όταν παίζουν γκα-φρα (που λέγανε και οι ζήτανι) και ο γ.γ. του πλοκ μπορεί να πληρώσει κανά εισιτήριο ή να αγοράσει κανά δίσκο ή κανένα βιβλίο, θα κάνει ανταποκρίσεις από συναυλίες, ή ταινιοθεατροβιβλιοδισκοκριτικές, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στον ζντανοφικό κανόνα του ποιες καλλιτεχνικές δημιουργίες θα θεωρούνται αποδεκτές μετά την κατάληψη της εξουσίας και της επιβολής του επαναστατικού ολοκληρωτισμού (όχι του πλοκ ρε).
το σαλιγκάρι κατά δήλωση του "είναι ένα συγγραφικό και μουσικό εγχείρημα με πρωτογενές υλικό. Δημιουργήθηκε από φίλους.-" ένα από τα μέλη της συντακτικής ομάδας είναι γνώριμο και συμπαθές στον γ.γ. του πλοκ, και παρόλο που δεν ζήτησε από τον γ.γ. του πλοκ να προωθήσει το πρώτο τεύχος του περιοδικού που έβγαλε η ομάδα, ο γ.γ. του πλοκ είπε να γράψει κάτι καθώς συχνά-πυκνά τα ποιήματα και διηγήματα που το σαλιγκάρι δημοσιεύει είναι καλά, αν και ο γ.γ. του πλοκ γενικά δυσκολεύεται να διαβάσει στα ελληνικά. σύμφωνα λοιπόν με τα γραφόμενα της ομάδας σαλιγκάρι, η ομάδα υπάρχει για 9 χρόνια και τον Δεκέμβριο του 2023 εξέδωσε το πρώτο τεύχος του περιοδικού της.
το περιοδικό χωρίζεται σε δύο μη απόλυτα σχετιζόμενα μεταξύ τους θεματικά τμήματα, μια επιλογή που ο γ.γ. του πλοκ επικροτεί (θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες, ουρά-ουρά): το πρώτο αποτελείται από διηγήματα και ποιήματα ελεύθερου όπως φαίνεται θέματος, καθώς και από μια μετάφραση του κειμένου "Η αναπόφευκτη διάσπαση της όρασης" του γάλλου φιλοσόφου και ιστορικού της τέχνης Ζωρζ Ντιντί-Υμπερμάν. όσον αφορά το περιεχόμενο του πρώτου μέρους του περιοδικού, ο γ.γ. του πλοκ ξεχώρισε το ποίημα για τα αγνοούμενα γατιά "Τα κωλόγατα" του Φωκά (ο γ.γ. του πλοκ έχει ζήσει κάτι αντίστοιχο με σκυλάκι, το οποίο αγαπούσε πολύ αν και δεν ήταν καν δικό του), το ποίημα "Ένα κομμάτι μου πέφτει και σπάει" του πρίγκιψ κρίνου ("Δεν θέλω να πάω στη Βιέννη για τα Χριστούγεννα/θέλω να πάω στο σούπερ μάρκετ και να μη μου φαίνεται ακριβός/ο καφές" - ο γ.γ. του πλοκ σχεδίαζε να πάει στο Περού το καλοκαίρι αλλά δεν θα πάει τελικά για να μπορεί να πάει στο σούπερ μάρκετ) και το κείμενο του Ντιντί-Υμπερμάν. ο Ντιντί-Υμπερμάν εκκινώντας από την περιγραφή του βλέμματος και της εικόνας στον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις αναφέρει ότι υπάρχει μια διάσπαση της όρασης ανάμεσα σε αυτό που βλέπουμε και αυτό που μας κοιτάζει. η όραση μας καθορίζεται από την οπτική και απτική επαφή με το ανθρώπινο σώμα, το οποίο επιβάλλει την ορατότητα του. ωστόσο, ο Ντιντί-Υμπερμάν θέτει το ερώτημα αν το κλείσιμο των ματιών (είτε η ίδια η πράξη είτε ο θάνατος) δημιουργεί μια άλλη αντίληψη για το τι είναι ορατό: "Τέτοια θα ήταν, επομένως, η τροπικότητα του ορατού από τη στιγμή που καθίσταται αναπόφευκτο: ένα ανυπόφορο σύμπτωμα όπου ό,τι βλέπουμε στηρίζεται (και επιστρέφει) σε μιαν απώλεια. Ένα σύμπτωμα που επηρεάζει το ορατό γενικά, και ειδικά το ίδιο το ορώμενο σώμα. [...] Ωστόσο, η τροπικότητα του ορατού γίνεται αναπόφευκτη - δηλαδή θέτει μια οντολογική ερώτηση- όταν η όραση ισοδυναμεί με την αίσθηση ότι κάτι μας διαφεύγει, με άλλα λόγια όταν η όραση ισοδυναμεί με την απώλεια. Όλα βρίσκονται εκεί."
το δεύτερο μέρος του περιοδικού είναι αφιέρωμα στην τέχνη και στο φαγητό. η αλήθεια είναι ότι όντας λάτρης και της τέχνης και του φαγητού, ο γ.γ. του πλοκ καταγγέλλει την προτίμηση των λογοτεχνών και των μουσικών για το αλκοόλ έναντι του φαγητού. δεν είναι τυχαίο ότι η πιο πρόχειρη σύνδεση που μπορεί να κάνει μεταξύ τέχνης και φαγητού είναι ο πίνακας Ο Κρόνος καταβροχθίζει τον γιο του του Γκόγια και οι Πατατοφάγοι του Βαν Γκογκ. με μια γρήγορη σκέψη το πιο αξιομνημόνευτο λογοτεχνικό έργο που αφορά φαγητό πρέπει να είναι η Σεμνή Πρόταση του Τζόναθαν Σουίφτ (στην οποία ο συγγραφέας προτείνει ως λύση για την ένδεια των ιρλανδών την ανατροφή των παιδιών τους για να πωληθούν ως κρέας στους πλούσιους προτεστάντες και βρετανούς) - δεν θα πω, την Πείνα του Κνουτ Χάμσουν γιατί ήταν φασίστας. στην μουσική, είναι γνωστή η αντιπάθεια του γ.γ. του πλοκ προς το έντεχνο, οπότε δεν θα αναφέρει τις "συνταγές μαγειρικής" των χαϊνηδων, και αντίθετα θα πάει στο splatter death metal και κάπου μεταξύ του "Exhume To Consume" των Carcass και του "Eaten Alive" των Repulsion, άντε και τίποτα punk τραγούδια για τον βιγκανισμό. για να μην μιλήσουμε για κινηματογράφο, όπου η πρώτη ταινία που σκέφτηκε είναι το κλάσικ σπλάτερ Cannibal Holocaust του Ruggero Deodato και οι ταινίες με ζόμπι του Τζόρτζιο Ρομέρο και ο πολιτικός σχολιασμός που προκύπτει μέσα από αυτές. οπότε μπράβο στο σαλιγκάρι (ξανά θυελλώδικα χειροκροτήματα, ουρανομήκεις επιδοκιμασίες, ουρά-ουρά).
ο γ.γ. του πλοκ ομολογεί ότι δεν διάβασε ολόκληρο το πρώτο διήγημα "Το Αβγό" της Μυρτώς Χαρβαλιά γιατί απεχθάνεται τα αυγά και τις εικόνες/μυρωδιές που του δημιουργεί η σκέψη ενός αυγού. ωστόσο του άρεσε πολύ το διήγημα/δοκίμιο "Τρώω" της Ευθυμίας Γιώσα (παρά την αναφορά στην σιχαμένη φέτα) με τις γλωσσολογικές του προεκτάσεις καθώς και την ταξική διάσταση του επιλόγου του: "Ξεχνάω το ρήμα 'τρώω.'΄Λόγω έρωτα ή λόγω πένθους. Λόγω δουλειάς. Λόγω ζέστης. Λόγω χαράς. Λόγω ασθένειας. Ξεχνάω ότι για κάποιους είναι δύσκολο να δοκιμάσουν το ρήμα 'τρώω.' Ξεχνάω ότι έχω την πολυτέλεια να ξεχνάω το ρήμα 'τρώω.' Ξεχνάω ότι το ρήμα 'τρώω' είναι τόσο θεμελιώδες όσο το ρήμα 'αγαπάω,' όσο το ρήμα 'αναπνέω,' όσο το ρήμα 'υπάρχω.' ξεχώρισε επίσης το διήγημα "Το Πείραμα" της Σόφι Λάηζ που κινείται κάπου μεταξύ επιστημονικής φαντασίας, τρόμου και φιλοσοφίας. δεν ψήθηκε με την μετάφραση του ποιήματος "Η Γαρίδα στα Σκουπιδια" του Κίνγκσλεϊ Έιμις (καθότι φασίστας, αντισημίτης, κακοποιητής, κλπκλπ). διάβασε με ενδιαφέρον το διήγημα "Κοτομπουκιές στην άκρη του ονείρου της" του Μιχάλη Μαλανδράκη για κάποιον παθέτικ μικροαστό οριακά stalker με ραγισμένη καρδιά. στο διήγημα "Ο Τελευταίος Άνθρωπος" του Νίκου Σγουρομάλλη, ο γ.γ. του πλοκ αναγνώρισε κάποιους δικούς του διασυρμούς σε τραπέζια με φαγητά, ποτά και μπάφους.
γενικά αγοράστε το, θα περάσετε καλά. μάλλον στους περισσότερους θα αρέσουν τα αυγά έτσι κι αλλιώς, όπως άλλωστε και η τέχνη.
μερικές παρατηρήσεις:
1) από την μία πλευρά, όταν ο γ.γ. του πλοκ διάβασε τα πραγματικά ονόματα των μελών της συντακτικής ομάδας του σαλιγκαριού ένιωσε σαν να ανακαλύπτει σαν μαθητής γυμνασίου τα πραγματικά ονόματα των black metal νορβηγών με τα ψευδώνυμα. από την άλλη, δεν αφαιρεί λίγο και ένα επίπεδο μυστίκ η αποκάλυψη; ποιος στην πραγματικότητα ήθελε να δει τους Kiss χωρίς το μέικ-απ;
2) το περιοδικό είναι τυπωμένο στο κλασικό χαρτί-γάγγραινα το άσπρο το σκληρό το φωτοτυπιέ που μαστίζει την πλειοψηφία των ελληνικών εκδόσεων. χάθηκε λίγο κιτρινιάρικο μυρωδάτο παλπ; ή μήπως αυτή η παρατήρηση του γ.γ. του πλοκ αποτελεί φορμαλιστική παρέκκλιση;
3) προφανώς, αναγνωρίζει το κόστος και τα λοτζίστικς κλπ, αλλά 8 ευρώ για άσπρο σκληρό φωτοτυπιέ χαρτί; νταξ, γνωστό βιβλιοπωλείο του κέντρου της αθήνας το πουλάει πιο φτηνά, μπατ στιλ...
τέλος, διαβάζω στο φβ ότι το σαλιγκάρι διοργανώνει παρουσίαση του τεύχους την Παρασκευή 23/2 στις 8 μ.μ. στο Πλαγκτόν (Σερβίων 8, Μεταξουργείο), και θα παίξει και σλαμ ποίησης και πάρτυ. να πάτε, αλλά μην φάτε αυγά. ακούστε όμως Carcass, Repulsion και Cannibal Corpse. και όχι, όσοι αναγνώστες του πλοκ νομίζετε ότι θα είναι εκεί και ο γ.γ. του πλοκ για να δείτε με τι μοιάζει και αν έχει σταλινικό μουστάκι, μην χαίρεστε. ως γνωστόν, ο γ.γ. του πλοκ ακολουθεί αυστηρά τους κανόνες της επαναστατικής παρανομίας και δεν εμφανίζεται σε δημόσιες εκδηλώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου