το π.γ. της κ.ε. του πλοκ πιστό στις αντιιμπεριαλιστικές του αρχές (= πιστό στο κλίκ=πέητ) αποφασίζει με κοοπτάτσια την επιβολή μιας νέας μόνιμης στήλης που θα αναρτάται κάθε τετάρτη με τίτλο "μεγάλες στιγμές του ιμπεριαλισμού," στην οποία θα σχολιάζονται παλιά ή νέα λόγια και έργα των διαφόρων κηνσόρων του ιμπεριαλισμού.
μετά από το ρεπό που πήραν την προηγούμενη εβδομάδα οι μεγάλες στιγμές του ιμπεριαλισμού, αυτή την εβδομάδα επανέρχονται με μια μετάφραση ενός κειμένου ("Race, Prison, and the Thirteenth Amendment" της Livia Gershon από το JSTOR) σχετικού με την σύγχρονη σκλαβιά που συνεχίζει να εφαρμόζεται στις ηπα εντός των φυλακών ως απόρροια της 13ης τροπολογίας (13th Amendment) του αμερικάνικου συντάγματος. πριν το κείμενο, ας κάνουμε μια γρήγορη αναδρομή στο τι είναι η 13η τροπολογία και πώς σχετίζεται με τις φυλακές των ηνωμένων πολιτειών.
ως γνωστόν, στην αμερική η δουλεία (πιο συγκεκριμένα η δουλοκτησία-chattel slavery) καταργήθηκε νομοθετικά την 1η ιανουαρίου του 1863 με την διακήρυξη της χειραφέτησης του έιμπραχαμ λίνκολν εν μέσω του αμερικάνικου εμφυλίου. η ουσιαστική επιβολή του νόμου για την απαγόρευση της σκλαβιάς έγινε στις 19 ιουνίου 1865, όταν με την λήξη του εμφυλίου διατάχθηκε η επιβολή του νόμου στο Τέξας, που ήταν η τελευταία πολιτεία της δουλοκτητικής νότιας συνομοσπονδίας που παραδόθηκε. η συγκεκριμένη μέρα αποτελεί εθνική-ομοσπονδιακή γιορτή στην αμερική προς μνήμη της κατάργησης της σκλαβιάς και είναι γνωστή ως Juneteenth.
αν και πάνω από 3 εκατομμύρια μαύροι απέδρασαν στον βορρά για να ξεφύγουν την σκλαβιά (αυτοί οι άνθρωποι μέχρι και σήμερα δεν έχουν αναγνωριστεί ως αυτό που πραγματικά ήταν, δηλαδή πρόσφυγες) και ανακηρύχθηκαν ελεύθεροι, δεν ήταν νομικά κατοχυρωμένοι απέναντι στους πρώην ιδιοκτήτες τους. για να αποφευχθεί η δικαστική προσφυγή των πρώην slave owners για να πάρουν πίσω την "ιδιοκτησία" τους και να γίνει συνταγματικά κατοχυρωμένη η ελευθερία των πρώην σκλάβων καθώς και η κατάργηση της σκλαβιάς, στις 8 απριλίου 1864, πέρασε από την γερουσία η 13η τροπολογία του αμερικάνικου συντάγματος, ακολουθούμενη από την βουλή των αντιπροσώπων που την επικύρωσε στις 31 ιανουαρίου 1865, και επικυρώθηκε από 27 πολιτείες στις 6 δεκεμβρίου 1865. η 13η τροπολογία περιείχε το ακόλουθο κείμενο:
"Section 1. Neither slavery nor involuntary servitude, except as a punishment for crime whereof the party shall have been duly convicted, shall exist within the United States, or any place subject to their jurisdiction.
Section 2. Congress shall have power to enforce this article by appropriate legislation."
"Άρθρο 1. Η ύπαρξη τόσο της δουλείας όσο και του μη εθελοντικού καταναγκασμόύ, εκτός εάν πρόκειται για ποινή για έγκλημα για το οποίο το άτομο έχει καταδικασθεί δεόντως, απαγορεύεται στις Ηνωμένες Πολιτείες ή σε οποιαδήποτε περιοχή υπό τον έλεγχο τους.
2. Το Κογκρέσο έχει την εξουσία να εφαρμόσει το άρθρο αυτό μέσω σχετικής νομοθεσίας."
ας το ξαναδιαβάσουμε: "η ύπαρξη τόσο της δουλείας όσο και του μη εθελοντικού καταναγκασμόύ, εκτός εάν πρόκειται για ποινή για έγκλημα για το οποίο το άτομο έχει καταδικασθεί δεόντως, απαγορεύεται."
"εκτός και αν πρόκειται για ποινή." άρα η σκλαβιά επιτρέπεται αν κάποιος καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα. πράγματι, μετά την ήττα στον εμφύλιο, οι νότιες πολιτείες και οι πρώην δουλοκτήτες είχαν καταστραφεί οικονομικά. ο τρόπος που βρήκαν για να ξαναστηθούν οικονομικά ήταν οι πολιτειακοί νόμοι που έκαναν χρήση της 13ης τροπολογίας, εφαρμόζοντας τόσο νόμους φυλετικού διαχωρισμού (racial segregation), με πιο γνωστό το Jim Crow, αλλά και νόμους με τους οποίους χιλιάδες μαύροι φυλακίζονταν για "αδικήματα" όπως επαιτεία ή άσκοπο περα-δώθε (loitering) και εξαναγκάζονταν σε σκληρή εργασία σε χωράφια, πολλές φορές ως μέλη ομάδας αλυσοδεμένων από τα πόδια (chain gang).
εν τάχει και για να μην πλατιάζω, η 13η τροπολογία και η εφαρμοζόμενη σκλαβιά συνεχίζει να υφίσταται στις αμερικανικές φυλακές, με κατάδικους να δουλεύουν είτε στην γεωργία, είτε στην βιομηχανία για πολλές γνωστές πολυεθνικές. μάλιστα, σε ιδιωτικές φυλακές, οι φυλακισμένοι λαμβάνουν διάφορα "δικαιώματα" όπως το να παίρνουν τηλέφωνα βάσει του ωραρίου εργασίας τους. αυτή την στιγμή στις ηπα υπάρχουν σχεδόν 1.8 εκατομμύρια φυλακισμένοι (τα τελευταία χρόνια ο αριθμός έχει αρχίσει να πέφτει - το peak ήταν το 2009 με περίπου 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένων), δηλαδή γύρω στο 25% του παγκόσμιου πληθυσμού που βρίσκεται σε κράτηση. από την δεκαετία του 1970 και την έναρξη του "πολέμου κατά των ναρκωτικών" επί νίξον και την επίθεση στις μαύρες γειτονιές ως τμήμα της αντιεξέγερσης και της καταστολής του εσωτερικού εχθρού του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, δηλαδή των Μαύρων Πανθήρων και του αντιπολεμικού κινήματος εναντίον των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην Ινδοκίνα και στην Λατινική Αμερική, ο πληθυσμός των μαύρων φυλακισμένων εκτινάχθηκε. αυτή τη στιγμή το ποσοστό των μαύρων φυλακισμένων είναι επίσημα 32% σε συνολικό πληθυσμό 14% (δηλαδή περίπου 900 άτομα ανά 100 χιλιάδες), τη στιγμή που οι άσπροι φυλακισμένοι είναι 34%, σε συνολικό πληθυσμό 59% (181 άτομα ανά 100 χιλιάδες).
πριν πάμε στην μετάφραση του κειμένου, περισσότερα, μαζί και με μια συνολική κριτική της 13ης τροπολογίας, μπορείτε να δείτε στο ντοκιμαντέρ 13th της Ava DuVernay, σκηνοθέτιδας της ταινίας Selma και της σειράς When They See US, όπου γίνεται και εκτενής αναφορά στην δημοκρατική φράξια του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που εκφράστηκε κυρίως από τον κλίντον και την κλίντον.
"Race, Prison, and the Thirteenth Amendment
Critiques of the Thirteenth Amendment have roots in a long history of activists who understood the imprisonment of Black people as a type of slavery.
By: Livia Gershon
In recent years, a movement has cropped up to revise the Thirteenth Amendment, eliminating the clause that permits slavery “as a punishment for crime.” Historian Daryl Michael Scott traces the roots of this idea through Black intellectual and activist work.
In the years after emancipation, Scott writes, it was common for Black leaders to liken convict leasing to slavery. While they didn’t blame the Thirteenth Amendment specifically, nineteenth-century activists and intellectuals including Ida B. Wells and Mary Church Terrell identified the consignment of prisoners to hard labor as one of the major wrongs perpetrated against Black Americans.
In the first decades of the twentieth century, the leasing of convicts to private landowners declined. Instead, many prisoners were made to work directly for the government—a new form of brutality that evoked little protest outside the criminal system.
“No one seemed to have a problem with the unrequited toil of prisoners building roads or raising crops for the state,” Scott writes.
At the time, organizations like the NAACP focused a great deal of energy on the horrors of lynching, but they tended to present the issue as one of a lack of due process. They were less focused on those subjected to brutal punishments after being legally convicted. It was only during the Great Depression, when hard-up white men became increasingly subject to harsh punishments, that chain gangs became a common subject for writers, filmmakers, and advocates.
By the 1960s, many prisoners were identifying their work in prisons, which commonly paid just pennies per hour, as a form of slavery.
In the years after World War II, the NAACP increasingly spoke up for the rights of Black prisoners. But Scott argues that a more direct predecessor to the modern “13thist” school of thought came from Black people who experienced imprisonment firsthand in the postwar period. The imprisonment of Black nationalists such as Marcus Garvey and Elijah Muhammad brought Black radical thought into the prisons. Meanwhile, many nonviolent civil rights activists became interested in prison issues after serving time. Bayard Rustin, for example, was sentenced to twenty-two days on a North Carolina chain gang in 1949. His first-hand account of the experience ultimately helped end the practice.
By the 1960s, many prisoners were identifying their work in prisons, which commonly paid just pennies per hour, as a form of slavery. Some in the Black Power movement began tying this treatment to the 13th amendment. Black Liberation Army member Assata Shakur, for example, described looking into the amendment after a guard told her that “slavery is legal in prisons.”
From prisoners’ critiques, “13thism” spread to academics, though Scott argues that many of them made errors in drawing a direct line from the amendment to the exploitation of prisoners. For example, he notes that “convict slavery” existed for white people in the same period as Black chattel slavery and that abolitionists generally did not oppose it.
Nonetheless, Scott writes, “with 13thists holding major positions in the academic, intellectual, and cultural world, their point of view is likely to grow until it shapes this generation’s understanding of slavery the way Roots shaped a previous generation’s.”"
Φυλή, Φυλακή και η Δέκατη Τρίτη Τροπολογία
Οι επικρίσεις κατά της Δέκατης Τρίτης Τροπολογίας έχουν τις ρίζες τους σε μια μακρά ιστορία ακτιβιστών που αντιλαμβάνονταν την φυλάκιση των Μαύρων ως μια μορφή σκλαβιάς.
Της Livia Gershon
Τα τελευταία χρόνια, ένα κίνημα έχει αναδυθεί που ζητά την αναθεώρηση της Δέκατης Τρίτης Τροπολογίας με στόχο την αφαίρεση του άρθρου που επιτρέπει την δουλεία ως "ποινή για έγκλημα." Ο Ιστορικός Daryl Michael Scott[1] εντοπίζει της ρίζας αυτής της ιδέας στην δράση Μαύρων διανοούμενων και ακτιβιστών.
Στα χρόνια μετά την χειραφέτηση, γράφει ο Scott, ήταν σύνηθες μεταξύ των Μαύρων ηγετών να παρομοιάζουν την ενοικίαση καταδίκων με την δουλεία. Παρόλο που δεν έριχαν το φταίξιμο στην Δέκατη Τρίτη Τροπολογία συγκεκριμένα, οι ακτιβιστές και διανοούμενοι του 19ου αιώνα, μεταξύ των οποίων οι Ida B. Wells[2] και Mary Church Terrell[3], αντιλαμβάνονταν τον εξαναγκασμό των φυλακισμένων σε σκληρή εργασία ως ένα από τα μεγαλύτερα κακά που έγιναν ποτέ εναντίον των Μαύρων Αμερικάνων.
Στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, η ενοικίαση καταδίκων σε ιδιώτες γαιοκτήμονες μειώθηκε. Αντί αυτής της πρακτικής, πολλοί φυλακισμένοι αναγκάστηκαν να δουλέψουν απευθείας για το κράτος - εγκαθιδρύοντας μια νέα μορφή κτηνωδίας που προκάλεσε πολύ αραιές διαμαρτυρίες εκτός του σωφρονιστικού συστήματος.
"Κανένας δεν φαινόταν να έχει πρόβλημα με τον άμισθο μόχθο των φυλακισμένων που κατασκεύαζαν δρόμους ή φύτευαν καλλιέργειες για το κράτος," γράφει ο Scott.
Εκείνη την περίοδο, οργανώσεις όπως η NAACP[4] επικέντρωναν την κύρια δύναμη της δράσης τους στον τρόμο των λιντσαρισμάτων[5], αλλά έτειναν να παρουσιάζουν το ζήτημα της δουλείας των φυλακισμένων ως αποτέλεσμα μιας μη ορθής εφαρμογής του νόμου. Δεν έδιναν τόση σημασία σε όσους τιμωρούνταν βάρβαρα μετά την δικαστική τους καταδίκη. Μόνο κατά την διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης, όταν εξαθλιωμένοι λευκοί άντρες γίνονταν ολοένα και περισσότερο θύματα σκληρών ποινών, έγιναν οι ομάδες των αλυσοδεμένων ένα συνηθισμένο θέμα για συγγραφείς, σκηνοθέτες ταινιών[6] και νομικούς.
Στα χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η NAACP άρχισε να μιλάει όλο και πιο ανοιχτά για τα δικαίωματα των Μαύρων φυλακισμένων. Όμως, o Scott υποστηρίζει ότι ένας πιο άμεσος προκάτοχος της σύγχρονης "Δεκατριτίστικης" σχολής σκέψης προήλθε από Μαύρους οι οποίοι έζησαν από πρώτο χέρι την φυλάκιση στην μεταπολεμική περίοδο. Η φυλάκιση Μαύρων εθνικιστών όπως οι Μάρκους Γκάρβεϊ[7] και Ελάιτζα Μοχάμεντ[8] μετέφερε τις ριζοσπαστικές Μαύρες ιδέες μέσα στις φυλακές. Την ίδια στιγμή, πολλοί ειρηνιστές ακτιβιστές για τα πολιτικά δικαιώματα άρχισαν να ενδιαφέρονται για τα ζητήματα της φυλακής αφού είχαν φυλακιστεί. Ο Bayard Rustin[9], για παράδειγμα, καταδικάστηκε για 22 μέρες σε μια ομάδα αλυσοδεμένων στην Βόρεια Καρολίνα το 1949. Η από πρώτο χέρι διήγηση της εμπειρίας του εν τέλει βοήθησε στην κατάργηση αυτής της πρακτικής.
Φτάνοντας στην δεκαετία του 1960, πολλοί φυλακισμένοι αντιλαμβάνονταν πλέον την εργασία τους στις φυλακές, η οποία συνήθως τους απέδιδε μόνο μερικά σεντς την ώρα, ως μια μορφή σκλαβιάς. Κάποιοι εντός του κινήματος της Μαύρης Δύναμης άρχισαν να αποδίδουν αυτή την μεταχείριση στην 13η τροπολογία. Το μέλος του Μαύρου Απελευθερωτικού Στρατού Ασσάτα Σακούρ[10], για παράδειγμα, ανέφερε ότι διάβασε την τροπολογία όταν ένας δεσμοφύλακας της είπε ότι "η σκλαβιά είναι νόμιμη στις φυλακές."
Ο "δεκατοτριτισμός" πέρασε από την κριτική των φυλακισμένων στον ακαδημαϊκό λόγο, παρόλο που ο Scott υποστηρίζει ότι πολλοί λανθασμένα ταύτιζαν άμεσα την τροπολογία με την εκμετάλλευση των φυλακισμένων. Για παράδειγμα, σημειώνει ότι η "σκλαβιά των φυλακισμένων" εφαρμοζόταν πάνω στους λευκούς κατά την ίδια περίοδο με την δουλοκτησία των μαύρων, ωστόσο οι υπέρμαχοι της κατάργησης της δουλείας γενικά δεν πρόβαλαν αντίσταση σε αυτήν την πρακτική.
Παρόλα αυτά, γράφει ο Scott, "καθώς οι δεκατοτριτιστές κατέχουν σημαντικές θέσεις στον κόσμο της ακαδημίας, της διανόησης, και του πολιτισμού, η οπτική τους είναι πιθανό να αποκτήσει δημοφιλία ώσπου να καταφέρει να διαμορφώσει το πώς αυτή η γενιά αντιλαμβάνεται την σκλαβία με τον ίδιο τρόπο που το Roots[11] διαμόρφωσε την αντίστοιχη αντίληψη μιας προηγούμενης γενιάς."
Σημειώσεις:
[1]: Επειδή ο γ.γ. του πλοκ είναι πολύ καλός τύπος, και επειδή ως γνωστόν το JSTOR δεν παραχωρεί προς ανάγνωση τα άρθρα και τα περιοδικά που αρχειοθετεί ελεύθερα παρά μόνο σε ακαδημαϊκούς και φοιτητές, ορίστε και ξεκλειδωμένο το άρθρο του Daryl Michael Scott, για το οποίο γίνεται λόγος στο κείμενο.
[2]: Ida B. Wells (1862-1931): μαύρη δημοσιογράφος που ασχολήθηκε εκτενώς με την ανάδειξη των λιντσαρισμάτων και τα δικαιώματα των γυναικών, και εκ των ιδρυτών της NAACP. γεννήθηκε σε οικογένεια σκλάβων στην πολιτεία Μισισίπι.
[3]: Mary Church Terrell (1863-1954): κόρη μαύρων πρώην σκλάβων και αργότερα εύπορων μελών της κοινωνίας του Μέμφις, εκπαιδευτικός στα πρώτα σχολεία για μαύρους στις ηπα και ακτιβίστρια για το δικαίωμα ψήφου των μαύρων γυναικών
[4]: NAACP: National Association for the Advancement of Colored People, Εθνική Ένωση για την Πρόοδο των Έγχρωμων Ανθρώπων: οργάνωση που ιδρύθηκε το 1909 από, μεταξύ άλλων, τους W.E.B. DuBois και Ida B. Wells για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μαύρων και την ισότητα στα δικαιώματα. ρεφορμιστικής, αστικής και καθεστωτικής κατεύθυνσης.
[5]: λιντσαρίσματα (lynchings, lynch mobs): όταν οι λευκοί στον νότο πίστευαν ότι μαύροι (ή μετανάστες) είχαν διαπράξει κάποιο έγκλημα ή προσβολή (πχ να την πέσουν σε καμιά λευκή γκόμενα), τότε με την κάλυψη της αστυνομίας συνήθιζαν να βασανίζουν και να σκοτώνουν τους "ενόχους." στην συνέχεια, διαδιδόταν στις τοπικές κοινωνίες ότι κάποιος μαύρος θα κρεμιόταν, οπότε μαζευόταν όλος ο καλός ο κόσμος (συμπεριλαμβανομένων παιδιών) και κρεμούσαν τα πτώματα των μαύρων. πολλές φορές μετά το κρέμασμα, καίγανε τα - ακόμα κρεμασμένα - πτώματα και μετά το πλήθος ορμούσε πάνω στο ξεροψημένο πτώμα και αφαιρούσε κομμάτια από το σώμα (πχ δάχτυλα) και τα κρατούσε για ενθύμιο.
[6]: πιο συγκεκριμένα, μια ταινία που ανέδειξε την πρακτική των ομάδων αλυσοδεμένων ήταν το I Am a Fugitive from a Chain Gang του Mervyn LeRoy, γυρισμένη το 1932, που δείχνει την περιπέτεια ενός φυγά από ένα chain gang. δεν θα εκπλαγείτε αν σας πω ότι ο φυγάς ήταν λευκός, ε; μία άλλη ταινία, που έγινε γνωστή και στην ελλάδα ως Όταν Σπάσαμε τις Αλυσίδες, είναι το - γυρισμένο το 1958 - The Defiant Ones του Stanley Kramer, με τους Sidney Poitier και Tony Curtis ως δύο φυγάδες (ο ένας μαύρος, ο άλλος άσπρος) που είναι δεμένοι μαζί με αλυσίδα.
[7]: Μάρκους Γκάρβεϊ (1887-1940): τζαμαϊκανός πρωτεργάτης του μαύρου εθνικισμού και του παναφρικανισμού. υποστήριζε το τέλος της αποικιοκρατίας και την επιστροφή των μαύρων στην Αφρική. σε μεγάλο βαθμό απομονώθηκε από το κίνημα των αφρικανοαμερικάνων καθώς έφτασε στο σημείο να έχει σχέσεις με την Κου Κλουξ Κλαν καθώς αμφότεροι υποστήριζαν την φυλετική καθαρότητα μαύρων και λευκών αντίστοιχα και την φυγή των μαύρων από την αμερική.
[8]: Ελάιτζα Μοχάμεντ (1897-1975): πρωτεργάτης του μαύρου εθνικισμού και της διάδοσης του Ισλάμ μεταξύ των αφρικανοαμερικάνων. διάδοχος του μυστηριώδους λευκού Wallace Fard Muhammad, ιδρυτή του Έθνους του Ισλάμ, μέντορας του Μάλκολμ Χ και στην συνέχεια εχθρός του και εντολέας της δολοφονίας του.
[9]: Bayard Rustin (1912-1987): οργανωτής των πρώτων Freedom Rides (των πορειών των μαύρων στον νότο που απαιτούσαν την κατάργηση του φυλετικού διαχωρισμού), μέντορας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Jr σχετικά με τις μη-βίαιες μορφές διαμαρτυρίας, και αργότερα υποστηρικτής των δικαιωμάτων των γκέι, όντας ο ίδιος γκέι και έχοντας φυλακιστεί για "ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές πράξεις."
[10]: Ασσάτα Σακούρ (1947-): μαύρη κομμουνίστρια αγωνίστρια, μέλος του Μαύρου Απελευθερωτικού Στρατού (ένοπλη διάσπαση των Μαύρων Πανθήρων) που μετά από πανεθνικό κυνηγητό δύο ετών, συνελήφθη το 1973 μετά από ανταλλαγή πυρών με μπάτσους στο Νιου Τζέρσεϊ, όπου σκοτώθηκε ένας μπάτσος και ο αγωνιστής του Μαύρου Απελευθερωτικού Στρατού Ζαϋντ Σακούρ, ενώ συνελήφθη ο αγωνιστής Σουντιάτα Ακόλι, που απελευθερώθηκε το 2022 σε ηλικία 85 ετών. η Ασσάτα τραυματίστηκε σοβαρά στην μάχη και κατά την νοσηλεία της βασανίστηκε από την cia και καταδικάστηκε σε ισόβια. το 1979 απέδρασε από την φυλακή γυναικών του Νιου Τζέρσεϊ με την βοήθεια του Μαύρου Απελευθερωτικού Στρατού και της Κομμουνιστικής Οργάνωσης 19 Μαϊου που αποτέλεσε ένοπλη μετεξέλιξη του Weather Underground. διέφυγε στην Κούβα, όπου και μένει μέχρι σήμερα, και είναι η πρώτη γυναίκα που συμπεριλήφθηκε στην λίστα τρομοκρατών των αμερικάνων.
[11]: Roots: The Saga of an American Family: μυθιστόρημα του Alex Haley - συγγραφέα της αυτοβιογραφίας του Μάλκολμ Χ - που κυκλοφόρησε το 1976. διηγείται την ιστορία του Kunta Kinte, ενός έφηβου από την γκάμπια που τον 18ο αιώνα πιάστηκε και μεταφέρθηκε στην αμερική ως σκλάβος. το μυθιστόρημα πραγματεύεται την ζωή των απογόνων του έως και τον Haley που υποστηρίζει ότι μετά από γενεαλογική έρευνα, βρήκε ότι ο Kunta Kinte ήταν όντως υπαρκτό πρόσωπο και πρόγονος του. το μυθιστόρημα το 1977 μεταφέρθηκε στην τηλεόραση ως σειρά, η οποία αποτελεί μέχρι και σήμερα την δεύτερη πιο παρακολουθημένη σειρά στην ιστορία της αμερικάνικης τηλεόρασης.
και για τέλος, ένα τραγούδι των Dead Prez για την ένοπλη απελευθέρωση των μαύρων. "I Have A Dream Too" και αναφορά στα ονόματα μαύρων αγωνιστών επαναστατών που φυλακίστηκαν ή σκοτώθηκαν από το λευκό ιμπεριαλιστικό κράτος των ηπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου