Στην ταχτικοάταχτη στήλη "ιστορίες γύρω από την φωτιά," ο γ.γ. του πλοκ διηγείται στιγμές παραφροσύνης του εργατικού κινήματος για την διάσωση της από τα κάτω ταξικής μνήμης
το 2008 ο γ.γ. του πλοκ κατοικούσε στην θεσσαλονίκη. είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο και καθώς πλέον πτυχιούχος βιολόγος έψαχνε δουλειά σε φροντιστήριο χωρίς καμία απολύτως επιτυχία. εν τέλει βρήκε δουλειά σε γνωστό αλήστου μνήμης κεντρικό δισκάδικο της πόλης στην οδό Τσιμισκή, το οποίο έχει πλέον αποδημήσει εις Στάλιν και στην θέση του οι τότε εργοδότες του γ.γ. του πλοκ άνοιξαν κατάστημα ρούχων.
παρακάτω θα ακολουθήσουν κάποιες αναμνήσεις από τα όσα βίωσε ο γ.γ. του πλοκ κατά την διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, η οποία αποτέλεσε ένα από τα πλέον σημαντικά γεγονότα στην ζωή του.
ως ένα side-note θα ήθελα να αναφέρω ότι πάντα με εκνεύριζε ο χαρακτηρισμός της συντριπτικής πλειοψηφίας της αριστεράς (δεν μιλάω για το ΚΚΕ γιατί είχε ταχθεί ανοιχτά εναντίον) στην εξέγερση ως μια εξέγερση/ξέσπασμα (κάποιες οργανώσεις τότε - βλέπε ΚΚΕ (μ-λ) δεν την ονόμαζαν καν εξέγερση) της νεολαίας. ναι, σαφέστατα η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στα μπάχαλα ήταν "νεολαίοι," σε μεγάλο βαθμό και μαθητές και σε έναν βαθμό υπήρχε το συναίσθημα ότι εξεγειρόμαστε γιατί οι μπάτσοι δεν διστάζουν να σκοτώσουν ακόμα και παιδιά. γιατί, στις απεργίες την εποχή των μνημονίων κυρίως νεολαίοι δεν συμμετείχαν στις διαδηλώσεις και στις συγκρούσεις; όμως, η αριστερά - θεωρώ - ότι προσπάθησε και προσπαθεί να φορέσει στην εξέγερση τον φερετζέ της "νεολαιίστικης διαμαρτυρίας" γιατί στην πραγματικότητα ενοχλείται από την βία και την εξέγερση. θέλει να παρουσιάσει τα τότε γεγονότα ως αποτέλεσμα ενός αυθόρμητου ξεσηκωμού με κυρίως συναισθηματικό πρόσημο, που ναι μεν στην συγκεκριμένη συγκυρία ήταν ευπρόσδεκτο, αλλά ήταν σε τελική ανάλυση μάλλον απολιτίκ κινητοποίηση που είχε ως στόχο να ξεδιψάσει ένα αίσθημα αδικίας και κρατικής βαρβαρότητας, και δεν ήταν ένα κίνημα με αιτήματα, στοχοθεσία, και πάνω απ' όλα καθοδήγηση και πολιτικό φορέα με ηγετικό χαρακτήρα. στις συγκρούσεις συμμετείχαν μαζικά και μη-νεολαίοι. επίσης ο χαρακτήρας "νεολαία" χρησιμοποιείται με όρους ελπίδας, ομορφιάς και φωτός. όχι. η εξέγερση δεν ήταν ούτε ελπιδοφόρα, ούτε όμορφη, ούτε φωτεινή. ήταν - για μένα - μια έκφραση μίσους, απελπισίας, εκδίκησης. δεν είχε στόχο να βελτιώσει κάτι, να μεταρρυθμίσει, να προτείνει, να ηγηθεί μιας αλλαγής. η εξέγερση είχε στόχο να καταστρέψει τον νόμο ως γενική πολιτική θέσμιση, να καταβροχθίσει, να ικανοποιήσει την δίψα για φωτιά, για θάνατο αστυνομικών, για καμμένα μαγαζιά. και δεν θα απολογηθεί σε καμία αριστερά για αυτό.
ήταν βράδυ σαββάτου 6 δεκέμβρη 2008. ο γ.γ. του πλοκ είχε γυρίσει από μια σπασαρχίδικη μέρα στο δισκάδικο, το οποίο λειτουργούσε σε φουλ ρυθμούς λόγω γιορτών και ένα σωρό μικροαστοί έμπαιναν μέσα ζητώντας να τους προτείνω σιντί για ρεβεγιόν και διάφοροι άλλοι συνέρρεαν στο μαγαζί για να αγοράσουν το Global Underground 025: Toronto Afterclub Mix του Dubfire που συνήθιζα να παίζω στο τέρμα εκείνο τον καιρό.
φτάνοντας σπίτι, έριξα μια ξάπλα με την διαγραμμένη πλέον πρώην κομισάρια τέχνης και πολιτισμού όταν ξαφνικά κατά τις 9 το βράδυ με πήρε τηλ ο σ. κομισάριος Γεωργίας λέγοντας μου ότι "μπάτσοι σκότωσαν παιδί στα γραφεία του πασοκ." η ενστικτώδης μου αντίδραση ήταν "κλείσε και πάμε στο πολυτεχνείο."
φτάνοντας στο πολυτεχνείο άρχισε να καταφθάνει και άλλος κόσμος του α/α χώρου και του εξωκοινοβουλίου. η φάση στην αρχή φαινόταν κάπως χαλαρή και αμήχανη. κατά τις 10-10:30 μπήκαμε στο αμφιθέατρο για κουβέντα/συνέλευση. εκεί έγινε συγκεκριμένο ότι μπάτσος είχε σκοτώσει ένα 15χρονο παιδί στα εξάθλεια που λεγόταν Αλέξης Γρηγορόπουλος και τι κάνουμε.
η πρώτη πρόταση που έπεσε ήταν από γνωστό ιδιοκτήτη θρυλικού εστιατορίου-ντεμέκ κολεκτίβας στην αρχή της Κασσάνδρου (που δύο χρόνια αργότερα έκανε λοκάοθτ στις κινητοποιήσεις των πρώην συντρόφων της "κολεκτίβας" που δεν τους πλήρωνε και μετέφερε την κομμούνα του στην αθήνα): "λοιπόν παιδιά μαζευόμαστε παίρνουμε τα μηχανάκια και σπάμε τα πάντα: τμήματα, στάσεις λεωφορείων, φανάρια, καρτοτηλέφωνα. σήμερα όλα είναι εχθρός. έλα δέκα-δεκαπέντε τσακαλάκια υπόθεση είναι."
"και τα καρτοτηλέφωνα εχθρός είναι;" ρωτάει φωναχτά μέλος της "σοβαρής" κατάληψης της πόλης.
επικρατεί μια σύγχυση σχετικά με την πρόταση για καταστροφή των καρτοτηλεφώνων και των στάσεων λεωφορείου, ώσπου έρχεται η παρέμβαση των ΕΑΑΚ, διά στόματος φέρελπι και γοητευτικού τότε νέου της νΚΑ και του ΝΑΡ, ο οποίος στην συνέχεια γοητεύτηκε - όπως και άλλοι συνοδοιπόροι του από το α.π.θ. άλλωστε - από την λάμψη των πλατιών συνεργασιών και κατέληξε στην Αναμέτρηση:
"σύντροφοι, εμείς από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, προτείνουμε να οργανωθεί συγκέντρωση στις 11.30 στην Καμάρα και να κατευθυνθούμε προς το α.τ. της Αριστοτέλους."
και εκεί, ανάμεσα στις διαβουλεύσεις μεταξύ ΕΑΑΚ και αναρχικών για το τι θα γίνει, ακούστηκε από στόμα πάνκη της κατάληψης Street Attack η θρυλική φράση, της οποίας τα δυσδιάκριτα νοήματα ακόμα δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί επαρκώς:
"καμάρα μπουζούκια"
με τα πολλά μαζευόμαστε Καμάρα (αναρχικοί, ΕΑΑΚ, ΟΚΔΕ, ΚΚΕ (μ-λ)) και πάμε στο α.τ. Αριστοτέλους όπου αρπάζουμε τις καρέκλες από παρακείμενο καφέ που εκείνη την ώρα έκλεινε και τις πετάμε στους μπάτσους που βρίσκονταν στην πόρτα του τμήματος. μετά από μια ελεγχόμενη σύγκρουση φεύγουμε ξανά με πορεία προς την Καμάρα, όπου και δίνουμε ραντεβού για την κυριακή στις 12 το μεσημέρι.
η πορεία της 7ης δεκεμβρίου 2008 διαλύει τα πάντα στο πέρασμα της - δεν μένει μάρμαρο για μάρμαρο σε σκάλες πολυκατοικιών και οπουδήποτε αλλού. καταλήγει στον περίβολο της φιλοσοφικής και της πλατείας χημείου, όπου είναι μια από τις λίγες φορές που βλέπεις αριστερούς, αναρχικούς και κόσμο όλων των ηλικιών να κάνει καγκελάκι (έτσι ονομάζαμε τα μπάχαλα εντός ασύλου). το απόγευμα της ίδιας μέρας γίνεται κατάληψη του δικηγορικού συλλόγου θεσσαλονίκης από φοιτητές, αριστερούς, την ΑΚ και αναρχικούς για να λειτουργήσει ως κέντρο αγώνα και μπαίνουν οδοφράγματα στην Τσιμισκή με βαρέλια και κάδους.
στην βραδινή πρώτη συνέλευση του κατειλημμένου δικηγορικού συλλόγου βρίσκομαι με φίλους και συντρόφους, μεταξύ άλλων και την αγαπημένη φίλη η., η οποία τότε ήταν κνίτισσα αλλά ήταν μαζί μας στις διαδηλώσεις. έλα μου όμως που στην συνέλευση βρισκόταν και μια άλλη κνίτισσα υπηρεσίας, στην οποία είχε ανατεθεί να τσεκάρει αν κνίτες πηγαίνουν στις πορείες με τα μπάχαλα. ε λοιπόν, η συγκεκριμένη είδε την η. στην συνέλευση, και αφού της έριξε ένα επιτόπιο κομματικό χεστήριο, μετά από μερικές μέρες η φίλη η. διαγράφηκε από την ΚΝΕ.
η δευτέρα 8 δεκεμβρίου ήταν η πιο εμβληματική μέρα της εξέγερσης. η Τσιμισκή και όλο το κέντρο ήταν ερημωμένα. η πορεία ήταν προγραμματισμένη για τις 6-7 το απόγευμα στην Καμάρα. εγώ δούλευα απόγευμα, όμως το αφεντικό είπε ότι στις 5 θα κλείναμε για να μην γίνει ολοκαύτωμα. η συγκέντρωση και η πορεία ήταν νομίζω η μεγαλύτερη στην θεσσαλονίκη από την εποχή του αντιπολεμικού συλλαλλητηρίου για το ιράκ το 2003 και τις πορείες για την σύνοδο. θεωρώ ότι ήταν πολυπληθέστερη από τα φοιτητικά. καθώς περιμέναμε να ξεκινήσει η πορεία, είδαμε ομάδα ατόμων με αμφίεση παρεμφερή με του ΘΕΟΥ Shinobi, με ολόμαυρα ρούχα/κολάν και μαύρα ski masks από τα οποία φαίνονταν μόνο τα μάτια, να κουβαλάνε κορμό δέντρου πελεκημένο στην βάση του.
με το που ξεκίνησε η πορεία, άρχισαν δεξιά και αριστερά κατά μήκος όλης της διαδρομής να σπάζονται όλες οι βιτρίνες. εκτός από τα συνθήματα το μόνο που ακουγόταν ήταν κρότος από σπασμένα τζάμια. όταν φτάσαμε στα mcdonalds στην συνδρομή Εγνατίας και Αγίας Σοφίας, κάποιος Sport Billy έβγαλε από την τσάντα ένα ευμεγέθες αλυσοπρίονο και άρχισε να κόβει τα στόρια του μαγαζιού.
η πορεία έστριψε στην Αγίας Σοφίας και μετά στην Τσιμισκή. καθώς πλησιάζαμε στο δισκάδικο που δούλευα, ένας τότε αρκετά συμπαθής και στην συνέχεια μεγάλος μαλάκας συναγωνιστής από την Υφανέτ μου λέει "αύριο δεν θα υπάρχει το μαγαζί που δουλεύεις." "επιτέλους," λέω εγώ. τελικά, το μόνο που κατάφεραν ήταν να σπάσουν σε ένα σημείο την πινακίδα του μαγαζιού. νταξ, κάτι ήταν κι αυτό.
η πορεία συνεχίζει στην Τσιμισκή και διαπιστώνουμε ότι στο πλοκ μας βρίσκεται ένας ασφαλίτης. τον αρχίζουμε στα γαμωσταυρίδια και στα σήκω φύγε και αυτός αρνείται ότι είναι ασφαλίτης. σε κάποια φάση του λέω κάτι για την μάνα του και συνεχίζω να προχωράω, αλλά νιώθω την παγωμάρα του βλέμματος του να με καρφώνει και σκέφτομαι "τώρα θα βγάλει το περίστροφο να με σκοτώσει." απ' ότι μου λέγανε μετά και άλλοι φίλοι, κι αυτοί το ίδιο σκέφτηκαν.
η πορεία συνεχίζει ανεβαίνοντας την Καραολή και Δημητρίου. ξέροντας ότι ο στόχος της πορείας ήταν η μάχη γύρω απο το υπουργείο μακεδονίας-θράκης λέω σε όσους ήμασταν μαζί - ήμουν με την η., την διαγραμμένη πλέον πρώην κομισάρια τέχνης και πολιτισμού, τον σ. κομισάριο Γεωργίας, τον σ. κομισάριο Μακριών Γενειάδων και την συμφοιτήτρια που έκανε καποέιρα - να πιαστούμε αλυσίδες για να κρατήσουμε και να μην διαλυθούμε.
πριν προλάβω να πιάσω την διαγραμμένη πλέον πρώην κομισάρια τέχνης και πολιτισμού, ακούμε δυνατά μαρσαρίσματα από μοτοσικλέτες και βλέπουμε τουλάχιστον καμιά δεκαριά ζητάδες να βγαίνουν ξαφνικά μέσα από το υπουργείο από την μεριά της Προξένων και να πέφτουν κατά πάνω μας. αρχίζουν και πέφτουν τα περισσότερα χημικά και κρότου-λάμψης που είχα δει μέχρι τότε (και που ξεπεράστηκαν πλέον στην αθήνα στις 5 μαϊου 2010 και 28-29 ιουνίου 2011).
ούτε αλυσίδες ούτε πέτρες ούτε τίποτα. συντεταγμένη σύγκρουση μπροστά στο υπουργείο δεν μπορούσε να γίνει και όλα μεταφέρθηκαν στα στενά προς την Ολύμπου. όλοι οι φίλοι μου είχαν εξαφανιστεί και εγώ δεν μπορούσα να δω τίποτα από τα δακρυγόνα και έπεφτα πάνω σε ζαρντινιέρες σε παρακείμενα καφέ οδού κάθετης στην Αγίου Δημητρίου που είχαν καταληφθεί από ασφαλίτες. το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να καταφέρω να ανοίξω τα μάτια μου και να διακρίνω το κόκκινο σκουφάκι της διαγραμμένης πλέον πρώην κομισάριας τέχνης και πολιτισμού. σε κάποια φάση την είδα να τρέχει προς την οδό Αγωνιστών και σύρθηκα κι εγώ προς τα κει, αφού πρώτα έπεσα πάνω σε ένα σωρό σωμάτων πεσμένων στο δρόμο που έτρωγαν αλύπητες γκλομπιές από τους μπάτσους.
βλέπω την διαγραμμένη πλέον πρώην κομισάρια τέχνης και πολιτισμού να μπαίνει μαζί με άλλους διαδηλωτές στο ξενοδοχείο park και τρέχω και εγώ από πίσω τους. προσπαθούμε όλοι να χωθούμε στα χωρίσματα της περιστρεφόμενης πόρτας καθώς από πίσω μας τρέχουν μπάτσοι. το δεξί μου χέρι πιάνεται έξω από το χώρισμα και το νιώθω να μένει προς τα πίσω ενώ το χώρισμα της πόρτας κατευθύνεται προς τα μπροστά και σκέφτομαι "αυτό ήταν θα μου κοπεί το χέρι." τελικά μετά από φωνές σταματάνε όλοι να σπρώχνουν για να μπορέσω να απεγκλωβίσω το χέρι μου και να μπούμε μέσα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να προλάβουμε να τραβήξουμε όσους περισσότερους μπορούμε μέσα για να μην πιαστούν.. ευτυχώς το μόνο που αποκόμισα ήταν μια τεράστια μελανιά που κράτησε για 2+ μήνες.
μέσα στο ξενοδοχείο επικρατεί υστερία, καθώς όλοι είναι χάλια από τα δακρυγόνα και βλέπουμε τους μπάτσους απ' έξω να χτυπάνε κόσμο που δεν πρόλαβε να μπει. η ρεσεψιονίστ είναι σε κατάσταση πανικού κλαίει και μας παρακαλάει να φύγουμε. εγώ και κάποιοι άλλοι της λέμε να σκάσει και την ρωτάμε αν προτιμάει να μας πιάσουν οι μπάτσοι. ευτυχώς ένας ψύχραιμος εργαζόμενος μας παίρνει μαζί του και μας φυγαδεύει από το υπόγειο πάρκινγκ του ξενοδοχείου που έβγαζε στην Ολύμπου. να 'σαι καλά όπου και να 'σαι φίλε.
παρά το ότι τα ρούχα μας ήταν καλυμμένα με maalox, οι μπάτσοι δεν μας δίνουν σημασία και καταφέρνουμε να ξαναβρούμε την πορεία στο άγαλμα βενιζέλου, όπου κάποιοι προσπαθούν να σπάσουν ένα προποτσίδικο και κάποια μέλη του ΚΚΕ (μ-λ) πάνε να τους τραμπουκίσουν. μαλακίες. η διαγραμμένη πλέον πρώην κομισάρια τέχνης και πολιτισμού βρίσκεται σε πανικό από ότι προηγήθηκε και θέλει να φύγουμε. αργότερα έρχεται στο σπίτι και ο σ. κομισάριος Γεωργίας να ξεπλυθεί από τα δακρυγόνα και διαβάζουμε στο indymedia για επιθέσεις φασιστών στην πάτρα.
την τρίτη 9 δεκεμβρίου ήταν η κηδεία του Αλέξη και οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν ενώ μάθαμε ότι έξω από το νεκροταφείο μπάτσοι έβγαλαν όπλα σε μαθητές. το πιο ενδιαφέρον που έγινε εκείνη την ημέρα ήταν το καγκελάκι στην φιλοσοφική και η εισβολή ατόμων στην νέα φιλοσοφική και το σπάσιμο γραφείων καθηγητών, με τα ΕΑΑΚ να μην συμφωνούν για το τι στάση να ακολουθήσουν. μάλιστα, είδα με τα μάτια μου εαακίτες μέλη της ΑΡ.ΑΝ να κυνηγάνε μπάχαλους μαζί με τον τότε πρύτανη του απθ μάνθο, την ίδια στιγμή που μέλη της ΑΡ.Α.Σ. έκαναν καγκελάκι.
την τετάρτη 10 δεκεμβρίου ήταν η προγραμματισμένη απεργία της γσεε. εκείνη την ημέρα το ΚΚΕ και η ΚΝΕ κατέβασαν όλο τους τον κόσμο ώστε να κυριαρχήσουν στον δρόμο. τα μπάχαλα εκείνης της ημέρας δεν ήταν τόσο εκτεταμένα και ήταν κατά βάση η τελευταία δυναμική μέρα της εξέγερσης.
δεν θα ασχοληθώ σε αυτή την ανάρτηση με την άποψη μου και τα συμπεράσματα μου γύρω από την εξέγερση του δεκέμβρη του 2008. κάποια στιγμή μπορεί να γράψω ένα πιο εκτενές κείμενο σχετικά με την κινηματική βία και να ασχοληθώ λίγο και με το παράδειγμα Δεκέμβρης 2008. απλά παρακάτω θα παραθέσω μερικές ακόμα αναμνήσεις από τα απόνερα της εξέγερσης:
1. το πιο σημαντικό γεγονός που διαδραματίστηκε μετά την εξέγερση ήταν η επίθεση με βιτριόλι στην εργάτρια καθαρισμού στον ησαπ Κωνσταντίνα Κούνεβα από την εργοδοσία της εργολαβικής εταιρείας υπενοικίασης εργαζομένων οικομετ του μαφιόζου οικονομάκη. η απάντηση του κινήματος στην θεσσαλονίκη ήταν η κατάληψη του εργατικού κέντρου για την προπαγάνδιση του θέματος.
2. τα μπάχαλα στην Εγνατία με την αλλαγή της χρονιάς με ορμητήριο την σχολή θεάτρου
3. μια πορεία αλληλεγγύης στις αρχές ιανουαρίου 2009 σε 4 αναρχικούς καταδικασμένους για εμπρησμό η οποία πέρασε μπροστά από το δισκάδικο που δούλευα. στην ουρά της πορείας βρισκόταν μια ομάδα 6-8 σαμουράι ντυμένων όπως οι επίδοξοι Shinobi της 8ης δεκεμβρίου που ανέφερα νωρίτερα, οι οποίοι είχαν σχηματίσει ορθογώνια αλυσίδα με καδρόνια, αφήνοντας ένα κενό - χωρίς διαδηλωτές εντός της, λες και θα έβαζαν μέσα τον επιτάφιο. εγώ βγήκα έξω για 2 λεπτά να χαιρετίσω κάτι γνωστούς και τότε άτομα από την πορεία όρμησαν στο μαγαζί και πέταξαν εντός μεγάλες σακούλες με σκουπίδια και προσπάθησαν να ξηλώσουν τις αντικλεπτικές μπάρες. γιωτάδικη κίνηση κατά την γνώμη μου, που είχε ως αποτέλεσμα να κατέβουν τα στόρια του μαγαζιού και εγώ να μείνω απ' έξω. μετά από 2-3 εβδομάδες απολύθηκα.
4. μια συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης στα δικαστήρια της θεσσαλονίκης που οι μπάτσοι διέλυσαν με κρότου-λάμψης. μια κρότου-λάμψης έσκασε στα χέρια ενός μαθητή που είχε έρθει στην συγκέντρωση με αποτέλεσμα να υποστεί μερικό κόψιμο δαχτύλου. εγώ, η διαγραμμένη πλέον πρώην κομισάρια τέχνης και ο σ. κομισάριος Μακριών Γενειάδων βάλαμε το παιδί σε ένα ταξί και τον πήγαμε στο γεννηματάς για να τον δουν γιατροί. απ' ότι θυμάμαι γλίτωσε τον ακρωτηριασμό.
5. μια πορεία αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης που κατέληξε με μπάχαλα στην Καμάρα. την ώρα που έφευγα από την Καμάρα, αναρχικός καλαμαριώτης, πρωτοπαλίκαρο των συγκρούσεων και της ενδοαναρχικής μαλακίας που έπληξε την πόλη μερικά χρόνια αργότερα, και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια μεταμορφωμένος σε φασίστα μέλος ναζιστικού τάγματος εφόδου στην πόλη, με σταμάτησε για να με ρωτήσει την ώρα που κρατούσε μολότοφ πόσα άτομα χρειάζονται για να ιδρυθεί σωματείο. ήξερε ότι ασχολιόμουν με τα εργατικά και τα συνδικαλιστικά. α ρε ζαγκνιέφ (έτσι τον φωνάζαμε τότε. ναι από τον σύντροφο Zangief του Street Fighter ΙΙ, που όταν το τερμάτιζες με αυτόν, τον έβγαζε να χορεύει hopak με τον κορπατσόφ και κάτι πράκτορες της kgb)
5. η ντούρα εξεγερσιακή κομμουνιστική φουλ έξτρα αφίσα της ΚΟΕ που έκανε επίθεση στο ΚΚΕ για την στάση του στην εξέγερση. ποιος να φανταζόταν τι θα γινόταν μετά η ΚΟΕ. βέβαια, κάποιοι το είχαμε ψυλλιαστεί από τότε. σε αντίθεση με ένα αρκετά σεβαστό κομμάτι της αριστεράς και - κυρίως - της αναρχίας της πόλης που είχαν από τότε θαμπωθεί από τον σύριζα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου