ρεαλιστική πιθανότητα, ένα αποτέλεσμα που σίγουρα θα αποδυνάμωνε, αν όχι να σταματήσει, την αμερικάνικη στήριξη προς την Ουκρανία. Ακόμα και αν το Κρεμλίνο δεν απέρριπτε ολοκληρωτικά μια πρόταση για κατάπαυση του πυρός ώστε να αποφύγει τα πλήγματα στην εικόνα της, θα έπρεπε να αντιπροτείνει όρους που δεν θα γίνονταν αποδεκτοί από την Ουκρανία και την Δύση.
Ωστόσ, σε τελική ανάλυση, αξίζει να γίνει προσπάθεια διαμεσολάβησης ώστε να κηρυχτεί κατάπαυση πυρός μεταξύ Κιέβου και Μόσχας, όχι τόσο για ότι θα μπορούσε να πετύχει όσο για ότι θα αναδείκνυε. Ακόμα και αν η Ρωσία απέρριπτε την πρόταση εκεχειρίας, θα ήταν λογικό για το Κίεβο να την ρίξει στο τραπέζι. Κάτι τέτοιο, θα επέτρεπε στην Ουκρανία να πάρει την πολιτική πρωτοβουλία, υπενθυμίζοντας έτσι στην κοινή γνώμη στην Δύση και παραπέρα ότι αυτός ο πόλεμος είναι αποτέλεσμα της ρώσικης επιθετικότητας. Η απόρριψη μιας εκεχειρίας εκ μέρους του Κρεμλίνου θα βοηθούσε τις δυτικές κυβερνήσεις να διατηρήσουν και να εντείνουν τις κυρώσεις έναντι της Ρωσίας και να βοηθήσουν την Ουκρανία να διασφαλίσει μια μακροπρόθεσμη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια.
Είτε γίνει, είτε δεν γίνει μια κατάπαυση πυρός, η Ουκρανία οφείλει να στραφεί προς μια αμυντική στρατηγική αντί για την τρέχουσα επιθετική της στρατηγική. Η τωρινή προσέγγιση του Κιέβου κοστίζει ακριβά χωρίς να έχει υψηλές προοπτικές, και αυτό βάζει τους ουκρανούς στην άβολη θέση να ζητούν την διαρκή βοήθεια της Δύσης προς μια προσπάθεια της οποίας οι πιθανότητες επιτυχίας μειώνονται. Αντιθέτως, η Ουκρανία θα έπρεπε να διατηρήσει και να ξαναχτίσει τα εδάφη που τώρα ελέγχει, αναστρέφοντας την εξίσωση επίθεσης-άμυνας και αναγκάζοντας την Ρωσία να βρεθεί στην θέση να αναλάβει το δυσβάσταχτο κόστος των επιθετικών επιχειρήσεων εναντίον καλά τοποθετημένων ουκρανικών δυνάμεων και μιας αυξημένης αεράμυνας. Ακόμα και στην περίπτωση στροφής σε μια αμυντική στρατηγική κατά μήκος του μετώπου, η Ουκρανία θα μπορούσε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί όπλα μεγάλης εμβέλειας, ναυτικές ενισχύσεις και μυστικές επιχειρήσεις για να χτυπήσει στα μετόπισθεν των ρώσικων θέσεων και στην Κριμαία, αυξάνοντας το κόστος μιας συνεχιζόμενης κατοχής. Και αν αποδειχθεί ξεκάθαρα ότι η ρώσικη στρατιωτική ικανότητα ή θέληση παραπαίει, η Ουκρανία θα διατηρούσε την επιλογή να επανέλθει σε μια πιο επιθετικά προσανατολιζόμενη στρατηγική.
Μια στρατηγική στροφή αυτού του τύπου θα ανέτρεπε την κατάσταση εις βάρος της Ρωσίας, καθώς θα απαιτούσε από τις δυνάμεις της να πετύχουν κάτι που μέχρι τώρα δεν έχουν δείξει ότι είναι ικανές να καταφέρουν, δηλαδή, αποτελεσματικές συντονισμένες επιχειρήσεις όλων των όπλων. Την ίδια στιγμή, η μεταστροφή θα έσωζε ζωές και χρήματα και θα μείωνε την αμυντική εξάρτηση από την Δύση, κάτι που θα μπορούσε να αποδειχθεί μείζονος σημασίας αν η αμερικανική βοήθεια μειωθεί και η Ευρώπη αναγκαστεί να φορτωθεί όλο το βάρος μόνη της. Η Ουκρανία θα έκανε καλά να αφιερώσει εισερχόμενους πόρους στην μακροπρόθεσμη ασφάλεια και ευημερία της αντί να τα σπαταλάει στο πεδίο των μαχών χωρίς ουσιαστικό κέρδος.
Φυσικά, το να πειστεί ο ουκρανός Πρόεδρος Βολοντίμιρ Ζελένσκι και η ουκρανική κοινή γνώμη να αλλάξει η στρατηγική προσέγγιση δεν θα ήταν εύκολο έργο, δεδομένου του δίκαιου του σκοπού τους και όλες τις θυσίες που έχουν κάνει μέχρι τώρα. Αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι αυτό που ξεκίνησε για την Ουκρανία ως πόλεμος από αναγκαιότητα - η μάχη για την επιβίωση της - έχει μεταμορφωθεί σε πόλεμο από επιλογή, μια μάχη για την επανακατάληψη της Κριμαίας και μεγάλου κομματιού της περιοχής του Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία. Ένας τέτοιος πόλεμος όχι μόνο δεν μπορεί να κερδηθεί αλλά διακινδυνεύει την μελλοντική απώλεια της βοήθειας της Δύσης. Για την Ουκρανία έχει πιο πολύ νόημα να διασφαλίσει ότι η πλειονότητα των εδαφών που βρίσκονται υπό τον έλεγχο του Κιέβου θα αποτελούν μια ευημερούσα και ασφαλή δημοκρατία παρά να ρισκάρει το μέλλον του έθνους μέσω μιας αμφίβολου επιτυχίας πολεμική προσπάθεια για να επανακτήσει εδάφη που βρίσκονται υπό ρώσικο έλεγχο. Η ανάδυση της Ουκρανίας ως μιας επιτυχημένης και σταθερής δημοκρατίας ικανής να υπερασπίσει τον εαυτό της θα αποτελούσε μια εκκωφαντική ήττα για τις ρώσικες φιλοδοξίες.
ΕΝΑ ΠΙΟ ΑΣΦΑΛΕΣ ΣΤΟΙΧΗΜΑ
Οι φίλοι της Ουκρανίας στην Δύση μπορούν και οφείλουν να χρυσώσουν κάτι που θα αποτελούσε ένα πολύ άνοστο χάπι για τους ουκρανούς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και επιλεγμένα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ (μια συμμαχία των πρόθυμων φίλων της Ουκρανίας) οφείλουν να δεσμευτούν όχι μόνο ως προς μια μακροπρόθεσμη οικονομική και στρατιωτική υποστήριξη αλλά και ως προς την εγγύηση της ουκρανικής ανεξαρτησίας. Αυτό το εγχείρημα θα βασιζόταν πάνω στο Άρθρο 4 του Συμφώνου του ΝΑΤΟ, το οποίο προβλέπει άμεσες συζητήσεις όποτε "η εδαφική ακεραιότητα, πολιτική ανεξαρτησία, ή ασφάλεια" ενός κράτους-μέλους απειλείται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία πρόσφατα ανακοίνωσε την πρόθεση της να ξεκινήσει ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Ουκρανίας στις τάξεις της, πρέπει να επιταχύνει το χρονοδιάγραμμα της ένταξης και να προωθήσει μια συμφωνία πιο ειδικής, χαλαρής ένωσης στο μεσοδιάστημα. Οι δυτικοί σύμμαχοι θα έπρεπε επίσης να κάνουν ξεκάθαρο ότι οι περισσότερες κυρώσεις έναντι της Ρωσίας θα συνεχίσουν να υφίστανται ώσπου οι ρώσικες δυνάμεις εγκαταλείψουν την Ουκρανία, και ότι θα βοηθήσουν την Ουκρανία να παλινορθώσει την εδαφική της ακεραιότητα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Είναι αρκετά πιθανό ότι η προοπτική μιας αμοιβαία συμφωνηθείσας εκεχειρίας και των κατοπινών διαπραγματεύσεων σχετικά με τον εδαφικό έλεγχο θα βελτιωθεί σημαντικά μετά τις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του 2024. Αν ο νικητής δεσμευτεί ως προς την συνέχιση της διατλαντικής αλληλεγγύης και την συνέχιση των προσπαθειών για την εξασφάλιση της ουκρανικής ασφάλειας και κυριαρχίας, ο Πούτιν δεν θα είχε λόγο να πιστεύει ότι ο χρόνος είναι με το μέρος της Ρωσίας. Αλλά οι αμερικάνικες εκλογές είναι έναν χρόνο μακριά και το αποτέλεσμα τους θα μπορούσε να αφήσει την Ουκρανία αβοήθητη. Ούτε η Ουάσινγκτον ούτε το Κίεβο θα έπρεπε να λάβουν ένα τέτοιο ρίσκο. Οι ΗΠΑ οφείλουν να δουλέψουν τώρα με την Ουκρανία για την στροφή προς μια νέα στρατηγική που αντανακλά την στρατιωτική και πολιτική πραγματικότητα. Το αντίθετο ισούται με ένα επικίνδυνο τζογάρισμα πάνω στο μέλλον της Ουκρανίας.
τι μας λένε λοιπόν οι δύο αρθρογράφοι, αφού κατάφεραν να μας κοιμήσουν με τις συνεχείς τους επαναλήψεις:
1) αδειάζουν τον ζελέ που επέμενε ότι η ουκρανική αντεπίθεση πάει καλά και επιβεβαιώνουν τον αρχιστράτηγο ζαλούζνι. ήδη η Αβντιίβκα και κάτι άλλα μέρη έπεσαν στα χέρια του ρώσικου ιμπεριαλισμού
2) η ουκρανία δεν πρόκειται να πάρει πίσω ούτε την Κριμαία ούτε το Ντονμπάς από τον σολζενιτσικό γιωτά πρώην καγκεμπίτη (όπως είχε πει παλιότερα και ένας υφιστάμενος του στόλτενπερκ) και καλύτερα να τα αποχαιρετήσει για πάντα
3) η ουκρανία δεν πρόκειται να κερδίσει τον πόλεμο και κινδυνεύει να τον χάσει ολοκληρωτικά
4) ο σολζενιτσικός γιωτάς πρώην καγκεμπίτης όχι μόνο δεν έχει χάσει τον έλεγχο εντός ρωσίας, ούτε πεθαίνει από καρκίνο και όλα τα υπόλοιπα γνωστά παραμύθια των δυτικών αλλά έχει ισχυροποιηθεί πολιτικά και έχει βρει νέες αγορές για την ενέργεια του
5) αμερικάνικο μπαγιόκο και f-16 μπάι-μπάι
6) ας κόψει τον λαιμό της η μισή εε να δίνει λεφτά στον ζελέ τώρα που σλοβακία, ουγγαρία και οι σχετικοί κόβουν λάσπη. ούτως ή άλλως ο βασικός σκοπός της εμπλοκής της αμερικής στην όλη ιστορία ήταν να καταστρέψει την εε ενεργειακά και οικονομικά
7) ο ανοϊκός παππούλης από το ντέλαγουερ δεν πρόκειται να ξαναβγεί και όταν γυρίσει ψόφιο κουνάβι από το queens αντίο ζωή
8) οι διαπραγματεύσεις - αν τις δεχτεί ο σολζενιτσικός γιωτάς πρώην καγκεμπίτης - δεν πρόκειται να βγάλουν εδαφικό κέρδος για την ουκρανία, παρά μόνο θα ζητήσει έλεος και να θα επικυρώσει de jure την προσάρτηση της Κριμαίας και του Ντονμπάς
9) (και πιο σημαντικό) θα διατηρηθούν ντεμέκ οι περισσότερες κυρώσεις προς την ρωσία (δηλαδή οι πίπες περί κλεισίματος λογαριασμών των "ολιγαρχών) αλλά η πιο σημαντική, δηλαδή η κύρωση στην ροή ρώσικου αερίου και πετρελαίου θα αρθεί
βρε τον κακομοίρη τον ζελέ, στο τέλος με τον σολτς και τον κούλη στο χέρι θα μείνει
κάθε κυριακή ο γ.γ. του πλοκ θα απονέμει το βραβείο "για τον
πούλιτσερ" της εβδομάδας σε κάποιο άρθρο εφημερίδας ή σάιτ, το οποίο
προκαλεί έμετο, διάρροια, γέλια ή σχέδια για δολοφονία του βραβευμένου
αρθρογράφου.
ο γ.γ. του πλοκ ζητάει συγνώμη από όλους τους συνήθεις υποψήφιους του για τον πούλιτσερ (σοφία γιατασκατά, Άβαταρ του Κραγκ, σάκη μουμιατζή, κυρ-μπάμπη), αλλά όταν έχεις τάκαρο ον φάιερ δεν τον κοιτάς στα δόντια, του κοπανάς ένα για το πούλιτσερ στην κεφάλα και περιμένεις να συνεχίσει να γράφει εγκεφαλικές αιμορροϊδες.
αυτή την εβδομάδα ο τάκαρος διένειμε στην ιστοσελίδα της κλασημερινής δύο παρτίδες κοπριάς: το ένα ονομάζεται "Βιαστής στο δάσος των Εξαρχείων" και δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω γιατί το περιεχόμενο είναι πιο προβλέψιμο και από αποχώρηση μελών του σύριζα, γι' αυτό θα περάσω στο έτερο κοιλοπόνημα που δημοσίευσε μόλις χτες με τίτλο "Η δαιμονοποίηση της Ακροδεξιάς."
το άρθρο ξεκινάει με μια ηλιόλουστη περιγραφή της ευρωπαϊκής ηπείρου στα μέσα των 2000s:
"Oταν το 2005 απέτυχε η προσπάθεια δημιουργίας ευρωπαϊκού συντάγματος, η υπόθεση αντιμετωπίσθηκε ως ατύχημα. Νέες χώρες είχαν προστεθεί στο οικοδόμημα και το διεθνές περιβάλλον δεν ενέπνεε ανησυχία. Ο Πούτιν είχε ζητήσει την ένταξη της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ, η πλημμυρίδα της μετανάστευσης δεν είχε κάνει ακόμη την εμφάνισή της, και παρά τις βομβιστικές επιθέσεις στο Λονδίνο το καλοκαίρι εκείνο, η ισλαμιστική τρομοκρατία δεν είχε δείξει την πραγματική της εμβέλεια. Στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή εναλλάσσονταν οι Χριστιανοδημοκράτες με τους Σοσιαλδημοκράτες. Περισσότερο ή λιγότερο κοινωνικό κράτος, καταπολέμηση της ανεργίας και το όραμα μιας ευημερίας που θα χωρούσε τους πάντες, ανεξαρτήτως πολιτισμικών καταβολών, θρησκευτικών πεποιθήσεων ή ηθών."
όλα καλά ήταν το 2005, οι βρωμιάρηδες οι πρόσφυγες δεν είχαν αρχίσει ακόμα να σκάνε (βέβαια πάλι καλά που ήρθαν κι αυτοί να αρπάζει και από τον οηε και την κομισιόν κανένα μύριο η ελλαδάρα για να τους έχει να ψοφάνε από το κρύο), οπότε πέντε δέκα αράπηδες μπορούσαμε να τους κάνουμε και υπουργούς για να λέμε ότι έχουμε και πολυπολιτισμική ευημερία στην εε. καλά ήταν οι χριστιανοδημοκράτες να τα έχουν πλακάκια με τους σοσιαλφασίστες (μετά μας προέκυψαν μνημόνια, απεργίες, μαδούροι, και διάφορα άλλα, γάμησετα). περισσότερο ή λιγότερο κοινωνικό κράτος είχαμε (στην ελλαδάρα λιγότερο, άλλωστε το κράτος πρόνοιας από πάντα ήταν αναπληρωματικό της οικογένειας, είχαμε και τα αλήστου μνήμης προγράμματα σταζζζζ). δεν βαρούσε πολύ και η Αλ-Κάιντα τότε στην ευρώπη, προτιμούσε να ανατινάζει Σιίτες στο ιράκ κάθε παρασκευή που πήγαιναν να προσευχηθούν. νταξ μωρέ ξεχνάει ο τάκαρος ότι εκτός από το Λονδίνο ένα χρόνο νωρίτερα η Αλ-Κάιντα είχε χτυπήσει και την Μαδρίτη, αλλά τότε μπορούσε ο αθνάρ να τα ρίξει στην ΕΤΑ (ήταν και η ΕΤΑ και ο IRA και η 17Ν μια κάποια λύσις κάποτε για να μην μιλάμε για όσα κάναμε στην Μέση Ανατολή - καλός ήταν ο εσωτερικός εχθρός, τελικά μήπως κάναμε μαλακία που τους αφοπλίσαμε;). είχαμε καταφέρει και ως ελλαδάρα να μπλοκάρουμε το σχέδιο ανάν για να μπορούμε να λέμε μετά μαλακίες για αοζ και 12 ναυτικά μίλια. ΟΛΑ ΚΟΜΠΛΕ
τι ήταν αυτό που ενόχλησε όμως τον τάκαρο που δεν μπήκε στο σχέδιο του ευρωσυντάγματος;
"Οι υπουργοί Εξωτερικών, για να εγκρίνουν το προσχέδιο του συντάγματος που είχε εκπονήσει ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν, διέγραψαν δύο στοιχεία: το ένα ήταν η αναφορά στον χριστιανισμό και το άλλο η περίφημη φράση από τον Επιτάφιο του Περικλέους: «Το πολίτευμά μας καλείται δημοκρατία διότι σ’ αυτό αποφασίζουν οι πολλοί». Ο χριστιανισμός και ο ελληνισμός θεωρήθηκαν ως μη πολιτικώς ορθές αναφορές σε μια Ευρώπη που όδευε στη λεωφόρο της πολυπολιτισμικότητας."
ε μα συγνώμη, όταν εμείς είχαμε δημοκρατία (νταξ είχαμε σκλάβους και οι γυναίκες δεν συμμετείχαν στην εκκλησία του δήμου αλλά ψιλά γράμματα) εσείς τρώγατε ακόμα βελανίδια και δεν θέλατε να τσιτάρετε Πέρι στο ευρωσύνταγμα. ούτε τον χριστιανισμό θέλατε να αναφέρουμε, να βάλουμε και έναν σταυρό στην σημαία μέσα στα αστέρια, πάρτε τώρα σουλτάνο να σας φέρνει βρωμουσουλμάνους με τις βάρκες. σε λίγο ούτε χοιρινό θα μπορούμε να τρώμε.
ε και τι καταφέρατε που δεν βάλατε τον χριστιανισμό και τον αιλλυνισμό στο σύνταγμα να βαράμε όλοι μαλακία όταν περνάμε μπροστά από τα γραφεία της εε. να ανέβει η ακροδεξιά, λέει ο τάκαρος:
"Το τοπίο του 2005 δεν μοιάζει σε τίποτε με το τοπίο του 2023. Ποιος περίμενε τότε ότι η Μελόνι θα ήταν πρωθυπουργός της Ιταλίας, η Λεπέν θα διεκδικούσε με αξιώσεις τον προεδρικό θρόνο της Γαλλίας και ο Γκερτ Βίλντερς θα κέρδιζε τις περισσότερες έδρες στο oλλανδικό κοινοβούλιο; Υπάρχουν κι άλλοι, όπως ο Oρμπαν, όμως αναφέρομαι σε αυτούς τους τρεις διότι οι χώρες τους είναι από τα ιδρυτικά μέλη της Ε.E. επί ΕΟΚ. Oλο αυτό το φαινόμενο αποκαλείται από τον δημοσιογραφικό λυρισμό «άνοδος της λαϊκιστικής Ακροδεξιάς». Και αποδίδεται σε ένα είδος ευήθειας των ευρωπαϊκών κοινωνιών οι οποίες δεν καταλαβαίνουν την Ευρώπη. Κανείς, όμως, δεν λέει ότι η Ευρώπη την οποία δεν καταλαβαίνουν είναι η Ευρώπη των κυρίαρχων πολιτικών της ελίτ. Και το φαινόμενο οφείλεται κατά μείζονα λόγο στην απόσταση που χωρίζει τις ελίτ από το αίσθημα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, τους φόβους τους και τις επιθυμίες τους. Αν η δημοκρατία είναι η τέχνη της πειθούς, η αδυναμία τους να πείσουν τις κοινωνίες τους είναι αδυναμία της δημοκρατίας. Δαιμονοποιούν την Ακροδεξιά με σχεδόν θρησκευτική ευλάβεια. Αναρωτιούνται πώς οι ίδιοι υπονόμευσαν την ευρωπαϊκή συγκρότηση με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους στο μεταναστευτικό; Και με ποια πολιτική ισχύ θα συνεχίσουν να υπερασπίζονται την Ουκρανία; Με την πυγμή που επέδειξε ο Σολτς όταν τον πρόσβαλε ο Ερντογάν;"
ποιος θα περίμενε ότι στην ιταλία θα μπορούσε να ξαναϋπάρξει φασιστική κυβέρνηση; άλλωστε ποιος πίστευε ότι η γερμανία θα μπορούσε να ξεκινήσει και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο; αμ αυτή η ολλανδία, δεν έφαγε περίπου 50 με 100 χιλιάδες άμαχους ινδονήσιους μόνο στην ινδονησιακή επανάσταση. η δε γαλλία; δεν είχε έναν στρατηγό για πρόεδρο για 11 χρόνια, ούτε στην ιστορία της υπήρξαν ποτέ πογκρόμ εναντίον αλλόθρησκων και αλλοεθνών. τώρα, για τον τάκαρο ούτε οι ευρωπαίοι πολίτες "ευήθεις" ( = αμοιβαδοειδή) που ψηφίζουν βίλτερς, μελόνι, λεπέν και λοιπά αποβράσματα, ούτε οι κυβερνήτες τους οι ίδιοι φασίστες. απλά είναι "ελίτ" και δεν καταλαβαίνουν τα προβλήματα του λαού.
αυτό φυσικά εξαιρεί τον κούλη, έτσι; ούτε ελίτ είναι (άλλωστε πολιτικός πρόσφυγας της χούντας διετέλεσε ως μωρό) ούτε δεν κατανοεί τα προβλήματα της κοινωνίας. κάτσε μην χάσουμε και τα μύρια της λίστας πέτσα.
τι κάνουν λοιπόν οι κατά τον τάκαρο φιλελεύθερες ελίτ και οι λυρικοί δημοσιογράφοι που μιλάνε για άνοδο της λαϊκιστικής ακροδεξιάς; δαιμονοποιούν την ακροδεξιά και το μίσος της για την διαφορετικότητα. τι έπρεπε να κάνουν αντι γι' αυτό; να φτιάξουν ένα ευρωσύνταγμα που να υμνεί τον χριστιανισμό και την αρχαία ελληνική δημοκρατία, να δίνουν στους μετανάστες και στους πρόσφυγες εξ ανατολάς μια στολή με ένα πράσινο αστέρι πριν τους βάλουν στα σύγχρονα Άουσβιτς του αιγαίου. κάτι ξέρουν και οι δανοί σοσιαλδημοκράτες που τους αρπάζουν τα χρυσαφικά.
αλλά έχοντας διαβάσει το παλιότερα βραβευμένο με για τον πούλιτσερ άρθρο του τάκαρου για τις διαφορές ανάμεσα στον βλαχοτσοπάνικο παράλογο ελληνικό αντισημιτισμό και τον αντίστοιχο συγκροτημένο, ρασιοναλιστικό και επιστημονικό γαλλογερμανικό αντισημιτισμό, δεν είναι να απορεί κανείς που εξεγείρεται με αυτούς τους δημοσιογράφους που αποκαλούν τις συντρόφισσες μελόνι και λεπέν και τον σύντροφο βίλτερς λαϊκιστές ακροδεξιούς. εδώ λίγο θέλαμε να ιδρύσουμε μέσω σκάι μια σοβαρή χρυσή αυγή, στους δυτικοευρωπαίους ισλαμοφοβικούς θα κολλήσουμε;
αλλά τάκαρε μου, για τον σουλτάνο άστο καλύτερα, μην λες πολλά. γιατί φήμες λένε ότι ο σολτς και οι αμερικάνοι κάθε φορά που τον συναντάνε κάνουν τρεις μέρες μπάνιο για να ξεπλυθούν από τους τόνους που εκσπερματώνει πάνω τους ο ταγίπ. άστο σε λέω.
και τελικά θα μπω στον πειρασμό και θα αναφέρω μόνο δύο φράσεις από το άλλο άρθρο του τάκαρου για τα Εξάθλεια:
"Κάποιος άεργος με έχει καταγγείλει τέσσερις φορές έως σήμερα για ρατσισμό και ισλαμοφοβία. Δεν είμαι ο μόνος που έχω το προνόμιο."
τουλάχιστον ο τάκαρος το παραδέχεται και είναι περήφανος που έχει για προνόμιο να είναι ρατσιστής και ισλαμοφοβικός. γι' αυτό και ο γ.γ. του πλοκ του δίνει το τρίτο του για τον πούλιτσερ. άντε και εις ανώτερα.
αφού ο πεντάχρονος γ.γ. των μικρών οκτωβριστών έχει πλέον μάθει την πύλη της Τιενανμέν, καιρός να εντρυφήσει και στις αρχιτεκτονικές κατασκευές των ιερών πόλεων του κομμουνιστικού κινήματος, αρχής γενομένης - ελλείψει Κρεμλίνου - από ένα 3d παζλ του καθεδρικού ναού του αγίου βασιλείου στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας, δηλαδή την τρίτη (από τις 6) πιο ιερή πόλη του κινήματος. στο πακράου ο Ιστορικός Άτλας του Ισλάμ, δώρο του σ. κομισάριου Επιστήμης και Έρευνας, ώστε ο σ. γ.γ. των μικρών οκτωβριστών να αρχίσει να προσανατολίζεται θρησκευτικά.
Και τώρα, φίλες φίλοι και αγαπητά παιδιά ας περάσουμε στην ένοπλη
ανασκόπηση της εβδομάδας για να δούμε πώς τα πήγαν οι σύντροφοι και οι
συντρόφισσες ένοπλων κομμουνιστικών και ισλαμικών κινημάτων στα πλαίσια
της μετωπικής μας τακτικής.
το π.γ. της κ.ε. του πλοκ πιστό στις αντιιμπεριαλιστικές του αρχές
(= πιστό στο κλίκ=πέητ) αποφασίζει με κοοπτάτσια την επιβολή μιας νέας
μόνιμης στήλης που θα αναρτάται κάθε τετάρτη με τίτλο "μεγάλες στιγμές
του ιμπεριαλισμού," στην οποία θα σχολιάζονται παλιά ή νέα λόγια και
έργα των διαφόρων κηνσόρων του ιμπεριαλισμού.
μετά από το ρεπό που πήραν οι μεγάλες στιγμές του ιμπεριαλισμού την προηγούμενη εβδομάδα, σήμερα επιστρέφουν με μια μικρή αναδρομή στις ρίζες της εθνοτικής σύγκρουσης μεταξύ Ταμίλ και Σιναλέζων στην σρι λάνκα, επ' ευκαιρίας (έστω ετεροχρονισμένης) των 40 χρόνων από τις σφαγές των Ταμίλ από Σιναλέζους τον Μαύρο Ιούλιο του 1983. αυτή η αναδρομή δεν φιλοδοξεί να κάνει μια εκτενή ανάλυση του εμφυλίου πολέμου μεταξύ του κράτους της σρι λάνκα και των Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE, Τίγρεις για την Απελευθέρωση του Ταμίλ Ιλάμ).
χονδρικά οι πλειοψηφούντες Σιναλέζοι (ινδοάριας εθνογλωσσικής καταγωγής) αποτελούν το 75% του πληθυσμού της χώρας, ήτοι πάνω από 16 μύρια πληθυσμός, και κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι βουδιστές τεραβάντα. οι Ταμίλ είναι δραβιδική εθνογλωσσική ομάδα (δηλαδή προερχόμενοι από την νότια ινδία και πιο σκουρόχρωμοι) και αποτελούν την μεγαλύτερη μειονότητα της σρι λάνκα, αντιστοιχούν γύρω στο 11% του πληθυσμού και αριθμούν γύρω στα 2,5 μύρια, ενώ είναι κυρίως ινδουιστές. οι Ταμίλ φυσικά υπάρχουν πλειοψηφικά και στην νοτιότερη πολιτεία της ινδίας, την Ταμίλ Ναντού, η οποία κάποτε ενωνόταν χερσαία με την σρι λάνκα με την Γέφυρα του Αδάμ (που αναφέρει και ο Καββαδίας στο "Kuro Siwo"). πέρα από την διαφορετική εθνοτική καταγωγή τους, οι γλώσσες των Σιναλέζων και των Σαμίλ δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους και δεν καταλαβαίνουν οι μεν τους δε.
οι λαϊκές παραδόσεις των Σιναλέζων διηγούνται μέσω των επικών ποιημάτων Dipavamsa και Mahavamsa τον εποικισμό του νησιού της κεϋλάνης από πρίγκηπες της βόρειας ινδίας, την αιματηρή διαμάχη μεταξύ Σιναλέζων και Ταμίλ βασιλιάδων με την επικράτηση των πρώτων καθώς και την επέκταση του βουδισμού στο νησί, παρουσιάζοντας τους Ταμίλ ως εισβολείς. παρά το ότι τα συγκεκριμένα επικά χρονικά αποτελούν τμήμα της πολιτικής των Σιναλέζικων κυβερνήσεων και παραδόσεις που περνάνε στα παιδιά της χώρας, η γεωγραφική και αρχαιολογική πτυχή του ζητήματος ωστόσο αναδεικνύει μια πολιτισμική ανάμειξη και μια συνύπαρξη μεταξύ του βουδισμού και του ινδουισμού. άλλωστε οι ιθαγενεις κάτοικοι της σρι λάνκα, οι vedda, που πλέον αριθμούν γύρω στις 2500 χιλιάδες, προέρχονται από την νότια ινδία (όπως οι Ταμίλ) και παρουσιάζουν γενετικές ομοιότητες και με τις δύο εθνοτικές ομάδες. όπως αναφέρει ο Gordon Weiss - εκπρόσωπος του οηε στην σρι λάνκα κατά την τελευταία φάση του εμφυλίου - στο βιβλίο του The Cage: The Fight for Sri Lanka and the Last Days of the Tamil Tigers (Vintage, 2012):
"Polonnaruwa is a mossy-stoned marvel of cultural syncretism that conflicts with the rudimentary version of history derived from the selective readings of the Mahavamsa preferred by Sri Lanka's Sinhalese nationalists. The site is littered with shrines dedicated to both Buddha and the Hindu god Shiva[.]
[...]
The Sinhalese anthropologist Siran Deraniyagala wrote in 1996 that from the Paleolithic period onwards, the 'unimpeded gene-flow between southernmost India and Sri Lanka (in both directions)' was what created the people one encounters today in the streets of Colombo or Jaffna[.]" (p. 16, 17)
"Η Πολονναρούβα[1] είναι είναι ένα θαύμα πολιτισμικού συγκερασμού αποτελούμενου από πετρώματα καλυμμένα με βρύα που έρχεται σε σύγκρουση με την απλοϊκή εκδοχή της ιστορίας που προέρχεται από τις επιλεκτικές αναγνώσεις του Μαχαβάνσα[2] που προτιμούν οι Σιναλέζοι εθνικιστές. Η τοποθεσία είναι γεμάτη με μνημεία αφιερωμένα τόσο στον Βούδα όσο και στον θεό των ινδουιστών Σίβα[.]
[...]
Ο Σιναλέζος ανθρωπολόγος Siran Deraniyagala έγραψε το 1996 ότι από την Παλαιολιθική περίοδο και μέχρι σήμερα, η 'ανεμπόδιστη ροή γονιδίων μεταξύ της νότιας Ινδίας και της Σρι Λάνκα (ένθεν κακείθεν)' ήταν ο παράγοντας που δημιούργησε τους ανθρώπους που συναντά κανείς σήμερα στους δρόμους του Κολόμπο[3] ή της Τζάφνα[4]."
οι δυναστείες των Ταμίλ στην νότια ινδία επεκτάθηκαν και στην κεϋλάνη από τον 5ο αιώνα κ.χ. με την ταυτόχρονη επέκταση του ινδουισμού, με αποτέλεσμα οι Σιναλέζοι να χάσουν την κυριαρχία τους στο μεγαλύτερο κομμάτι του νησιού και να απομονωθούν στα νοτιοδυτικά και ο βουδισμός να χάσει την θρησκευτική πρωτοκαθεδρία, στο βαθμό που μετά τον 16ο αιώνα και την κατάκτηση εδαφών της κεϋλάνης από τους πορτογάλους, τους ολλανδούς και πιο μετά από τους βρετανούς να φτάσει στα πρόθυρα της εξαφάνισης.
η αναβίωση του βουδισμού και της Σιναλέζικης περηφάνειας προέκυψε αρχικά από την οριενταλιστικού τύπου ανάδειξη του Μαχαβάνσα από τους βρετανούς ως μια απόδειξη της άριας καταγωγής των Σιναλέζων έναντι των σκούρων Ταμίλ και στη συνέχεια από τις προσπάθειες του αμερικάνου συνταγματάρχη henry steel olcott, προέδρου της θεοσοφικής εταιρείας και πρωτεργάτη του βουδιστικού κατηχισμού στην σρι λάνκα από κοινού με την πασίγνωστη helena blavatsky.
από τα μέσα του 19ου αιώνα οι βρετανοί μετέφεραν στην κεϋλάνη εκατοντάδες χιλιάδες Ταμίλ από την νότια ινδία για να δουλέψουν υπό καθεστώς χρεοδουλείας στις ορεινές περιοχές ως εργάτες γης στις φυτείες τσαγιού της lipton. έτσι, ο πληθυσμός των Ταμίλ στην κεϋλάνη πολλαπλασιάστηκε με την μετανάστευση των συμπατριωτών τους από την ινδία. σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι Ταμίλ, λόγω της κυριαρχίας τους στα βορειοανατολικά του νησιού (βασίλειο της Τζάφνα), είχαν πολύ έντονα αναπτυγμένη την εμπορική δραστηριότητα - ακόμα και μετά την κατάκτηση τους από τους πορτογάλους το 1619 - κατάφεραν να αποκτήσουν σχέσεις με αμερικάνους και βρετανούς εμπόρους και έμαθαν ευρέως να μιλάνε αγγλικά.
εδώ μπαίνει το πρόβλημα και η κλασική τακτική του διαίρει και βασίλευε της βρετανικής αποικιοκρατίας. λόγω της γνώσης αγγλικών και των εμπορικών δραστηριοτήτων, οι βρετανοί προτιμούσαν τους Ταμίλ από τους Σιναλέζους για διοικητικές θέσεις και η συντριπτική πλειοψηφία των σχολείων είχαν χτιστεί στις περιοχές των Ταμίλ, δηλαδή στα βορειοανατολικά μέσα και γύρω από την Τζάφνα. οι Ταμίλ κατάφεραν έτσι να ανελιχθούν κοινωνικά και να γίνουν γιατροί, δικηγόροι, αξιωματούχοι κλπ.
στο μεταξύ ο βουδιστικός κατηχισμός του olcott μεταξύ των Σιναλέζων είχε φουντώσει, αρχίζοντας να θορυβεί τους βρετανούς, και είχε αποκτήσει εθνικιστικά χαρακτηριστικά τόσο απέναντι στους βρετανούς όσο και απέναντι στους Ταμίλ. ο μαθητής του olcott anagarika dharmapala έγινε βουδιστής ιεραπόστολος, μοναχός και θεωρητικός του βουδιστικού εθνικισμού στα τέλη του 19ου αιώνα. όπως αναφέρει στο βιβλίο του ο Weiss:
"But Dharmapala, who became translator and assistant to Olcott when still a teenager, would in time transform his mentor's revival of universal Buddhism into an acutely politicised nationalist revival, notable for the xenophobia and exclusivity that lay at its heart." (p. 24)
"Αλλά ο Νταρμαπάλα, ο οποίος έγινε διερμηνέας και βοηθός του Όλκοττ όντας ακόμα έφηβος, θα μεταμόρφωνε με τον καιρό την αναβίωση του οικουμενικού Βουδισμού του μέντορα σε μια έντονα πολιτικοποιημένη εθνικιστική αναβίωση, που χαρακτηριζόταν από την ξενοφοβία και την αποκλειστικότητα που είχε στον πυρήνα της."
στις αρχές του 20ου αιώνα, η εθνικιστική ρητορική του dharmapala έγινε μια ανάμειξη αντιαποικιακής ρητορικής με μίσος για τους Ταμίλ/ινδουιστές ως όργανα των βρετανών:
"He took Olcott's vision of Buddhism as a philosophy for the modern world, and converted it instead into a reference point for anti-colonialism. He equated British rule in Ceylon with the throttling of Buddhism by Hinduism in India: 'What the Brahmans had been then the British are today.'" (p. 25)
"Πήρε το όραμα του Όλκοττ για τον Βουδισμό ως μια φιλοσοφία για τον σύγχρονο κόσμο, και το μετέτρεψε σε ένα σημείο αναφοράς για τον αντιαποικιακό αγώνα. Εξίσωνε την Βρετανική κυριαρχία στην Κεϋλάνη με τον στραγγαλισμό του Βουδισμό από τον Ινδουισμό στην Ινδία: 'Ότι ήταν οι Βραχμάνοι τότε είναι οι Βρετανοί σήμερα.'"
η αυξανόμενη επιθετικότητα των Σιναλέζων βουδιστών δεν κατευθυνόταν μόνο προς τους αποικιοκράτες αλλά και στις μειονότητες, όπως για παράδειγμα τις συγκρούσεις των βουδιστών με τους μουσουλμάνους το 1915. ακόμα, υπήρχαν τμήματα των Σιναλέζων που αναδείκνυαν την άρια καταγωγή τους και την συνέδεαν με τον ναζισμό, όπως λέει ο Weiss:
"The Ceylon labour party's Sinhalese-language newspaper, Viraya, exalted Hitler's example of racial intolerance, and exhorted workers to avoid mixed marriages with non-Sinhalese." (p. 31)
"Η Σιναλέζικη εφημερίδα του εργατικού κόμματος της Κεϋλάνης, Viraya, επαινούσε το παράδειγμα της μηδενικής φυλετικής ανοχής του Χίτλερ, και προέτρεπε τους εργάτες να αποφεύγουν τους μικτούς γάμους με μη-Σιναλέζους."
η σρι λάνκα - ακόμα ονομαζόμενη κεϋλάνη - έγινε ανεξάρτητη το 1948 και πρώτος πρωθυπουργός ήταν ο d.s. senanayake του δεξιού UNP (United National Party - Ενιαίο Εθνικού Κόμμα), ο οποίος προερχόταν από τις σιναλέζικες τσιφλικάδικες ελίτ του νότου που πλούτισαν από την συνέργεια τους με τους βρετανούς ως φοροεισπράκτορες και κυρίαρχοι του παράνομου τζόγου, και ως υπουργός γεωργίας πριν την ανεξαρτησία είχε βάλει σε ισχύ μέτρα αποψίλωσης των δασών ώστε να αποκτήσουν γη οι άκληροι Σιναλέζοι του νότου, που όμως σήμαινε ότι σταδιακά προχωρούσαν σε εποικισμό των εδαφών των Ταμίλ.
(το Ταμίλ Ιλάμ σε πράσινο είναι η περιοχή που διεκδικούν οι Ταμίλ ως ανεξάρτητο κράτος από την σρι λάνκα)
με την αποχώρηση του υπουργού υγείας s.w.r.d. bandanaraike λόγω της κριτικής του στην διαφθορά των φεουδαρχικών ελίτ και την υποβάθμιση των φτωχών Σιναλέζων, ιδρύθηκε το σοσιαλδημοκρατικό και εθνικιστικό SLFP (Sri Lanka Freedom Party - Κόμμα Ελευθερίας της Σρι Λάνκα), που συμμάχησε με το τροτσκιστικό LSSP (Lanka Sama Samaja Party - Σοσιαλιστικό Κόμμα Λάνκα - δεν μπορείτε να πείτε, πάντα μέσα σε κάποια μαλακία θα υπάρχουν και τα τρότσκια). το 1956 ο bandanaraike έγινε πρωθυπουργός το 1956 με κύριο σημείο του προγράμματος του την σωβινιστική αποκλειστικότητα της Σιναλέζικης γλώσσας ως επίσημης κρατικής γλώσσας. όντως, τον ιούλιο του 1956 (κάτι τους πιάνει τον ιούλιο τους Σιναλέζους να γαμάνε τους Ταμίλ), η σοσιαλδημοκρατική (σοσιαλφασιστική για εμάς) κυβέρνηση πέρασε τον νόμο που έμεινε γνωστός ως "Sinhala Only Act" (μην ακούσω πονηριές για Σιναλόα όνλι, Μεντεγίν και άλλα τέτοια, ρεμάλια) και αντικατέστησε τα αγγλικά με τα Σιναλέζικα ως την επίσημη κρατική γλώσσα, αποκλείοντας τα Ταμίλ. τα τρότσκια του LSSP και το Κομμουνιστικό Κόμμα Κεϋλάνης ήταν αντίθετα με τον νόμο, παρότι είχαν δώσει ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση, ωστόσο συνέχισαν και σε επόμενες εκλογές να κατεβαίνουν μαζί με τους σοσιαλφασίστες του SLFP σε εκλογικές αναμετρήσεις.
μετά την δολοφονία του bandanaraike το 1959 από κάποιον υπερκαμμένο βουδιστή μοναχό, η γυναίκα του sirimavo bandanaraike τον διαδέχτηκε στην ηγεσία του SLFP και την πρωθυπουργία της κεϋλάνης. έβαλε την χώρα στο κίνημα των αδέσμευτων και έχτισε καλές σχέσεις με την κίνα και διάφορα αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, έκανε στροφή προς τα αριστερά για να χτίσει εκλογική συμμαχία με το LSSP και το ΚΚ (το LSSP μπήκε στην κυβέρνηση μάλιστα το 1964 και διαγράφηκε από την 4η Διεθνή) αλλά επέκτεινε τις εθνικιστικές και σωβινιστικές γλωσσικές και εθνοτικές πολιτικές εναντίον των Ταμίλ. μετά την επανεκλογή της το 1970 ως επικεφαλής του ενιαίου μετώπου SLFP, LLSP και ΚΚ αντιμετώπισε την ένοπλη εξέγερση του φιλομαοϊκού (τότε - σινχαλεζικού εθνικιστικού αργότερα και πλέον σύμμαχο του ΚΚΕ) JVP (Janatha Vimukthi Peramuna - Λαϊκό Απελευθερωτικό Μέτωπο)[5] λαμβάνοντας οπλισμό και μαχητικά αεροσκάφη από την σοβιετική ένωση, άλλες χώρες του συμφώνου της Βαρσοβίας, την αμερική, την αγγλία και την γιουγκοσλαβία. με άλλα λόγια ιμπεριαλισμός και σοσιαλιμπεριαλισμός πήγαιναν χέρι-χέρι στον Ινδικό Ωκεανό.
τα πράγματα ωστόσο άρχισαν να γίνονται πολύ σκατά με το σύνταγμα του 1972, με το οποίο η χώρα μετονομάστηκε σε σρι λάνκα. το σύνταγμα ναι μεν εγγυώταν την θρησκευτική προστασία ινδουιστών, μουσουλμάνων και χριστιανών, αλλά επέβαλε την τον βουδισμό ως κρατική θρησκεία (ελλάδα γεια σου) και της Σιναλέζικης γλώσσας. δεν θα ασχοληθώ με τις διάφορες αυταρχικές διατάξεις που περιείχε το σύνταγμα σε σχέση με την ελευθεροτυπία, γιατί εδώ το θέμα μας είναι η εθνοτική σύγκρουση και ο ρόλος του ιμπεριαλισμού. εκεί όμως που ο λάκκος με τα σκατά έχασε πλέον κάθε έννοια πυθμένα ήταν όταν το 1973, η σοσιαλφασιστική κυβέρνηση, πλέον αντιμέτωπη πέρα από το ένοπλο του JVP και με μια τεράστια ανεργία και αύξηση του ξένου δανεισμού και του πληθωρισμού, έθεσε σε ισχύ τον εκπαιδευτικό νόμο σύμφωνα με τον οποίο θα άλλαζε το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια. αντιγράφω από τον Weiss:
"Tamil applicants were required to achieve higher marks than their Sinhalese peers in order to enter prestigious university courses such as medicine and engineering, with a net effect that, albeit slightly, favoured the Sinhalese majority. Tamils regarded the university admissions policy as a 'crucial test of their equal rights as citizens of Sri Lanka.' In their eyes, the move was designed to reduce their dominance in the professions and state bureaucracy. In 1956, Tamils, who accounted for about one fifth of the population, held about 30 per cent of the administrative positions. Within twenty years, that figure had fallen to just 5 per cent." (p. 48)
"Οι Ταμίλ αιτούντες ήταν υποχρεωμένοι να πετύχουν υψηλότερους βαθμούς από τους αντίστοιχους Σιναλέζους για να μπορέσουν να μπουν σε σημαντικές πανεπιστημιακές σχολές όπως η ιατρική και τα πολυτεχνεία, με αποτέλεσμα να ευνοείται η Σιναλέζικη πλειοψηφία, έστω και ελαφρώς. Οι Ταμίλ θεώρησαν την πολιτική της εισαγωγής στα πανεπιστήμια μια 'κρίσιμη δοκιμασία των ισότιμων δικαιωμάτων τους ως πολιτών της Σρι Λάνκα.' Στα μάτια τους, αυτή η κίνηση είχε ως στόχο να μειώσει την πρωτοκαθεδρία τους στα επαγγέλματα και στην κρατική διοίκηση. το 1956, οι Ταμίλ, που αποτελούσαν περίπου στο ένα πέμπτο του πληθυσμού, κατείχαν περίπου το 30% των διοικητικών θέσεων. Μέσα σε 20 χρόνια, αυτό το ποσοστό είχε πέσει μόλις στο 5%."
αναπόφευκτα, οι Ταμίλ άρχισαν να ριζοσπαστικοποιούνται και να ζητούν την απόσχιση του Ταμίλ Ιλάμ στα βορειοανατολικά από την σρι λάνκα με πρωτεύουσα την Τζάφνα. ενώ αρχικά χρησιμοποιούσαν γκαντιανές τακτικές μη βίαιης πολιτικής αντίστασης, η αντίληψη ότι οι φυλετικές διακρίσεις είχαν πλέον πάρει και θεσμικό, νομικό και συνταγματικό χαρακτήρα, συνειδητοποίησαν ότι μόνο η βίαιη και ένοπλη εξέγερση θα μπορούσε να τους προστατέψει από τον Σιναλέζικο σωβινισμό.
το 1978, μετά την ήττα της bandanaraike στις εκλογές του 1977 από τον δεξιό j.r. jawardene του UNP, το σύνταγμα τροποποιήθηκε αναγνωρίζοντας τα Ταμίλ ως εθνική γλώσσα της χώρας, διατηρώντας όμως τα Σιναλέζικα ως την μόνη επίσημη γλώσσα. στο μεταξύ οι Ταμίλ μέσω του Tamil United Liberation Front (TULF, Ενιαίο Απελευθερωτικό Μέτωπο των Ταμίλ) έγιναν το 1977 αξιωματική αντιπολίτευση και ζητούσαν την εγκαθίδρυση ενός ανεξάρτητου σοσιαλιστικού Ταμίλ Ιλάμ. ως αποτέλεσμα της εκλογικής ανόδου των Ταμίλ καθώς και της ίδρυσης ένοπλων οργανώσεων των Ταμίλ που δολοφονούσαν μπάτσους, ξεκίνησαν ολοένα και πιο βάρβαρα πογκρόμ των Σιναλέζων εναντίον της μισητής μειονότητας, με κύρια αυτά του 1977, του 1981 (με κυριότερο γεγονός το κάψιμο της ιστορικής βιβλιοθήκης της Τζάφνα από την αστυνομία υπό τις εντολές του υπουργού βιομηχανίας του UNP Cyril Mathew) και του 1983. το σημείο της τελικής έκρηξης, ήταν ο Μαύρος Ιούλιος του 1983, όταν μετά από ενέδρα των LTTE κατά περίπολου του στρατού στην Τζάφνα σκοτώθηκαν 13 στρατιώτες, το κυβερνών UNP οργάνωσε με ανάπτυξη του στρατού και της αστυνομίας πογκρόμ κατά των Ταμίλ στο Κολόμπο, που γρήγορα επεκτάθηκε και αλλού και ξέφυγε από τα χέρια του κράτους και έγινε διακοινοτική σύγκρουση με αποτέλεσμα να σκοτωθούν επίσημα 5638 Ταμίλ και να εξαφανιστούν 466. η πιο διαδεδομένη μορφή δολοφονίας Ταμίλ από Σιναλέζους ήταν η τοποθέτηση ελαστικού αυτοκινήτου γύρω από τον λαιμό και η πυρπόληση του ελαστικού με πετρέλαιο. την συγκεκριμένη μέθοδο την εξάσκησε και ο στρατός εναντίον του JVP στην δεύτερη ένοπλη εξέγερση του του 1987-1989.
πως αντέδρασαν οι Ταμίλ στην θεσμική πολιτική φυλετικών διακρίσεων και στα πογκρόμ; φυσικά φτιάχνοντας ένοπλες οργανώσεις. οι πιο γνωστές από αυτές είναι, φυσικά οι LTTE,[6] οι οποίοι πολέμησαν ως την τελική ήττα στις ακτές της Τζάφνα τον απρίλιο του 2009 υπό την ηγεσία του Βελουπιλάι Πραμπακαράν, οι οποίοι είχαν μαρξιστικές/σοσιαλιστικές αναφορές και απέρριπταν τον ινδουισμό ως κύριο συστατικό του εθνικισμού των Ταμίλ, η Eelam Revolutionary Organisation of Students (EROS, Επαναστατική Φοιτητική Οργάνωση του Ιλάμ), η Tamil Eelam Liberation Organization (TELO, Οργάνωση Απελευθέρωσης του Ταμίλ Ιλάμ), το Eelam People's Revolutionary Liberation Front (EPRLF, Λαϊκό Επαναστατικό Απελευθερωτικό Μέτωπο του Ιλάμ), και η People's Liberation Organisation of Tamil Eelam (PLOTE, Λαϊκή Οργάνωση για την Απελευθέρωση του Ταμίλ Ιλάμ). οι περισσότερες απ' αυτές τις οργανώσεις συγκρούστηκαν στρατιωτικά και ηττήθηκαν από τους LTTE και στην συνέχεια απορροφήθηκαν από αυτούς. επίσης το 1983 το TULF άφησαν τις βουλευτικές τους έδρες καθώς αρνήθηκαν να αποκηρύξουν το αίτημα τους για ανεξάρτητο κράτος των Ταμίλ.
βρετανική αποικιοκρατία, διακρίσεις,
άρνηση κοινοβουλευτικού όρκου υποταγής στο κράτος που καταπιέζει εθνοτικά και θρησκευτικά,
πογκρόμ, πολλαπλές ένοπλες οργανώσεις που σκοτώνονται μεταξύ τους. όλα αυτά θυμίζουν λίγο Βόρεια Ιρλανδία και Μπέλφαστ του 1969 ε;
τρου, αλλά πέρα από την υποδαύλιση της ενδοκοινοτικής αιματοχυσίας από τους βρετανούς αποικιοκράτες, υπήρξε και άλλη μια χώρα που έπαιξε βρώμικο ρόλο στην πορεία του εμφυλίου πολέμου που ξέσπασε το 1983 στην σρι λάνκα. ναι, σωστά μαντέψατε, αυτή ήταν η "μεγαλύτερη δημοκρατία" στον κόσμο, η ινδία.
σύμφωνα με το βιβλίο του Weiss (p. 55, 56), η ίντιρα γκάντι αποφάσισε το 1983 να εμπλακεί η ινδία στην ιστορία της σρι λάνκα υπέρ των Ταμίλ και των ένοπλων οργανώσεων τους, αφενός λόγω της άφιξης προσφύγων στην ινδική πολιτεία Ταμίλ Ναντού και την πιθανότητα αποσχιστικών τάσεων των Ταμίλ και εντός ινδίας λόγω της ύπαρξης ριζοσπαστικών τμημάτων των Ταμίλ της σρι λάνκα μεταξύ των προσφύγων, και (δική μου υπόθεση) λόγω της θέλησης της να εγκαταστήσει ένα κράτος των Ταμίλ στην σρι λάνκα που θα ήταν ουσιαστικά ινδικό προτεκτοράτο και θα έκανε την σρι λάνκα εδαφική προέκταση της ινδίας. έτσι, η μυστική υπηρεσία της ινδίας, η Research and Analysis Wing (RAW, Πτέρυγα Έρευνας και Ανάλυσης) έστησε στρατόπεδα εκπαίδευσης των ένοπλων Ταμίλ στην Ταμίλ Ναντού και τους εξόπλισε με σύγχρονο οπλισμό, κι έτσι μεταξύ 1983 και 1987 οι Ταμίλ κατάφεραν πολλά στρατιωτικά και εδαφικά πλήγματα στην σρι λάνκα.
εντωμεταξύ το 1984 η γκάντι ως γνωστόν δολοφονήθηκε από δύο Σιχ σωματοφύλακες της και την διαδέχτηκε στην πρωθυπουργία και στην ηγεσία του ινδικού εθνικού κογκρέσου ο γιος της ρατζίβ γκάντι. το 1987, ο Σιναλέζικος στρατός έφτασε στα πρόθυρα της εξολόθρευσης των ένοπλων Ταμίλ στην Τζάφνα και με εντολή του γκάντι, ινδικά πλοία μετέφεραν στην πολιορκούμενη πρωτεύουσα των Ταμίλ πολεμοφόδια, φάρμακα και τρόφιμα στους αντάρτες με αεροπορική κάλυψη από ινδικά μαχητικά αεροσκάφη.
ωστόσο μεταξύ των LTTE και των άλλων οργανώσεων υπήρχε διαμάχη για τα κίνητρα της ινδίας. οι LTTE υποστήριζαν ότι οι ινδοί χρησιμοποιούσαν τους Ταμίλ προς δικό τους όφελος, ενώ άλλες οργανώσεις υποστήριζαν την συνέχιση της κάλυψης από την ινδία. μετά την άρση της πολιορκίας της Τζάφνα, υπήρξε συμφωνία μεταξύ γκάντι και jawardene να αποσυρθεί ο Σιναλέζικος στρατός από τις περιοχές των Ταμίλ, να αφοπλιστούν οι ένοπλοι Ταμίλ (οι LTTE αρχικά συμφώνησαν) και να εγκατασταθεί η IPKF (Indian Peace Keeping Force, Ινδική Ειρηνευτική Δύναμη) στον βορρά ως εγγυήτρια δύναμη. η συμφωνία περιλάμβανε επίσης την συνταγματική αναγνώριση της γλώσσας Ταμίλ ως επίσημης γλώσσας του κράτους, και την παραχώρηση μερικής αυτονομίας στις περιοχές των Ταμίλ στα βορειοανατολικά. η κυβέρνηση της σρι λάνκα αποδέχτηκε αυτούς τους όρους προκειμένου να αποσπάσει τον στρατό της από τα βορειοανατολικά και να τον στείλει στα νότια, όπου το JVP είχε ξεκινήσει νέα εξέγερση, χρησιμοποιώντας πλέον σωβινιστικά συνθήματα των Σιναλέζων και των βουδιστών και καταγγέλοντας την ιμπεριαλιστική ανάμειξη της ινδίας στην σύγκρουση με τους Ταμίλ.
όλα καλά λοιπόν για τους Ταμίλ; όχι βέβαια. η IPKF προσπάθησε να αφοπλίσει τους LTTE ολοκληρωτικά και όταν εκείνοι αντιστάθηκαν, ξεκίνησε ανοιχτή ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της IPKF και των LTTE στην Τζάφνα, με τους ινδούς να λειτουργούν πλέον ως στρατός κατοχής στέλνοντας 80 χιλιάδες στρατιώτες στην Τζάφνα, επιβάλλοντας απαγόρευση κυκλοφορίας και βομβαρδίζοντας κατοικημένες περιοχές. οι LTTE ως απάντηση έγιναν πιο δημιουργικοί από ποτέ, δημιουργώντας αυτά που αργότερα θα χρησιμοποιούσαν οι τζιχαντιστές αυτού του κόσμου με στόχο την διεξαγωγή ασύμμετρου πολέμου εναντίον της ινδικής κατοχής: ελίτ κομάντο αυτοκτονίας, στρατολόγηση γυναικών μαχητριών αυτοκτονίας, την προμήθεια φιαλιδίου υδροκυάνιου σε κάθε μαχητή ώστε να αυτοκτονήσει σε περίπτωση αιχμαλωσίας.
αφού λοιπόν οι ινδοί δημοκράτες τα κατάφεραν τόσο καλά στις περιοχές των Ταμίλ εξοργίζοντας την κοινή γνώμη τόσο των Ταμίλ όσο και των Σιναλέζων, η κυβέρνηση του ranasinghe premadasa του unp ζήτησε από τους ινδούς να φύγουν, προμηθεύοντας μάλιστα όπλα και στους LTΤΕ για να πολεμήσουν τους ινδούς. ο γκάντι αρχικά αρνήθηκε, αλλά αναγκάστηκε να πάρει πούλο μετά την ήττα του στις εκλογές του 1989. αντιγράφω από τον Weiss:
"In March 1990, the Indian Peace Keeping Force completed its withdrawal at the behest of President Premadasa, who had re-armed the Tamil Tigers in order to harry the Indian troops out of Sri Lanka. Premadasa was now free to deal with the troublemakers as he saw fit. But the Tigers had evolved considerably from the days when they were a loose band of bad boys running about the streets of Jaffna in sandals. They had cut their teeth on battles with the Sri Lankan army in the early 1980s, been trained and armed by the Indians and had then turned those same guns on their patrons." (p. 62, 63)
"Τον Μάρτιο του 1990, η Ινδική Ειρηνευτική Δύναμη ολοκλήρωσε την αποχώρηση της με εντολή του Προέδρου Πρεμαντάσα, ο οποίος είχε επανεξοπλίσει τους Τίγρεις Ταμίλ για να εξαναγκάσουν τα Ινδικά στρατεύματα να εγκαταλείψουν την Σρι Λάνκα. Ο Πρεμαντάσα ήταν τώρα ελεύθερος να αντιμετωπίσει τους ταραξίες όπως έκρινε. Αλλά οι Τίγρεις είχαν εξελιχθεί σε αξιοσημείωτο βαθμό από τις ημέρες που ήταν μια χαλαρή συμμορία από αλήτες που έτρεχαν στους δρόμους της Τζάφνα φορώντας σανδάλια. Είχαν ακονίσει τα δόντια τους σε μάχες με τον στρατό της Σρι Λάνκα στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, είχαν εκπαιδευτεί και οπλιστεί από τους Ινδούς και στην συνέχεια είχαν στρέψει τα ίδια όπλα εναντίον των προστατών τους."
που κατέληξε η ιστορία για την ινδία;
"On a hot morning in May 1991, in the town of Sriperumbudur in Tamil Nadu, a young Tamil woman joined a crowd thronging around former Indian prime minister Rajiv Gandhi, who was on the southern leg of his campaign to be re-elected. She bent before him and touched his feet as a sign of respect. With equal grace, the young statesman, wearing a presentation garland of yellow marigolds around his neck, paused to acknowledge the gesture of the small woman at his feet. Still kneeling, she detonated a belt filled with explosives that was concealed beneath her plain white sari. The blast of steel ball bearings, killed Gandhi and sixteen others and blew the head off the young assassin, known by her nom de guerre of 'Dhanu.' Emboldened by the growing legend of their military prowess and an unwavering commitment to their aims, the Tamil Tigers had reached beyond their tiny enclave to punish one of the leaders of the world's largest democracy." (p. 63)
"Ένα ζεστό πρωινό του Μαϊου του 1991, στην πόλη Sriperumbudur της Ταμίλ Ναντού, μια νεαρή Ταμίλ ενώθηκε με το πλήθος που συνέρρεε γύρω από τον πρώην Ινδό πρωθυπουργό Ρατζίβ Γκάντι, ο οποίος βρισκόταν στο νότιο τμήμα της περιοδείας τους για να επανεκλεγεί. Γονάτισε μπροστά του και ακούμπησε τα πόδια του ως ένδειξη σεβασμού. Με αντίστοιχη χάρη, ο νεαρός πολιτικός, που φορούσε ένα στεφάνι από κίτρινες κατιφέδες γύρω από τον λαιμό του, σταμάτησε για να χαιρετίσει την χειρονονομίας της μικρόσωμης κοπέλας που βρισκόταν στα πόδια του. Ακόμα γονατισμένη, αυτή πυροδότησε μια ζώνη γεμάτη εκρηκτική που ήταν κρυμμένη κάτω από το απλό λευκό της σάρι. Η έκρηξη των ατσάλινων κομματιών σκότωσε τον Γκάντι και άλλους δεκαέξι και αποκεφάλισε την νεαρή δολοφόνο, γνωστή με το ψευδώνυμο 'Dhanu.' Εμψυχωμένοι από τον ολοένα και μεγαλύτερο μύθο της στρατιωτικής τους ικανότητας και από την ακλόνητη πίστη στους στόχους τους, οι Τίγρεις Ταμίλ είχαν βγει από τον μικροσκοπικό τους θύλακα για να τιμωρήσουν έναν από τους ηγέτες της μεγαλύτερης δημοκρατίας του κόσμου."
συμπερασματικά, η κλασική τακτική του φυλετικού διαχωρισμού εκ μέρους των αποικιοκρατικών δυνάμεων και ταξινόμηση των διάφορων εθνοτικών ομάδων σε διαφορετικές ταξικές και κοινωνικές θέσεις δημιουργεί τέρατα. αυτά έγιναν στην σρι λάνκα από τους βρετανούς, έτσι χρησιμοποιήθηκαν οι εβραίοι από διάφορες αυτοκρατορίες και έγινε ο αντισημιτισμός ένα κτήνος που υπήρξε μέρος όσων πυροδότησαν τον β' ππ, αυτά έκαναν οι βέλγοι στην ρουάντα και στο μπουρούντι, προωθώντας την μειονότητα των Τούτσι σε όλες τις θέσεις εξουσίας και αφαιρώντας κάθε δικαίωμα από την πλειονότητα των Χούτου, οδηγώντας στην γενοκτονία της δεκαετίας του 1990. και όταν χώνονται και οι κάθε είδους περιφερειακές δυνάμεις για να αποκτήσουν περαιτέρω επιρροή, τότε όλα γίνονται ακόμα πιο κώλος.
χωρίς να έχω σκοπό να αναφερθώ παραπάνω στο ιστορικό του εμφυλίου της σρι λάνκα, τα απόνερα του οποίου κάποιες φορές αναφέρω στην ένοπλη ανασκόπηση της εβδομάδας, κλείνω με το τελευταίο μέρος του επιλόγου του βιβλίου της ινδής δημοσιογράφου Rohini Mohan The Seasons of Trouble: Life Amid the Ruins of Sri Lanka's Civil War (Verso, 2014):
"After four peace talks failed and both sides grossly violated the ceasefire, the Sri Lankan armed forces launched a military offensive in Tiger-held regions in 2006. By 2008, the government had forced every international and independent body, including the United Nations, to evacuate the war zone, leaving about three million Tamil civilians caught between warring Tigers and the Sri Lankan military. The UN estimates that between 40,000 to 70,000 civilians were killed by the army, and some by the LTTE too. Over 2.5 million people were displaced. By 19 May 2009, the LTTE chief Prabakaran had been killed and the LTTE eliminated.
When the war ended, some hoped that Sri Lankan society would rebuild and grow. Instead, the next five years saw the country’s prospects diminished by a government that sought to consolidate its power and limit the rights of its citizens." (p. 379)
Μετά από την αποτυχία τεσσάρων γύρων ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων και την κατάφωρη παραβίαση της εκεχειρίας και από τις δύο πλευρές, οι ένοπλες δυνάμεις της Σρι Λάνκα εξαπέλυσαν στρατιωτική επίθεση εναντίον των ελεγχόμενων από τους Τίγρεις περιοχές το 2006. Το 2008, η κυβέρνηση εξανάγκασε κάθε διεθνή και ανεξάρτητο οργανισμό, συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ, να εγκαταλείψει την εμπόλεμη ζώνη, αφήνοντας περίπου τρία εκατομμύρια πολίτες Ταμίλ παγιδευμένους μεταξύ των αντιμαχόμενων Τίγρεων και στρατού της Σρι Λάνκα. Ο ΟΗΕ υπολογίζει ότι μεταξύ 40 και 70 χιλιάδες πολίτες σκοτώθηκαν από τον στρατό, και ένας αριθμός και από τους Τίγρεις. Πάνω από 2.5 εκατομμύρια άνθρωποι εκτοπίστηκαν. Στις 19 Μαϊου 2009, ο αρχηγός των LTTE Πραμπακαράν σκοτώθηκε και οι LTTE εξολοθρεύτηκαν."
και φυσικά ποιοι ήταν στην κυβέρνηση όταν τελείωσε ο πόλεμος και σφαγιάστηκαν οι άμαχοι Ταμίλ; μα ποιοι άλλοι από τους σοσιαλφασίστες του SLFP υπό τον πρόεδρο του κράτους mahinda rajapaksa και τον αδερφό του, υπουργό άμυνας, και βασικό υπεύθυνο της σφαγής gotabaya rajapaksa.
Υποσημειώσεις:
[1] Πολονναρούβα: πόλη στα βορειοκεντρικά της σρι λάνκα, σημαντική πόλη-φρούριο στην αρχαιότητα και από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά σημεία της χώρας
[2] Μαχαβάνσα: σύμφωνα με το επικό ποίημα-χρονικό Μαχαβάνσα, ο Σιναλέζος βασιλίας Dutugamunu (βασίλεψε μεταξύ 161 και 137 π.κ.χ) ένωσε πολιτικά όλο το νησί αφού σκότωσε τον επί 45 χρόνια βασιλιά της δυναστείας Τσόλα των Ταμίλ Ellalan/Elara (βασίλεψε μεταξύ 205 και 161 π.κ.χ, τον οποίο ωστόσο σέβονταν οι Σιναλέζοι
[3] Κολόμπο: πρωτεύουσα της σρι λάνκα, βρίσκεται στα νοτιοδυτικά
[4] Τζάφνα: η πρωτεύουσα των Ταμίλ στα βόρεια. Ήταν σημαντικό λιμάνι από την εποχή της αρχαιότητας και μέχρι τον εμφύλιο ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη.
[5] το JVP είναι μάλλον από τις πιο τρελαμένες περιπτώσεις αριστερών ένοπλων οργανώσεων, ξεκινώντας ως διεθνιστικό μαοϊκό κόμμα που υπστήριζε την αυτοδιάθεση των Ταμίλ κατά την πρώτη του εξέγερση το 1971 και στη συνέχεια οικειοποιήθηκε τον ακροδεξιό εθνικισμό των βουδιστών, έχοντας μάλιστα και μέλη βουδιστές μοναχούς. μετά την δεύτερη στρατιωτική του συντριβή το 1989 συμμετείχε σε διάφορα καθεστωτικά κυβερνητικά σχήματα. στο dailymotion υπάρχει και η ταινία-βιογραφία του JVP και του ηγέτη του Rohana Wijeweera Ginnen Upan Seethala (The Frozen Fire).
[6] Οι LTTE όταν πρωτοδημιουργήθηκαν το 1975 έλαβαν την πρώτη τους στρατιωτική εκπαίδευση και τον πρώτο, πρωτόγονο, οπλισμό τους σε στρατόπεδα στον Λίβανο από κοινού με την PLO.
και για τέλος, ένα τραγούδι της MIA, Ταμίλ-αγγλίδας τραγουδίστριας, πρόσφυγα του εμφυλίου από την Τζάφνα και κόρης στέλεχους της ένοπλης οργάνωσης EROS.
