όταν παίζουν γκα-φρα (που λέγανε και οι ζήτανι) και ο γ.γ. του πλοκ μπορεί να πληρώσει κανά εισιτήριο ή να αγοράσει κανά δίσκο ή κανένα βιβλίο, θα κάνει ανταποκρίσεις από συναυλίες, ή ταινιοθεατροβιβλιοδισκοκριτικές, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στον ζντανοφικό κανόνα του ποιες καλλιτεχνικές δημιουργίες θα θεωρούνται αποδεκτές μετά την κατάληψη της εξουσίας και της επιβολής του επαναστατικού ολοκληρωτισμού (όχι του πλοκ ρε).
στις 9 Δεκεμβρίου, αντιπροσωπεία του π.γ. της κ.ε. του πλοκ μετέβη στο ωδείο Αθηνών για να παρακολουθήσει την πρώτη εν ελλάδι συναυλία των The Necks. τι είναι οι Necks; η wikipedia και διάφορα ντεμέκ μουσικά σάιτς (με h, αγγλιστί shites), θα σου πουν ότι είναι jazz. άντε αυτοσχεδιαστική jazz από την αυστραλία. άντε αυτοσχεδιαστική πειραματική jazz με ambient στοιχεία. οκ τυπικά και σαν έναρξη συζήτησης αυτές οι περιγραφές έχουν μια τυπική δόση αλήθειας που εκκινούν από το γεγονός ότι οι Necks είναι ένα τρίο αποτελούμενο από έναν ντράμερ (Tony Buck), έναν κοντραμπασίστα (Lloyd Swanton) και έναν πιανίστα (Chris Abrahams). πόσο πιο τζαζ, θα πει κάποιος. οκ, στους πρώτους τους δίσκους, ας πούμε μέχρι το Hanging Gardens του 1999, ήταν αρκετά "τζαζ": αυτοσχεδιασμοί πάνω σε χρωματικές κλίμακες, διάλογοι μεταξύ των οργάνων, σόλο κοντραμπάσο, και κάμποσο hammond όργανο. τα πράγματα ωστόσο, από το Aether του 2001 άρχισαν να γίνονται πιο απλωμένα, με μεγάλη έμφαση στον τονισμό απόλυτης ακρίβειας, πιο υπομονετικά, πιο ambient. και ξεκινώντας από το Chemist του 2006, άρχισε να διαμορφώνεται ο πιο χαρακτηριστικός σήμερα ήχος των Necks: ένας ψυχεδέλικος, με την έννοια του χασίματος και της περιδίνισης σε έναν εκστατικό συγχρονισμό μεταξύ των τριών μουσικών, μια προσέγγιση στο holy minimalism γιγάντων όπως ο Steve Reich και ο Terry Riley, εκκινήσεις από φρυγικές και οκτατονικές κλίμακες που καταλήγουν είτε σε οριακές παρακρούσεις (όπως στο υπνωτικά επαναληπτικό και χαοτικό "Rum Jungle" του Mindset του 2011, είτε σε jazz noirικές αμπιεντικές διατονικές καταδύσεις όπως στο "Rise" από το Unfold του 2017, ή σε συνθέσεις που πλησιάζουν τα όρια του τιντιναμπουλισμού και της θέωσης του Arvo Pärt όπως στο Vertigo του 2015 (o καλύτερος τους δίσκος κατά την γνώμη μου), στο "Fatal" από το Chemist (το πρώτο κομμάτι τους που άκουσα ποτέ) ή ακόμα περισσότερο στα δύο τραγούδια των Swans από το leaving meaning του 2019 "Leaving Meaning" και "The Nub," στα οποία παίζουν τον πρώτο ρόλο. ακούστε τα όλα παρακάτω πριν πάμε στην συναυλία
το λάιβ άνοιξαν οι Costas Baltazanis Trio (ειλικρινά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι μουσικοί της τζαζ επιμένονυν να ονομάζουν τις μπάντες τους Μάχος Καβάγιας Κουαρτέτ - δεν μπορούν να σκεφτούν ένα γαμωόνομα;), χωρίς όμως τον Κώστα Μπαλταζάνη, ο οποίος έπεσε από το μηχανάκι του. την θέση του πήρε ο Κωστής Χριστοδούλου από την τζαζ μπάντα Το Πράγμα (πάνω στο όνομα βάζω το λινκ για να ακούσετε/αγοράσετε τον δίσκο τους, αν και εμένα που αγόρασα το βινύλιο μου φαίνονται ΧΑΛΙΑ) και φάνηκε να ξέρει τις συνθέσεις της μπάντας τέλεια, αφού ήταν απόλυτα δεμένος με τον ντράμερ και τον κοντραμπασίστα. γενικά μου άρεσαν - η φάση τους ήταν στο πεδίο της σύγχρονης τύπου Mammal Hands τζαζ αλλά με μεγαλύτερη διάθεση για πολυρυθμούς και όχι συμβατικές συνθέσεις. αυτό που ωστόσο ακουγόταν τελείως παράταιρο και άκυρο ήταν κάτι φάσεις που ο πιανίστας βαρούσε κάτι τελείως άσχετα ηλεκτρονικά αμπιεντονόιζ ηχητικά σε ένα κονσολάκι, για τα οποία δεν υπήρχε κανένας απολύτως λόγος.
για τους Necks βασικά δεν θα χρειαζόταν να γράψω τίποτα, αλλά να βάλω μόνο τα βίντεο που θα δείτε στο τέλος, ή να πω μόνο ότι αυτή την συναυλία την περίμενα 16 χρόνια και φοβόμουν να μην την χάσω και αυτήν όπως έχασα μέσα σε ένα χρόνο και παρά τα εισιτήρια που είχα αγοράσει για τα λάιβ του William Basinski και των Swans. μέσα σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι και με τον Chris Abrahams με γυρισμένη πλάτη στους άλλους δύο, ξεκίνησαν οι κλασικές κλίμακες του Abrahams να τσιμπάνε μικρά μικρά κομματάκια του μυαλού, ενώ ο Lloyd Swanton έπαιζε με δοξάρι στο κοντραμπάσο δυσοίωνες φράσεις και ο Tony Buck χρησιμοποιούσε κάθε λογής καμπανάκια και μεταλλικά κρουστά για να εντείνει αυτό τον μακάβριο διαλογισμό που σιγά-σιγά απλωνόταν. με την ώρα ο Abrahams άρχισε να παίζει όλο και πιο απλωτά/αμπιεντικά, ο Buck συνέχιζε να εναλλάσσει κρουστά, μπαγκέτες, χέρια, πόδια και ο Swanton μαχαίρωνε τα στήθη μας με τις νότες του, φτάνοντας σταδιακά σε ένα κρεσέντο παρόμοιας έντασης και καθαρτικότητας όπως στο "Rum Jungle" μόνο για να γυρίσουν πίσω στις κρυπτικές ελαττωμένες κλίμακες και να τελειώσουν σαν ένα χάιβ μάηντ.
δεν θα αναφερθώ στην συναυλιοκριτική που έκανε κάποιος φασαίος σφουγγαράκης στο rocking του κώλου που υπονόησε ότι μπορεί ο κόσμος να βαρέθηκε και ότι οι Necks επαναλαμβάνουν συνεχώς τις ίδιες μελωδίες ή ότι σε σημεία το δοξάρι του Swanton ακουγόταν σαν post rock (έτσι για να μας δείξει ο συντάκτης ότι ακούει και Godspeed You Black Emperor). ας πάει να ακούσει Tool και τους δύο τελευταίους δίσκους των Isis (γιατί τα πρώτα αποκλείεται να τα αντέξει ον ριπίτ) και ας αφήσει εμάς να κρίνουμε η επανάληψη είναι κουραστική. να χαμε να λέγαμε και να χαμε να πούμε.
τελειώνοντας απλά να πω ότι ο γ.γ. των μικρών οκτωβριστών σε κάποια φάση υπνωτίστηκε από το κρεσέντο που κορυφωνόταν (άλλωστε η καλή μουσική είναι αυτή που σε κάνει να κοιμάσαι) και ότι επιχείρησε να πιάσει μετά την λήξη τα καμπανάκια του Tony Buck, οπότε και αυτός του είπε "so you want to be a drummer?", ενώ δίνω στο ωδείο αθηνών ένα μεγάλο θαμπς-απ για τον υπέροχης asmr-ικής ηχητικής απόλαυσης που δημιουργεί ο γιγάντιος εξαερισμός από τις τουαλέτες του υπογείου, τον οποίο και ηχογράφησα.
και ένα ακόμα βιντεάκι εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου